ปฐมบท

ท่ามกลางความเหน็บหนาวที่เกาะกุมทั่วร่างกายแต่ทว่าหญิงสาวที่นั่งอยู่ภายในห้องใต้หลังคาที่ไม่มีแม้แต่อุปกรณ์ทำความเย็นนั้น กลับไม่รู้สึกสะท้านแม้แต่น้อย 'เรียล' ในยุคนี้ใครๆก็ต่างอิจฉาเธอ เพราะเธอนั้น ทั้งสวยและก็รวยแถมยังมารยาทดี แต่คนเรานั้นมองแค่ภายนอกกันเท่านั้นแหละ เพราะจริงๆแล้วเธอคือฆาตกรต่อเนื่อง ที่ฆ่าคนอย่างโหดเหี้ยมและตำรวจก็ยังหาทางจับไม่ได้ยังไงละ

~ครื้นนนน~ เสียงประตูห้องใต้หลังคากำลังเปิดออก คุณชายหาน พ่อบังเกิดเกล้าของเธอกำลังเดินเข้ามาข้างใน พร้อมกับถาดอาหารแล้วมองลูกสาวตัวเองที่บีดนี้มีแต่โซ่ที่ใช้พันธนาการเธอไว้ตามร่างกาย อย่างสลดใจ

'ปล่อยฉันได้รึยังตาแก่...ถ้ายังฉันจะฆ่าเมียใหม่ของคุณนะ คุณว่าดีไหมละ? ฮ่าๆๆๆ'

'แกพูดอะไรนะ!'

'คุณก็รู้ว่าโซ่แค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้...ถ้าฉันอยากจะออกไป ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ตอนไหน ฉัน...ก็ทำมันได้!'

'ตายซะเถอะนังบ้า!'สิ้นเสียงของชายชรา ร่างบางของหญิงสาวก็ล้มลง ใช่แล้ว!เธอถูกพ่อแท้ๆของเธอปลิดชีวิตยังไงละ

'ฆ่า...ฉัน...ฉัน...ยัง'หากย้อนเวลากลีบไปได้เธอก็เลือกที่จะทำแบบเดิม

'คุณ...ทำ...ให้...ฉัน...เป็น...แบบ...นี้....ตะ....'และแล้วลมหายใจของหญิงสาวก็ดับลง คุณชายหานมองร่างของหญิงสาวผู้เป็นลูกอันเป็นที่รักของตนแล้วน้ำตาค่อยๆไหลริน แม้แต่โจ๊กร้อนๆที่เขาตั้งใจต้มให้เธอทานเธอก็ยังไม่ได้แตะมัน หากพระเจ้ามีจริงคุณชายหานก็ได้หวังเพียงแค่ว่าลูกสาวของเขาจะไม่เกิดมาเป็นแบบนี้อีก หรือหากเธอเป็นแบบนี้ก็ขอเพียงแค่ให้มีคนหยุดการกระทำของเธอได้เท่านั้น

"ใครมันเอาภาระแบบนี้เข้ามาในกองทัพของเรากัน?"

"นั้นนะสิแค่เห็นศัตรูมาแต่ไกลก็เป็นลมล้มพับแบบนี้ไปเสียแล้ว"

"ท่าอ๋องเราจะทำอย่างไรกับพลทหารหยินดีขอรับ"

"..."อ๋องหยางไม่พูดอะไรเพียงแค่ปรายตามอง และละสายตาจากพลทหารที่เป็นลมล้มพับเมื่อได้ยินหน่วย ข่าวกรองรายงานเรื่องกองทัพของศัตรูเท่านั้น

เรียลสะดุ้งเฮือกขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของคนกลุ่มหนึ่ง เมื่อลืมตาขึ้นมาเธอก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากุมที่หน้าท้อง และความทรงจำที่ไม่ใช่ของเธอก็ประทุเข้ามาในสมอง ตั้งแต่เด็กจนโต

"โอ้!นี้เป็นความฝันรึไง?"

"รู้สึกตัวแล้วเหรอเจ้าคนไร้ความสามารถ หากรู้สึกตัวก็รีบลุกขึ้นมาเดินซะ ทัพจะได้เดินต่อไปได้"เสียงพลทหารคนหนึ่งตะคอกใส่เธอ

"นี้เรากำลังอยู่ในสงครามกันจริงเหรอ"

"ก็ใช่นะสิ! เจ้าคิดว่าอยู่ในสนามเด็กเล่นกันรึไง"พลทหารอีกคนเอ่ยปากตอบเธอ

"งั้นก็ฆ่าคนได้โดยไม่ผิดกฎหมายนะสิ"

"หึ!ไม่มีกฎหมายอะไรหรอกเจ้าอยากจะฆ่าเท่าไหร่ก็ฆ่าซะสิ"ท่านอ๋องหยางกล่าวกับเธอ ในความทรงจำของร่างนี้จำได้ว่า...เจ้าของร่างกลัวท่านอ๋องคนนี้มาก บุคคลที่ได้ฉายานามว่า เทพเจ้าสงคราม

"ขอบพระทัยท่านอ๋อง"

"ฆ่าศึกบุกกกกก~~~"สิ้นเสียงของหน่วยข่าวกรอง กองทหารฝ่ายศัตรูก็ประจันหน้าเข้ามาหาฝ่ายของอ๋องหยางทันที

"ลุย!"สิ้นเสียงของอ๋องหยาง พลทหารทุกคนรีบวิ่งตามม้าของอ๋องหยางทันที รวมถึงตัวของเรียล หรือขณะนี้คือพลทหารหยินด้วย ทหารทั้งกองทัพ เข้าปะทะกัน ตัวของหยินนั้น วิ่งเข้าไปในดงของศัตรูโดยไม่สนใจ แผนการรบที่เตรียมกันมาไว้แม้แต่น้อย นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้กลิ่นคาวเลือด นานแค่ไหนที่เธอไม่ได้เห็นศพคนตาย แล้วนานแค่ไหรที่เธอไม่ได้สัมผัสกับอาวุธ เรียลนั้นถูกเลี้ยงให้เป็นนักฆ่าตั้งแต่เยาว์วัย เธอคุ้นชินกับการฆ่าและเอาตัวรอดทุกรูปแบบ ในยุคนี้ที่มีเพียงธนูและดาบนั้น ไม่คณามือเธอหรอก เรียลวิ่งด้วยความเร็วและอาศัยวิชาพลางตัว เพียงชั่วพริบตาเธอก็ขึ้นไปอยู่บนหลังม้าข้างหลังของอ๋องเหวิน ผู้เป็นศัตรูแล้วใช้มีดเชือดคอฝั่งตรงข้ามอย่างเลือดเย็น ท่ามกลางความตกตะลึงของ อ๋องหยางและพลทหารของทั้งสองทัพ ทว่าบัดนี้ฝั่งตรงข้ามเสียผู้นำไปแล้ว การสู้รบนั้นกำลังใจของคนที่เหลือนับว่าถดถอยลงไปมาก การสู้รบก็ยังคงดำเนินต่อไป เมื่อหมดอ๋องเหวินแล้ว อ๋องหยางก็ไม่มีคู่ให้ประมือได้อีก จึงอยู่บนม้าคอยปัดลูกธนูที่จะเข้ามาหาตนและคอยสังเกตุเหล่า พลทหารที่กำลังรบกันอยู่เท่านั้น

"เข้ามา!ไอ้พวกกระจอก"เธอจับดาบฟันไปที่ศัตรูคนแล้วคนเล่า เมื่อหันหลังกลับมามองอีกทีเธอคนเดียวก็ฆ่าศัตรูไปเกือบจะร้อยศพเสียแล้ว

"เฮ้ออ~~"หยินหันหลังแล้วนั่งลงไปหาทหารสองคนที่ตนเพิ่งฟันไปและกำลังหายใจรวยรินใกล้ตายเต็มทน

"รู้กันรึเปล่าพี่ชาย ฆ่าคนเฉยๆมันไม่สนุกสักนิด จุดที่สนุกมันคือตรงนี้ต่างหาก...."หยินค่อยๆหยิบมืดพกอีกเล่มของตนออกมาแล้วกรีดลงอกของพลทหาร ที่น่าสงสารคนนั้น เมื่อกรีดเสร็จก็ค่อยๆเอามือลงไปล้วงในท้องของทหารคนนั้น ทหารคนอื่นที่เห็นเหตุการณ์ต่างพากันหยุดรบราฆ่าฟันแล้วมองเธอ บางคนก้มหน้าหนีบางคนอ้วกออกมา อย่างสะอิดสะเอียน

ก็แหม๋ในยุคนี้ บางคนยังไมเคยเห็นเครื่องในของคนด้วยซ้ำ อ๋องหยางมองการกระทำของ หยินอย่างเงียบๆ แม้เขาจะได้ชื่อว่าเป็นเทพพระเจ้าสงคราม แต่การกระทำเช่นนี้เขาก็ไม่เคยกระทำมา ก่อน

"นี้ไง ส่วนนี้เขาเรียกว่าหัวใจ"หยินหยิบหัวใจที่กำลังเต้น ตุบ ตุ๊บ ของทหาร โชคร้ายคนนั้นมาแล้วบีบมันคามือของเธอ

"ถ้ามันหยุดเต้นก็คือคุณตายแล้วไงพี่ชาย หึหึ"

"ปล่อย...ข้า...เถอะ....อย่า..."พลทหารที่กำลังนอนดูอีกคนร้องขึ้นมา แม้เขารู้ว่าตัวเองใกล้ตายแล้ว แต่ก็อยากจะตายอย่างสงบไม่ใช่ด้วยน้ำมือหนุ่มคนนี้เป็นแน่

"ถ้ากลัวนักก็อย่ามองสิพี่ชาย....ว่ะฮ่าๆๆๆ"หยินใช้มือทั่งสอง ควักลูกตาของชายคนนั้นออกมา

"ฮ๊ากกกกกก ฮืออออๆๆ"

"ฮ่าาาๆๆๆ"หยินมองดูลูกตาในมือแล้วโยนไปโยนมา

"ถอยทัพ!!!"ศัตรูที่ขวัญกำลังใจแทบจะไม่เหลือถูกรองแม่ทัพสั่งถอยทัพ พวกเขาก็ต้องรีบทำตามเพราะ ทนดูภาพเบื้องหน้าไม่ไหว และรู้ด้วยว่าหากนบกันต่อไปอย่างไรเขาก็แพ้ อ๋องหยางมองภาพตรงหน้าอย่างอนาถใจ

"หยิน เจ้าจงหยุดการกระทำของเจ้าเสีย"

"○•○ หึ...ถ้าท่านอ๋องต้องการเช่นนั้นข้าก็ย่อมน้อมรับคำสั่ง"หยินโยนลูกตาทั้งสองในมือไปให้อ๋องหยางแล้วเดินกลับออกมา

"เจ้า....ฮึ๋ย! ไปถอยทัพกลับ!!"

เมื่อกลับมาถึงค่าย ก็ไม่มีใครกล้ามานั่งคุยกับหยินอีกเลยยกเว้นเหล่าแม่ครัวที่ยังไม่รู้เรื่องเท่านั้น หยินมาอยู่ในร่างนี้ เธอจำได้ว่าเพื่อให้ครอบครัวอยู่ดีกินดีเจ้าของร่างจึงจำเป็นต้องปลอมเป็นชายและสมัครเป็นทหาร ทั้งหมดนั้นก็เพื่อครอบครัวของหล่อน เมื่อเธอได้มาอยู่ในร่างนี้แล้วเธอก็จำเป็นที่จะต้องปลอมตัวต่อไปเพื่อที่จะได้ฆ่าคน อย่างถูกกฎหมายยังไงละ

"หึ...หึ ต้องขอบคุณคุณชายหานจริงๆที่ฆ่าฉัน ทำให้ฉันได้มาเจอสวรรค์แบบนี้ เหนียวตัวชะมัดต้องไปหาที่อาบน้ำซะแล้วแหละ ขืนทนอยู่แบบนี้ เน่าก่อนพอดี"

หยินเดินมาหาแม่น้ำห่างจากค่ายประมาณ สามกิโลได้ เมื่อดูแล้วไม่มีใครตามมา เธอจึงลงอาบน้ำทันที แต่หารู้ไม่ว่ากำลังมีสายตาสายตาหนึ่ง จ้องมองเธออยู่

"หึ....ช่างน่าสนใจเสียจริง"

ณ วังหลวง

"กราบทูลห้องเต้!"

"ว่าไงท่านนายพลสวี่เซียน"

"กระหม่อมเห็นสมควรว่า กระหม่อมควรได้รับรางวัลขอรับ"

"ว่ะฮ่าๆ เอาสิเจ้ารบเคียงบาเคียงไหล่กับลูกชายข้ามา เจ้าอยากได้อะไรละ?"

"กระหม่อมอยากให้พลทหารหยินมาเป็นองค์รักษ์อ๋องหยางขอรับ"

"เขาเป็นใครรึ"

"พลทหารหยินเป็นทหารชั้นผู้น้อย แต่ฝีมือในสนามรบนั้นกับโหดเหี้ยมยิ่งนัก เพียงชั่วพริบตาเขาสามารถปลิดชีพอ๋องเหวิน ได้ หากได้บุคคลนี้มาไว้ข้างกายนับว่าเป็นเรื่องที่ดี หากเป็นศัตรูก็นับว่าร้ายแรงพอควรขอรับ"

"อืม...."

"เจ้าคิดอะไรของเจ้า!ท่านพ่อท่านคงจะไม่...."

"ตามนั้น เรียกตัวพลทหารหยินเข้าวังมาแล้วแต่งตั้งเป็นองค์รักษ์ อ๋องหยางซ่ะ!"

"โถ่!เสด็จพ่อ....."

ณ บ้านตระกลูหยิน

"คุณชายหยินมี ราชโองการจากฮ่องเต้มา ทำความเคารพด้วย" ทั้งตระกลูหยินรีบมาทำความเคารพและฟัง

"ทรงรับสั่งแต่งตั้งให้คุณชายหยินเป็นองค์รักษ์อ๋องหยางและเรียกตัวเข้าวังทันที"

"โอ้ลูกของข้า เจ้าช่างทำให้ข้าภูมิใจเสียจริง ฮื้อออๆ"

"ใช่แล้วแม่ลูกของเราโตแล้ว" พ่อและแม่ของหยินต่างร่ำไห้ด้วยความปลื้มปิติ สำหรับหยินนั้นขอแค่ได้ฆ่าคน อะไรเธอก็ไม่ปฎิเสธทั้งนั้น!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***