ท่ามกลางความเหน็บหนาวที่เกาะกุมทั่วร่างกายแต่ทว่าหญิงสาวที่นั่งอยู่ภายในห้องใต้หลังคาที่ไม่มีแม้แต่อุปกรณ์ทำความเย็นนั้น กลับไม่รู้สึกสะท้านแม้แต่น้อย 'เรียล' ในยุคนี้ใครๆก็ต่างอิจฉาเธอ เพราะเธอนั้น ทั้งสวยและก็รวยแถมยังมารยาทดี แต่คนเรานั้นมองแค่ภายนอกกันเท่านั้นแหละ เพราะจริงๆแล้วเธอคือฆาตกรต่อเนื่อง ที่ฆ่าคนอย่างโหดเหี้ยมและตำรวจก็ยังหาทางจับไม่ได้ยังไงละ
~ครื้นนนน~ เสียงประตูห้องใต้หลังคากำลังเปิดออก คุณชายหาน พ่อบังเกิดเกล้าของเธอกำลังเดินเข้ามาข้างใน พร้อมกับถาดอาหารแล้วมองลูกสาวตัวเองที่บีดนี้มีแต่โซ่ที่ใช้พันธนาการเธอไว้ตามร่างกาย อย่างสลดใจ
'ปล่อยฉันได้รึยังตาแก่...ถ้ายังฉันจะฆ่าเมียใหม่ของคุณนะ คุณว่าดีไหมละ? ฮ่าๆๆๆ'
'แกพูดอะไรนะ!'
'คุณก็รู้ว่าโซ่แค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้...ถ้าฉันอยากจะออกไป ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ตอนไหน ฉัน...ก็ทำมันได้!'
'ตายซะเถอะนังบ้า!'สิ้นเสียงของชายชรา ร่างบางของหญิงสาวก็ล้มลง ใช่แล้ว!เธอถูกพ่อแท้ๆของเธอปลิดชีวิตยังไงละ
'ฆ่า...ฉัน...ฉัน...ยัง'หากย้อนเวลากลีบไปได้เธอก็เลือกที่จะทำแบบเดิม
'คุณ...ทำ...ให้...ฉัน...เป็น...แบบ...นี้....ตะ....'และแล้วลมหายใจของหญิงสาวก็ดับลง คุณชายหานมองร่างของหญิงสาวผู้เป็นลูกอันเป็นที่รักของตนแล้วน้ำตาค่อยๆไหลริน แม้แต่โจ๊กร้อนๆที่เขาตั้งใจต้มให้เธอทานเธอก็ยังไม่ได้แตะมัน หากพระเจ้ามีจริงคุณชายหานก็ได้หวังเพียงแค่ว่าลูกสาวของเขาจะไม่เกิดมาเป็นแบบนี้อีก หรือหากเธอเป็นแบบนี้ก็ขอเพียงแค่ให้มีคนหยุดการกระทำของเธอได้เท่านั้น
"ใครมันเอาภาระแบบนี้เข้ามาในกองทัพของเรากัน?"
"นั้นนะสิแค่เห็นศัตรูมาแต่ไกลก็เป็นลมล้มพับแบบนี้ไปเสียแล้ว"
"ท่าอ๋องเราจะทำอย่างไรกับพลทหารหยินดีขอรับ"
"..."อ๋องหยางไม่พูดอะไรเพียงแค่ปรายตามอง และละสายตาจากพลทหารที่เป็นลมล้มพับเมื่อได้ยินหน่วย ข่าวกรองรายงานเรื่องกองทัพของศัตรูเท่านั้น
เรียลสะดุ้งเฮือกขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของคนกลุ่มหนึ่ง เมื่อลืมตาขึ้นมาเธอก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากุมที่หน้าท้อง และความทรงจำที่ไม่ใช่ของเธอก็ประทุเข้ามาในสมอง ตั้งแต่เด็กจนโต
"โอ้!นี้เป็นความฝันรึไง?"
"รู้สึกตัวแล้วเหรอเจ้าคนไร้ความสามารถ หากรู้สึกตัวก็รีบลุกขึ้นมาเดินซะ ทัพจะได้เดินต่อไปได้"เสียงพลทหารคนหนึ่งตะคอกใส่เธอ
"นี้เรากำลังอยู่ในสงครามกันจริงเหรอ"
"ก็ใช่นะสิ! เจ้าคิดว่าอยู่ในสนามเด็กเล่นกันรึไง"พลทหารอีกคนเอ่ยปากตอบเธอ
"งั้นก็ฆ่าคนได้โดยไม่ผิดกฎหมายนะสิ"
"หึ!ไม่มีกฎหมายอะไรหรอกเจ้าอยากจะฆ่าเท่าไหร่ก็ฆ่าซะสิ"ท่านอ๋องหยางกล่าวกับเธอ ในความทรงจำของร่างนี้จำได้ว่า...เจ้าของร่างกลัวท่านอ๋องคนนี้มาก บุคคลที่ได้ฉายานามว่า เทพเจ้าสงคราม
"ขอบพระทัยท่านอ๋อง"
"ฆ่าศึกบุกกกกก~~~"สิ้นเสียงของหน่วยข่าวกรอง กองทหารฝ่ายศัตรูก็ประจันหน้าเข้ามาหาฝ่ายของอ๋องหยางทันที
"ลุย!"สิ้นเสียงของอ๋องหยาง พลทหารทุกคนรีบวิ่งตามม้าของอ๋องหยางทันที รวมถึงตัวของเรียล หรือขณะนี้คือพลทหารหยินด้วย ทหารทั้งกองทัพ เข้าปะทะกัน ตัวของหยินนั้น วิ่งเข้าไปในดงของศัตรูโดยไม่สนใจ แผนการรบที่เตรียมกันมาไว้แม้แต่น้อย นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้กลิ่นคาวเลือด นานแค่ไหนที่เธอไม่ได้เห็นศพคนตาย แล้วนานแค่ไหรที่เธอไม่ได้สัมผัสกับอาวุธ เรียลนั้นถูกเลี้ยงให้เป็นนักฆ่าตั้งแต่เยาว์วัย เธอคุ้นชินกับการฆ่าและเอาตัวรอดทุกรูปแบบ ในยุคนี้ที่มีเพียงธนูและดาบนั้น ไม่คณามือเธอหรอก เรียลวิ่งด้วยความเร็วและอาศัยวิชาพลางตัว เพียงชั่วพริบตาเธอก็ขึ้นไปอยู่บนหลังม้าข้างหลังของอ๋องเหวิน ผู้เป็นศัตรูแล้วใช้มีดเชือดคอฝั่งตรงข้ามอย่างเลือดเย็น ท่ามกลางความตกตะลึงของ อ๋องหยางและพลทหารของทั้งสองทัพ ทว่าบัดนี้ฝั่งตรงข้ามเสียผู้นำไปแล้ว การสู้รบนั้นกำลังใจของคนที่เหลือนับว่าถดถอยลงไปมาก การสู้รบก็ยังคงดำเนินต่อไป เมื่อหมดอ๋องเหวินแล้ว อ๋องหยางก็ไม่มีคู่ให้ประมือได้อีก จึงอยู่บนม้าคอยปัดลูกธนูที่จะเข้ามาหาตนและคอยสังเกตุเหล่า พลทหารที่กำลังรบกันอยู่เท่านั้น
"เข้ามา!ไอ้พวกกระจอก"เธอจับดาบฟันไปที่ศัตรูคนแล้วคนเล่า เมื่อหันหลังกลับมามองอีกทีเธอคนเดียวก็ฆ่าศัตรูไปเกือบจะร้อยศพเสียแล้ว
"เฮ้ออ~~"หยินหันหลังแล้วนั่งลงไปหาทหารสองคนที่ตนเพิ่งฟันไปและกำลังหายใจรวยรินใกล้ตายเต็มทน
"รู้กันรึเปล่าพี่ชาย ฆ่าคนเฉยๆมันไม่สนุกสักนิด จุดที่สนุกมันคือตรงนี้ต่างหาก...."หยินค่อยๆหยิบมืดพกอีกเล่มของตนออกมาแล้วกรีดลงอกของพลทหาร ที่น่าสงสารคนนั้น เมื่อกรีดเสร็จก็ค่อยๆเอามือลงไปล้วงในท้องของทหารคนนั้น ทหารคนอื่นที่เห็นเหตุการณ์ต่างพากันหยุดรบราฆ่าฟันแล้วมองเธอ บางคนก้มหน้าหนีบางคนอ้วกออกมา อย่างสะอิดสะเอียน
ก็แหม๋ในยุคนี้ บางคนยังไมเคยเห็นเครื่องในของคนด้วยซ้ำ อ๋องหยางมองการกระทำของ หยินอย่างเงียบๆ แม้เขาจะได้ชื่อว่าเป็นเทพพระเจ้าสงคราม แต่การกระทำเช่นนี้เขาก็ไม่เคยกระทำมา ก่อน
"นี้ไง ส่วนนี้เขาเรียกว่าหัวใจ"หยินหยิบหัวใจที่กำลังเต้น ตุบ ตุ๊บ ของทหาร โชคร้ายคนนั้นมาแล้วบีบมันคามือของเธอ
"ถ้ามันหยุดเต้นก็คือคุณตายแล้วไงพี่ชาย หึหึ"
"ปล่อย...ข้า...เถอะ....อย่า..."พลทหารที่กำลังนอนดูอีกคนร้องขึ้นมา แม้เขารู้ว่าตัวเองใกล้ตายแล้ว แต่ก็อยากจะตายอย่างสงบไม่ใช่ด้วยน้ำมือหนุ่มคนนี้เป็นแน่
"ถ้ากลัวนักก็อย่ามองสิพี่ชาย....ว่ะฮ่าๆๆๆ"หยินใช้มือทั่งสอง ควักลูกตาของชายคนนั้นออกมา
"ฮ๊ากกกกกก ฮืออออๆๆ"
"ฮ่าาาๆๆๆ"หยินมองดูลูกตาในมือแล้วโยนไปโยนมา
"ถอยทัพ!!!"ศัตรูที่ขวัญกำลังใจแทบจะไม่เหลือถูกรองแม่ทัพสั่งถอยทัพ พวกเขาก็ต้องรีบทำตามเพราะ ทนดูภาพเบื้องหน้าไม่ไหว และรู้ด้วยว่าหากนบกันต่อไปอย่างไรเขาก็แพ้ อ๋องหยางมองภาพตรงหน้าอย่างอนาถใจ
"หยิน เจ้าจงหยุดการกระทำของเจ้าเสีย"
"○•○ หึ...ถ้าท่านอ๋องต้องการเช่นนั้นข้าก็ย่อมน้อมรับคำสั่ง"หยินโยนลูกตาทั้งสองในมือไปให้อ๋องหยางแล้วเดินกลับออกมา
"เจ้า....ฮึ๋ย! ไปถอยทัพกลับ!!"
เมื่อกลับมาถึงค่าย ก็ไม่มีใครกล้ามานั่งคุยกับหยินอีกเลยยกเว้นเหล่าแม่ครัวที่ยังไม่รู้เรื่องเท่านั้น หยินมาอยู่ในร่างนี้ เธอจำได้ว่าเพื่อให้ครอบครัวอยู่ดีกินดีเจ้าของร่างจึงจำเป็นต้องปลอมเป็นชายและสมัครเป็นทหาร ทั้งหมดนั้นก็เพื่อครอบครัวของหล่อน เมื่อเธอได้มาอยู่ในร่างนี้แล้วเธอก็จำเป็นที่จะต้องปลอมตัวต่อไปเพื่อที่จะได้ฆ่าคน อย่างถูกกฎหมายยังไงละ
"หึ...หึ ต้องขอบคุณคุณชายหานจริงๆที่ฆ่าฉัน ทำให้ฉันได้มาเจอสวรรค์แบบนี้ เหนียวตัวชะมัดต้องไปหาที่อาบน้ำซะแล้วแหละ ขืนทนอยู่แบบนี้ เน่าก่อนพอดี"
หยินเดินมาหาแม่น้ำห่างจากค่ายประมาณ สามกิโลได้ เมื่อดูแล้วไม่มีใครตามมา เธอจึงลงอาบน้ำทันที แต่หารู้ไม่ว่ากำลังมีสายตาสายตาหนึ่ง จ้องมองเธออยู่
"หึ....ช่างน่าสนใจเสียจริง"
ณ วังหลวง
"กราบทูลห้องเต้!"
"ว่าไงท่านนายพลสวี่เซียน"
"กระหม่อมเห็นสมควรว่า กระหม่อมควรได้รับรางวัลขอรับ"
"ว่ะฮ่าๆ เอาสิเจ้ารบเคียงบาเคียงไหล่กับลูกชายข้ามา เจ้าอยากได้อะไรละ?"
"กระหม่อมอยากให้พลทหารหยินมาเป็นองค์รักษ์อ๋องหยางขอรับ"
"เขาเป็นใครรึ"
"พลทหารหยินเป็นทหารชั้นผู้น้อย แต่ฝีมือในสนามรบนั้นกับโหดเหี้ยมยิ่งนัก เพียงชั่วพริบตาเขาสามารถปลิดชีพอ๋องเหวิน ได้ หากได้บุคคลนี้มาไว้ข้างกายนับว่าเป็นเรื่องที่ดี หากเป็นศัตรูก็นับว่าร้ายแรงพอควรขอรับ"
"อืม...."
"เจ้าคิดอะไรของเจ้า!ท่านพ่อท่านคงจะไม่...."
"ตามนั้น เรียกตัวพลทหารหยินเข้าวังมาแล้วแต่งตั้งเป็นองค์รักษ์ อ๋องหยางซ่ะ!"
"โถ่!เสด็จพ่อ....."
ณ บ้านตระกลูหยิน
"คุณชายหยินมี ราชโองการจากฮ่องเต้มา ทำความเคารพด้วย" ทั้งตระกลูหยินรีบมาทำความเคารพและฟัง
"ทรงรับสั่งแต่งตั้งให้คุณชายหยินเป็นองค์รักษ์อ๋องหยางและเรียกตัวเข้าวังทันที"
"โอ้ลูกของข้า เจ้าช่างทำให้ข้าภูมิใจเสียจริง ฮื้อออๆ"
"ใช่แล้วแม่ลูกของเราโตแล้ว" พ่อและแม่ของหยินต่างร่ำไห้ด้วยความปลื้มปิติ สำหรับหยินนั้นขอแค่ได้ฆ่าคน อะไรเธอก็ไม่ปฎิเสธทั้งนั้น!
ณ วังหลวง
"คุณชายหยินท่านเคยเข้ามาวังหลวงหรือไม่ขอรับ"นายทหารของอ๋องหยางถามหยินฟาหยางอย่างงอยากรู้อยากเห็น
"ถ้าข้าบอกว่าไม่เคยละ จะเป็นเช่นไร"
"ก็ไม่เป็นเช่นไรหรอกขอรับ...ค่าแค่คิดว่ามันเงียบเกินไปเท่านั้น ข้าเลยอยากหาเรื่องคุยกับท่าน"
"ไม่จำเป็นหรอก ข้าไม่ชอบคุย"
"....เออ...ขอรับ"เมื่อจบประโยคสนทนา หยินฟางหยางก็ละหน้าหนีจากนายทหารคนนั้นและมองไปรอบๆ พระราชวังแห่งนี้
"นี่"
"เว่ยหลาน"
"ห๊ะ?"
"ข้าชื่อเว่ยหลาน"
"...เว่ยหลาน ข้าอยากรู้"
"เรื่องอะไรขอรับ"
"เราจะทำสงครามอีกเมื่อไหร่"
"ยังไม่มีกำหนดขอรับ ข้าว่าน่าจะอีกนาน เพราะในดินแดนฝั่งตะวันออกนี้ ไม่มีใครกล้าเปิดศึกกับเราแล้วขอรับ"
"งั้นรึ"
"เช่นนั้นแหละขอรับ"
"แล้วเจ้าไม่พูดขอรับอะไรนี่ได้ไหม"
"เกรงว่าทำอย่างนั้นจะมิควรอย่างยิ่งขอรับ"
"เฮ้อ...ช่างเถอะ แล้วเมื่อไหร่ข้าจะถึงจวนอ๋องหยางเสียที"
"ใกล้แล้วแหละขอรับ"
-อ๋องหยาง Past-
"ท่านอา ข้าอยากรู้ว่าท่านนั้นคิดอะไรอยู่ถึงได้คิดดจะหาองค์รักษ์มาให้หลานกัน"อ๋องหยางถามนายพลสวี่เสียน ผู้เป็นอาของตัวเองอย่างสงสัย
"หลานรักของข้า ข้าเองก็แก่ลงทุกๆวัน ถึงอย่างนั้นเจ้าเองก็มีศัตรูมากมายและข้าบริวารที่ไว้ใจได้ที่ควรจะมีไว้ข้างกายเจ้าก็ยังไม่มีสักคน"
"เจ้าไม่คิดเหรอว่า พลทหารหยินคนนั้นมีฝีมือ และยังเป็นผู้มาจากชนชั้นล่าง ไม่มีทางคิดคดทรยศเจ้าแน่"
"ที่ท่านพูดมาก็น่าสนใจอยู่นะท่านอา เพียงแต่ว่า ข้ายังคงมองว่าเด็กหนุ่มคนนั้นช่างมีอะไรที่แปลก...แปลกเกินมนุษย์ปกติ"
"ฮ่าๆ เจ้านี่คิดเล็กคิดน้อยอะไรแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ข้ารู้สึกไม่ดีจริงๆนะท่านอา"
"เอาน่า ไม่มีอะไรหรอก ดีเสียอีกได้พลทหารที่มีฝีมือมาอยู่ข้างกาย ส่วนเรื่องอุปนิสัยหรืออย่างอื่นของเขา เจ้าก็อย่าไปถือสาเลยหยางเอ๋ยย"
"ท่านก็รู้ว่าข้าไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยเรื่องแบบนั้น"
"โธ่เอ๊ย ข้าๆไม่พูดกับเจ้าแล้ว นู้น!องค์รักษ์ของเจ้ามาถึงแล้ว"
-หยินฟาหยาง Past-
"กราบทูลท่านอ๋อง ข้าน้อยเว่ยหลาน พาคุณชายหยินมาเข้าเฝ้าขอรับ"
"คาราวะท่านอ๋อง คาระวะท่าน...."
"ฮ่าๆ ข้าคือนายพลสวี่เสี่ยน เป็นอาของอ๋องหยางของเจ้า"
"นี่ท่านอาประโยคหลังนี่คืออะไรกันครับ?-*-"
"คาระวะท่านนายพลสวี่เสี่ยน"
"เอาน่า เจ้าเป็นถึงองค์รักษ์อ๋องหยาง ก็เหมือนเป็นหลานข้าอีกคน อย่าพิธีรีตองให้มันมากเลย"
"มิควรมิควร :)"หยินฟาหยางยิ้มอย่างมีเลิศนัย
"เจ้ามาถึงเหนื่อยๆก็ไปพักเถิด ที่พักของเจ้าอยู่หลังจวนข้า เดี๋ยวข้าจะให้สาวใช้พาเจ้าไป"
"ขอรับ"หยินฟาหยางตอบอ๋องหยางด้วยท่าทีอ่อนน้อม
"เจ้าพาองค์รักษ์หยินไปพักก่อน"อ๋องหยางสั่งสาวใช้
"ค่ะท่านอ๋อง...เชิญคุณชายหยิน"
"อืม"แล้วหยินก็เดินตามสาวใช้ออกมา หยินฟาหยางมองดูบรรยากาศรอบๆ ของจวนแห่งนี้มันช่างให้บรรยากาศวังเวงยิ่งนัก
"ถึงแล้วค่ะ เดี๋ยวข้าจะไปเตรียมสาวใช้มาให้ท่าน"
"ขอบใจมาก"
"เจ้าค่ะ"แล้วสาวใช้นางนั้นก็เดินออกไป
"นานแค่ไหนแล้ว อิสระแบบนี้ ขอบคุณพระเจ้า หึหึ"หยินฟาหยางพูดกับตัวเอง
เที่ยงคืนอันเงียบสงัดของวันนั้น อ๋องหยางนั่งอยู่ในห้องกึ่งหลับกึ่งตื่น เพราะตั้งแต่หลังสงครามสิ้นสุดก็ไม่เคยมีวันไหนเลยที่เขาจะนอนหลับวันนี้ก็คงเป็นเช่นนั้น
-กร๊อบ แกร๊บ-
เสียงฝีเท้าที่เหยียบใบหญ้า มาแต่ไกลนั้นทำให้อ๋องหยางลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างเต็มที่ อีกด้านหนึ่งของจวนอ๋องหยางหมิ่งยู่ หยินฟาหยางกำลังนั่งเล่นอยู่บนต้นไม้เฝ้าสังเกตุสถานการณ์ภายในจวน ราวกับว่ามันเป็นกิจวัตรประจำวันที่เคยทำมาอย่างยาวนาน สายตาก็พลันไปเห็นกลุ่มคนชุดดำอยู่รอบๆจวนอ๋อง
"หึ หลุดมาอยู่ในยุคนี้ดีจริงๆสิน๊า ไม่ต้องไปหาเหยื่อที่ไหนก็มีเหยื่อเดินมาหาถึงที่"หยินฟาหยางค่อยๆโหนตัวลงจากกต้นไม้อย่างแผ่วเบา ฆาตกรโรคจิตแบบเธอนั้น ชอบทำอยู่สองวิธี วิธีแรกคือตรงเข้าไปหาเหยื่อแบบซึ่งๆหน้า กับอีกวิธีหนึ่งคือการวางกับดักให้เหยื่อหลงเข้มาติดกับเสียเอง วันนี้ในหัวของเธอนั้นคิดจะใช้วิธีแรกตั้งแต่มองเห็นกลุ่มชายชุดดำราว ห้าคนมาดอมๆมองๆอยู่รอบจวนอ๋องหยางแล้ว
"เฮือกกกก"หยินฟาเหยียนอ้อมไปดานหลังของคนชุดดำคนหนึ่งและลงมือใช้มีดแทงไปที่คอของคนๆนั้นอย่างไม่ลังเล เลือดแดงฉานไหลหยาดเยิ้มลงบนพื้นเพียงไม่กี่ช่วงเวลา กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวรนั้น อีกด้านอ๋องหยางหมิ่งยู่ก้าวเท้าออกมาจากตำหนักอย่างหงุดหงิด จะมีสักวันที่เขาจะนอนหลับดีดีไม่ได้เลยรึอย่างไร แต่เพียงแค่ก้าวขาพ้นประตูออกสี่ก้าวมาสายตาเขาก็พบกับภาพตรงหน้า หยินฟาหยางปล่อยรางคนชุดดำที่เพิ่งจะปิดชีวิตไปลงพื้นอย่างเบามือ
"ลุย"กลุ่มคนชุดดำที่เหลือเมื่อเห็นภาพสถานการณ์ดังกล่าวจึงออกคำสั่งคนที่เหลือ และไม่รอช้ากลุ่มคนชุดดำที่เหลือก็พุ่งเข้ามาหาหยินฟาหยางพร้อมกับมีดดาบในมือ หยินฟาหยางกระโดดหลบอย่างรวดเร็วไม่รอช้าเธอปามีดพกสั้นของเธอไปใส่หัวคนชุดดำหนึ่งคน แต่หยินฟาหยางก็ต้องถอนหายใจเมือมีดนั้นไม่ได้เจาะกะโหลกของศัตรูแต่อย่างใด เพียงแค่สร้างรอยแผลรอยใหญ่ๆรอยหนึ่งเท่านั้น
"เห้อ!หงุดหงิดจริงๆ อาวุธไร้ประสิทธิภาพ ห่วยแตก ห่วยแตก ห่วยแตก"หยินฟาหยางตะโกนอย่างบ้าคลั่งแล้วใช้มีดยาวอาวุธที่เธอเพิ่งหามาได้เมื่อช่วงเย็น เสียบเข้าไปที่ร่างของคนชุดดำผู้แสนโชคร้ายคนนั้นอย่างบ้าคลั่ง ราวห้าถึงหกที เธอเล็งไปเฉพาะที่ๆเป็นเส้นเลือดใหญ่ และจุดตายของคนชุดดำผู้เคราะห์ร้ายเท่านั้น หากแต่ว่าคนชุดดำที่เหลืออยู่ไม่รอช้ารีบพุ่งเข้ามาหาหยินฟาหยาง และใช้มีดดาบฟันมาที่ร่างของเธอ หยินฟาหยางละสายตาจากร่างที่เธอกระหน่ำแทงอย่างรวดเร็วและพุงเข้าไปปลิดชีพชายสองคนที่วิ่งตรงเข้ามาหาเธออย่างไร้สติปัญญา ตอนนี้เหลือคนร้ายเพียงคนเดียวเท่านั้น หยินฟาหยางไม่ปล่อยให้เขาได้วิ่งหนีเลยแม้แต่น้อยเธอจับดาบที่ข้างเอวเหวี่ยงไปเฉือนเส้นเอ็นข้อเท้าทั้งสองข้างของชายคนนั้น
"โชคร้ายหน่อยนะ ที่คุณเหลือเป็นคนสุดท้าย อยากเล่นด้วยจังเลยน๊าาาา"
"อึกๆ ปล่อยข้าไปเถอะ โอ้ย!!"หยินฟาหยางใช้ดาบเสียบไปที่ขาของเขา
"อยากให้ปล่อยไปแล้วเข้ามาหาที่ตายทำไม่เล่า"
"ข้าแค่มาก่อกวนท่านอ๋อง มิได้เป็นศัตรูคู่แค้นกับท่าน เหตุใดท่านจึงลงไม้ลงมือกับข้าและคนของข้าเช่นนี้ อึกๆๆ"
"เพราะพวกนายเข้ามาในอาณาเขตของฉัน ถ้าเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาตมันก็จะเป็นแบบนี้สิวะ!!!!!!" หยินฟาหยางดึงดาบออกจากขาของเขาและแทงลงไปที่ขาอีกข้างหนึ่ง
"อ๊ากกกกกกก!!! ฮืออออๆๆๆๆๆ"ชายคนนั้นคร่ำครวนออกมาอย่างน่าเวทนา
"พอได้แล้ว อย่าทำให้ถึงตาย นำมันไปขังแล้วสอบปากคำถึงหัวหน้าของมันเสีย"
"ขอบพระทัยท่านอ๋อง ข้าจะบอกท่านให้หมด ขอพระทัยที่ไว้ชีวิตข้า"
"หึ...เจ้าคอยดูเถอะว่าเจ้าจะร้องหาความตายเอง"หยินฟาหยางก้มมองชายคนนั้นแล้วพูดขึ้น
"...."
"เพราะว่าชาติเจ้าจะไม่มีวันเดินได้อีกอย่างไรเล่า ฮ่าๆๆๆๆ"หยินฟาหยางส่ายหัวแล้วหัวเราะเบาๆ
"หยินเจ้าตามข้ามา ส่วนพวกเจ้าทำตามที่ข้าสั่ง"อ๋องหยางหมิ่งยู่สั่งนายทหารคนอื่นที่ตามมา หยินฟาหยางเดินตามอ๋องหยางไปอย่างสุขุม อ๋องหยางมองภาพเบื้องหน้าพลางคิดในใจคนๆนี้ยังไงกันนะ ฆ่าคนอย่างโหดเหี้ยมหนำซ่ำยังปรับอารมณ์เป็นปกติภายในเวลาอันรวดเร็ว ราวกับว่าสิ่งที่ทำมันเป็นเรื่องปกติของชีวิตประจำวันไปได้ ขนาดเขาที่ได้สมาญานามว่า เป็นเทพเจ้าแห่งสงครามหลังจากฆ่าคนไปแล้วก็ยังใช้เวลาหลายยามสงบจิตใจและปรับอารมณ์ให้เป็นปกติเลย
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
