ไหงผมถึงมาอยู่ในนิยายสยองขวัญได้เนี่ย!!
ตอนที่๔.
ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาแต่ภาพที่เค้าเห็นอยู่ตอนนี้มันเหมือนกับเมื่อวานเย็นไม่มีผิด แปลว่านี่ไม่ใช่ความฝันสินะ
เคน
เห้อ แล้วฉันมาอยู่ที่ไหนกัน//ถอนหายใจ
ผมได้แต่คิดอย่างนั้นแล้วรีบลุกไปอาบน้ำทันที
ผมได้ออกมาจากห้องน้ำแล้วรีบขึ้นมาด้านบนทันที
เคน
แต่ว่าตอนทำไมตอนเช้ามันก็ดูเหมือนไม่มีอะไรน่ากลัวเหมือนเมื่อวานเลย//คิด
เคน
(แต่ก็ดีแล้วล่ะที่มันไม่มีอะไร วันนี้ฉันต้องไปสำรวจด้านนอกก่อนค่อยกลับมาใหม่)
เคน
แต่ทำไมเมื่อวานเชือกมันถึงขาดได้กัน//เอนหลังนอนลงบนเตียง
ระหว่างที่เค้านั้นกำลังพูดกับตัวเองอยู่ประตูก็ค่อยๆเปิดแง้มขึ้นมา
เคน
ใครกัน!! อุ้บ!!//ปิดปากตัวเองแล้วไปหาที่หลบ
ประตูนั้นก็ค่อยๆเปิดกว้างขึ้นพร้อมกับมีคน เอ๊ะคนงั้นหรอแปลว่าเค้านั้นก็ไม่ได้โผล่มาที่นี่คนเดียว
เคน
มีคนอื่นด้วยงั้นหรอ//เริ่มมีหวัง
เค้าค่อยๆเดินออกมาจากที่ซ่อน แล้วเดินไปหาคนด้านหน้าเค้า
เจได
หือ? นายเป็นใครมาอยู่ที่บ้านฉันได้ไง//ระแวง
เคน
ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าโผล่มาได้ไง แต่ฉันจำได้ว่าก่อนจะมาที่นี่มันมีโรคจิตไล่ฆ่านักเรียนไปบางส่วน
เคน
แต่มีเด็กคนนึงขอร้องให้ช่วยฉันก็เลยพยายามตามเสียงเด็กคนนั้นไปแต่พอยิ่งวิ่งบรรยากาศรอบๆกับสถานที่มันเปลี่ยนไป//เล่า
เจได
เหอะ เด็กนั่นมันล่อคนมาที่นี่อีกแล้วสินะ//พูด
เคน
ห๊ะ ที่บอกว่าล่อที่หมายความว่ายังไง//ขมวดคิ้ว
เจได
ฉันก็โผล่มาที่นี่ก็เพราะเสียงเด็กนั่นเหมือนกัน
เคน
หมายความว่ายังมีคนที่โดนวาปมาอยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกันงี้หรอ?
เจได
อาจจะใช่ ว่าแต่เด็กที่ขอความช่วยเหลือนายเป็นเด็กผู้หญิงหรือผู้ชาย
เจได
คนละคนงั้นหรอ!? แต่เสียงที่ฉันได้ยินคือเสียงเด็กผู้ชายแปลว่าเจ้าพวกนั้นไม่ได้มีแค่ตัวเดียว//กังวล
เคน
(เดี๋ยวนะแปลว่าเชือกที่มันขาดเป็นฝีมือเจ้าพวกนั้นหรอ)
เจได
ว่าแต่นายชื่ออะไร//ยืนพิงประตู
เจได
ฉันเจได ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยเพราะตอนนี้เราต้องอาศัยอยู่ด้วยกันไปก่อน//ยื่นมือมาให้จับ
เคน
อืม ฝากตัวด้วย//ยื่นมือไปจับ
เคน
(แต่ทำไมมือเจ้าหมอนี่ถึงได้เย็นขนาดนี้ล่ะ อย่างกับจับมือกับสิ่งไม่มีชีวิตเลย..)
แอดเองจ้า
สวัดดีค่ะทุ๊กคนที่น่ารักทั้งหลายยย~
แอดเองจ้า
เรื่องนี้ตอนต้นๆเรื่องอาจจะมีตึงเครียดกันนิดนึงน้า แต่แอดจะคอยเพิ่มความหวานให้กับพระเอกกับนายเอกทีละนิดนะจร๊ะะ
แอดเองจ้า
สปอยว่าหึงโหดมากแม่
แอดเองจ้า
งั้นแอดไปก่อนนะจ๊ะบัยๆจ้าา เจอกันตอนหน้าน้าา
Comments