01

***นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายสั้นๆที่ผู้เขียนสนองneedตัวเอง มีเนื้อหาเกี่ยวกับการใช้คำพูด กึ่งๆ pwp18+ มีคำหยาบคายการมีsexโดยอีกฝ่ายไม่มีสติ การเสพสิ่งมึนเมา แอลกอฮอล์ เรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องที่ถูกแต่งขึ้นตามความต้องการของผู้เขียนเท่านั้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน 📌

^^^swphsm^^^

เด็กหนุ่มผมสีดำขลับครอบครองกรอบหน้าจิ้มลิ้มนั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่กับกองหนังสือตรงหน้า ที่เขาจะต้องขนขึ้นคอนโดหมดทุกเล่มและนั่นก็ไม่ใช่หนังสือของเขาด้วย

ดูก็รู้ว่ามันคือการกลั่นแกล้งกันชัดๆ แต่เจ้าตัวก็ไม่สามารถต่อกรอะไรได้ มันน่าเจ็บใจจริงๆ

"ไอ้กานต์ รีบๆ ตามขึ้นมาได้แล้ว! " เสียงแตกแหบพร่ากู่ประท้วงเมื่อเห็นว่าร่างบางที่ตามมานั้นชักช้า นั่นล่ะ คือเจ้าของเสียงของคนใจยักษ์

"..โอเค"

ร่างสูงโปร่งใบหน้าคมลูกครึ่งเดินขึ้นลิฟต์โดยไม่มีท่าทีว่าจะสนใจเขาเลยแม้แต่น้อย ไม่มีแม้ที่จะเปิดลิฟต์รอเขาด้วยซ้ำ

เด็กน้อยกัดฟันจนสันกรามบอบบางปูดนูนความน้อยเนื้อต่ำใจเข้าปกคลุม เขาฮึดหายใจยกลังหนังสือขึ้นอย่างทุลักทุเล

ใช่แล้ว แอนดี้ทำแบบนี้ประจำนั่นแหละ

กว่าจะเดินมาถึงห้องก็เรียกได้ว่าเหนื่อยเอาเรื่อง มันเป็นเรื่องปกติมากๆ ที่แอนดี้จะเรียกใช้เขาแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง เขาไม่โอเคเอาซะเลย ทำอย่างกับว่าเขาเป็นทาส ทั้งโกรธแล้วก็เจ็บใจ..

แต่ถ้าคิดอีกแง่มุมนึง นี่ก็น่าจะเบาแล้วนะ ..อย่าลืมสิเขามีสิ่งนั้นอยู่ในมือ สิ่งที่กานต์ไม่อยากให้ใครรู้

"ยืนซื่อบื้ออะไรอยู่? เขามาแล้วก็ไปปิ้งบาร์บีคิวซะ"

เด็กน้อยไม่ได้ตอบอะไรออกไป ไม่แม้ที่จะมองหน้า และทำตามที่ร่างสูงสั่ง นี่คงจะมีปาร์ตี้สินะ

เวลาผ่านไปนานพอสมควร ร่างบางระหงษ์ยกถาดบาร์บีคิวมาวางตรงหน้าโดยไม่พูดจาอะไรกับแอนดี้ซักคำเดียว ในระหว่างที่คนน้องกำลังจะม้วนตัวกลับก็ถูกฉุดแขนเอาไว้

"!!!!"

เห็นท่าทางกระตุกเฮือกของคนตัวเล็กรอยยิ้มร้ายก็ผุดขึ้นบนใบหน้า

"กูไม่กินหัวหอม ไปเอาออก"

"แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก!"

ร่างบางเริ่มทนไม่ใหว ปรี๊ดแตกไปหนึ่งช็อต นั่นทำให้ฝ่ามือหนาบีบรัดแขนเรียวนั่นแรงขึ้นจนรู้สึกเจ็บ

"..กูสั่งคือทำ"

"กูจะกลับบ้าน"

เด็กน้อยบิดเร่าพยายามดึงแขนของตนออกจากการจับกุม แต่เรื่องขนาดตัวของทั้งคู่ค่อนข้างจะเป็นอุปสรรค แอนดี้ตัวใหญ่ได้โครงสร้างของชาวต่างชาติมาเต็มๆ ต่างจากกานต์ที่เป็นเหมือนเด็กหยุดโต (?) ก็เขาไม่สูงขึ้นเลยหลังจากอายุครบสิบหกปี จนตอนนี้ก็อายุยี่สิบแล้ว

"..หรือมึงอยากโดนแบบนั้นอีก?"

"..."

คนตัวเล็กเงียบไป เพราะแอนดี้ฟื้นความหลังที่ไม่อยากจะจดจำ คงไม่ต้องอธิบายความรู้สึกของเขาตอนนี้ เขาโกรธและเจ็บใจจนตัวแทบระเบิด

"เข้าใจแล้วก็ไปทำมาใหม่"

แอนดี้ยิ้มเยาะ ปล่อยให้กานต์เป็นอิสระ เด็กน้อยก้มหน้าหันขวับเข้าครัวไปอย่างรวดเร็ว สายตาคมมองแผ่นหลังบางพลางคิดถึงเรื่องตอนปีหนึ่ง ที่กานต์พลาด.. และมันก็จุดเริ่มต้นของทุกอย่าง เหมือนกับสัญญาทาส

คงจะเป็นตอนรับน้องปีหนึ่ง ระหว่างที่ให้เปลี่ยนเสื้อผ้า มีรุ่นพี่โรคจิตตั้งกล้องถ่ายเอาไว้ แต่คนซวยมันดันเป็นกานต์

ดีที่แอนดี้ใหวตัวทันซัดคนโรคจิตนั่นจนอ่วมและแย่งกล้องมาได้ ซ้ำยังขู่อีกว่าถ้าเจอภาพกานต์ไปโผล่ตามเว็ปโป๊ หรือตามเพจใหน เขาจะเอาให้ตายเลย พอเจ้านั่นได้ยินก็กลัวจนหัวหด ไม่กล้าเข้ามายุ่งกับกานต์อีกเลย

นี่พอกานต์เดินมาเห็นเขาอยู่กับกล้อง เขาแกล้งน้องมันแรงๆ มาตั้งแต่ใหนแต่ไร กานต์จะคิดว่าเขาเป็นคนถ่ายก็ไม่แปลก แต่มันน่าหงุดหงิดนะ คนน้องไม่ปล่อยให้แอนดี้อธิบายเลยสักคำก็ตีโพยตีพายว่าเขาเป็นคนร้ายแล้ว

เอางั้นก็ได้ ถ้าอยากให้เขาเป็นคนทำขนาดนั้น แอนดี้ก็จะเป็นคนทำเอง ยอมรับเลยว่าน้อยใจมาก อุตส่าห์ช่วยแต่ถูกมองว่าเป็นคนร้าย แอนดี้จึงได้บทบาท'ไอ้ชั่ว'ในสายตากานต์โดยปริยายนับตั้งแต่นั้นมา

ด้วยความหงุดหงิดเขาจึงลุกขึ้นและปลดปล่อยโดยการออกไปสูบบุหรี่นอกระเบียง ถ้าเขาอยู่คนเดียวคงสูบข้างในแล้วล่ะ แต่นี่มีแต่นี่มีไอ้กานต์อยู่ด้วยไง เขาจำได้ว่ากานต์ไม่ถูกกับบุหรี่อย่างมาก แล้วก็เรื่องสุขภาพก็ไม่อยากให้กานต์มาพลอยโดนลูกหลงไปด้วย

สักพักใหญ่ๆ เสียงกระแทกกระทั้นจากถาดเหล็กลงบนโต๊ะไม้เนื้อดี บ่งบอกได้ว่ากานต์ทำเสร็จแล้ว ร่างหนาจึงหันกลับเข้าไปเพื่อตรวจความเรียบร้อย

"ถ้าทำแบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบ" สำหรับกานต์แล้ว คำพูดนี้ช่างยียวนกวนประสาทมาก แต่ก็นะ กับแอนดี้ คนแบบนี้เขาไม่อยากต่อปากต่อคำให้ปวดหัวหรอก เด็กน้อยเลยเลือกที่จะเงียบ

"นั่นนิ้วไปโดนอะไรมา?" แอนดี้สังเกตเห็นว่ากานต์ผิดปกติไปจากเดิม เพราะน้องเอามือกุมนิ้วข้างซ้ายไว้ตลอดเวลา คงจะเจ็บตัวเข้าล่ะสิ

"..." และน้องเลือกที่จะเงียบแทนการตอบออกไปเช่ยเคย

คิ้วข้างหนึ่งของเขากระตุกด้วยความเหลืออด แอนดี้ถอนหายใจหนึ่งเฮือกก่อนที่จะคว้าร่างบางให้ปลิวละลิ่วตามตนมาที่โซฟาตัวยักษ์

"เจ็บ!! มึงทำอะไรเนี่ย!"

"ปากจะหุบก็หุบให้มันได้ตลอด อยู่นิ่งๆ แล้วก็เงียบซะ" แอนดี้กดร่างบางให้นั่งจุ้มปุ๊กกับโซฟา ส่วนเขาก็หาพวกยาทาแผลมาให้

"กูทำเองได้" เด็กน้อยพยายามยื้อแย่งกล่องยาจากร่างสูง แต่เมื่อเหลือบเห็นแววตาดุดันชวนขนหัวลุกของอีกฝ่ายก็ทำให้กานต์ทำตัวเรียบร้อยขึ้นทันใด

ระหว่างทำแผลกานต์ไม่ได้ขัดขืนเพราะอยากให้มันเสร็จไวๆ ยังไงซะเขาก็อยากกลับบ้าน ต้องรีบปลีกตัว เพราะแอนดี้จะสรรหาเรื่องที่สามารถแกล้งเขาได้ตลอดนั่นแหละ

แน่นอนว่าเมื่อมันเสร็จเรียบร้อย น้องก็รีบลุกขึ้นและถอนห่างแอนดี้ทันที

"กูกลับได้แล้วใช่มั้ย?" น้องเอ่ยถามเรียบๆ

"ไม่ได้"

แอนดี้ตอบออกมาอย่างเด็ดขาด นั่นทำให้กานต์ไม่พอใจ ถึงขนาดออกอาการทางสายตา

"ไปเก็บห้องให้หน่อย มันรกมาก" แอนดี้ดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับมันเลย แผ่นหลังหนาเอนตัวพิงโซฟาตัวใหญ่ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นหน้าตาเฉย รู้บ้างมั้ยว่าทำให้กานต์หงุดหงิดและเกลียดขี้หน้าขนาดใหน "เร็วสิ อยากกลับไม่ใช่รึไง?"

"..." คำพูดนั้นทำให้น้องดีดตัวขึ้นจากโซฟาและก้าวฉับๆ หายลับเข้าไปในห้องนอนของแอนดี้อย่างไม่เต็มใจ

เด็กน้อยเมื่อได้เห็นภายในห้องก็พบว่ารกอยู่พอสมควร ข้าวของกระจัดกระจายเหมือนเจ้าตัวจงใจทำ (?) แต่ยังไงซะเขาก็ต้องเร่งมือเพราะจะได้ออกไปห่างๆ แอนดี้สักที!

กานต์เริ่มจากเก็บของให้เข้าที่เข้าทาง เสื้อผ้าที่ใช้แล้วต่างๆ ก็เอารวมใส่ตระกร้า และปัดกวาดเช็ดถูอย่างตั้งอกตั้งใจ จนกระทั่งไปสะดุดกับอะไรบางอย่างที่ขยุกขยุยอยู่ใต้เตียง และเมื่อรู้ว่ามันคืออะไร เจ้าตัวถึงกับร้องจ๊าก

"เฮ้ยยย" หน้าของกานต์แดงแจ๋ เพราะสิ่งที่เขาเอาไม้กวาดเขี่ยออกมามันคือถุงยางอนามัยที่ใช้แล้ว

...แล้วทำไมมันไม่ทิ้งลงถังขยะดีๆ วะ!!...

...ทุเรศ!!...

"อะไรอีก ร้องทำไม?"

"!!!" เด็กน้อยสะดุ้งโหยงเมื่อหันหลังไปปะทะกับเจ้าของเสียง แอนดี้ที่ได้ยินกานต์ร้องคงเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น กานต์ไม่ได้ตอบอะไรออกไป เขารีบหันหลังซ่อนใบหน้าที่ร้อนจัดของตน แล้วก็โมโหตัวเอง กะอีแค่ถุงยางมันจะเขินทำลิงอะไรเนี่ยยย

แต่ถ้าเจอถุงยางแสดงว่าต้องมีsexน่ะสิ กับแอนดี้อะนะ!!กับแอนดี้ บ้าน่าา แอนดี้อายุสิบเก้าเองนะ!

น้องยังคงตกใจ เพราะsexเป็นอะไรที่กานต์ไม่เคยสัมผัสมาก่อนทั้งยังหัวโบราณเอาเรื่อง พร่ำคิดเสมอว่าตัวเองยังเด็กอยู่ ยังไม่พร้อม และคนที่มีsexคือคนที่ใจแตก! แอนดี้ใจแตก!!

"อ๋อ โทษที พอดีมันเร่าร้อนจนโยนไปมั่วทั่วน่ะ"

"มะ...ไม่ได้อยากรู้!!"

แอนดี้กดยิ้มลึกและอดที่จะเอ็นดูน้องไม่ได้ เขาจึงก้มลงหยิบสิ่งนั้นใส่ถึงขยะแทน

"นี่ ฉันเอาไปทิ้งแล้ว กวาดต่อสิ"

ได้ยินคำพูดนั้นกานต์จึงค่อยๆ หันกลับมา แก้มเนียนของเขายังเป็นสีเรื่อจางๆ อยู่เลย น่ากัด

"ถอยไป!" ใหล่บางจงใจชนกระแทกร่างหนา แม้มันจะไม่กระทบกระเทือนอีกฝ่ายเลยก็เถอะ เป็นสัญญาณบอกว่า อย่ามายุ่ง น้องไม่รีรอตั้งอกตั้งใจเก็บกวาดต่อจนเสร็จ

เด็กน้อยสืบเท้าออกมาหาเจ้าของห้องหรูหลังจากที่เขาทำความสะอาดเรียบร้อย

"กลับได้แล้วใช่มั้ย?"

"..."

เมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบ เจ้าตัวก็ไม่รอหรอก ไม่ตอบก็ไม่ต้องตอบ! จะกลับบ้านแล้ว!! กานต์ม้วนตัวหยิบกระเป๋าเตรียมจะเดินออกไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อถูกฉุดแขนเอาไว้

"..รู้มั้ยวันมะรืนเป็นวันอะไร?"

จู่ๆ เเอนดี้ก็พูดขึ้นมา ทำให้กานต์เงยหน้ามองเจ้าของเสียง เด็กน้อยทำตาล่อกแล่กพยายามนึก และสุดท้ายก็ถึงบางอ้อ

"วันเกิดมึง?" ใช่!กานต์จำได้! เพราะโดนโขกหัวใช้ตลอดเลยไง!!

"มาด้วยนะ" เหมือนจะเป็นขอร้อง แต่ให้ความรู้สึกขู่บังคับมากกว่า ในความรู้สึกของกานต์

"แต่กูไม่อยากไป"

"ต้องมา" น้ำเสียงแอนดี้ดูจริงจังมาก จนคนที่ถูกจ้องต้องกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ

"..."

"มาเถอะ กูไม่แกล้งหรอก" จู่ๆ กานต์รู้สึกถึงความแตกต่างของแอนดี้ที่เคยรู้จัก "เข้าใจที่พูดมั้ย ถึงมึงจะไม่อยากมา แต่กูบังคับไง"

"..."

"อย่าให้ถึงขั้นไปดักฉุดหน้าหอมึงเลยนะ"

"..รู้แล้ว! ไปก็ได้" เด็กน้อยตอบออกไป แม้ว่าจะไม่อยากไปเท่าไรนัก คงจะเอาไปใช้งานอีกตามเคยล่ะสิ เพื่อนฝูงของแอนดี้มีตั้งมาก การชวนเขาไปร่วมงาน ตัวคงบิดเป็นเกลียวไม่ได้นั่งอยู่เฉยๆ แน่

แม้สีหน้าของแอนดี้จะดูเรียบเฉย แต่ข้างในกลับดีใจจนเนื้อเต้น

* สองวันหลังจากนั้น ณ เวลา 20.05 น.

ที่เดิมเวลาเดิมเด็กน้อยลังเลที่จะกดกริ่งเรียกคนข้างใน มือบางยังไม่ทันได้สัมผัส ประตูก็ถูกเปิดออกจากอีกด้าน

"อ้าว กานต์เองก็มาหรอ? วันนี้นึกว่าจะไม่มาแล้วนะ" เพื่อนของแอนดี้กล่าวอย่างอารมณ์ดี

"แอนดี้บอกให้มา เลยแวะมาแปปนึงน่ะ เดี๋ยวก็กลับแล้ว" เด็กน้อยตอบตามความเป็นจริง เพราะเขาก็ไม่ได้อยากจะอยู่กับแอนดี้นานนักหรอก

" ซันนี่จะไปใหนหรอ? มีอะไรให้เราช่วยมั้ย?"

" อ๋อ ไม่มีหรอก กานต์เข้าไปข้างในเลย เราไปซื้อเบียร์เพิ่มอ่ะ"

"..ไม่มีเลยหรอ?" เด็กน้อยทำหน้าตาเหรอหรา เพราะปกติเขาจะเป็นคนทำทุกอย่าง

" จริงๆ กานต์ไปกินเค้กเถอะ แอนดี้มันแบ่งส่วนของกานต์ไว้ให้เเล้ว"

"แอนดี้เนี่ยนะ?" เด็กน้อยเบิกตากว้าง ท่าทางน่ารักนั่นทำให้ซันนี่หลุบยิ้ม

"น่า! ถ้าแอนดี้แกล้งก็มาฟ้องเรา" ซันนี่ตบบ่าของคนตัวเล็ก

เมื่อสิ้นคำพูด เขาคนนั้นก็จากไป กานต์จึงต้องเดินเข้าไปในห้องเพียงลำพังก็พบว่ามีคนอื่นๆ ที่ไม่คุ้นตาทั้งชายหญิง แต่คนน้องก็แปลกใจอยู่ดี เพราะวันนี้เหล่าเพื่อนๆ ดูบางตาไปรึปล่าว (?) ก็ทุกทีที่แอนดี้มีปาร์ตี้ที่บ้าน คนจะเยอะมาก สงสัยว่าแอนดี้คงจะชวนแค่เพื่อนสนิท

...ชวนแค่เพื่อนสนิท (?)...

...สนิท.....

......ชวนเรา (?)...

เมื่อคิดอะไรที่มันลามปามขัดกับหลักความเป็นจริงกานต์ก็รีบสลัดความคิดนั่นออกจากหัว และหาที่นั่งแทรกตัวลงไปเงียบๆ มีคนชวนดื่มบ้างชวนกินของว่างบ้างแต่เขาก็รับและดื่มมันพอเป็นมารยาท

แต่ใครจะไปรู้ว่าจะเผลอหลับไปซะได้ รู้ตัวอีกที่ก็สะดุ้งตื่นในอ้อมแขนของแอนดี้ซะแล้ว..

"...ตื่นได้สักทีนะ"

เมื่อรู้สึกตัว คนร่างเล็กก็ถอยห่างออกมามองรอบๆ นี่เขาหลับไปนานขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ยอมรับเลยว่าเผลอดื่มเข้าไปจนมึนๆ อยู่เหมือนกัน จะหลับปุ๋ยแบบนี้มันคงไม่แปลก นี่มันก็เริ่มดึกแล้วด้วย คนส่วนใหญ่ก็กลับไปกันเยอะ เหลือเพียงเขา กับแอนดี้ กับเพื่อนอีกสองสามคนที่กำลังเมาแอ๋ แบบว่าจะกลับบ้านยังไงล่ะทีนี้?

"กูไปสูบบหรี่แปปนะ" แอนดี้ถอยออกมาจากกานต์โดยดี เมื่อเห็นท่าทีไม่ไว้วางใจของอีกฝ่าย แม้ว่าตัวเองจะรู้สึกหน่วงในอกก็ตาม

คนตัวเล็กเองก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่นั่งเงียบๆ นี่ห้าทุ่มกว่าแล้วใครจะไปส่งได้ รถเมล์สายสุดท้ายมันก็หมดเที่ยวไปตั้งนานแล้ว ไม่น่าเผลอหลับเลย

"แอนดี้มันเสียใจนะกานต์" เสียงของเพื่อนที่นั่งข้างๆ เอ่ยขึ้นพร้อมกับตบที่บ่าของเจ้าตัวจนสะดุ้ง เขาเมามากแล้ว กานต์ก็ไม่อยากจะใส่ใจคำพูดของคนเมามากนักหรอก

"พวกซัน เมามากแล้วนะ กานต์ว่าหยุดดื่มเถอะ" กานต์ยิ้มแหยๆ เมื่อเห็นพวกเขากำลังเปิดอีกขวด (?)

"ขวดนี้ของกานต์ ยังไม่เคยชนแก้วกับกานต์เลย"

"มันดูแรงมากเลยนะ เราคอไม่ค่อยแข็ง" คนน้องพูดตามจริง เพราะเมื่อกี้ซัดไปครึ่งแก้วก็โดนแอนดี้กอด ถ้ากินขวดนี้เข้าไปเผลอๆ อาจเสียตัว;-;

"เถอะน่า ขวดนี้แอนดี้มันหวงมาก ไม่อยากแกล้งมันคืนหรอ?"

ท่าทางตลกๆ ของซันนี่ ทำให้กานต์หลุดหัวเราะและยอมรับแก้วเหล้ามาไว้ในมือ

ในกลุ่มของแอนดี้ ซันนี่เป็นคนที่กานต์อยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุดแล้วล่ะ

รสชาติหวานซ่านติดขมที่ปลายๆ มันถูกปากคนตัวเล็กอย่างมาก เป็นอะไรที่ดื่มง่ายกว่าเหล้าเมื่อสักครู่นี้หลายขุม

แต่น้องหารู้ไม่ว่าเหล้าที่กินง่ายไม่ได้แปลว่าจะไม่เมา เหล้าที่กินง่ายนี่แหละตัวดี เป็นที่มาของคำว่ากินง่ายแต่หงายหลังยังไงล่ะ

จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสาม เมื่อเริ่มเมามันก็ดื่มจนลืมตัว ร่างบางนอนซบสะบัดร้อนสะบัดหนาวเนื้อตัวแดงเรื่อบนโซฟาตัวนุ่ม บ่งบอกถึงความน่ารักน่าใคร่

'เหนือ' เพื่อนอีกคนที่นั่งข้างๆ ช่วยพยุงซันนี่ออกไปจากห้อง นี่ถ้าแอนดี้มาเห็นพวกมันทั้งคู่นอนเอาหัวชนกันอย่างนี้ แอนดี้มันเอาไอ้ซันตายแน่

ดูเหมือนรถที่บ้านจะมารับแล้ว พวกเขาเลยต้องบอกลากับแอนดี้พอเป็นพิธี เพราะเหนือเองก็เมาไม่แพ้กัน คงติดรถบ้านซันนี่กลับนี่แหละ ดูทรงแล้วขับกลับเองไม่ใหว ความจริงเขาก็อยากเอากานต์กลับด้วยนะ แต่พอนึกถึงแอนดี้

"ให้พวกมันอยู่กันสองคนนี่แหละ" อยากจะรู้เหมือนกันว่าแอนดี้มันจะปากแข็งไปได้สักกี่น้ำ

^^^to be continued^^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***