เชื่อใจผม

...ตอนที่ 4...

...เชื่อใจผม...

“อาการฮีทมันคืออะไรเหรอครับ”

คนตรงหน้าไม่ตอบอะไรผม ได้แต่ส่งยิ้มแปลกๆ มาให้ แต่ดีที่ตอนนี้กลิ่นเริ่มจางไปบ้างแล้ว ผมเลยพอคุมสติตัวเองได้ดีอยู่

“คงต้องไปเรียนจริงๆ แล้วละ พี่ก็พอรู้มาบ้างว่าทิวาเรียนไม่ค่อยเก่ง แต่ถ้าถึงขั้นลืมว่าอาการฮีทคืออะไรพี่ว่ามันเกินไปหน่อย ทั้งๆ ที่อาการนี้ตัวเองก็เป็นทุกๆ 3 เดือนอยู่แล้วด้วย”

ผมขมวดคิ้วให้กับคำตอบที่ได้ยิน อาการนี้เกิดขึ้นทุกๆ 3 เดือนงั้นเหรอ งั้นก็แปลว่าเจ้าของร่างนี้มีโรคประจำตัวนะสิ แต่ก็ไม่เห็นจะมียาอะไรเลยแล้วอาการที่เป็นอยู่บ่อยๆ เมื่อได้กลิ่นอะไรแปลกๆ นั้นมันเกี่ยวกับโรคประจำตัวนี้ด้วยหรือเปล่า

“ยืนเหม่ออะไรขนาดนั้นเหรอครับ แล้วทิวาจะยืนอยู่ตรงหน้าประตูอีกนานไหมครับ เข้ามาเก็บของสิครับ แอร์ออกไปหมดแล้ว ถ้าเข้ามาก็ปิดประตูด้วยนะครับ พี่ขออาบน้ำก่อนเดี๋ยวพาออกไปหาอะไรกิน”

ผมพยักหน้าแล้วค่อยๆ เอาของเข้ามา คนตรงหน้าผมก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าออกทำให้ผมเห็นเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ แต่เดี๋ยวก่อน แล้วเขาคนนั้นกับผมต้องอยู่ห้องเดียวกันเหรอ แถมห้องนี้ถ้าจำไม่ผิดเขาพึ่งพาคนอื่นมานอนด้วยนะ ผมก็ไม่ได้รังเกียจอะไรหรอกเพราะผมเองก็ไม่ได้อะไรตั้งแต่แรกแล้ว แต่แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องมานอนด้วยกันเราทั้งคู่เป็นแค่คู่หมั้นกันเองนิ?

“เอ่อคือ.. ผมต้องนอนห้องเดียวกับคุณเหรอครับ”

คนตรงหน้าผมชะงักกับคำพูดของผมเล็กน้อย ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจกับการกระทำเขามากหรอก เขาค่อยๆ หันมาสบตากับผม ผมเองก็ไม่ได้หลบอะไรเพราะผมเองก็สงสัยว่าทำไมต้องนอนห้องเดียวกัน ดูๆแล้ว บ้านพักที่นี่ก็น่าจะมีอีกห้องเพราะมันก็ไม่ได้เล็กอะไร

“คุณงั้นเหรอ? พี่ว่ามันค่อนข้างห่างเหินจังเลยนะ อืม.. ใช่ครับ พวกเราสองคนต้องนอนห้องเดียวกัน หรือทิวาไม่พอใจที่พี่พาคนอื่นมานอน? ไม่ต้องหวงหรอกครับตอนออกไปหาอะไรกินเดี๋ยวพี่จะเรียกแม่บ้านมาเปลี่ยนที่นอนให้”

ผมได้แต่ส่งยิ้มเจื่อนๆ ไป แต่เขากับส่งยิ้มแปลกๆ กลับมาให้แล้วก็หยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไป เอาเถอะยังไงก็ได้ ผมเองก็ไม่อยากเรื่องมากเพราะพวกเราเองก็ผู้ชายทั้งคู่ถึงมันจะแอบแปลกๆ ที่มาเป็นคู่หมั้นกันก็เถอะ ผมว่าผมต้องปรับตัวกับที่นี่ให้ได้เร็วๆแล้วแหละ เพราะมีเรื่องอะไรแปลกๆ ที่ผมไม่เข้าใจอีกเยอะเลย ไอเรื่องกลับไปเรียนก็แอบน่าสนใจ ถึงจะแอบเหนื่อยนิดๆ ก็เถอะ เพราะคณะที่ผมเลือกก็คงเป็นแพทย์อีกตามเคย ผมเองก็อยากศึกษาการรักษาของโลกนี้เหมือนกัน แถมยังมีชนชั้นอะไรแปลกๆ ที่ผมไม่เคยเจอด้วย ไหนจะไอเรื่องที่ผู้ชายท้องได้อีก แค่คิดก็น่าสนุกแล้ว เห็นแบบนี้ผมนี่เกียรตินิยมอันดับหนึ่งเลยนะ กลับไปเรียนอีกรอบคงไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไรขนาดนั้นหรอกมั้ง ผมค่อยๆ เก็บของที่ขนออกมา เอาจริงผมก็ไม่ได้ขนอะไรเยอะหรอก เอาของที่จำเป็นมาก็พอเลยใช้เวลาเก็บของไม่นานนัก หรือเป็นเพราะติดทำอะไรเร็วด้วยละมั้ง เพราะเวลาทุกนาที มีค่ามากๆเลยสำหรับผม บางครั้งที่ต้องขึ้นกะ ผมแทบไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ ถ้าต้องมาทำอะไรอืดอาดชักช้าวันนั้นคงไม่ได้นอนแน่ๆ

“เก็บของเสร็จแล้วเหรอครับ”

คนตรงหน้าผมออกมาด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวที่พันรอบเอวไว้ แต่โห่ กล้ามดูดีชะมัด แถมผิวยังขาวเนียนอีก นี่ถ้าอยู่โลกนู้นคงจะฮอตในหมู่สาวๆ น่าดู ผมเองทำไมถึงไม่สลับร่างกับคนแบบเขากันนะ พอก้มมองร่างตัวเองที่เล็กจิ๋วแบบนี้แล้วก็แอบท้อใจ

“เฮ้อ..ครับ เสร็จแล้ว”

ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ แอบเซ็งที่ร่างนี้ไม่เห็นเท่ เหมือนคนตรงหน้าเลย คนตรงหน้าผมก็คงเป็นอัลฟ่าสินะ ทำไมผมต้องมาเป็นโอเมก้าด้วยนะ

“ทำไมมองพี่แล้วถอนหายใจละ พี่ไม่หล่อเหรอ”

ผมรีบสะบัดหัวทันที จะบ้าเหรอถ้าคนแบบเขาไม่หล่อแล้วแบบไหนที่เรียกว่าหล่อละ

“เปล่าครับ คุณหล่อ ผมแค่รู้สึกเซ็งๆ ที่ตัวเองเกิดมาตัวเล็กน่ะครับ”

คนตรงหน้าหลุดหัวเราะออกมา ส่วนผมก็มองเขาด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ มันน่าตลกอะไรขนาดนั้น เรื่องนี้ไม่มีใครชอบหรอกนะ ยิ่งเป็นผู้ชายแล้วด้วย เกิดมาร่างเล็กจนนึกว่าผู้หญิงแบบนี้

“มันน่าตลกขนาดนั้นเลยเหรอครับ เกิดมาตัวเล็กนี่”

“เปล่าหรอกครับ อืม..พี่จะบอกยังไงดี โอเมก้าไม่มีใครตัวใหญ่หรอกครับ พี่ว่าทิวาคงต้องไปเรียนต่อแล้วจริงๆ”

ผมไม่อยากเถียงอะไรต่อเพราะผมเองก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรของโลกนี้มากนัก ได้แต่พยักหน้ารับ คนตรงหน้าผมก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ผมเห็นเขาค่อยๆ ใส่เสื้อผ้า ผมเองก็ไม่อยากโดนว่า ว่าโรคจิตหรอกนะที่มานั่งดูคนเปลี่ยนเสื้อผ้า

“ผมไปรอข้างล่างนะครับ ถ้าคุณแต่งตัวเสร็จแล้วก็ลงไปเลยนะครับ”

คนตรงหน้าผมพยักหน้ารับ ผมเองก็เก็บของใส่กระเป๋ากางเกงแล้วรีบเดินลงไปรอข้างล่าง แต่เอาเข้าจริงๆ พอลงมาถึงแล้วเห็นสภาพข้างล่างตรงที่นั่งโซฟา ทำเอานั่งรอไม่ลงจริงๆ ทั้งเสื้อผ้าที่กระจัดกระจาย ไหนจะขวดไวน์วางเกลื่อนเต็มพื้นนั้นอีก อืม..ไปรอข้างนอกดีกว่าเนอะ พอคิดได้แบบนั้นผมก็ออกไปรอข้างนอกตามที่คิดไว้ พอได้กลิ่นอายทะเลที่พัดมาพร้อมกับเสียงคลื่นเบาๆ ก็ทำให้หายเหนื่อยไปเลย แถมหน้าบ้านพักตรงนี้ไม่มีคนเลยด้วย นี่สินะความสงบ

“ทำไมมารอตรงนี้ละครับ ยุงไม่กัดเหรอ”

ผมไม่ได้ตอบอะไรได้แต่ส่งยิ้มเจื่อนๆ ไปให้ ใครมันจะไปนั่งลงอะไรไม่รู้เต็มโซฟาไปหมด พอคนตรงหน้าไม่เห็นผมตอบก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไร ผมเดินตามเขาไปเงียบๆ เพราะไม่รู้จะเริ่มบทสนทนายังไงดี จนผมกับเขาขึ้นรถแล้วเขาก็ขับออกไป

“ขอโทษที่ลงมาช้านะครับ พอดีพี่โทรให้แม่บ้านมาทำความสะอาด แล้วก็คุยเรื่องทิวากับคุณวิทย์ด้วย”

“คุยเรื่องผมเหรอครับ?”

คนตรงหน้าส่งยิ้มมาให้ผม แล้วพยักหน้ารับเบาๆ

“ก็เรื่องเรียนต่อไงครับ แล้วทิวาได้คิดเรื่องคณะที่จะเรียนหรือยังครับ”

ผมรีบพยักหน้ารับรัวๆ เพราะผมเองก็คิดเรื่องนี้ไว้คร่าวๆแล้ว พอมันเร็วแบบนี้ก็แอบดีใจหน่อยๆ

“ผมอยากเรียนคณะแพทย์ครับ”

“ไหวเหรอครับ เกรดทิวาก็ไม่ถึงคงต้องสอบเทียบ”

ผมหันไปมองคนที่นั่งข้างๆ เขาไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรคงไม่ได้พูดดูถูก คงเป็นห่วงผมจริงๆ แต่ว่านะเกรดไม่ถึงงั้นเหรอ เจ้าของร่างนี้เป็นคนยังไงกันนะ นอกจากจะร้ายแล้วยังเรียนไม่เก่งอีกเหรอ ถามจริงเถอะทำอะไรดีบ้างไหมเนี่ย

“ไหวครับ คุณแค่เชื่อใจผมก็พอ”

ผมหันไปหาคนข้างๆ ดีที่ติดไฟแดงอยู่เขาเลยหันมาสบตากับผม ผมเลยส่งยิ้มไปให้ เขาเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้พยักหน้ารับเบาๆ แล้วส่งยิ้มกลับมาให้ พอมองดีๆแล้ว เขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร แถมยังพูดง่ายกว่าคนอื่นอีก แต่คงติดที่ดูแล้วน่าจะเป็นคนที่หื่นกามพอตัวดูจากที่เอาใครไม่รู้มานอน แต่อืม..ผมจะตัดสินใครไม่ได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่รู้จักกันสิ คงต้องรอดูไปก่อน

“ทิวาอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ”

ผมสะบัดหน้าเบาๆ ผมมันเป็นคนกินง่ายอยู่แล้ว

“งั้นหาอะไรกินกันง่ายๆ แล้วรีบกลับบ้านดีกว่า พี่เองก็อยากมีเวลาอยู่กับทิวานานๆ”

“ตอนนี้เราก็อยู่ด้วยกันนี่ครับ”

ผมรีบตอบกลับไป เพราะตอนนี้เราก็อยู่ด้วยกันจริงๆ แถมคืนนี้ก็นอนด้วยกันอีก ถ้าจะให้นานกว่านี้คงต้องขี่คอผมไปทุกที่แล้วแหละ

“หมายถึงใช้เวลาในห้องน่ะครับ ทิวาลืมอะไรไปหรือเปล่าว่าตัวเองมาขัดจังหวะพี่นะ”

ผมหันขวับไปมองคนข้างๆ ทันที นี่เขาคิดจะทำอะไรกับผมกันแน่ ถึงจะเป็นคู่หมั้นกัน แต่มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอ แถมการมีอะไรกับผู้ชายด้วยกันมันแอบจะน่ากลัวหน่อยๆ ผมก็ไม่ได้รังเกียจอะไร แต่ขอเวลาทำใจหน่อยได้ไหม

“นี่ทิวา คิดไปถึงไหนแล้วเหรอครับ พี่หมายถึงนอนกอดกันเฉยๆเอง ทำไมถึงหน้าแดงขนาดนั้น”

พอคนข้างๆ ผมพูดจบ ผมรีบเอามือจับแก้มตัวเองทันที นี่คือเขินงั้นเหรอ แล้วทำไมผมต้องเขินด้วยล่ะ ผมไม่ได้ชอบเขาสักหน่อย

“ก็ต้องคิดไปไกลอยู่แล้วครับ ก็คุณพูดจากำกวมแบบนั้น แถมผมเองก็ไปขัดจังหวะตอนคุณกำลังจะทำเรื่องแบบนั้นพอดี”

“อ่อ.. เขินเรื่องนั้นเหรอครับ”

“ถ้าทิวาไม่ติดอะไร”

“เรามาทำกันไหมครับ พี่ทำไม่เจ็บหรอกครับ”

...To be Continue...

...100%...

...1 คอมเมนท์ \= 1 กำลังใจ ❤️...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***