แล้วนี่มันร่างใคร

...ตอนที่ 1...

...แล้วนี่มันร่างใคร...

ผมเหม่อมองออกไปทางหน้าต่างของรถยนต์ ทั้งเส้นทางที่ไม่คุ้นเคย คนอื่นๆ ที่ผมไม่รู้จัก แถมชื่อที่พวกเขาเรียกไม่ใช่ชื่อผมอีก พอนึกย้อนกลับไปผมเองก็ยังไม่เข้าใจเหตุการณ์ตรงหน้านี้เท่าไหร่ เพราะผมเชื่อแค่สิ่งที่พิสูจน์ได้เท่านั้น แต่ไอเรื่องที่ผมเจออยู่ตรงนี้พูดไปใครมันจะเชื่อ แถมถ้าพูดส่งๆไปคงโดนใครสักคนได้จับส่งโรงพยาบาลจิตเวชแน่ๆ แล้วผมต้องใช้ชีวิตแบบไหนต่อ ต้องติดอยู่ในร่างของคนอื่นแบบนี้อีกนานไหม

“คุณหนูคะ ไม่เป็นไรนะคะ ป้าจะอยู่ข้างคุณหนูเองค่ะ”

คนที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมคือป้าแม่บ้านที่เลี้ยงเจ้าของร่างนี้มาตั้งแต่เด็กๆ เขาเรียกอะไรนะ แม่นมเหรอ

“เอ่อคือ.. ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ”

ผมหันไปสบตากับคนที่นั่งข้างๆ ผมทันที คนตรงหน้าเหมือนจะงุนงงเล็กน้อย ผมไม่แปลกใจหรอก เพราะดูแล้วเจ้าของร่างนี้กับคนตรงหน้าน่าจะสนิทกันพอตัวเลย แต่ผมไม่ใช่เจ้าของร่างนี้สักหน่อย ชื่อเธอผมยังไม่รู้เลย ส่วนสรรพนามที่เรียกกันอย่าหวังว่าผมจะรู้ หรือจะแกล้งความจำเสื่อมดี คิดไม่ออกแล้วโว้ยยย!!

“เอ่อ..คุณหนูมีอะไรเหรอคะ”

ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอด เอาวะ ไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว จะให้แกล้งเป็นคนอื่นคงไม่ไหวไม่นานก็คงโดนจับได้ เราก็แทบจะไม่รู้จักชื่อใครเลยสักคนแถมนิสัยเจ้าของร่างนี้เป็นไงผมก็ไม่รู้แกล้งความจำเสื่อมแล้วเริ่มใหม่ดีกว่า

“คือผมจำอะไรไม่ได้เลยครับ ช่วยเล่าเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ให้ผมฟังหน่อยได้ไหมครับ”

คนตรงหน้ามองผมด้วยสายตางุนงง ก็ใช่นะสิ ใครจะไม่งง ก็แค่จมน้ำใครมันจะไปความจำเสื่อมได้ หัวไม่ได้รับการกระทบกระเทือนสักหน่อย แต่ทำไงได้ผมคิดวิธีอื่นไม่ออกแล้วจริงๆ ถ้าให้แกล้งบ้าไปเลยก็คงเกินความสามารถผมเกินไป

“คือ..คุณหนู มาทำลายงานหมั้นคุณแสนกับคุณหนาว แล้วก็เอ่อ.. คุณหนูผลักคุณหนาวตกน้ำ แต่ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณหนูตกไปด้วยได้ยังไง”

ผมขมวดคิ้วให้กับคำตอบที่ได้ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย แล้วทำไมเจ้าของร่างนี้ต้องทำอะไรแบบนั้นด้วย ผมไม่แปลกใจเลยทำไมคนในงานเขาถึงมองผมด้วยสายตาแบบนั้น แล้วคนที่กระฉากแขนผมก็คงเป็นแฟนเขา

“แล้วทำไมผมถึงทำแบบนั้นเหรอครับ”

ผมจ้องรอคำตอบ ป้าที่โดนผมจี้ถามก็คงกระอักกระอ่วนเพราะเขาก็คงไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเจ้าของร่างนี้เขาต้องการอะไร อยากจะลากมือมาถามจริงๆ ว่านายทำแบบนั้นไปทำไม

“ก็คุณแสนเป็นรักแรกของคุณหนูนี่ค่ะ แถมเป็นคู่หมั้นกันอีก ป้าก็ไม่แน่ใจว่าที่คุณหนูทำไปเพราะอะไรก็คงจะรักคุณแสนมากกระมังคะ”

ผมเอามือกุมขมับทันทีที่ได้ฟังจบ อย่างน้อยก็พอรู้เรื่องราวคร่าวๆ แล้วคงต้องหาโอกาสไปขอโทษคนทั้งสองแล้วละ ถึงยังไงคนที่ต้องใช้ชีวิตต่อในร่างนี้ก็คือผม อันดับแรกคงต้องค่อยๆแก้ปัญหาไปทีละเรื่อง ขอร้องละอย่าให้มีเรื่องที่หนักกว่านี้เลย แค่นี้ผมก็ปวดหัวจะระเบิดอยู่แล้ว

“ถึงแล้วค่ะคุณหนู คุณผู้ชายทั้งสองน่าจะรออยู่แล้วค่ะ”

ผมพยักหน้ารับแล้วลงจากรถ แวบแรกที่เข้ามาในสายตาเลยคือ บ้านคนแน่เหรอ ทำไมมันถึงได้ใหญ่โตขนาดนั้น พอๆ กับบ้านที่ผมพึ่งตกน้ำเลยมั้ง ผมค่อยๆ เดินตามป้าแม่บ้านเข้าไปแต่ก็ต้องสะดุดกับกลิ่นฉุนที่เตะเข้ากับจมูกผม มันเป็นกลิ่นที่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร จะเหม็นก็ไม่ใช่จะหอมก็ไม่เชิงมันแทบจะอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้เลยแต่รู้สึกอึดอัดที่หน้าอกแปลกๆ จนผมต้องเอามือไปกุมเอาไว้ แต่ก็ต้องพยายามพยุงร่างตัวเองมายังห้อง ห้องหนึ่งที่มีผู้ชายวัยกลางคนสองคนนั่งรออยู่ ผมค่อยๆ เดินไปหาแต่ก็ไม่รู้ทำไมพอยิ่งเดินเข้าไปใกล้ผมก็ยิ่งอึดอัดตรงหน้าอกมากกว่าเดิมจนตอนนี้ผมแทบยืนด้วยขาไม่ไหวจนฟุ่บลงไปนั่งกับพื้นทันที

“หว้ายย!! คุณหนูค่ะ! เป็นอะไรไปคะ”

มันเจ็บจัง ทำไมถึงเจ็บขนาดนี้เจ้าของร่างนี้เป็นโรคหัวใจหรือเปล่านะ

“นี่! คุณเลิกปล่อยฟีโรโมนสักที ลูกจะไม่ไหวแล้วนะ”

ผู้ชายตรงหน้ารีบพุ่งมาหาผมทันทีที่ผมฟุ่บลงไป แต่อีกคนกลับนั่งเฉยๆ แถมกอดอกจ้องมองมาทางผมเหมือนอยากจะฆ่าผมให้ตายๆไป เจ้าของร่างนี้เป็นคนยังไงกันนะ ถึงทำให้คนอื่นเกลียดได้ขนาดนี้ผมคงต้องรีบสืบดูแล้วว่าเจ้าของร่างนี้ไปทำอะไรมาอีกหรือเปล่าจะได้หาแผนรับมือ

“ค่อยๆ หายใจนะทิวา นั่นแหละลูก ค่อยๆ”

ผมค่อยๆ หายใจตามที่คนตรงหน้าบอก ตอนนี้ตรงหน้าอกก็ค่อยๆ คลายออกเริ่มจะไม่ค่อยอึดอัดแล้ว เริ่มหายใจได้สะดวกขึ้นคนตรงหน้าผมค่อยๆ ช่วยพยุงผมขึ้นไปนั่งตรงโซฟา แล้วกลับไปนั่งข้างๆ อีกคนทันที แต่คนสองคนที่อยู่ตรงหน้าผมให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันมากถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ อีกคนจะดูตัวสูงและร่างใหญ่กว่า อีกคนจะค่อนข้างร่างเล็กเลยให้ความรู้สึกเหมือนอยากปกป้องคนคนนี้ อาจจะเป็นที่กรรมพันธุ์ก็ได้มั้ง แต่ไออาการที่แน่นหน้าอกเมื่อกี้คงต้องรีบหาคำตอบแล้วแหละ ว่าสาเหตุจริงๆ มันคืออะไร

“ทิวากร!!”

จู่ๆ คนตรงหน้าผมก็ตะคอกออกมาเสียงดัง ผมที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยก็สะดุ้งให้กับเสียงนั่น แต่ทิวากรคงเป็นชื่อเต็มๆ ผมสินะ

“เมื่อไหร่ลูกจะเลิกยุ่งกับคุณแสนสักที ตอนนี้ป๊าแทบจะเดินไปที่ไหนไม่ได้แล้วเพราะการกระทำต่ำๆ ที่ลูกทำ”

ผมได้แต่กลืนน้ำลายลงคอเพราะจะให้ผมพูดหรือเถียงอะไรไปก็คงไม่ได้เพราะผมแทบจะไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย เจ้าของร่างนี้คงทำไว้แสบจริงๆ พอคนตรงหน้าเห็นผมไม่ตอบโต้อะไรก็คลายมือที่กอดอกออก สีหน้าก็ดูจะผ่อนคลายขึ้น ไม่เหมือนตอนแรกๆ ที่แทบจะจับผมกินให้ได้

“ป๊าเข้าใจการกระทำของลูกนะ แต่ตอนนี้คุณแสนเขาหมั้นกับหนูหนาวแล้ว ลูกไม่มีสิทธิ์ที่จะไปทำอะไรแบบนั้นอีกแล้ว”

“ครับ”

ผมพยักหน้าตอบรับเห็นด้วย เพราะผมเองก็ไม่นิยมไปยุ่งกับคนที่มีแฟนแล้วหรอกนะ ถึงจริงๆแล้วผมเองก็ยังไม่เคยมีแฟนเลยก็เถอะ คนตรงหน้าผมที่แทนตัวเองว่าป๊า มีสีหน้าตกใจกับคำตอบผม แต่มันน่าตกใจอะไรขนาดนั้นเลยเหรอ

“ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า มีอะไรก็บอกพ่อได้นะ”

ผู้ชายอีกคนที่ร่างเล็กกว่าถามผม ผมสะบัดหัวเบาๆ เชิงบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร คนตรงหน้าผมเอามือจับหน้าอกแล้วถอนหายใจออกมาแบบโล่งอก

“ดีแล้วที่คิดได้ อีก 3 วันพี่เหนือจะกลับมาแล้ว ป๊าคุยกับทางนั้นเรียบร้อยแล้วเรื่องหมั้นหมายกันเตรียมเก็บของแล้วย้ายไปอยู่กับเขา”

ผมพยักหน้ารับเพราะผมเองก็เหนื่อยกับเรื่องพวกนี้แล้วเหมือนกัน รีบตอบรับรีบไปพักดีกว่าพรุ่งนี้มีอะไรที่ผมต้องไปหาคำตอบอีกเยอะเลย พอเห็นผมไม่พูดอะไรคนทั้งสองที่อยู่ตรงหน้าผมก็ยิ้มออกมาเหมือนโล่งอก

“ทิวาโตแล้วสินะลูก มีอะไรก็กลับมาหาพ่อได้ทุกเมื่อเลยนะ ไปพักเถอะ อีกสามวันก็เตรียมตัวนะลูก พ่อบอกพี่เหนือไว้ให้แล้ว”

ผมพยักหน้ารับแล้วรีบเดินตามป้าแม่บ้านขึ้นไปบนห้อง พอเข้าห้องได้ผมก็รีบทิ้งตัวลงบนเตียงทันที พอเงยหน้าขึ้นไปมองบนเพดานแล้วก็เผลอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่วันนี้กำลังจะจบลง ทั้งสถานที่ ที่ไม่คุ้นเคยไหนจะคนที่ผมไม่รู้จักอีกแล้วเหตุการณ์หลายๆ อย่างที่ผมไม่รู้อะไรด้วยเลย

นายเป็นคนยังไงกันแน่ ?

นั่นแหละเป็นคำถามที่ผมอยากถามเจ้าของร่างนี้ที่สุด

...To be Continue...

...100%...

...1 คอมเมนท์ \= 1 กำลังใจ ❤️...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***