บทที่ 2 ร่วมรัก (NC นาค-ครุฑ)

เมื่อมองกายอันเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยกล้าม เนื้อของจอมปักษาผู้โอหัง ความกำหนัดภายในร่าง สมุทรธรกำเริบขึ้น แววตาขมุกขมัวเต็มไปด้วย ตัณหา โน้มหน้าไปจุมพิตแก้มขาวใส

“เจ้า...เจ้ามันวิปริตนัก” ครุฑหนุ่มหลับตาร่ำ ร้อง พิษที่แผดเผาตายังแสบอยู่

“หากมิใช่เป็นเจ้า เทวปักษ์ ข้าคงมิกระทำเยี่ยง นี้”

ลิ้นลากเลียวนทั่วแก้ม ริมฝีปากจรดลงที่ปาก นุ่ม ดูดเม้มเพียงแผ่วเบา

เทวปักษ์แทบจะอาเจียน ทว่ากายกลับอ่อน แรงจนมิอาจต่อต้านขัดขืน พิษของนาคาหนุ่มแผ่ ซ่านไปทั่วร่าง สะกดพละกำลังในร่างกายเขา

ลิ้นสมุทรธรลากลงผ่านคอไปยังช่วงหน้าอก กวาดเลียยอดแดงสดอันน่าลิ้มชิม เพียงแค่เลีย ปลายส่วนยอด มิได้ใช้ปากครอบลงไป

เพียงเท่านี้ก็สร้างความเสียวกระสันแก่ครุฑา นัก ยอดแดงถึงกับแข็งชันรับปลายลิ้น เทวปักษ์ ร้อง

“ปล่อย...พอ!”

ลิ้นลากจากอีกยอดไปยังอีกยอด ลิ้นชิมกลิ่น อายอันเข้มข้นของจอมปักษา เห็นแผ่นหลังเทว ปักษ์พยายามบิดเร่ากับหางเขา สมุทรธรยิ้มกริ่ม ด้วยความพึงใจ

สมุทรธรเคลื่อนกายลงไปยังช่วงหว่างขา มอง ดูส่วนลับซึ่งยังคงนอนนิ่ง รอบส่วนลับมีขนขึ้นดก เต็ม ทว่าเขากลับมิได้สนใจมากนัก สองมือจับขา ครุฑยกขึ้น ศีรษะแทรกเข้าไปในจุดเร้นลับ กดหน้า ลงที่หน้าถ้ำยื่นลิ้นตวัดเลีย

“เจ้า...เสียสติรี!”

ดวงตาครุฑหนุ่มเบิกกว้างร้องเสียงตื่น ลิ้น โอรสแห่งราชาพญานาคแทรกเข้าโพรงใน ตวัดเลีย อย่างชำนาญ

นาคเป็นสัตว์ประเภทเดียวกับอสรพิษ หากแต่ สูงส่งกว่า เรื่องการใช้ลิ้นอย่างช้ำชองเป็นดั่งสิ่งที่ ธรรมชาติมอบให้แต่กำเนิด ลิ้นของสมุทรธรช่าง ร้ายกาจนัก ทั้งตวัดแลเลียวน ช่องภายในของเทว ปักษ์มิเคยถูกสิ่งแปลกปลอมแทรกเข้ามา ถึงกับ บีบรัดต่อต้านเป็นการใหญ่

ทว่าลิ้นของสมุทรธรยังคงลากวน โพรงลับ เสียวซ่านจนเกร็งเป็นระยะ เทวปักษ์หน้าแดงฉาน ยิ่งกว่าปีกตน บิดเอวดิ้นรนขัดขืนแต่มิสำเร็จ

ปราศจากเรี่ยวแรงเพราะพิษร้ายก็มากพอแล้ว นี่ยังต้องถูกเผ่าศัตรูคู่อาฆาตล่วงเกินถึงด้านหลัง เทวปักษ์ลอบสาบาน หากหลุดไปได้จะต้องสังหาร สมุทรธรผู้นี้กับมือ

ได้แต่บิดเอวหลีกหนีลิ้นร้ายของจอมนาคา ทว่าลิ้นของสมุทรธรคล้ายยาวขึ้นลงลึกไปถึงจุด กระตุ้น ปลายลิ้นกดลงทำเอาร่างครุฑากระตุกสั่น ไหว

“ไม่...พอ...”

คำร้องขอมิสำเร็จ ลิ้นตวัดเลียจุดอ่อนไหว อย่างเร่งร้อน ความเสียวแผ่ซ่านจนปลายเท้าครุฑ หนุ่มถึงกับเหยียดเกร็ง

เล่นลิ้นเลียวนจนฉ่ำชุ่ม สมุทรธรเห็นว่าเพียง พอแล้ว รั้งร่างกลับมาเผชิญหน้ากับเทวปักษ์ ใช้ลำ ตัวยาวรัดเทวปักษ์แน่นยิ่งขึ้น ส่งปลายหางสอดลึก เข้าระหว่างขา

ช่องลับถูกแหวกกว้าง เกล็ดนาคครูดเนื้ออ่อน จนแสบผิว เทวปักษ์เจ็บปวดร่ำร้อง หางนาคาหนุ่ม แทรกลึกแลขยับเข้าออก แม้จะบีบโพรงเนื้อรัดแน่น ก็มิอาจต้านทานการลุกล้ำ

ทันใดนั้น เทวปักษ์รับรู้ถึงความผิดปกติ หางนาคคล้ายมีของแข็งงอกออกมาเสียดสีช่องลับ เขาอย่างรุนแรง แม้จะเต็มไปด้วยความเจ็บปวดแต่ ก็ให้ความรู้สึกแปลกพิกล

เห็นใบหน้าสมุทรธรเคลิบเคลิ้ม ลมหายใจ ระบายอย่างเร่งร้อน หางนาคขยับเร็วรี่ ของแข็ง ภายในหางเสียดสีเร็วตาม

“ของข้าเป็นอย่างไร เทวปักษ์”

เจ้าปักษาทราบว่าสมุทรธรกำลังใช้ลึงค์กระทำ ชำเราตน แม้มิอาจมองเห็นภายใน แต่สัมผัสได้ว่า ลึงค์ของนาคตนนี้ใหญ่แลแข็งยิ่งกว่าหิน

หากมิใช่ถูกพิษแพร่ใส่ดวงตา เทวปักษ์อยาก ลืมตามองความชั่วร้ายกับสิ่งที่สมุทรธรกระทำกับ เขาเสียเหลือเกิน อยากจะจดจำใบหน้าของคนที่ย่ำยี เขาถึงเพียงนี้ให้ถึงแก่นกระดูก

“สะ....สมุทรธร...ข้าม่าเจ้าแน่”

เทวปักษ์กัดฟันด้วยความแค้น ขณะที่สมุทร ธรโน้มหน้าไปจุมพิตแก้มขาวแลกระซิบข้างหู

“เจ้าทำไม่ลงหรอก"

ลึงค์ซึ่งกำลังเสพสุขสร้างความเสียวซ่านแก สมุทรธรนัก ภายในของเทวปักษ์ช่างแน่นแลอุ่นเสีย เหลือเกิน ความใคร่กระตุ้นนาคาหนุ่มมิอาจรั้งสติ ไหว ปลดปล่อยความกำหนัดอย่างเต็มที่

ทันใด ศีรษะนาคาหนุ่มพลันงอกออกมาถึงห้า เศียร สี่เศียรแนบติดสามารถมองได้ทั้งสี่ทิศแปด ทาง ส่วนเศียรที่ห้างอกอยู่เหนือเศียรทั้งสี่ ลักษณะ คล้ายกับเศียรของท้าวพรหมมหาเทพ พระบิดรผู้ สร้างสรรพชีวิตทั้งปวง

หางเร่งเร็วดั่งพายุโหม กระชั้นช่องเนื้ออย่าง เต็มที่ ครุฑหนุ่มรับทราบถึงความผิดปกติอันใหญ่ หลวง รู้สึกถึงจำนวนของแข็งในร่างซึ่งเพิ่มมากขึ้น ถึงกับร้องเสียงตื่น

“นี่เจ้า!”

“ถูกต้อง ชอบหรือไม่?” สมุทรธรยิ้มเหี้ยม

เทวปักษ์ทราบว่าสมุทรธรมีเศียรถึงห้าเศียร ย่อมเป็นไปได้ว่าจะมีลึงค์ถึงห้าแท่ง!

ราวกับมีสรรพชีวิตมากมายผุดอยู่ในร่าง ครูด ช่องเนื้ออ่อนโดยมิให้พักหายใจ ลึงค์ทั้งห้าใหญ่ยาว เป็นลำโต แท่งแดงสดดั่งสีโลหิต ช่วงหัวตูมเหมือน ดอกบัว ปลายหัวหลั่งน้ำใสช่วยคลายความฝืด ยาม

เสียดสีจึงมิเจ็บเท่าก่อนหน้า

โอรสแห่งท้าวพญาครุฑบิดกายทรมาน มิ อยากร่ำร้องให้เป็นที่อับอายเสียหน้าอีกต่อไป จำ ต้องกัดฟันทนต่อความเจ็บปวดนั้น ขณะที่นาคา หนุ่มโน้มหน้าลงไปยังแผ่นอกเขา กัดลงที่ปลายยอด แดง

ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วอก โดยเฉพาะช่วง ยอดซึ่งถูกฟันบดขยี้ หน้าอกครุฑหนุ่มกระเพื่อมขึ้น ลง

“เป็นอย่างไรบ้าง เทวปักษ์”

อีกสี่เศียรกล่าวด้วยน้ำเสียงยิ้มเยาะ ขณะที่มือ นาคาหนุ่มเคลื่อนไปบีบหน้าอกอีกข้าง กระทำ ราวกับว่าครุฑาตนนี้เป็นเมียรักในห้องหอ อยาก ชมเชยร่างกายก็ทำเสียจนพอใจ

ลึงค์ทั้งห้ากระแทกอย่างเร่งร้อน แม้จะสร้าง ความเจ็บแต่ก็เพิ่มความเสียวซ่าน ภายในเทวปักษ์ เริ่มคุ้นชินกายนาคา ถึงกับบีบรัดเป็นจังหวะโดยมิ รู้ตัว

“ข้านึกแล้วเจ้าต้องชอบ” สมุทรธรเอ่ย

“ไม่...ข้า..."

แลครุฑหนุ่มรู้สึกว่าข้างในนั้นกำลังค่อยๆ คล้อยตามการร่วมรักของโอรสแห่งจอมนาค แท่ง เดือยทั้งห้ากำลังสร้างความสุขสมแก่ร่างกายเขา ทั้ง ที่จิตใจมิยินยอม

“เจ้า...โอย...”

แม้จะมิอยากร้องให้ผู้อื่นได้ยิน แต่ลึงค์ทั้งห้า สร้างความเจ็บปวดแลกระตุ้นราคะ ส่วนหัวของลึงค์ กำลังครูดช่องลับเขาอย่างหนักหน่วง บีบเทวปักษ์ ให้คลายขากว้างเพื่อให้หางสอดเข้าออกได้สะดวก อันเป็นการคลายความเจ็บแน่นไปในตัว

สีหน้าทั้งห้าของสมุทรธรแลดูเสียวกระสัน ราคะงอบงำจิตเสียสิ้น คำรามเสียงทุ้มต่ำราวกับ อสนีบาต เร่งหางด้วยความรุนแรง

ทั้งที่อยู่ใต้บาดาล ทว่าภายในเทวปักษ์กลับ ร้อนยิ่งกว่าเพลิงแผดเผา ถูกลึงค์กระแทกช่องเนื้อ ถี่กระนั้น เพลิงแห่งราคะครอบงำทั่วกาย

ม่านน้ำตามิอาจลดความร้อนของพิษที่แปด เปื้อนดวงตา แลรู้สึกเจ็บใจตนเอง ที่ร่างกายกลับ สุขสมไปกับรสรักที่อีกฝ่ายมอบให้ สองขาสั่นระริก จุดลับสีแดงถูกกระทำจนบวมพอง

นาคาหนุ่มเสียวซ่านถึงขีดสุด เร่งอาวุธทั้งห้า บดเบียดครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้ายร่างกระตุกหลาย คราหลั่งน้ำขาวเหนียวออกมา

“อ่า!”

น้ำเสียงคำรามแลสุขสม ทว่ากลับทำให้เทว ปักษ์อับอายจนน้ำตารินไหล แต่น้ำตานั้นกลืนไปกับ น้ำในมหาสมุทรอย่างรวดเร็ว แม้แต่สมุทรธรก็ยังมิ ทันเห็น

หางคลายจากช่องลับ เปลี่ยนเป็นม้วนรัดร่าง เทวปักษ์ทั้งตัว ส่งขึ้นมาในอ้อมแขน สมุทรธโน้ม หน้าจุมพิตหน้าผากอีกฝ่าย

“เจ้ายอดเยี่ยมนัก”

โอรสแห่งพญานาคราชตวัดลิ้นใส่ดวงตาซึ่ง ต้องพิษของเทวปักษ์ เพียงชั่วลมหายใจ ดวงตาของ จอมปักษามิรู้สึกแสบร้อนอีกแล้ว ทว่ายังเย็นลง เรื่อยๆ

“รออีกเล็กน้อย เจ้าก็จะใช้ตาได้เหมือนเดิม”

“จะปล่อยข้าได้หรือยัง?" เทวปักษ์คำราม

“เจ้าเป็นเมียข้าแล้ว จะปล่อยได้อย่างไร"

“เจ้า!”

นาคาหนุ่มตวัดปลายหาง ร่างพุ่งปราดแหวก ว่ายไปเบื้องหน้า มุ่งสู่ห้วงลึกแห่งมหาสมุทร อันเป็น ที่ตั้งของวังบาลของราชานาคราช

วังวาสุกรีมณีรัตนะ มิใช่วังอย่างเดียวกับราชา ของเหล่ามนุษย์แลเทพสวรรค์ หากแต่ตัววังเป็น ภูเขาหินสูง แกะสลักพญานาคยักษ์ม้วนพันภูเขาหิน ไว้ มีแก้วผลึกครอบไว้อีกชั้นหนึ่ง ตัวแก้วเปล่งแสง สีฟ้าอร่ามตาราวกับมณีเม็ดงาม

รอบวังรายล้อมด้วยทหารนับพัน ต่างเป็นนาค ซึ่งอยู่ในร่างมนุษย์ทั้งสิ้น เหล่านาคเปลือยกายท่อน บนอันกำยำ มือถือหอก สายตาสอดส่องคอยระ แวดระวังศัตรู

แลเห็นพระโอรสองค์โตแห่งองค์นาคราชอุ้ม ร่างครุฑาหนุ่มผู้หนึ่งเสด็จมาถึง ต่างตื่นตระหนก หันไปมองหน้ากัน แต่จำต้องคุกเข่าลงถวายพระพร

สมุทรธรมิสนใจทหารหาญ ว่ายน้ำไปที่ประตู วังอันเป็นปากถ้ำซึ่งถูกร่ายมนตร์มิให้น้ำทะลักเข้า มา เมื่อจากพ้นประตูแล้วก็มิใช่เขตแดนของน้ำอีก สมทรธรกลายร่างเป็นมนษย์เต็มตัวเดินเข้าถ้ำอันซับซ้อน มิต่างจากเส้นทางเขาวงกตแต่อย่างใด

ภายในถ้ำเปล่งแสงสีฟ้าสว่างโรจน์ ชอนไชเข้า ตาเทวปักษ์ซึ่งมองเห็นแล้ว หินย้อยนับพันหมื่นงอก งดงาม ตามกำแพงถ้ำยังสลักลวดลายโบราณอัน วิจิตร

ตัวถ้ำแบ่งห้องหับเป็นหลายสิบห้อง ทั้งห้องที่ ประทับขององค์ราชาแลพระมเหสี รวมทั้งห้องพระ โอรส พระธิดา ห้องพระเวท ห้องอาวุธ ยังมีห้อง โถงกว้างซึ่งใช้เป็นท้องพระโรงรวมประชุม

เทวปักษ์เห็นว่าวังนาคนั้นแตกต่างกับวังครุฑ อย่างใหญ่หลวง อันวังครุฑนั้นเต็มไปด้วยปราสาท ทองอันโอ่อ่า สิ่งปลูกสร้างตระการตา แต่วังนาค กลับตั้งอยู่ในถ้ำใช้ธรรมชาติขับเน้นความงาม

ตุบ!

ร่างเทวปักษ์ถูกโยนลงเตียงอย่างไม่ไยดี เขา ร้องถามสิ่งที่อยากรู้

“เจ้า...เจ้าจับข้ามาทำไม?”

“คำถามอันเขลานี้มิสมกับผู้ที่อวดอ้างตนว่า เป็นจอมปักษา เจ้าเป็นเมียข้า หากมิอยู่กับข้าจะอยู่ กับผู้ใดได้เล่า”

“หากพระบิดาข้ารู้ จะยกทัพวิหคนับหมื่นแสน มาทวงข้าแน่ ถึงวันนั้น วังนาคของเจ้าต้องถูก บดขยี้พินาศสิ้น”

“แล้วท้าวทศเวหนจะรู้ได้อย่างไร? ต่อให้ท้าว ทศเวลาหนกระจายกำลังครุฑาค้นหาทั่วแผ่นฟ้า ย่อมไม่มีใครคิดถึงว่าเจ้าจะอยู่ใต้สุดแห่งแดน บาดาล"

“ด้วยสายตาของพระบิดาข้า สามารถมองเห็น ได้ไกลนับร้อยโยชน์ มองทะลุถึงเบื้องล่างแห่งผืน พิภพ เจ้าซ่อนข้าได้ไม่นานหรอก”

“ก็ลองดู”

เทวปักษ์พยายามประคองตนนั่ง ทว่ากายยัง ถูกพิษมิหายเป็นปกติ สมุทรนั่งลงที่ด้านข้าง มือ โอบไหล่ช่วยประครองอีกแรง

“อย่าได้แตะตัวข้า” เทวปักษ์สะบัดไหล่

“เมื่อครู่ข้ายังแตะเจ้ามากกว่านี้อีก”

จอมครุฑพิโรธร่างสั่นระริก มองสมุทรธรด้วย สายตาเดือดดาลนัก หากสมุทรธรลงมือสังหาร เขา ยังมิอาฆาตเท่ากับสิ่งที่สมุทรธรกระทำกับเขาเมื่อ ครู่เลย

“เจ้าจับข้ามาโดยมิสังหารย่อมต้องมีเหตุผลแน่ คิดจะใช้ข้าแลกเปลี่ยนสิ่งใดกับพระบิดา? สัญญา สงบศึกของครุฑนาคหรือ?”

“หึ”

สมุทรธรเพียงแค่นเสียง สายจับจ้องใบหน้า ของจอมปักษาที่ยังเดือดดาล เทวปักษ์มิอาจทนได้

“ตอบมาสิ เจ้าต้องการสิ่งใด"

“ข้าบอกไปแล้ว ข้าต้องการมีลูกกับเจ้า”

“เจ้าจะมีลูกกับข้าไปทำไม?”

“นาคกับครุฑเป็นศัตรูกันมาเนิ่นนานแล้ว ข้า เพียงแค่อยากเห็นว่าหากนาคกับครุฑซึ่งเป็นอริกัน เมื่อได้มีลูกร่วมกันจะเป็นอย่างไร?”

“เจ้า!”

เทวปักษ์ร้อง คำตอบนี้ช่างไร้เหตุผลนัก ถึงกับ กำหมัดต่อยใส่ ทว่านาคาหนุ่มเบี่ยงกายหลบอย่าง ง่ายดาย

“สมแล้วที่เป็นจอมครุฑผู้โอหัง แม้โดนพิษข้า ยังมิสิ้นฤทธิ์ร้าย”

ขณะที่สมุทรธรจะกล่าวต่อ พลันได้ยินเสียง เรียกจากหน้าประตู

“พระโอรสสมุทรธร ฝ่าบาทเรียกเข้าเฝ้าโดย ด่วน"

สมุทรธรทราบว่าพระบิดาตนทราบเรื่องแล้ว จึงลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวเข้าเฝ้าต่อไป

---จบตอน---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***