บทที่ 1 เจ้าชายครุฑ

มหานทีสีทันดร แท้ที่จริงคือมหาสมุทรอัน กว้างใหญ่ มิเพียงเป็นที่อาศัยของหมู่นาค ยังเป็นที่ อาศัยของเหล่ามัจฉาแลสัตว์น้ำทรงฤทธิ์มากมาย ลึกเข้าไปในใจกลางมหาสมุทรเป็นที่ตั้งวังบาลดาล ของมหาเดชานาคราช ราชาแห่งนาคทั้งปวง

แม้ปกติเหล่าครุฑาจะออกล่านาคในแม่น้ำแล มหาสมุทร แต่ก็มิกล้าจะเยื้องย่างถึงเขตแดนวัง บาดาลทั้งที่มีฝูงนาคชุกชุมมากที่สุด เนื่องจากหวั่น เกรงว่าหมู่นาคจะรวมตัวกันตอบโต้

ทว่ายังมีจอมปักษาผู้ถือดีในอิทธิฤทธิ์ตน ออก ล่าเหยื่อถึงกลางมหาสมุทรลึกเพื่อประกาศศักดา แห่งเจ้าเวหา จอมปักษาผู้นี้เป็นครุฑหนุ่มหน้าตา อ่อนเยาว์ คิ้วเรียวคมดั่งปลายลูกศร นัยน์ตาแดง เพลิงเจิดจ้า จมูกโด่งตรงสอดรับใบหน้า กาย ประดับด้วยสร้อยสังวาลย์_[1]_ทองอันเรืองรอง

กลางสร้อยติดทับทิมแดงเม็ดงาม

ครุฑหนุ่มผู้นี้เป็นพระโอรสองค์โตแห่งท้าวทศ เวหนมหาราช_[2]_ราชาแห่งพญาครุฑซึ่งสถิตบน วิมานแดนสวรรค์ เขาเป็นเจ้าชายซึ่งมีพละกำลังแล ฤทธิ์เดชมาก สายตาคมกริบมองเห็นได้ไกลนับสิบ โยชน์_[3]_มองทะลุถึงพื้นน้ำใต้มหาสมุทรอันลึกสุด จะหยั่งถึง เพียงกระพือปีกคราหนึ่ง สามารถสร้าง พายุล้มกองเรือรบของมนุษย์ได้กอง

โอรสแห่งองค์พญาครุฑสยายปีกยักษ์แดงสด ราวกับโลหิต สะบัดปึกเต็มแรงสร้างกระแสลม ท้อง ทะเลถึงกับปั่นป่วนแทบแยกออกจากกัน ก่อเกิด คลื่นน้ำม้วนวนตีกันอยู่ใต้น้ำ เหล่านาคซึ่งกำลังออก ล่ามัจฉาต่างรับรู้ถึงเภทภัย

“พวกครุฑ ระวัง!”

ฝูงนาคนับสิบแตกฮือ ต่างส่งเสียงก้องร่ำร้อง เตือนภัยแก่พวกพ้อง โอรสแห่งพญาปักษากวาดตา เลือกเหยื่อจากเหนือมหาสมุทร แลเห็นฝูงนาคแตก ตื่นก็หัวร่อ

“เพียงแค่สะบัดปีก ยังกลัวข้าถึงเพียงนี้เชียว หรือ"

ทว่าในฝูงนาคทั้งหมด มีนาคเกล็ดฟ้าเงางาม แทบกลืนไปกับท้องทะเล หากมิใช่เทวปักษ์มีดวงตา วิเศษยิ่งกว่าผู้ใดคงยากจะจำแนกเห็น

นาคเกล็ดฟ้าว่ายน้ำอย่างเชื่องช้าในดงปะการัง หลากสียังมิรับรู้ถึงภยันตราย เทวปักษ์แค่นยิ้มเห็น ว่านาคตนนี้คงชะตาขาดเสียแล้ว

ตูม!

เสียงจอมปักษาบินลงกระแทกผิวน้ำ ร่างพุ่ง ดุจลูกศรออกจากคันเข้าหานาคตนนั้น ขาซึ่งเป็น เหมือนมนุษย์กลายเป็นกรงเล็บแหลมดุจดังพญา อินทรี ตะปบลงที่หลังนาคจนมันร้องก้อง

ครุฑหนุ่มเคลื่อนกายเร็วนัก สะบัดปีกตีน้ำเหิน สู่ท้องนภา นาคเกล็ดฟ้าดิ้นกายร้องขอ

“จอมครุฑ ไว้ชีวิตข้าด้วย จอมครุฑ”

ครุฑหนุ่มเผยรอยยิ้มอันถือดี “จงโทษในชะตา ตนเองซึ่งเกิดเป็นเพียงนาคเพื่อเป็นอาหารให้แก่ ชาวครุฑ”

“จอมครุฑ ขอเพียงท่านไว้ชีวิตข้า หากท่าน ต้องการสิ่งใด ข้าจักหามาโดยมิให้ขาดตกแม้สักสิ่ง เดียว”

“ข้าเป็นถึงโอรสองค์โตแห่งท้าวทศเวหน มหาราช ปรารถนาสิ่งใดย่อมได้สิ่งนั้น ต้องลำบาก นาคชั้นต่ำอย่างเจ้าด้วยหรือ? "

นาคตนนี้ทราบว่าชะตาตนคงอยู่มิไกลจาก เงื้อมมือพญามัจจุราช พยายามสะบัดตัวดิ้น ทว่า เล็บเท้าแหลมคมของครุฑเจาะเกี่ยวที่หลังแน่น ยิ่ง ดิ้นยิ่งมีแต่ความทรมาน

“ละเว้นข้า โอรสแห่งพญาปักษา ข้าจะยอมทำ ตามประสงค์แห่งท่านทุกอย่าง”

“ประสงค์ของข้ามีเพียงสิ่งเดียว คือต้องการ กินมันเหลวในท้องเจ้า”

ดวงตาจอมครุฑมองไกลผ่านผืนน้ำมหาสมุทร มุ่งตรงไปยังเกาะแห่งหนึ่งซึ่งอยู่มิไกล ซึ่งที่นั่นเอง จะเป็นที่ที่นาคตนนี้ต้องดับสิ้น

สีหน้านาคสลดแลน่าเวทนา ร่างสั่นเทิ้มเต็มไป ด้วยความหวาดกลัว เอ่ยปากอ้อนวอนเป็นครั้ง สุดท้าย

“หากท่านจะไม่ละเว้นชีวิตข้าแล้ว อย่างน้อย ก่อนตายขอให้ฟังคำสั่งเสียของข้าหน่อยเถิด ถือว่า เป็นการสร้างกุศล”

เจ้าชายแห่งครุฑรู้สึกรำคาญนัก แต่ยังพอมีจิต เมตตาอยู่ จึงก้มหน้ามองนาคตนนั้น

“จะสั่งเสียอันใดก็ว่ามา”

ริมฝีปากนาคสั่นระริก พยายามชูคอขึ้นหมาย กล่าววาจา แต่ด้วยความหวาดกลัวจึงยากเค้นเสียง ออกจากคอ จอมปักษาเร่งรัด

“ใกล้จะถึงเกาะแล้ว รีบบอกมา หากข้าเปลี่ยน ใจก็ถือว่าช่วยมิได้”

ทว่าสีหน้านาคซึ่งหวาดกลัวแปรเปลี่ยนเป็น เหี้ยมเกรียม อ้าปากพ่นน้ำใสซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นฉุน ครุฑหนุ่มทราบทันทีว่ามันคือน้ำพิษ

แต่ด้วยดวงตาอันวิเศษ มองเห็นได้แจ่มชัดกว่า สัตว์อื่น ครุฑหนุ่มเบี่ยงคอหลบน้ำพิษอย่างง่ายดาย กระชากเสียง

“ลูกไม้ตื้นเขินแค่นี้ อย่าริอ่านใช้กับข้า!”

ด้วยเพลิงแห่งโทสะ กรงเล็บเจ้าชายครุฑเพิ่ม กำลังหมายเจาะกระดูกสันหลังนาคให้ทะลุ ทว่าเขา ประมาทเกินไป มิคาดว่านาคตนนี้กลับแยกเศียรได้ ถึงห้าเศียร สองเศียรกัดที่ขา อีกสองเศียรพ่นน้ำ พิษใส่ดวงตาด้วยความไวดุจแสงอสนี

ครุฑหนุ่มคำรามด้วยความเจ็บปวด ยกสองมือ กุมดวงตาอันแสบร้อน นาคเกล็ดฟ้าใช้ปากอัน แหลมคมกัดที่ลำตัว ดึงร่างครุฑหนุ่มซึ่งต้องพิษร่วง ลงสู่มหาสมุทร

เมื่ออยู่ใต้บาดาลอันเป็นถิ่นของเหล่านาค พละ กำลังของนาคตนนี้ย่อมมากขึ้น ใช้ลำตัวยาวม้วนพัน ตัวครุฑราวกับโซ่เหล็กพันธนาการอย่างแน่นหนา แค่นเสียงอันดุดัน

“อย่าได้โอหังเกินไป เทวปักษ์” (ผู้อยู่ข้าง เทวดา)

พระโอรสแห่งองค์ครุฑามหาราชตื่นตระหนก นัก มิคาดอีกฝ่ายจะรู้จักนามตน หลับตาซึ่งปวด แสบปวดร้อนร้องถามอย่างเจ็บปวด

“เจ้าเป็นใคร รู้จักชื่อข้าได้ยังไง”

เศียรทั้งห้าของนาครายล้อมศีรษะครุฑ กล่าว กระซิบข้างหูโดยพร้อมเพรียง

“จำข้ามิได้รึ ร้อยกว่าปีก่อน พระบิดาเคยส่งข้า ไปยังวิมานแดนครุฑ เราเคยได้พบกันครั้งหนึ่ง”

เทวปักษ์ครุ่นคิด เนิ่นนานมาแล้วมหาเดชา นาคราชส่งพระโอรสองค์โตแลบริวารมาขอเจรจา สงบศึก แต่พระบิดาตนปฏิเสธกลางท้องพระโรง พร้อมหัวเราะเยาะใส่ บอกว่านาคมีวาสนาแล้วที่ได้ เป็นอาหารของชาวครุฑ

แต่ตอนนั้นพระโอรสแห่งราชานาคไปเยือนแด นครุฑาด้วยร่างมนุษย์ เทวปักษ์จึงมิระแคะระคาย ว่านาคที่ตนกำลังจับกินนั้นเป็นนาคเชื้อพระวงศ์

“เจ้า...เจ้า...สมุทรธร” เทวปักษ์ร้อง

“ถูกต้อง”

ดวงตาเทวปักษ์แสบร้อนราวกับตกอยู่ในนรก โลกันตร์ ปากยังคงร่ำร้อง

“เจ้าแสร้งทำเป็นอ่อนแอเพื่อให้ข้าจับตัวแลหา โอกาสลอบทำร้าย ช่างขี้ขลาดนัก เหตุใดไม่สู้กับข้า ตรงๆ ให้สมกับเป็นเจ้าชายแห่งนาคเล่า”

เศียรนาคทั้งห้าแค่นหัวร่อ “เจ้าถือดีว่ามีฤทธิ์ มาก แต่ข้าก็มีอุบายไม่น้อยไปกว่ากัน ความทะนง ตนทำให้เจ้าโง่เขลามิต่างจากมัจฉาตัวน้อย"

เศียรทั้งห้าค่อยๆ ม้วนพันกันกลายร่างเป็น ครึ่งตัวคนซึ่งเปลือยเปล่า หน้าอกแลแขนเต็มไป ด้วยกล้ามเนื้อล่ำสัน ผมดำดกปกหน้าผากพลิ้วไป ตามกระแสน้ำ คิ้วคมเข้ม จมูกโด่งราวสันเขา หล่อ เหลาแต่ก็แลดูลึกซึ้งต่างจากเทวปักษ์ผู้หยิ่งทะนง

“เสียดายที่ตาเจ้าใกล้บอดจึงมิได้เห็นหน้าข้า”

นาคาหนุ่มกระซิบข้างหู ยื่นมือเชยคางจอม ครุฑผู้โอหัง ทอดมองหน้าอันหล่อเหลายิ่งกว่าบุรุษ ใดในหล้า โน้มหน้าเข้าจุมพิตปากคราหนึ่ง

เทวปักษ์ตื่นตระหนกนัก แม้จะมองไม่เห็น ใบหน้าอีกฝ่าย แต่ก็มิคาดว่าบุรุษด้วยกันจะมาจูบ กันเสียอย่างนี้

“เจ้า เจ้าทำอุบาทว์อันใด!”

“ข้าช่วยชีวิตเจ้าหรอก"

เทวปักษ์รู้สึกว่าในปากมีของแข็งเม็ดเล็กๆ สมุทรธรกล่าว

“กลืนเข้าไป หากมิอยากจมน้ำตาย โอสถ เหงือกมัจฉาจะช่วยให้เจ้าหายใจใต้น้ำได้”

พระโอรสแห่งองค์พญาครุฑมิทราบว่าอีกฝ่าย ช่วยเหลือตนเพราะเหตุใด แม้มั่นใจว่าต้องมีอุบาย แน่ แต่จำต้องฝืนอัปยศเพื่อต่อชีวิต กลืนโอสถทิพย์ แห่งวังบาดาลลงท้อง

รู้สึกปอดโล่งจมูกสามารถหายใจได้สะดวก ความอึดอัดใต้น้ำมลายสิ้น สมุทรธรยื่นฝ่ามือลูบไล้ หน้าอันหล่อเหลาของอีกฝ่าย สายตาลึกซึ้งมิทราบ ซ่อนอุบายใด

เทวปักษ์พยายามดิ้นในวงรัดนาค ทว่าปีกแล แขนถูกรัดแน่นจนมิอาจขยับ ความสามารถถูก นาคาหนุ่มสะกดสิ้น แทบมิต่างจากทารกแรกเกิด

พยายามเบือนหน้าหลบหลีกมืออันชั่วร้ายของ นาคาหนุ่ม ทว่านิ้วอีกฝ่ายไล้ลงจนถึงคอ สัมผัสผิว อันละเอียดเนียน

“เจ้า...เจ้า...”

“อยู่นิ่งเสีย หากมิอยากตาบอดตลอดชีวิต”

ลำตัวยาวขยับเคลื่อน นาคาหนุ่มเคลื่อนตัว เข้าหา แนบริมฝีปากสีไปตามแก้มขาว ลากผ่าน จมูกโด่ง จรดผ่านปาก กัดลงที่คอพ่นน้ำพิษเข้าไป

พิษแห่งนาคช่างรุนแรง ครุฑาร้อนวูบราวกับ อยู่ในเตาเผา เรี่ยวแรงปลาสนาการสิ้น คิดจะแปลง ร่างเป็นปักษาเต็มตัวเพื่อจิกอีกฝ่ายก็ทำมิได้

ลำตัวนาคคลายลงเล็กน้อย เทวปักษ์ถามเสียง สั่น

“เจ้า...เจ้าจะทำสิ่งใดแน่?”

“พวกเจ้าดูถูกพวกข้ามานานว่าเป็นแค่หนอน ชั้นต่ำ ข้าจะดูสิว่าหากจอมครุฑผู้โอหังมีลูกกับข้าจะ เป็นอย่างไร?"

“เหลวไหล ข้าเป็นบุรุษจะมีลูกกับเจ้าได้ยังไง”

“ข้าได้รับพรจากองค์อิศวรมหาเทพ ว่าจะมีลูก กับผู้ใดก็ได้ตามแต่ปรารถนา มิแบ่งแยกว่าเป็นบุรุษ หรือสตรี เจ้ามิเคยได้ยินหรือ?"

เทวปักษ์เคยได้ยินความข้อนี้มาบ้าง จำได้ว่าใน หมู่เหล่าครุฑายังหัวร่อในพรอันโง่เขลาของสมุทรธร ไหนเลยจะคาดสมุทรธรจะใช้พรนี้กับตน ซึ่งน่ากลัว ยิ่งกว่าคำสาปร้ายจากอเวจี

ร่างของจอมปักษาถูกรัดเหลือเพียงแค่แขนแล ปีก ท่อนล่างถูกปลดปล่อยแล้ว สมุทรธรเลื่อนมือ ลงต่ำ กระชากเข็มขัดทองหัวครุฑหลุดสิ้น ดึงโจง กระเบนแดงสดลงจากขา มองดูกายอันเปลือยเปล่า แสนงดงาม

---จบตอน---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***