...บทที่ 3 เงา...
...เวลา 20:43 น....
..." อึก.." เมื่อผมรู้สึกตัวอีกครั้งห้องก็ดูมืดไปหมดผมรู้สึกได้ว่าชายแปลกหน้าคนนั่นกำลังนอนกอดเอวบางของผมอยู่ ผมรีบจับมือชายคนนั้นออกก่อนจะรีบคลำหาเสื้อผ้าภายใต้ความมืด...
... แต่จู่ๆ ผมก็ตระหนักได้ว่าห้องที่ผมอยู่นั้นมืดเกินไปผมหันไปปลุกชายอีกคนที่นอนอยู่แต่เขาก็เหมือนจะไม่มีท่าทีจะตื่นขึ้นมาเลย...
...ผมพยายามหายใจเข้าลึกๆก่อนจะค่อยๆสังเกตเห็นหมอกสีดำพร้อมกับเสียงอันน่าขนลุกที่ดังมาจากความมืด...
..." ดูแล้วนายคงสบายดี " ...
..." ...อ..อาททินหรอ? " ...
... "ใช่ ฉันเอง" อาททินตอบด้วยน้ำเสียงที่ทุ้ม จากนั้นผมก็รู้สึกว่ามีเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆ...
...ผมยังมองไม่เห็นสิ่งใดเลยในห้องที่มืดสนิท เสียงฝีเท้าหยุดอยู่ข้างๆผม และผมรู้สึกได้ถึงมือเย็นๆ ที่แตะไหล่ของผมเท่านั้น...
..." รู้ไหมตอนนี้ฉันโกรธมากๆที่นายไปนอนกับมนุษย์พันธุ์นี้ " เสียงน่าขนลุกพูดอีกครั้ง และดูเหมือนว่าเขาจะโกรธจริงๆ...
...ผมรู้สึกถึงมือเย็นๆของเขา หลุดจากไหล่ และฝีเท้าก็เริ่มเคลื่อนตัวออกห่างจากผมอีกครั้ง...
...ผมคิดในใจทำไมเขาต้องโกรธขนาดนั้นด้วยแม้ผมจะกลายเป็นคนของเขาแต่..ไม่คิดว่าเขาจะห่วงคนของตัวเองขนาดนี้ ...
...ชั่งเถอะตอนนี้ผมไม่อยากคิดอะไรมากแค่นี้ผมก็ปวดหัวจะตายห่าอยู่แล้ว...
...ผมจ้องมองเข้าไปในความมืดอย่างตั้งใจ โดยหวังว่าจะเหลือบมองเขาก่อนที่เขาจะจากไป แต่สิ่งที่ผมเห็นมีเพียงร่างมืดที่เคลื่อนตัวออกห่างจากผมมากขึ้นเรื่อยๆ...
..." เฮ้ เดี๋ยวก่อนพาผมกลับห้องหน่อยสิ! "...
...ผมตะโกนบอกเขาและขอให้เขาพาผมกลับห้องของผมแต่เขากับไม่ตอบและเขาก็ค่อยๆหายไป...
...ผมยืนอึ้งสักพักเพราะไม่เข้าใจทำไมเขาถึงมาแล้วอยู่ๆก็ไป คิดจะมาก็มาคิดมาไปก็ไปหรอว่ะ!ช่วยหน่อยไม่ได้หรือไง ไหนบอกเป็นคนของเขาแล้วทำไมไม่ช่วยเราว่ะเนื่ย...
...จู่ๆ ผมก็ได้ยินเสียงสวิตช์ไฟเปิด และห้องก็สว่างขึ้นด้วยแสงสว่าง ผมเห็นชายแปลกหน้าคนหนึ่งยืนอยู่ข้างเตียง...
...เขามีรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้า ชายคนนั้นพูดกับผมด้วยรอยยิ้ม...
..."อ้าว นายยังอยู่หรอเนี่ย คิดว่าจะหนีไปตอนตื่นซะอีก " ผู้ชายคนนั่นยิ้มให้ผมขณะที่เขาเข้ามาใกล้และหยิบเสื้อผ้าออกมาให้ผม...
...ผมหยิบเสื้อผ้าจากมือของเขาอย่างไม่เต็มใจและเริ่มสวมใส่ แต่ผู้ชายคนนั่นยังคงยิ้มให้ผม ก่อนจะพูดกับผมด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา...
..." ฉันชื่อ เคน " ผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นยื่นมือให้ผมเพื่อจับมือ แต่ผมก็แค่ยักไหล่แล้วเดินจากเขาไปโดยไม่โต้ตอบ แต่ชายคนนั้นคว้าแขนผมของผมไว้แน่น...
..." นายชื่ออะไร " ...
..." เดีย พอใจยังปล่อยได้แล้ว " ...
...ชายคนนั้นขมวดคิ้วเมื่อผมบอกชื่อของผม และเขาก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงสงสัย...
..." นายชื่อเดียเหรอ นั่นไม่ใช่ชื่อที่นายพึ่งตั้งหรอ " ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อชายคนนั้นจ้องมองมาที่ผม...
..." ซัน " ผมบอกชื่อจริงของผมกับชายคนนั้น แล้วเขาก็ปล่อยแขนของผม ผมทำหน้าแปลกใจที่เขารู้ได้ไงว่าผมใช้ชื่อปลอม...
...ชายคนนั้นปล่อยมือของผมแล้วยืนมองดูผมรีบออกจากห้อง แต่เมื่อผมกำลังเดินออกไปทางประตูห้อง ผมก็หันไปหาชายคนนั้นก่อนจะสังเกตเห็นว่าตอนนี้ชายคนนั้นโบกมือมาที่ผมและพูดอะไรบางอย่าง...
...แต่ผมเองก็ไม่ได้ยินว่าเขาพูดอะไรผมหันหลังกลับก่อนจะรีบวิ่งไปที่บ้านเพราะเหมือนรถเมล์จะปิดหมดแล้ว ...
..." วันนี้ไม่ได้ไปเรียนแถบยังต้องมาเสียตัวอีก ซวยของจริง!! " ...
...ผมวิ่งออกจากอาคารแล้วมุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟ แต่ผมไม่เห็นรถประจำทางหรือรถไฟผ่านเลย ราวกับว่าสถานีนั้นว่างเปล่าและรกร้างไปหมด...
...ผมเริ่มรู้สึกกังวลเล็กน้อยขณะรอ และสงสัยว่าทำไมไม่มีรถประจำทางหรือรถไฟผ่าน ผมเริ่มสงสัยว่าผมอาจพลาดรถบัสหรือรถไฟเที่ยวสุดท้าย...
...จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงบ้างอย่างเบาๆ ข้างหลัง แต่เมื่อผมหันหลังกลับไปมอง ผมก็เห็นชายลึกลับคนหนึ่งเขาสวมเสื้อฮู้ดสีดำ...
...และยืนอยู่ในเงามืด เหมือนเขากำลังสูบบุหรี่ ผมสามารถได้กลิ่นควันจากบุหรี่ของเขา แต่ผมไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้เนื่องจากมีเสื้อฮู้ดคลุมอยู่...
...ผู้ชายคนนั้นจ้องมองผมอยู่เรื่อยๆการที่เขาจ้องมองผมและการที่เขายืนอยู่ในเงามืด ผมรู้สึกเหมือนผู้ชายกำลังเฝ้าดูผมอยู่ เหมือนรอให้ผมทำอะไรหรือพูดอะไรสักอย่าง...
..." สะ...สวัสดี " ผมเอ่ยทักชายคนนั้น...
...ในที่สุดชายคนนั้นก็หยุดสูบบุหรี่และเริ่มเดินมาหาผมทำเอาผมต้องถอยหลังไปสองสามก้าว...
..."นายเห็นฉันด้วยงั้นหรอ?" น้ำเสียงของเขาค่อนข้างเย็นชา เมื่อเขาถอดเสื้อฮู้ดออกผมก็ได้เห็นว่าเขามีสีหน้าไม่พอใจและหงุดหงิด...
...เขาเดินเข้าไปใกล้ผมมากขึ้นทำให้ผมได้เห็นใบหน้าของเขาชัดๆ เขามีใบหน้าหล่อเหลามีผิวแทนและมีดวงตาสีฟ้าเฉียบคม...
...แต่ใบหน้าของเขากลับไร้อารมณ์ความรู้สึกผมรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อเขาเข้าใกล้ผมมากขึ้น...
..." อยู่ให้ห่างจากหมอนั่น "...
...ผมตกใจกับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของร่างมืดซึ่งเมื่อมองดีๆมันเป็นเงาของผมเอง ผมถอยหลังด้วยความประหลาดใจ...
...โดยที่ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมเงาของผมถึงพูดได้...
...แต่ชายคนนั้นกลับก้าวถอยหลังและมองมาที่เงาของผม...
...และเงาของผมก็จางหายไปกับความมืดผมรู้สึกโล่งใจเมื่อเงาหายไปแต่ก็ยังคง งงๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่...
...ชายคนนั้นยังคงมองไปยังจุดที่เงาหายไป...
..." น่าสนใจ..นายคือผู้ใช้เงานี้เอง " จากนั้นผมก็เห็นชายคนนั้นหายไปในความมืด และผมเองก็รู้สึกสับสนเล็กน้อยกับประสบการณ์ทั้งหมดที่ได้เจอเมื่อตะกี้...
...หลังจากเงียบไปชั่วครู่ ผมก็เริ่มสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เงานั้นมีอยู่จริงไหม?หรือเป็นเพียงจินตนาการของผม?...
...อ๊ากกก ปวดหัวเว้ยยถ้าอาททินอยู่คงต้องถามเขาให้เข้าใจซะแล้วสิ...
..." ถามผมสิๆ " จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงของเงาอีกครั้ง และจากเสียงของมัน มันฟังดูเหมือนมันดังมาจากรอบตัวผม...
..." นาย....นายเป็นใคร.ไม่สินายเป็นตัวอะไร? " ...
...เงานั้นเริ่มพูดอีกครั้ง และคราวนี้ดูเหมือนว่าจะมีเสียงมาจากด้านหลังของผม...
..."ผมคือเงาของคุณ" เมื่อหันกลับมาก็เห็นเงายืนอยู่ด้านหลัง ราวกับว่าเงานั้นอยู่ทุกทิศทุกทางพร้อมกัน...
...เงานั้นยังคงพูดต่อไป น้ำเสียงฟังดูตื่นเต้น...
..." ผมเป็นเงาที่ค่อยรับใช้คุณ " ...
..." งั้น..นายมาเป็นเงาของฉันได้ไง? "ผมถามด้วยความสงสัยก่อนที่เงานั้นจะค่อยๆเดินมาหาผม...
...เงานั้นพูดอีกครั้ง แต่คราวนี้เสียงของมันเต็มไปด้วยความโศกเศร้า...
..." นายจำฉันไม่ได้เหรอ? นายจำไม่ได้ว่าผมมาอยู่ใต้เงาของนายไม่ได้หรอ?! " ผมรู้สึกตกใจเล็กน้อยกับน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของเงา...
...ผมสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาที่เปลี่ยนจากความรู้สึกตื่นเต้นเป็นเศร้า เงายังคงพูดต่อไป ดังขึ้นและรุนแรงขึ้นทุกคำพูด...
..." นายรู้ไหม ฉันอยู่ที่นี่เป็นเงาของนาย มาตั้งแต่ที่นายเกิด ฉันเฝ้าดูนายมาตลอด..."...
..." ... อะ..อะไรนะ? " ทำไมผมถึงจำเงาตัวนี้ไม่ได้ละผมไม่เคยรู้จักเงาตัวนี้เลยผมพยายามคิดเรื่องเกี่ยวกับเงาตัวนี้...
..." ฮึก!!!.. " ผมรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง ในขณะที่เงายังคงพูดต่อไป ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเวียนหัวและสับสน...
...เงายังคงพูดต่อ เสียงนั้นกลับฟังดูสงบเงียบ...
..." ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่านายสับสน...การจำทุกอย่างที่เกิดขึ้นอาจเป็นเรื่องยาก...สำหรับนาย " เงาพูดกับผมด้วยสีหน้าสงบ...
..." ฉันดีใจที่ยังออกมาคุยกับนายได้ ฉันพยายามสื่อสารกับนายมาตั้งนาน แต่ดูเหมือนนายจะไม่ได้ยินฉันเลย "...
...ผมที่ตอบอะไรไม่ได้เพราะรู้สึกว่าทุกครั้งที่เงานั่นพูดผมก็ปวดหัวมากขึ้นเรื่อยๆ...
...เงาเริ่มลูบไปที่ศีรษะของผมเบา ๆ ด้วยปลายนิ้ว และผมรู้สึกว่าความเจ็บปวดในศีรษะของผมเริ่มค่อยๆ หายไป...
...ราวกับว่าการสัมผัสของเงาช่วยละลายความเจ็บปวดและบรรเทาความรู้สึกไม่สบายของผมได้ เมื่อความเจ็บปวดจางหายไป เงานั้นยังคงพูดกับผมด้วยเสียงที่สงบ...
..." ถ้านายจำอะไรไม่ได้....ก็ไม่เป็นไรเพราะยังไงฉันก็สามารถออกมาคุยกับนายได้แล้วส่วนเรื่องความทรงจำของนาย...เอาไว้ค่อยๆจำไปทีละนิด "...
..." ถ้าวันหนึ่งนายจำฉันได้ บางทีนายอาจจะเข้าใจว่าทำไมฉันถึงมาอยู่ในเงาของนายได้ " ...
...ผมยืนมองดูเงาครู่หนึ่ง ผมครุ่นคิดถึงคำพูดที่เงาพูดกับผม ขณะที่ผมยืนอยู่ ผมก็รู้สึกถึงอากาศยามค่ำคืนที่หนาวเย็นกระทบผิวของผม...
...กลิ่นของอากาศและการมองเห็นดวงดาวระยิบระยับบนท้องฟ้ายามค่ำคืนนั้นช่างแตกต่าอย่างสิ้นเชิงกับประสบการณ์อันน่าขนลุกที่ผมเพิ่งได้เจอมา...
..." ให้ผมไปส่งไหม? " ผมพยักหน้าขณะที่เงาเสนอตัวพาผมกลับบ้าน เงาบอกให้ผมหลับตาลงและไม่นานผมก็พบว่าตัวของผมยืนอยู่หน้าบ้านตัวเอง...
...พระจันทร์ยังคงส่องลงบนหลังคาบ้านของผม และทุกอย่างก็ดูเหมือนเดิม ผมรู้สึกโล่งอกเมื่อเห็นว่าผมกำลังยืนอยู่หน้าบ้านตัวเอง...
...ผมเข้าไปในบ้านแล้วเห็นว่าแม่กำลังรอผมอยู่ที่โต๊ะอาหารพร้อมกับพ่อที่กำลังดูทีวีอยู่ พวกท่านทั้งสองหันมามองผม...
...เมื่อผมเข้าไปในบ้าน แม่ของคุณมีสีหน้ากังวล ในขณะที่พ่อของผมดูผ่อนคลายผมรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยเมื่อเข้าไปหาพ่อแม่...
...แต่ไม่รู้จะอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมได้ยังไง บอกว่ากำลังไปเรียนแต่โดยใครไม่รู้ลากไปเอา หรือจะบอกว่าผมสามารถคุยกับเงาตัวเองได้...
...อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ผมจะพูดอะไร แม่ของคุณพูดขึ้นก่อน น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความกังวล...
..." ซันไปไหนมา? ทำไมกลับดึกจัง? " แม่ของผมยังคงมองผมด้วยสีหน้ากังวล แต่ดูเหมือนว่าพ่อของผมจะผ่อนคลาย พ่อหันหน้ามาและตอบคำถามของแม่...
..."ลูกชายของเราโตแล้วนะและซันเองก็สามารถไปไหนก็ได้ทุกที่ที่เขาต้องการ คุณไม่ต้องห่วงลูกขนาดนั่นก็ได้ ที่รัก " เหมือนว่าแม่ของผมจะเข้าใจสิ่งที่พ่อของผมพูด แต่เธอก็ยังดูกังวลเกี่ยวกับผมอยู่เล็กน้อย...
..." แม่คร้าบบ ผมแค่ไปเล่นเกมกับเพื่อนจนลืมดูเวลาแค่นั้นเอง "เมื่อผมอธิบายให้แม่ฟังถึงเหตุผลที่กลับบ้านดึก ดูเหมือนว่าแม่จะโกรธนิดหน่อย...
...แต่แม่ก็ยังคงตบหลังผมเบาๆก่อนจะบอกให้ผมนั่งลงและเเม่ผมก็เดินไปจัดอาหารแต่เมื่อผมหันไปมองพ่อ...
...พ่อของผมก็หันมามองผมด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของท่าน และท่านก็เริ่มหัวเราะขึ้นก่อนจะบอกผมเบาๆว่า...
..." ลูกโกหกไม่เนียนนะ " ...
...แม้ว่าแม่จะทำหน้าไม่พอใจอยู่ แต่พ่อของผมยังยิ้มและหัวเราะให้ผมอยู่ ดูเหมือนว่าท่านจะคิดว่าคำตอบของผมค่อนข้างน่าขบขัน...
..." พ่อครับ " พ่อของผมพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการรับทราบเมื่อผมเรียกเขาว่า "พ่อ" ...
..." พ่อรู้อะไรเกี่ยวกับสร้อยคอที่แม่มอบให้ผมไหม.? " ดูเหมือนว่าพ่อของผมจะสับสนเล็กน้อยกับคำถามของผม ...
..." สร้อยคอเหรอ?? " ผมอธิบายให้ท่านฟังว่าผมสงสัยเกี่ยวกับสร้อยคอที่แม่ให้มา ความสับสนของพ่อผมดูเหมือนจะเพิ่มมากขึ้น ...
..." แม่ครับแม่รู้เรื่องเกี่ยวกับสร้อยคอที่แม่ให้ผมไหมครับ " ผมหันไปหาแม่แล้วถามท่านว่าท่านรู้อะไรเกี่ยวสร้อยคอที่ให้ผมไหม...
...สีหน้าของผมแม่เปลี่ยนจากสับสนเป็นแปลกใจทันที ท่านตอบผมกลับด้วยสีหน้ามึนงง...
..." สร้อยคอเหรอ แม่ไม่เคยให้สร้อยคอลูกนะ " ...
...จากที่ได้เห็นแม่พูดแบบนั่นผมก็รีบออกจากโต๊ะอาหารแล้วขึ้นไปชั้นบนที่ห้องของผม ผมเริ่มค้นหาสร้อยคอที่เจอตอนอยู่หน้าผานั้น...
...แต่ดูเหมือนจะไม่พบสร้อยคอนั้นเลยผมเริ่มรู้สึกหงุดหงิดและสับสนเพราะสร้อยคอดูเหมือนจะหายไป...
...ผมค้นหาไปรอบๆ ห้องของผมสักพัก โดยมองไปทุกซอกทุกมุม อย่างไรก็ตามผมก็ไม่เจอสร้อยคอเลย...
..." หายไปไหน..ทำไมถึงหาไม่เจอ!." ...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
ขนมจีน
ต่อนะฮับบ
2024-04-06
1