ค่ำคืนแรก Nc

ริมฝีปากที่ค่อยๆประกบเข้าหากันโดยการรุกของหลี่หนิงเหอที่เขาคิดไม่ถึงว่าตนเองจะเป็นคนเริ่มตั้งวันแรกที่มา 

"ท่านพี่ เดี๋ยวเจ้าค่ะ"นางที่ถูกเขาประกบจูบพร้อมกับบีบนวดนางด้วยสองมือ หากแต่ยังไม่ทันตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ 

"หืม"เสียงเอ่ยนั้นขานรับในลำคอ หลังจากที่ทั้งสองนั้นถอดจูบเขายังเลื่อนรินฝีปากบดจูบลงมาที่คอนาง

"ท่านพอก่อน"นางที่พยายามผลักเขาแต่มีหรือที่บุรุษที่ห่างจากการรับนอนจากสตรีมานานหลายปีจะฟัง 

"ใช่ว่าเจ้ายั่วข้าไม่ใช่หรือ"เขาผละออกก่อนจะมองมาที่ภรรยาหรือเขาเข้าใจผิดกัน นางพยายามที่อยากจะมีอะไรกับเขาก่อน ตนจึงสนอง

"ข้ามะ.."พอนางได้ยินถึงสิ่งนี้นางก็พึ่งนึกถึงคำสอนของท่านป้ายามใดบุรุษมีอารมณ์ต้องตามใจเพราะจะทำให้สนิทกันเร็วมากขึ้นพอคิดถึงขอนี้แล้วก็ได้แต่กลืนคำปฏิเสธนางเพียงแค่กลัวเพราะทำกันในคืนเข้าหอนางเจ็บปวดยิ่งนักจึงได้เป็นสิ่งที่ทำให้นางมีอคติ แต่พอครั้งนี้กลับทำให้บรรยากาศดูไม่อึดอัดก็ไม่อยากให้เสียไป 

"หรือว่าไม่ใช่หรือ"หลี่หนิงเหอที่เริ่มได้สติก็ทำท่าทีจะถอยแต่มือบางนั้นกลับเอือมมาจับมาแขนเขา

"ไม่ใช่! นั้นเป็นอุบัติเหตุ แต่หากทำให้ท่านเกิดอารมณ์ข้าก็ไม่ขัดเพียงแต่ให้ข้าไปนอนก่อนไม่ได้หรือเจ้าคะ"นางไม่รู้จะใช้ข้ออ้างใดในการเอ่ยแก้แล้ว 

พอเห็นว่านางเองไม่ได้นึกรังเกียจจึงได้ทำตามที่นางเอ่ยหากเขาจู่โจมเช่นเดิมนางคงตกใจสินะ ยังครั้งนี้จะพยายามอ่อนโยนก็แล้วกัน

ร่างของสตรีที่อยู่ใต้ร่างพอกับสีหน้าที่แดงระเรื่อทำให้ชายหนุ่นที่ต้องอยู่แต่ในสนามรบนั้นเรื่องอยากถอดคำพูดที่จะอ่อนโยนไปเสียจริงๆ เขาก้นลงจูบนางอย่างช้าๆพร้อมกับมือที่ค่อยลูบคล้ำช่วงอกนุ่มนิ่มก่อบรินฝีปากจะไล่ลงมา ความรู้สึกแปลกประหลาดนี้ทำให้รู้สึกดีนัก ยามที่สัมผัสร่างกายนางแม้จะหยาบแต่เวลาที่เขาลูบกายลงต่ำนั้นแทนต้องปล่งเสียงร้องน่าอายออกมา หลี่หนิงเหอรู้ถึงจุดนี้แล้วยิ่งนำนิ้วมือนั้นเขี่ยเม็ดบัวพอกับริมฝีปากที่รอยชิมอีกข้างซาลาเปาเล็กสองก้อนอย่างเอร็ดอร่อยจนเป็นนางที่เก็บเสียงไม่ไหว

"อ๊ะ…"นางร้องครางหวานความรู้สึกเสียวซ่านที่ปลายยอดนางกัดนิ้วรินฝีปากของตนพร้อมร้องครางเบา ๆ ข่มอารมณ์ของตนเอง

ดีจนตนรู้สึกกลัว กลัวว่าจะติดใจ

ลิ้นร้อนที่ค่อยดูดก่อนจะผละพร้อมน้ำลายที่ยืดออกจากกัน 

"ฮูหยิน"เขาที่เอ่ยเรียกพร้อมกับแยกขานางออกก่อนจะสอดตัวเขาเข้ามาใกล้ พร้อมอาวุธบางอย่างที่กำลังจี้นางอยู่ด้านใต้สะดือ

"เรียกน้องหญิงเจ้าค่ะ"นางที่ค่อยเอ่ยบางอย่าง คงจะมีเพียงเวลานี้กระมังที่นางจะเอ่ยเรื่องไร้สาระเช่นนี้

"..."

"เรียกข้าน้องหญิงไม่ได้หรือเจ้าคะท่านพี่"นางนั้นเอ่ยพร้อมสายตาเว้าวอนก่อนที่บุรุษจะยกยิ้ม 

"อืม น้องหญิง"เขาเอ่ยตามที่นางก่อนจะจูบนางอีกคราว ความร้อนในปากเขาทั้งขมทั้งหวานจนนางแทบเมากับรสจูบ หลี่หนิงเหอจึงใช่โอกาสนี้การสำรวจ ด้านใต้มือหนานั้นลูบไล่ซอกกลีบด้านล่างที่นุ่มนิ่มและชุ่มแฉะ จากนั้นเขาจึงได้นำแท่งของตนนั้นไปถูไถ จนเกิดเสียงและพบว่าสตรีใต้ร่าฃกำลังเผลอนั้น ดันเข้าไปทำเอาเหรินเหมยลี่กัดฟันแน่น กว่าจะเข้าไปจนมิดทำเอาหลี่หนืงเหอแทบคลั่ง

บรรยากาศตอนกลางคืนที่หนาวเย็นนั้นทำให้ผู้คนนั้นห่มผ้าหนา ๆ แต่สำหรับห้องนอนของสองสามีภรรยาไม่ต่างกับอากาศในฤดูร้อน โดยเฉพาะเตียงมีร่างทั้งสองทีเสียดสี เหงื่อไหลเสียจนความหนาวเย็นแทบจากไม่ช่วยให้คนทั้งสองนั้นหายร้อนได้เลย

ค่ำคืนอันแสนหวานจบลง ยามฟ้างชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียสะดุ้งตื่นยามยามเฉิน(07:00-08:59)ก่อนจะพบว่าไม่มีร่างของภรรยา เขาค่อยลุกขึ้นพร้อมกับร่างที่เปลือยเปล่า ก่อนจะนึกถึงยามค่ำคืนที่ผ่านมาทำให้ใบหน้าของบุรุษก็ร้อนขึ้น 

"ท่านพี่ตื่นแล้วหรือ"เสียงของภรรยาที่เข้ามาในห้องก่อนจะเดินตรงมาทางเขา รอยยิ้มงดงามนี้ประดับบนใบหน้านางพร้อมแววตาที่ดูสุกใส 

"อืม จะ.เจ้าไปไหนมาหรือ"เขาเอ่ยแก้เขินพยายามไม่คิดถึงคืนวานที่เขาทำหน้าอย่างกับสัตว์ป่า อุตส่าห์จะถนอมนางแล้วแท้ ๆ นางคงไม่ชอบมันแน่ เขาขอนางตั้งหลายครั้งแม้นางจะยินยอมก็เถอะ 

"ข้าไปส่งครอบครัวตระกูลจื่อเจ้าค่ะ เห็นว่าต้องออกเดินทางเร็วเพราะต้องกลับก่อนค่ำและข้าก็สั่งคนเตรียมอาหารเช้าไว้ให้ท่านแล้วด้วย"เหรินเหมยลี่เอ่ยสิ่งที่นางทำให้อีกฝ่าย สามีเพียงตอบรับในลำคอเท่านั้น แม้จะมีค่ำคืนอันแสนหวานร่วมกันแต่เขากลับไม่มีท่าทีอยากจะเอ่ยกับนางมากกว่านี้หรือ บรรยากาศเช่นนี้มาอีกแล้วนางไม่ชอบเลย 

"ท่านพี่จะอาบน้ำก่อนหรือไม่เจ้าค่ะให้ไปถูกตัวให้ท่านดีหรือไม่"นางเสนอพร้อมท่าทางอารมณ์ดีจนเขานั้นเป็นคนเขินอายแทน หากให้นางเขาไปถูตัวจริง ๆ จะเป็นเขาเองที่จะถูนางแทนแน่ 

"ไม่ต้อง ข้าจัดการเอง"เขาจึงได้แต่ปฏิเสธก่อนจะดึงผ้าห่มนั้นมามัดที่เอวและเดินไป ปล่อยภรรยาที่มองตามได้แต่ตาค้างยามเห็นร่างกายที่ช่วงมองนั้น เพราะกล้ามที่เป็นมัด ๆ สมกับเป็นชายชาติทหารไล่ลงมานั้นกับมีส่วนโค้งเว้ามันดูน่ามองยิ่งนักเพราะตอนกลางคืนมองไม่ค่อยเห็น เหรินเหมยลี่ที่พยายามสลัดความคิดไม่ดีนั้นออกไปก็จะรีบเตรียมชุดให้กับเขา แต่พอดูท่าทางของสามีที่ยังไม่ได้เปิดรับนางง่ายเลยแม้ว่าจะหลับนอนกันแล้วก็ตาม

ท่ามกลางบรรยากาศที่ร่มรื่นเพราะสวนหน้าเรือนที่มีดอกไม้หลายพันธุ์ยามนี้ไร้ดอกแต่สวนกลับมีความสะอาดเป็นระบียง ถือว่าใส่ใจกับสวนนี่ยิ่งนัก ก่อนสองสามีภรรยาที่เดินด้วยกันหรือเป็นนางเองที่ค่อยตามหลังสามีที่เดินก้าวไปข้างหน้าด้วยท่าทางองค์อาจ เขาคงจะหิวมากถึงได้เดินไวเช่นนี้

หลี่หนิงเหอที่พึ่งนึกได้ว่าตนเองเดินเร็วเกินไปหรือไม่ใยภรรยาถึงเดินช้านัก คงเพราะเขาเป็นทหารการจะทำอะไรนั้นต้องเร็วจึงติดนิสัยไปแล้วพอมาเดินกับภรรยาจึงเป็นเขาที่เดินเร็วกว่าพอคิดได้ดังนั้นจึงหยุดเดินกระหันทัน และรอสตรีที่เดินมายืนข้าง ๆ

"ท่านพี่ใยถึงหยุดละเจ้าคะ"นางเอ่ยอย่างสงสัย ใช่ว่าเขารีบไม่ใช่หรือ 

"เปล่าหรอก ไปกันเถอะ"เขานั้นเอ่ยและตอนนี้ก็รอเดินพร้อมนางจึงทำให้เหรินเหมยลี่รู้ว่าเขานั้นรอนางนั่นเอง ทำให้นางรู้สึกประทับใจในความเอาใจใส่เพียงเล็กน้อยนี่

พอทั้งสองได้ทานอาหารร่วมกันก็มีจดหมายหนึ่งจากราชวังของท่านอ๋องแปดทำให้เขาต้องเดินทางเข้าวัง 

…

"ฮูหยินรถม้าพร้อมแล้วเจ้าค่ะ"นางถือโอกาสที่สามีไม่อยํ่ได้ไปทำสิ่งที่นางทำอยู่ตลอดหนึ่งปีคือการเข้าวัดทุกอาทิตย์ เหรินเหมยลี่เป็นฮูหยิน หากแต่ไม่ได้ปรนนิบัติสามีนางจึงได้มีเวลาในการทำหลายอย่างการเข้าสังคมและการเข้าวัดเพื่อสวดมนต์ทำจิตใจให้สงบตั้งแต่หลี่ฮูหยินใหญ่เสียไปนางก็ทำสิ่งนี่แทนท่านอยู่เสมอ 

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***