พบกันอีกครา เหมือนเป็นเพียงคนรู้จัก

เวลาผ่านไปหลี่หนิงเหอก็มาถึงจวนหลี่เขามองดูจวนที่เงียบสงบก่อนจะเดินเข้ามาด้ายใน แตกต่างจากหนึ่งปีก่อนมาก 

"นายท่าน"เสียงของพ่อบ้านหรงที่รีบวิ่งมาพร้อมสีหน้ายิ่งดี"กลับมาแล้ว นายท่านข้าคิดว่าจะไม่ได้เจอท่านเสียแล้ว"

"อืม"เขาเพียงตอบรับในลำคอซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของเขา พ่อบ้านหรงเลยไม่ได้คิดมากกับความไร้อารมณ์ของเจ้านายก่อนจะเชิญเข้ามาด้านใน ก่อนที่ในห้องรับแขกจะมีเด็กสองคนทำเอาหนิงเหอขมวดคิ้ว เจ้าสองคนที่ต่างมองมาทางเขาอย่างสงสัยแต่พอมองดูใบหน้าและร่างที่โตกว่านั้นพร้อมใบหน้าที่บึ้งตึง รู้สึกหวาดกลัวยิ่งนัก ทำให้เด็กทั้งสองเบ้ปากร้องไห้จ๋าทันใด จนพ่อบ้านหรงจึงรีบปลอบ ส่วนหลี่หนิงเหอได้แต่มองและรู้สึกหนักใจขึ้นมาทันที หากแต่ความสงสัยที่ว่าเด็กสองคนนี้นั้นเป็นบุตรของใครกัน หากเป็นบุตรของเขาหรือ เมื่อเห็นได้เขาก็รู้ได้เลยว่าไม่ใช่เพราะหนึ่งปีก่อนนางไม่ได้ท้องและเกิดขึ้นไม่ได้ด้วยเพราะควรท้องตั้งแต่สี่ปีก่อนสิ คิ้วนั้นเริ่มขมวดเข้าหากันอีกครั้งก้นแผ่กลิ่นอายปีศาจที่มักใช้ข่มศัตรูนั้นออกมา มีอยู่ทางเดียวที่นางจะมีบุตรได้คือภรรยากำลังมีชู้! 

"พ่อบ้านหรงเด็กๆเป็นอะไรหรือเจ้าค่ะ"เสียงที่ดังอยู่ด้านหน้าของเขาก็เป็นภรรยาคนงามที่เดินเข้ามา

เหรินเหมยลี่ที่ไปทำขนมให้เด็ก ๆ ได้ยินเสียงสองแฝดร้อง ไม่เคยเป็นแบบนี้ก่อนจึงได้รีบมากลัวว่าเกิดสิ่งใดขึ้น แต่พอมาถึงกลับเป็นบุรุษคนหนึ่งที่กำลังยืนอยู่หากแต่กำลังแผ่รัศมีข่มเด็กๆ กว่าจะปลอบเฟยเจินกับเฟยหย่าได้ก็ให้สามีนั้นไปพักผ่อน นางจึงให้พ่อบ้านหรงนั้นดูแลเด็กทั้งสองไปก่อน  

นางเดินจ้ำมาที่ห้องนอนของนางเพราะสามีกลับมากระหันทันในรองหนึ่งปีนางจึงไม่ได้ทำความสะอาดสั่งเตรียมห้องหนังสือให้เขาเลย ไม่รู้ว่าเขาไปเคารพที่ป้ายบรรพบุรุษกลับมาที่ห้องแล้วหรือยัง

"ท่านพี่"นางที่เดินเข้าก่อนจะเห็นว่าเขานั้นกำลังถอดชุดเหลือเพียงกางเกงตัวเดียวนางที่เบิกตากว้าง พร้อมใบหน้าร้อนขึ้น เขามีกล้ามที่งดงามได้ขนาดนั้นได้ยังไงแต่ผิวสีเข้มกับมีแผลอยู่หลายจุดโดยเฉพาะหน้าอกมีรอยลากยาวลงมา

"ฮูหยิน"เขาเอ่ยเรียกนางที่กำลังมองเขาด้วยสายตาที่ชื่นชมทำเอาเขานั้นประหม่าแต่ก็ยังพยายามสงบนิ่ง

"ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าเพียงมาปฎิบัติท่านเพียงเท่านั้น"นางรีบหลับสายตาก่อนจะเดินเข้ามาด้านใน นางต้องชินกับสิ่งนี้ให้ได้เพราะยังไงเสียนางกับเขาก็เป็นสามีภรรยากัน 

"ไม่จำเป็นเจ้าไปดูเจ้าฝาแฝดทั้งสองนั้นเถอะ"เขาเอ่ยออกไปโดยไม่คิดมาก เพื่อให้นางต้องมาค่อยเหนื่อยกับตน และเด็กสองคนนั้นก็ทำให้เขาเข้าใจผิดที่แท้เป็นบุตรของท่านลุงของตนเอง จึงทำให้หลี่หนิงเหอรู้สึกผิดที่คิดว่านางมีชู้อยู่เลย ไม่รู้เลยว่าทำไมเขาถึงคิดเรื่องแบบนี้ คงเพราะใบหน้าที่น่าเอ็นดูนี้ พร้อมกับรอยยิ้มของนางที่มักจะยิ้มให้ผู้อื่นทำให้เขาเข้าใจผิดไป 

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ท่านกลับมาทันที"นางเอ่ยพร้อมเดินเข้ามาชุดคลุกนั้นมาพับก่อนจะนำไปเก็บ 

"ให้บ่าวมาช่วยก็ได้ เจ้าคงยุ่งอยู่กับการรับแขกอยู่นี่"เขาไม่อยากรบกวนนางเห็นว่านางยุ่งการไปทำขนมและต้องเล่นกับเด็กพวกนั้นคงเหนื่อยน่าดูเลย 

แม้เขาจะเอ่ยอะไรนางก็ยังคงอยู่ในห้องหากแต่จากใบหน้าที่ไร้เดียงสากับแปลเปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม นางกำลังโกรธหรือ 

"ข้าได้ทำหน้าที่ภรรยาเถิดเจ้าค่ะอย่าได้ผลักไสข้านักเลย"นางที่เอ่ยพยายามกลั่นน้ำตาไม่ให้ไหล 

"..."

"ขอแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวเจ้าค่ะ ข้าอยากช่วย"นางอุตสาห์มาช่วยเขา แต่กลับถูกไล่งั้นหรือ ตลอดมาหลายปีนี้เขาเคยคิดถึงนางบ้างหรือไม่ นางพึ่งได้มาตระหนักได้หลังจากที่แต่งเข้ามา นางไม่เคยได้ปรนนิบัติสามีเลย แต่พอเข้าใจได้ว่าเขาเป็นรองแม่ทัพ สงครามก็กำลังเดือดท่านแม่เองก็ล้มป่วยนางก็ค่อยดูแล จากสาเหตุนี้เราทั้งสองคนก็ไม่ได้มีเวลาให้กัน จนสงครามจบไปหลายเดือนนางก็รอ คิดว่าจะกลับมาแต่พอมาถึงเขาก็ยังปฏิเสธนาง บางครั้งนางก็คิดนะว่าเขามีสตรีในดวงใจอยู่หรือไม่ถึงได้หลีกหนีนางนัก

"อืม ตามใจเจ้า"เขาไม่เอ่ยสิ่งใดอีก ก่อนจะให้นางนั้นทำตามใจ วันแรกก็ทำนางโกรธแล้วหรือนี่ 

"ท่านจะให้ข้าเข้าไปช่วยหรือไม่เจ้าค่ะ"เกรินเหมยลี่เอ่ยอย่างกระตือรือร้นเมื่อเห็นสามีกำลังเขาไปอาบน้ำ นางสามารถช่วยขัดผิวเขาได้ นางคิดเพียงอยากจะปรนนิบัติสามี 

"ข้าจะอาบเอง"เขาที่เห็นว่าภรรยาไม่มีเขินอายเลย หากแต่เป็นเขาเองที่ยังคงเขอะเขินนาง 

ความห่างเหินทำให้ใจสองสามีภรรยานั้นห่างไกลกัน พอกลับมาใกล้กันต้องทำให้ต่างฝ่ายต่างทำตัวไม่ถูกโดยเฉพาะรองแม่ทัพที่เฉยชาที่ไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้นนอกการแก้แค้น แต่กลับรู้สึกอึดอัดและทำตัวไม่ถูกเมื่ออยู่ใกล้ภรรยา

จนเวลาตกเย็นอาหารที่เตรียมไว้นั้นค่อยทยอยมาวางบนโต๊ะใหญ่ วันนี้ต่างจากทุก ๆ วันเพราะมีท่านลุงกับภรรยาและสองแฝดที่บังเอิญเข้าเมืองหลวงมาพร้อมกันเพื่อมาทำธุระและได้ขอมาอยู่ค้างคืนด้วย ใครจะรู้ว่าหลานชายจะกลับมาทำให้จากการมาค้างคืนเฉย ๆ มีงานเลี้ยงขนาดเล็กสำหรับสองครองครัว 

"ใครจะคิดเล่าว่าเจ้าจะกลับกระหันทันขนาดนี้"ท่านลุงกงลู่ที่เอ่ยพร้อมรับสุราจากหลี่หนิงเหอ การเข้าหาผู้ใหญ่นั้นเป็นสิ่งที่ควรและพอรู้ว่าท่านลุงค่อยช่วยเหลือภรรยาเขาด้วย ยิ่งทำให้นึกขอบคุณ

"แล้วได้ยินว่าสงครามจบไปตั้งหลายเดือนเหล่าทหารยังไม่กลับเมืองหลวงหรือ"คราวนี้เป็นท่านป้าหลินพี่สาวของหลี่ฮูหยินใหญ่เป็นป้าแท้ ๆ ของหลี่หนิงเหอได้เอ่ยถามหลานชาย โดยเจ้าตัวกำลังตักข้าวให้เจ้าสองแฝด 

"อีกหนึ่งปีขอรับ ถึงสงครามจากจบลงแต่ก็ยังมีศัตรูที่สร้างความเสียหายและกลุ่มโจรที่เกิดขึ้นมากจึงมีการปราบปรามก่อน จึงไม่สามารถกลับได้ในเวลานี้ขอรับ"เขาเอ่ยอย่างตรงไปตรงมาเพราะยังไงเสียท่านทั้งสองก็ไม่ใช่คนอื่นเรื่องก็รับรู้กันบ้างแล้วด้วยเพราะผลจากสงครามนั้นมีมากจึงต้องมีการจัดการให้สิ้นภายภาคหน้าจะได้ไม่ต้องมีการคิดกบฏอีก เพราะกลุ่มโจรพวกนี้มากขึ้นทำให้มีคนคิดใหญ่จะใช้เหล่าโจรพวกนี้ก็ได้ เขาจึงไม่อาจเลี่ยงในการปราบปราม

"แปลว่าเจ้าก็กลับไปอีกงั้นหรือ"ท่านลุงนี้เอ่ยพร้อมถอนหายใจ คิดว่าจะกลับมาอยู่กับเหรินเหมยลี่แล้วเสียอีก 

หลี่ฮูหยินที่ได้ไปดูอาหาร พอกลับมาก็ได้ยินทั้งสามนั้นพูดคุยกัน แปลว่าเขาจะต้องไปอีกแล้ว นางที่ยืนดึงสติของตนกลับมาได้ การที่เขาปกป้องแผ่นดินคือสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว ใยนางต้องรู้สึกเช่นนี้ด้วยเล่า 

"เหมยลี่ใยเจ้าไปนานนัก"พอเห็นหลานสะใภ้เดินเข้ามาก่อนจะมีบ่าวนำอาหารมาวางเพิ่ม 

"ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าเพียงทำอาหารมาเพิ่มที่เจ้าสองแฝดชอบเจ้าค่ะ"พอนางเอ่ยเสร็จเด็กทั้งสองก็มองตามด้วยสายตาแวววับ ยามเห็นเกี้ยวอ้วน ๆ ที่อยู่ในจานพร้อมกับน้ำซุปใสที่ทำให้ดูน่าทานมากขึ้น โดยเฉพาะฝีมือของเหรินเหมยลี่ที่เด็ก ๆ ชอบ จนทำให้นางต้องทำอาหารให้หนึ่งอย่างเมื่อเด็กทั้งสองมาหา

"ท่านพี่ควงคีบให้ข้าก่อนสิเจ้าคะ"เสียงคนน้องที่เอ่ยดุพี่ชายที่เกิดก่อนเพียงกี่นาทีเท่านั้น 

"ให้พี่ลองชิมก่อนไงว่าอร่อยหรือ แต่ดูจะไม่ค่อยอร่อยเจ้าไม่ต้องทานหรอก"แม้เฟยเจินจะเอ่ยว่าไม่อร่อยแต่ตะเกียบก็คีบเข้ามาปากตลอดจนคนน้องอย่าเฟยหย่าเอ่ยเสียงว่าพี่ของตน สร้างความขบขำขันให้แก่คนรอบข้าง จนเหรินเหมยลี่ต้องให้สาวใช้ไปตักมาอีก เพราะเหมือนนางจะรู้ว่าต้องเป็นเช่นนี้ หลี่หนิงเหอเองมองดูสถานการณ์ผ่อนคลายนี่ก็ทำให้รู้สึกดีไปด้วยก่อนจะเริ่มพูดคุยกับท่านลุงและคนอื่นถึงบ้านเมืองและกิจการของตระกูลหลี่ที่ตอนนี้ให้ตระกูลจื่อค่อยดูแลอยู่ ความไว้ใจนี่คือสิ่งที่ทำให้ทั้งสองตระกูลเป็นดั่งครอบครัวเดียวกัน แม้เขาจะสนใจในบทสนทนาแต่เขาก็สังเกตภรรยาที่มักคีบนั้นนี่มาให้เขาเองเห็นแบบนั้นจึงไม่ปฏิเสธ 

บรรยากาศของคนทั้งสองนั้นอยู่ในสายตาของท่านป้าหลินที่กำลังคิดอะไรบางอย่าง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***