รีบตื่นไปใช้ชีวิตแทนฉันสิ!

ในค่ำคืนเดือนดับคือค่ำคืนของการกลับมาของฆาตกรสองหน้า แม้ภายนอกเขาจะเป็นชายหนุ่มรูปงามและใจดีแต่นั่นมันก็เพียงแค่ เปลือกนอก เท่านั้น

.

.

.

"มันน่าแปลกนะที่ยังตามจับเขาไม่ได้สักที ตำรวจจะปล่อยให้คดียืดยาวอีกนานแค่ไหนกันนะ?" ชายผมสีแดงฉูดฉาดพูดโพร่งขณะยืนอ่านข่าวในโทรศัพท์ เขารอรถไฟฟ้าท่ามกลางผู้คนมากมาย

ยืนรอไม่นานนักก็มีรถไฟฟ้ามาจอดรอรับผู้โดยสารจำนวนมาก ชายหนุ่มผมแดงขยับตัวเดินเพื่อขึ้นรถไฟฟ้า จึงทำให้เห็นป้ายชื่อรับน้องที่เขาลืมถอดออกหลังจบกิจกรรม

ไวน์ ช่างเป็นชื่อที่เข้ากับสีผมของเขาอย่างเหมาะเจาะ

ร่างสูงโปร่งเดินมุ่งหน้าขึ้นรถไฟโดยไม่สังเกตว่ากระเป๋าเงินสีดำสภาพค่อนข้างเก่าตกลงบนพื้น แต่คงเป็นโชคชะตาลิขิตหนุ่มหน้าใสนัยย์ตาสีน้ำตาลอ่อนเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของเจ้าตัว เขาโน้มตัวลงรีบเก็บกระเป๋าเงินหวังจะคืนให้ไวน์

"คุณครับ!" ปากเป็นกระจับเอ่ยเสียงทุ้มฟังแล้วก็รู้สึกเอ็นดูเขาเสียเหลือเกิน "เอ่อ...คุณครับ!!" คราวนี้เขาตะโกนดังขึ้นแต่ผลไม่สำเร็จ ไวน์ยังคงเดินหน้าต่อไปไม่ได้สนเสียงของชายหนุ่มน่ารักด้านหลังเลยแม้แต่น้อย

จนกระทั่งชายหนุ่มผมแดงเริ่มรู้สึกตัวหันซ้ายหันขวาควานหากระเป๋าเงินลุกลี้ลุกลน

"ขอโทษนะครับ" ทางฝั่งหนุ่มหน้าหวานเดินชนกับผู้คนในรถไฟ

ไวน์หันไปมองทางหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนนัยย์ตาสีเดียวกับเส้นผม สังเกตเห็นกระเป๋าของตนอยู๋ในกำมือของคนแปลกหน้าเขาก็ตกใจและคิดว่าเป็นขโมยล้วงกระเป๋าแน่นอน!

เขาเริ่มสงสัยและตั้งข้อสันนิฐาน...

.

.

.

.

.

ณ โลกความเป็นจริง

"เจน!! เห็นโทรศัพท์ปู่ไหม" ชายชราตะโกนเสียงดังทะลุบ้านถามหลานสาวของตน

"อยู่ในบนโต๊ะในสวนหรือป่าวปู่" เธอตะโกนตอบกลับปู่ "เจนขอนอนก่อนนะ อย่าปลุก!" หญิงสาววัยยี่สิบเจ็ดฟุบหน้าลงบนเตียงคู่ใจแล้วเลื่อนอ่านนิยายวายต่อ

เห็นว่าเป็นนิยายวายมาใหม่ภาพสวยเลยกดเข้ามาอ่านจนตอนนี้ติดงอมแงมเลย ไม่อยากตื่นในวันพรุ่งนี้เลยไม่อยากไปทำงานเลย

ช่วงนี้ชีวิตการทำงานของสาวออฟฟิศวัยยี่สิบเจ็ดไม่ค่อยราบลื่นเพราะมีการหมุนเวียนและเปลี่ยนทีมทำงานทำให้เจอบุคคลน่าหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย ส่วนคนที่สนิทก็ย้ายออกจากบริษัทไป แค่คิดจะตื่นไปทำงานก็ท้อแท้แล้ว

ถ้าหากชีวิตเกิดมาร่ำรวยมีเงินมีทอง จะใช้จ่ายเท่าไหร่ก็ไม่หมด ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารการกิน ป่วยก็มีเงินไปรักษา จะนอนตีพุงไปทั้งชาติก็ยังได้ ชีวิตแบบนั้นมันสุดยอดสุดๆ

"คิดอะไรไร้สาระชะมัด นอนเก็บแรงแล้วไปสู้กับมนุษย์ที่เรียกว่าหัวหน้าดีกว่า..."

นั่นสิ คิดอะไรได้ไร้สาระสุด รีบตื่นได้แล้วเจนรีบตื่นมาใช้ชีวิตแทนฉันหน่อยสิ

"หา?"

.

.

.

.

.

"คุณแตงกวาคะ! คุณแตงกวา!!"

"ห้ะ?? ฉันเพิ่งนอนไปเองนะ...แล้วเธอคือใคร"

"คุณหนูคะ ฉันเป็นแม่บ้านที่ดูแลคุณแตงกวาค่ะ"

"???"

"อย่าเพิ่งงงค่ะ รีบไปแต่งหน้าแต่งตัวตอนเที่ยงมีนัดกินข้าวกับคุณพ่อของคุณแตงกวานะคะ นานทีจะได้กินข้าวด้วยกันต้องรีบไปนะคะ!"

หญิงสาวส่วมเสื้อแม่บ้านสีดำดึงฉันให้ลุกขึ้นจากเตียงนอน ฉันงงกับสถานการณ์ตอนนี้มาก ตามจริงฉันโกรธเธอคนนี้ที่มาปลุกฉันในห้องนอน เป็นใครก็ไม่รู้!!

แต่ร่างกายมันอ่อนเพลียง่วงนอนตลอดเลย หญิงสาวแม่บ้านผลักฉันเข้าห้องน้ำเพื่อให้ฉันอาบน้ำ

ทันใดนั้นสายตาของฉันก็ไปจดจ้องกับใบหน้าหญิงสาวที่สะท้อนจากกระจกบานใหญ่ สวยตาแตก

นี่คงเป็นนิยามที่ฉันจะให้แก่ผู้หญิงที่สะท้อนออกมา เส้นผมยาวสลวยดำขลับตัดจากสีผิวที่ขาวสว่างแสบตา...เดี๋ยวนะ!

แตงกวา!

หน้าแบบนี้ ชื่อแบบนี้ ห้องน้ำที่ไม่ใช่ของบ้านฉัน ที่นี่คือที่ไหน??

คำถามมากมายล้นทะลักเต็มหัวของฉัน แถมเธอคนนี้ที่ฉันเห็นเหมือนตัวร้ายในการ์ตูนที่อ่านเลย! ถึงจะไม่รู้ว่าตัวร้ายที่ฉันเข้ามาอยู่จะมีวีรกรรมอะไรบ้างแต่เห็นคนสปอยในคอมเม้นต์กันทั่วว่าหล่อนแสบมากท้ายสุดก็เกิดอุบัติเหตุซึ่งเป็นการจัดฉากของใครบางคน

แล้วฉันมาอยู่ในร่างเธอได้ยังไง?

ระหว่างที่มองหน้านางตัวร้ายในกระจกก็มีคำพูดหนึ่งของคนดังในหัวว่า "ทำไมต้องเป็นกู!!!!!!!!!!!"

ติดตามตอนต่อไป...

จากไรท์ : ประโยสุดท้ายไรท์เอามา พี่เอกHEARTROCKER นะงับ ขอเสียงชาวร้อนในหน่อยคับป๋มมม อิอิ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***