ในค่ำคืนเดือนดับคือค่ำคืนของการกลับมาของฆาตกรสองหน้า แม้ภายนอกเขาจะเป็นชายหนุ่มรูปงามและใจดีแต่นั่นมันก็เพียงแค่ เปลือกนอก เท่านั้น
.
.
.
"มันน่าแปลกนะที่ยังตามจับเขาไม่ได้สักที ตำรวจจะปล่อยให้คดียืดยาวอีกนานแค่ไหนกันนะ?" ชายผมสีแดงฉูดฉาดพูดโพร่งขณะยืนอ่านข่าวในโทรศัพท์ เขารอรถไฟฟ้าท่ามกลางผู้คนมากมาย
ยืนรอไม่นานนักก็มีรถไฟฟ้ามาจอดรอรับผู้โดยสารจำนวนมาก ชายหนุ่มผมแดงขยับตัวเดินเพื่อขึ้นรถไฟฟ้า จึงทำให้เห็นป้ายชื่อรับน้องที่เขาลืมถอดออกหลังจบกิจกรรม
ไวน์ ช่างเป็นชื่อที่เข้ากับสีผมของเขาอย่างเหมาะเจาะ
ร่างสูงโปร่งเดินมุ่งหน้าขึ้นรถไฟโดยไม่สังเกตว่ากระเป๋าเงินสีดำสภาพค่อนข้างเก่าตกลงบนพื้น แต่คงเป็นโชคชะตาลิขิตหนุ่มหน้าใสนัยย์ตาสีน้ำตาลอ่อนเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของเจ้าตัว เขาโน้มตัวลงรีบเก็บกระเป๋าเงินหวังจะคืนให้ไวน์
"คุณครับ!" ปากเป็นกระจับเอ่ยเสียงทุ้มฟังแล้วก็รู้สึกเอ็นดูเขาเสียเหลือเกิน "เอ่อ...คุณครับ!!" คราวนี้เขาตะโกนดังขึ้นแต่ผลไม่สำเร็จ ไวน์ยังคงเดินหน้าต่อไปไม่ได้สนเสียงของชายหนุ่มน่ารักด้านหลังเลยแม้แต่น้อย
จนกระทั่งชายหนุ่มผมแดงเริ่มรู้สึกตัวหันซ้ายหันขวาควานหากระเป๋าเงินลุกลี้ลุกลน
"ขอโทษนะครับ" ทางฝั่งหนุ่มหน้าหวานเดินชนกับผู้คนในรถไฟ
ไวน์หันไปมองทางหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนนัยย์ตาสีเดียวกับเส้นผม สังเกตเห็นกระเป๋าของตนอยู๋ในกำมือของคนแปลกหน้าเขาก็ตกใจและคิดว่าเป็นขโมยล้วงกระเป๋าแน่นอน!
เขาเริ่มสงสัยและตั้งข้อสันนิฐาน...
.
.
.
.
.
ณ โลกความเป็นจริง
"เจน!! เห็นโทรศัพท์ปู่ไหม" ชายชราตะโกนเสียงดังทะลุบ้านถามหลานสาวของตน
"อยู่ในบนโต๊ะในสวนหรือป่าวปู่" เธอตะโกนตอบกลับปู่ "เจนขอนอนก่อนนะ อย่าปลุก!" หญิงสาววัยยี่สิบเจ็ดฟุบหน้าลงบนเตียงคู่ใจแล้วเลื่อนอ่านนิยายวายต่อ
เห็นว่าเป็นนิยายวายมาใหม่ภาพสวยเลยกดเข้ามาอ่านจนตอนนี้ติดงอมแงมเลย ไม่อยากตื่นในวันพรุ่งนี้เลยไม่อยากไปทำงานเลย
ช่วงนี้ชีวิตการทำงานของสาวออฟฟิศวัยยี่สิบเจ็ดไม่ค่อยราบลื่นเพราะมีการหมุนเวียนและเปลี่ยนทีมทำงานทำให้เจอบุคคลน่าหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย ส่วนคนที่สนิทก็ย้ายออกจากบริษัทไป แค่คิดจะตื่นไปทำงานก็ท้อแท้แล้ว
ถ้าหากชีวิตเกิดมาร่ำรวยมีเงินมีทอง จะใช้จ่ายเท่าไหร่ก็ไม่หมด ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารการกิน ป่วยก็มีเงินไปรักษา จะนอนตีพุงไปทั้งชาติก็ยังได้ ชีวิตแบบนั้นมันสุดยอดสุดๆ
"คิดอะไรไร้สาระชะมัด นอนเก็บแรงแล้วไปสู้กับมนุษย์ที่เรียกว่าหัวหน้าดีกว่า..."
นั่นสิ คิดอะไรได้ไร้สาระสุด รีบตื่นได้แล้วเจนรีบตื่นมาใช้ชีวิตแทนฉันหน่อยสิ
"หา?"
.
.
.
.
.
"คุณแตงกวาคะ! คุณแตงกวา!!"
"ห้ะ?? ฉันเพิ่งนอนไปเองนะ...แล้วเธอคือใคร"
"คุณหนูคะ ฉันเป็นแม่บ้านที่ดูแลคุณแตงกวาค่ะ"
"???"
"อย่าเพิ่งงงค่ะ รีบไปแต่งหน้าแต่งตัวตอนเที่ยงมีนัดกินข้าวกับคุณพ่อของคุณแตงกวานะคะ นานทีจะได้กินข้าวด้วยกันต้องรีบไปนะคะ!"
หญิงสาวส่วมเสื้อแม่บ้านสีดำดึงฉันให้ลุกขึ้นจากเตียงนอน ฉันงงกับสถานการณ์ตอนนี้มาก ตามจริงฉันโกรธเธอคนนี้ที่มาปลุกฉันในห้องนอน เป็นใครก็ไม่รู้!!
แต่ร่างกายมันอ่อนเพลียง่วงนอนตลอดเลย หญิงสาวแม่บ้านผลักฉันเข้าห้องน้ำเพื่อให้ฉันอาบน้ำ
ทันใดนั้นสายตาของฉันก็ไปจดจ้องกับใบหน้าหญิงสาวที่สะท้อนจากกระจกบานใหญ่ สวยตาแตก
นี่คงเป็นนิยามที่ฉันจะให้แก่ผู้หญิงที่สะท้อนออกมา เส้นผมยาวสลวยดำขลับตัดจากสีผิวที่ขาวสว่างแสบตา...เดี๋ยวนะ!
แตงกวา!
หน้าแบบนี้ ชื่อแบบนี้ ห้องน้ำที่ไม่ใช่ของบ้านฉัน ที่นี่คือที่ไหน??
คำถามมากมายล้นทะลักเต็มหัวของฉัน แถมเธอคนนี้ที่ฉันเห็นเหมือนตัวร้ายในการ์ตูนที่อ่านเลย! ถึงจะไม่รู้ว่าตัวร้ายที่ฉันเข้ามาอยู่จะมีวีรกรรมอะไรบ้างแต่เห็นคนสปอยในคอมเม้นต์กันทั่วว่าหล่อนแสบมากท้ายสุดก็เกิดอุบัติเหตุซึ่งเป็นการจัดฉากของใครบางคน
แล้วฉันมาอยู่ในร่างเธอได้ยังไง?
ระหว่างที่มองหน้านางตัวร้ายในกระจกก็มีคำพูดหนึ่งของคนดังในหัวว่า "ทำไมต้องเป็นกู!!!!!!!!!!!"
ติดตามตอนต่อไป...
จากไรท์ : ประโยสุดท้ายไรท์เอามา พี่เอกHEARTROCKER นะงับ ขอเสียงชาวร้อนในหน่อยคับป๋มมม อิอิ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
