"เดี๋ยวฉันติดต่อพ่อของคุณหนูให้ละกันนะคะรับ" "อืมครับ" คนๆนี้ค่อยๆพูดดีกับเราแล้วนิ? มาส์คิด "ลุงขอบคุณที่ช่วยผมนะครับ" มาส์ยิ้มแล้วกล่าวขึ้น "นั้นสิฉันคิดถูกแล้วจริงๆ" ลุงยิ้ม ตรู๊ดดดด..... "มีอะไรจองเครื่องรึยัง" "จองแล้วครับคุณหนูต้องการคุยกับท่านครับ" "งั้นก็รีบเอาให้สิ!" "ครับๆ" ชายใส่สูทพูดเสร็จ ก็ยื่นโทรศัพท์ไปให้ ..พ่อของเราหรอมาส์คิด "สวัสดีครับ" มาส์กำโทรศัพท์แน่นด้วยความเกร็ง "ไงมาส์ลูกเป็นไงบ้าง" น้ำเสียงทุ้มต่ำพยายามทำเสียงออ่นโยน
"พ่อขอโทษนะมาส์ที่พ่อดูแลลูกไม่ดีพอรอบนี้พ่อจะทำให้ดีที่สุดพ่อสัญญานะมาส์มาหาพ่อนะ" น้ำเสียงทุ้มสั่นเหมือนร้องให้ "ครับผมแค่จะโทรมาบอกว่าปล่อยลุงไปเถอะนะครับ" มาส์ยังรู้สึกโกรธที่พ่อของตนไม่ได้ดูแลด้วยซ้ำทำอะไรอยู่ถึง 10 ปี "พ่อให้ได้หมดเลยตามที่ลูกต้องการ" "ขอบคุณครับ" มาส์กรู้สึกดีขึ้น "พ่อรู้ลูกโกรธแต่มาส์พ่อรักลูกมากไว้เรามาคุยปรับความเข้าใจกันนะ" เสียงเศร้าจากปลายสายทำให้มาส์เข้าใจ "ครับไว้ค่อยคุยกันครับ" "เก็บของแล้วรีบกลับมานะ" "ครับ" มาส์กล่าวเสร็จก็วางสายไป
"เก็บของเถอะครับคุณหนู" "หึม" มาส์ได้ยินก็งงว่ารีบขนาดนั้นเลยหรือ "รีบหรอครับ" "ใช่ครับเราจองตั๋วไปรัสเซียพรุ่งนี้เช้าถึงวันมรืนครับ" "อาาาาา" มาส์เครียดที่ยังไม่ได้ลาเพื่อนเลยเรียนมาด้วยตั้งนาน "มีอะไรรึป่าวครับคุณหนู" "ผมแค่ไม่ได้ลาเพื่อนครับ" "ทักไปเถอะครับเรายังต้องเดินทางไกลไปแต่เช้าเลยครับ" "ครับ" มาส์เศร้าสร้อยแต่ก็รู้ว่าคนที่ควรลามากที่สุดคือใคร "ผมไปเก็บของละครับ" มาส์พูดจบแล้วเดินไปอีกห้อง
"คุณลุงครับ" มาส์เห็นคุณลุงนั่งอยู่ในห้อง "มาส์" ลุงหันมามองมาส์ที่ยื่นอยู่หน้าประตู "ลุงรักมาส์เหมือนลูกเลยนะรู้ไหมลุงไม่คิดอยากให้เขาเจอมาส์เลยลุงรู้ลุงมันเห็นแก่ตัว" ลุงกล่าวแล้วก็น้ำตาก็พรั่งพรูออกมา "ผมก็รักลุงเหมือนพ่อครับผมไม่คิดด้วยซ้ำว่าผมมีพ่อผมคิดว่าผมเป็นเด็กกำพร้าแล้วลุกก็เก็บผมมา ผมทราบซึ่งมากและตอนนี้ก็ยังเป็นอย่านั้นครับผมยังทราบซึ่งที่ลุงช่วยผมออกมา" มาส์กล่าวแล้วเดินไปกอดลุงผู้มีพระคุณของมาส์...............จบ (・∀・)
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments