-

เฮือก!!!

เจนิสฟื้นจากการหมดสติได้จากน้ำถูพื้นสกปรกถูกสาดใส่ ความเย็นจากของเหลวสีดำทำเอาเธอสะท้านไปทั้งตัวก่อนจะยกมือขึ้นโอบกอดตัวเองเอาไว้ด้วยความหนาว

"ฟื้นแล้วก็ไปถูพื้นในครัวซะสิ จะนั่งโง่ทำไมอีก ท่านพี่ทำขวดแยมแตกเพราะเธอนั่นแหละ เพราะฉะนั้นรับผิดชอบซะ" โรสลิน การ์ด สาวอ้วนท้วมผิวซีดทั้งยังมีกระอยู่เต็มใบหน้า ยืนเท้าเอวต่อว่าฉันที่นั่งสั่นงกๆ เป็นเจ้าเข้า

....เดี๋ยวนะ แล้วฉันรู้ได้ไงเนี่ย หมายถึง ฉันรู้ว่ายัยอ้วนนั้นชื่ออะไร แถมยังรู้ด้วยว่าท่าพี่ที่พูดถึงคือเพนโนโลปี้ พี่สาวของยัยนี่อีกที แล้วทำไมโดนแค่น้ำสาดทำไมฉันถึงได้สั่นขนาดนี้กันได้วะเนี่ย ร่างกายของฉันเย็นเฉียบราวกับภายในไม่มีเลือดไหลเวียนเลย

"ฉะ....ฉันชื่ออะไร.." ฉันเอ่ยปากพูดเสียงแผ่ว ไม่อยากเชื่อความคิดในสมองตัวตัวเอง

"นี่!!โดนน้ำสกปรกสาดจนเชื้อโรคมันกินสมองเธอเลยหรือไงฮะ หรือจะแกล้งความจำเสื่อมดีล่ะ ยัยโง่ลีโทจิน่า!!" ทันทีที่ได้ยินชื่อนั้นออกมาจากปากยัยโง่นั้น สมองฉันขาวโพลนไปหมด อย่างกับคนบ้าสติหลุดเพราะสิ่งที่เป็นความคิดสุดพิสดารในหัวมันดันเป็นเรื่องจริงขึ้นมา ฉันลุกขึ้นและวิ่งออกมาจากตรงนั้นเพื่อหาที่สงบอารมณ์ก่อน ถึงไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนแต่ขาสองข้างมันวิ่งเอง แม้ว่าข้างหลังจะได้ยินว่า นังลีทแกตายแน่ ก็ตามที

ขาของฉันทรุดฮวบลงอย่างหมดแรง หายใจหอบถี่ด้วยความเหนื่อยล้า มาหยุดอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ที่นี่คือที่ฉัน... ไม่สิ เจ้าของร่างนี้มาบ่อยๆ สินะ

งั้นมาเรียบเรียงตั้งแต่ตอนแรก ...

มีเสียงตาลุงแก่ๆ มากระซิบ บอกให้ฉันลิขิตเรื่องเอง แล้วไหนจะมนต์ดำ...ตัวหนังสือพวกนั้นที่มันลอยขึ้นมา ต้องเป็นเพราะไอ้ผีเฒ่านั่นผลักวิญญาณของฉันเข้ามาในหนังสือแน่ ให้ใช้ชีวิตในนิยายน้ำเน่าเนี่ยนะ แถมยังเป็นร่างกายของนางเอกอีก ให้ตายสิวะ ถ้าได้ใช้ชีวิตแบบนั้นฉันคงได้อ้วกวันละหลายรอบจริงๆ

เอาล่ะ

เมื่อกี้คงเป็นพี่น้องต่างแม่ ไอ้เเก่หัวงูอูเน่อนั่น มีปัญญาผลิตลูกแต่ไม่มีปัญญาเลี้ยง

ฉันยกแขนเล็กๆ เท่ากิ่งไม้ของตัวเองขึ้นสำรวจร่างกาย มีรอยแผลเก่าใหม่อยู่ให้เห็นทุกที่ ผอมแห้งแบบนี้ไงถึงได้สู้ยัยอ้วนนั่นไม่ได้ แล้วนี่มันอะไร.. เสื้อผ้าเก่าจนเป็นรูหลายรูแล้วทำได้แค่หาเศษผ้ามาเย็บปะติดเอาเนี่ยนะ ถึงจะรู้ว่าจุดจบของเรื่องจะจบแฮปปี้ แต่ฉันต้องมาลำบากช่วงต้นของเนื้อเรื่องฉันไม่เอาด้วยหรอก ถ้าหากต้องกระโดดขึ้นโต๊ะอาหารเพื่อแย่งเนื้อวัวกับยัยโรสฉันก็จะทำ ต้องอยู่รอดให้ได้ก่อนที่จะได้พบรักกับเจ้าชายและไปเสวยสุขนั่งกินนอนกิน จากนั้นก็ทำอะไรสักอย่างที่ทำให้เนื้อเรื่องเปลี่ยน เพราะถ้ารอให้เนื้อเรื่องดำเนินต่อไปจนจบ ฉันก็จะกลับบ้านไม่ได้ เดิมทีนี่มันเป็นเพียงเรื่องที่เเต่งขึ้น และการที่เราเข้ามาในนี้ที่เป็นจิตวัญญาณของคนจริงๆ เราจะต้องกลายเป็นตัวแปรการกระทำของตัวละครในเรื่อง ไม่อย่างนั้นฟันเฟืองจะหมุนต่อไปจนจบและเริ่มใหม่ ฉันก็จะหลุดออกไปไม่ได้ทางเดียวก็คือเปลี่ยนเนื้อเรื่องและแก้ไขตอนจบ ถึงอย่างนั้นทุกการกระทำมีผลกระทบตามมาเสมอ แค่ระวังไม่ให้ตัวเองตายจนกว่าจะถึงตอนจบสิ ไม่งั้นวิญญาณเราคงได้สังเวยให้กับหนังสืออาถรรพ์เล่มนี้แน่

พอตั้งสติได้แล้ว อย่างน้อยก็ต้องล้างเนื้อล้างตัวก่อนที่จะกลับบ้าน จากนั้นก็กลับห้องตัวเองไปวิดพื้นสักห้าร้อยครั้งดีไหมนะ ไม่สิ ร่างยัยนี่แขนเท่ากิ่งไม้แตกยอดอ่อน สามครั้งคงได้ปวดร้าวไปทั้งตัว

มองซ้ายมองขวา อยู่ไหนนะ... นั่น! เจอแล้ว แอ่งน้ำขนาดใหญ่ที่น้ำใสพอจะให้ล้างเนื้อล้างตัวได้ ฉันคลานไปนิดหน่อยก็ถึง จากนั้นชะโงกหน้ามองแอ่งน้ำ ก่อนจะใช้มือกวักน้ำใสขึ้นล้างหน้าตัวอีกอีกรอบแล้วทำเอาฉันอึ้งไปเลย เงาสะท้อนบนผืนน้ำนี่มันใช่ฉันตอนนี้จริงๆ หรอ ยัยนางเอกของเรานี่มันแจ่มว้าวสุดๆ ไปเลย ในหนังสือไม่เห็นจะบอกเลยว่ายัยนี่งามอย่างกับมิสยูนิเวิร์ดแน่ะ แน่ล่ะเพราะบางหน้ามันขาดหายไป โลกนี้จะมีแข่งความสวยแบบนั้นไหมนะ ก่อนจะตัดสินใจนั่งปักหลักอยู่ข้างแหล่งน้ำ เดี๋ยวสิ..ถ้าเกิดว่ามีล่ะ ประกวดสาวงามแห่งอาณาจักร ฉันหลุดพ้นจากที่นี่ได้ ถ้ามีเงินแล้วหนีออกไปใช้ชีวิต

ไม่ได้สิ แบบนั้นมันจะต้องใช้ชีวิตที่ดิ้นรนเกินไป เพราะช่วงสุดท้ายเราก็ต้องนั่งกินนอนกินนี่นา เอาไว้ค่อยคิดทีหลังก็แล้วกัน ตอนนี้ต้องกลับไปที่บ้านแล้วไปเคลียใจกับพี่สาวทั้งสองคนกันดีกว่า ไหนจะท่านผู้หญิงที่เป็นนายใหญ่ของบ้านอีก ช่างประไร แค่จัดการกับคนที่มันรังแกฉันก็พอ เอาให้กลัวจนไม่กล้ามายุ่ง จะได้ทำอะไรสะดวกขึ้น

อยู่ที่นี่ถ้าเป็นน้องนางเอกจะต้องโดนรังแก แต่ถ้าเป็นฉัน มันจะต้องไม่เกิดขึ้นแน่

....

....

ให้ตายเถอะ ฉันลืมไปเลยว่าตอนนี้ฉันอายุแค่สิบสามปี...

"ปล่อยนะยัยขี้ข้า แกไม่ตายดีแน่!!" โรสลินตะหวาดเสียงดังเพราะฉันกำลังดึงทึ้งเส้นผมสีดำของเธออยู่ ส่วนเธอก็ดึงของฉันกลับเหมือนกัน สภาพตอนนี้แย่สุดๆ ถึงจะมีแรงใจในการต่อสู้มากแค่ไหนแต่ว่าฉันอายุสิบสาม ส่วนยัยนั่นอายุ16ปี แถมยังแรงเยอะเพราะพลังงานจากไขมันที่สะสมไว้ทุกส่วนของร่างกายอีก ฉันคิดน้อยไปจริงๆ แต่ถ้าจะให้ปล่อยตอนนี้มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีต่างหาก

"แกนั่นแหละ อ้าปากพูดว่าขอโทษสิ แล้วฉันจะปล่อยแกไป"ฉันพูดออกไปเพื่อสู้ฝีปากกับยัยนี่เป็นนัยว่า ฉันไม่ยอม

"แกบ้าไปแล้วรึไง สมองกลับหรือไงฮะ"ยัยอ้วนนี่ดูเหมือนจะเดือดขึ้นมากว่าเดิมเลยแฮะ เธอถึงผมของฉันแรงขึ้น เจ็บเหมือนหนังที่หัวจะหลุดออกมาทั้งแผ่นเลยให้ตาย แต่ถ้าฉันปล่อยตอนนี้มีหวังได้โดนดึงจนตัวปลิวแน่ เลยปล่อยมือแค่ข้างเดียวจากที่ยัยนั่นก้มอยู่ กำลังจะเงยหน้าขึ้นมาได้อีกหน่อย ฉันใช้จังหวะนั้นยกแขนข้างที่ว่างเหวี่ยงหมัดขึ้นชกไปที่ใบหน้านุ่มนิ่มโดนสันจมูกเธอเต็มๆ

ผลั่ก อึก!

แน่นอนว่าเธอเซออกไป แรงที่ดึงผมฉันก็คลายออก รีบรวบผมขึ้นมัดจุกทันทีก่อนที่เธอจะได้สติจากนั้นก็ใส่หมัดเข้าไปที่ขมับขวาของเธอเเบบสุดแรงเกิด ให้ตายสิวะ ไขมันนั่นช่วยโอบร่างกายเธอจนหมัดของฉันทำอะไรไม่ได้ มันนิ่มไปหมดทุกส่วนเลย ปกติแล้วถ้าเป็นร่างของฉัน ถึงจะหนักร้อยโลก็ต้องร่วงกันบ้าง แต่พอเป็นร่างกายนี้ผอมเกินไปจนแทบไม่มีแรงเล...ย

รึเปล่านะ

โรสลินล้มลงไปกองกับพื้น และส่งเสียงร้องไห้ออกมาอย่างกับเป็นเสียงไซเรนของรถพยาบาล ทำให้สาวใช้ต้องรีบวิ่งเข้ามาบริเวณนี้

"กรี้ดด!..คุณหนู... เจ็บไหมคะ ใครทำคะ....เร็ว!รีบมาแบกคุณหนูซะ....."สาวใช้ในชุดเมดรีบปรี่เข้ามา เธอน่าจะชื่อเทียเป็นสาวใช้ประจำตัวสินะ เหอะ ขนาดสาวใช้ตัวจริงยังใส่เสื้อผ้าดีกว่าฉันอีก.. เธอมองฉันอย่างไม่อย่างเชื่อสายตา และคงไม่เชื่อว่าฉันเป็นคนทำ

"กรี้ดด!!...ฉะ...ฉันจะฆ่ามัน...ฮืออ"ยัยไซเรนตัวโข่งร้องกรี้ดออกมาอีกครั้งก่อนที่สาวรับใช้จะได้สติรีบพาหามเจ้านายตัวเองออกไป คาดว่าน่าจะไปห้องหมอ ส่วนสาวใช้คนอื่นๆ ก็พากันมองมาที่ฉันแล้วซุบซิบก่อนเสียงนั่นจะหายไปเพราะมีผู้หญิงอีกคนปรี่เข้ามา

"เกิดอะไรขึ้นน่ะ...แกก่อเรื่องอะไร! นังเด็กเหลือขอ" สายตาของเธอมองมาที่ฉันด้วยความรังเกียจและเอ่ยถามอย่างวางอำนาจ เมียหลวงนี่เองสินะแม่ของยัยหมูตอนนี่เอง

และใช่ ฉันก่อเรื่องนนั่นเอง และเป็นฉันเองที่ต่อยจมูกลูกป้าจนหักเลือดอาบน่ะสิ ถ้าไม่ใช่ฉันจะเป็นผีทหารที่ไหนกัน

"ท่านพี่ลื่นล้มเพราะจะเข้ามากระชากหัวข้าค่ะ เพราะท่านพี่มีน้ำหนักมาก...ก็เลยทำให้จมูกกระแทกพื้น...ไม่ทันได้ลุกขึ้นทรงตัว เธอก็ลื่นขมับขวาไปกระแทกกับโต๊ะค่ะท่านป้า.."

"ใครป้าเธอไม่ทราบ แล้วก็เรื่องนี้ฉันจะไม่ปล่อยผ่านไปง่ายๆ แน่ รอให้โรสพักผ่อนให้เรียบร้อยก่อนค่อยว่ากันอีกที ฉันจะสืบสวนด้วยตัวเอง ถ้าสรุปเป็นฝีมือเธอล่ะก็ ฉันจะไม่หยุดที่ปล่อยเธอออกไปนอนข้างถนน ทีนี้ไปทำงานได้แล้ว!"ยัยป้ามหาประลัยร่ายยาวอย่างกับชาตินี้ไม่เคยพูดหรืออย่างไงนะ ยิ่งรอยย่นบนหน้ากับไฝเม็ดใหญ่ที่คางนั่นขยับเพราะเธอเอ่ยปากพูดมันดูน่าขนลุก แต่เธอก็มีอานาจอย่างที่ว่าจริงๆ เพราะเธอคือนายหญิงใหญ่ที่คอยจัดการเรื่องในบ้าน โดยท่านดยุกอูเน่อไม่สามารถเข้ามาสอดได้

ฉันทำได้เพียงก้มหน้าอย่างสงบเสงี่ยมไปก่อน จนเธอเดินปลีกออกไปเพื่อไปดูลูกสาวคนเล็ก สาวใช้คนอื่นก็รีบแยกย้ายกันไปทำงานของตน

ฉันจึงเลี่ยงไม่ได้ที่ต้องกลับเข้าห้องตัวเองเพราะตอนนี้มันก็มืดแล้วด้วย

...

ขณะเรื่องราวทุกอย่างที่เจนิสในร่างลีโทจิน่ากำลังทำเอาไว้ดำเนินไป ร่างกายบอบบางที่ยืนภายในมุมมืดกำลังจ้องมองอยู่...จ้องมองลูกสาวคนเดียวของตัวเองตั้งแต่เดินเข้าไปหาเรื่องพี่สาว จนกระทั่งเดินกลับเข้าห้อง เธอยืนดูอยู่ตรงนั้นตลอด...

....

วันนี้ฉันสบถกับตัวเองไปกี่รอบกันนะ แค่วันแรกด้วยซ้ำ.. ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปอีกฉันได้เป็นโรคประสาทตายแน่ ความจริงแล้วที่บอกว่าเคลียใจน่ะ ฉันโกหก เพราะแค่เดินเข้าไปในห้องโถงบ้านแล้วยัยนั่นก็ด่ากราดที่ฉันวิ่งหนีออกไป ในสมองตอนนั้นลืมไปหมดแล้วว่าจะพูดอะไร แค่รู้สึกว่า ขอสักวิธีที่ทำให้เธอหุบปากใหญ่ๆ นั่นลงได้ จึงเดินเข้าไปกระชากผมยาวๆ ของเธอและกะจะขู่ให้อยู่เงียบๆ บ้างเท่านั้นเอง แต่เธอดันมาดึงผมฉันกลับนี่สิ

ห้องของน้องนางเอกไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ แค่เตียงไม้กับผ้าห่มผืนเก่าที่ส่งกลิ่นหอมเพราะเธอใส่ใจดูแลและซักมันเป็นประจำ นอกนั้นมีเพียงชุดโต๊ะเขียนหนังสือที่ไม่มีหนังสือกระดาษหรือดินสอวางอยู่เลยสักชิ้นเดียว ถัดมาคือตู้เสื้อผ้าไม้เก่าๆ ที่ประตูตู้หลุดออกไปแล้ว ภายในนั้นมองเห็นเพียงเสื้อผ้าชุดเดียว..

อย่าบอกนะว่าเธอผลัดใส่แค่สองชุดน่ะ...

ก๊อก ก๊อก

ไม่ทันได้หงุดหงุดใจนานนัก เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นซะก่อน ใครนะ...

"แม่เข้าไปนะลูก..."

แม่หรอ..

หญิงสาวคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามา ในมือถือตระกร้าเล็กๆ มาหนึ่งใบ ในนั้นมีขนมปังอยู่สองก้อนและแยมแอปเปิ้ลหนึ่งโหล หน้าตาเธอซูบผอมและดูสุขภาพไม่ดีเสียเลย ผมสีบลอนด์ นัยตาสีแดงเหมือนกันกับฉัน แม่จริงๆ สินะ

"ท่านแม่.. "

"นั่งเถอะลูกรัก... แม่แค่เเวะเอาข้าวมาให้ เดาว่าลูกคงยังไม่ได้กินอะไรใช่ไหม"

แหม คนที่สมควรจะได้กินคือท่านแม่ก่อนเลยคนแรก

"หนูไม่ค่อยหิว แม่กินก่อนเลยค่ะ"ฉันตอบเลี่ยงไป แต่ที่บอกให้เธอกินก่อนคือความรู้สึกจริงๆ นะ

"งั้นมากินด้วยกัน" เธอตบที่พื้นที่เตียงไม้ ฉันจึงเดินไปนั่งข้างๆ และเราแบ่งขนมปังกันคนละก้อน

ในขณะที่กินขนมปังที่ทั้งแข็งทั้งจืดนั่น แม่มองฉันตลอดเหมือนกับมีอะไรจะพูด และใช่

"ลูกรัก แม่เห็นสิ่งที่ลูกทำวันนี้..."เธอพูดเสียงอ่อนทั้งยังในดวงตาสีแดงของเธอดูอ่อนล้าและโศรกเศร้า

"แม่จะดุหนูหรอคะ"ฉันจงใจทำเสียงออดอ้อนเพื่อให้เธอยังรู้สึกว่าฉันอายุแค่สิบสามอยู่ ไม่ใช่คนล้มช้างเมื่อตอนเย็น

"เปล่าหรอกจ๊ะ แม่เชื่อลูก...เชื่อมาโดยตลอด ที่จริงแล้ว...แม่แค่รู้สึกว่าควรจะมาถามลูก ว่าลูกต้องการอะไร..ในชีวิตนี้"

"หนูจะเป็นจักรพรรดินีค่ะท่านแม่"ฉันพูดเสียงเเข็งขึ้นมาทำให้เธอตะลึงงันไปชั่วครู่ ก่อนที่สายตาจะกลับมาอ่อนโยนเหมือนเดิม

"งั้นหรอ..งั้นแม่ขอให้ลูกทำสำเร็จนะ แม่เชื่อว่าลูกต้องทำได้...พักผ่อนเถอะจ๊ะ ไม่รักลูกนะ"เธอพูดพลางลูบหัวของฉันความอบอุ่นที่ควรจะก่อขึ้นในใจ แต่มันไม่มีอะไรแบบนั้นเลย เพราะฉันไม่ใช่ลูกสาวของเธอ และตามความจริงแล้วเรื่องนี้ก็เป็นความผิดของแม่เหมือนกันที่ไม่มีอำนาจปกป้องลูกสาวตัวเอง และสุดท้าย...เธอจะต้องตายและทิ้งลูกสาวเอาไว้ในนรกเเห่งนี้คนเดียว

ก่อนที่แม่จะเดินออกจากประตูไปฉันจำเป็นต้องพูดอะไรบางอย่าง

"ท่านแม่...ต้องรักษาสุขภาพตัวเองนะคะ คิดซะว่าเป็นสิ่งเดียวที่ทำเพื่อหนูได้"เธอหันกลับมายิ้มอย่างอ่อนโยนและปิดประตูลง

....เมื่อปิดประตูลง ซิเฟียน่าล้มลงกับพื้นที่หน้าห้องลีโทจิน่า ลูกสาวของเธอคนนี้สุดท้ายแล้วก็ไม่ใช่ลูกของเธออีกต่อไปแล้ว เธอเป็นลูกสาวของคนผู้นั้น และเป็นมาตลอด นึกว่าจะหนีความจริงพ้นแล้วซะอีก...

....

นี่มันชักจะเกินไปแล้ว จะโทษที่ตัวละครมันชั่วช้าหรือนักเขียนที่วางพล็อตแบบนี้กันนะ แล้วฉันต้องมาทนลำบากแบบนี้แค่วันเดียวก็แทบทนไม่ไหว แล้วลีโทจิน่าที่ต้องอยู่กับมันมาตั้งแต่เด็กล่ะ แม่ของเธอที่เหมือนจะเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง ร่างกายทรุดโทรมและต้องตายไปด้วยโรคแทนการข้าปิดชีพตัวเอง..คิดว่าจะแค่ใช้ชีวิตเพื่อให้รอดพ้นรอเสวยสุข แต่กุนซือขงเบ้งสอนไว้ว่า

เพราะแสวงหา มิใช่เพราะรอคอยเพราะเชี่ยวชาญมิใช่เพราะโอกาส

เราจะรอเฉยๆ แบบนี้ไม่ได้แล้วสิ คำตอบที่พูดกับท่านแม่เมื่อกี้คงจะเป็นคำตอบที่พูดอำเล่นเฉยๆ ไม่ได้แล้วล่ะ

เดาว่าปีศาจแก่นั้นได้โมโหตาแดงเขี้ยวงอกแน่ ถ้ารู้ว่านางเอกของละครน้ำเน่าของตัวเองมันมีนิสัยดิบเถื่อนแค่ไหน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***