ตอนที่ 5

ฉันมองไปยังด้านหน้า เห็นบรรดาเจ้าหน้าที่กำลังเก็บของบางส่วนขึ่นรถ ฉันจึงรีบเปิดประตูรถ เดินไปยังกลุ่มเจ้าหน้าที่ ทุกคนหันมองมาที่ฉัน ส่วนฉันก็ได้ถามพวกเขาว่า

เจอพ่อฉันมัยคะ เจ้าหน้าที่ อีกคนตอบฉันกลับมาว่า ไม่พบล่องรอยอะไร เลย หาไปจนก้นเหว ไม่พบอะไร ที่พวกเราสันนิษฐาน มีเพียง บรรดาสัตว์ป่าต่างๆ อาจจะ….

เจ้าหน้าที่ยังไม่ทันพูดต่อ ฉันร้องไห้ออกมาเสียงดัง จนพี่เตยหอม เดินมากอดฉัน แล้ว พูดกับฉันว่า

พวกเราทำเต็มที่แล้ว เรากลับไปรอฟังข่าวที่บ้านกันเถอะว่าจะมีอะไรคืบหน้าหรือเปล่า

ฉันเข้าใจ ว่าทุกคนเหน็ดเหนื่อยกันมาก ฉันจึงค่อยๆหยุดร้อง พี่เตยหอม บอกให้ฉันกลับไปกับพี่เขา ตอนนี้ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปดี มันมืดไปทุกด้านจริงๆ

ฉันกับพี่เตยเดินมาที่รถ มูลนิธิ ของเมือง C. โดยมีพี่ต้นกล้านั่งรอในตำแหน่งที่นั่งคนขับอยู่ก่อนหน้าแล้ว พี่เตยหอมเปิดประตู ด้านหลังคนขับให้ฉันเข้าไปนั่ง แล้วพี่เตยก็เดินวนไปนั่ง ด้านหน้าฝั่งตรงข้ามคนขับ

พี่เตยหอม หันไปพูดกับพี่ต้นกล้า ขับไหวใช่มัย พี่ต้นกล้าพยักหน้า แล้วสตาร์ทรถขับออกไป ผ่านไป ชั่วโมงกว่า

รถได้มาจอดอยู่หน้ามูลนิธิ พี่ต้นกล้าเปิดประตูลงจากรถ

แล้วเดินเข้าไปในสำนักงาน

พี่เตยหอมเองก็บอกให้ฉันเข้าไปด้านใน เมื่อฉันลงรถ

ฉันจึงถามพี่เตยว่า ค่าใช้จ่าย ฉันต้องไปชำระที่ใหนคะ

ตอนนี้ ฉันเหลือเงินสดติดตัว แทบไม่ถึง 5,000 แล้วฉันจะทำยังไงดี เอทีเอ็ม ที่พ่อให้ฉัน เก็บไว้ ฉันก็ไม่ได้พกมาด้วย

ในขณะที่ฉันคิดอยู่ พี่เตยหอมก็บอกกับฉันว่า ค่าใช้จ่าย ไม่มากมายอะไร ทุกคนในที่นี้ต่างก็สมัครใจกันเสียเป็นส่วนใหญ่ ส่วนค่าอื่นๆ ทางเราจะมีหนังสือแจ้งไป ไม่ต้องคิดมาก เข้าไปด้านในกับพี่

ได้พก บัตรประชาชนมาด้วยมัย

ฉันพยักหน้าแล้วพูดว่าคะ แล้วฉันก็เดินตามพี่เตยหอม เข้าไปด้านใน พี่เตยนำบัตรประชาชนไป สักพักก็นำกลับมาคืนฉัน

แล้วพี่เตยหอม บอกให้ฉันนั่งรอ แล้วพี่เตยก็เดินเข้าไปอีกห้อง ฉันนั่งรอประมาณ 15 นาที

พี่ต้นกล้าก็เดินออกมา ยืนตรงหน้าฉัน ฉันที่นั่งก้มหน้าอยู่ เมื่อมองเห็นรองเท้าและขา ของคนที่ยืนอยู่หน้าฉัน ฉันจึงเงยหน้าขึ้น มองชายตรงหน้าที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย ต่างจากคนเมื่อคืนนี้ ชายตรงหน้าช่างมีเสน่ห์ หล่อเหลา ดูดีมากเลย จนฉันมองไม่กะพริบตา จนชายตรงหน้า พูดขึ้น

ต้นกล้า : จะมองอีกนานมัย ?

ฉันที่ได้สติ จึงรีบกระพริบตา : เออคะ คือว่าพี่คะ ..

ฉันขอถามอะไรหน่อยได้มัยคะ ?

ต้นกล้า : มีอะไร ?

ฉันขวัญ :

คือว่า ถ้าจะกลับ เมืองหลวง ฉันต้องนั่งรถ อะไรกลับคะ ?

แล้วอยู่ไกลมัยคะ ?

แท็กซี่ก็ได้คะ

คือฉันไม่รู้จริงๆคะ

แบตโทรศัพท์ฉันก็หมดคะ เลยไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี

ฉันรบกวนพี่บอกฉันทีนะคะ

ขอบคุณและขอโทษด้วยคะ

ต้ากล้า :

จะกลับเอง ว่างั้น ไม่กลัวอันตรายหรือยังไง

ฉัน คิดแต่ก็จะให้ทำยังไง จึงตอบกลับไป

: นั่งประมาณ 2 ชั่วโมงน่าจะถึงนะคะ รบกวนพี่บอกฉันหน่อยนะคะ

ต้นกล้า : เย็นๆค่อยกลับ เดียวพี่ไปส่ง

ฉันขวัญ : คะ..? ฉันไม่รบกวนคุณ

(ยังไม่ทันพูดจบ …)

พี่ต้นกล้าก็เดิน ออกไป ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรสักคำ แล้วพี่เตยหอมก็เดิน ออกมาจากห้อง ใส่ชุดธรรมดาแต่ดู สวยดูห้าว ทะหมัดทะแมง ช่างดูสวยและน่ารักในเวลาเดียวกัน คือสวยมาก สวยจนฉันตะลึง

เตยหอม :

เมื่อกี่ต้ากล้าบอกแล้วใช่ไหม

ฉัน :

คะ พี่เตยหอมคะ คือว่า ฉันไม่อยากรบกวนพี่ๆคะ เมื่อคืนพวกพี่ก็เหน็ดเหนื่อยกันมากพอแล้ว ฉันว่าฉันกลับเองดีกว่าคะ

เตยหอม :

ไม่ต้องคิดมาก เดียวเรากลับไปคอนโดกลับพี่ พี่ขอนอน สัก พัก เย็นๆ พวกพี่ไปส่ง

ฉันทำได้เพียง พยักหน้า ไม่กล้าขัด และกลัวจะเสียมารยาท แล้วก็ต้องรีบเดินตามพี่เตยหอมไป ฉันเดินมาถึงรถพี่เตยหอม ก็ต้องตกใจอีก

โอ เบนซ์สีขาว ราคาไม่ตำกว่า 7-10 ล้าน ไม่อยากจะเชื่อว่า คนที่สามารถ ขับรถราคาแพงขนาดนี้ จะมีจิตใจดี ทำงานอาสาสมัคร โดยไม่ได้ค่าแรง เมื่อฉันขึ่นรถ โดยที่มี พี่ต้นกล้า นั่งรอในรถอยู่แล้ว พี่เตยหอม เปิดประตูให้ฉันนั่ง ตำแหน่งหลัง ผ่านไป 30 กว่านาที รถก็ได้ เข้ามาในตัวเมือง ของจังหวัด C

ฉันมองไปนอกหน้าต่างรถ มองเห็นทิวทัศน์ ที่แตกต่างจาก เมืองหลวง ของจังหวัด A อย่าง สิ้นเชิง ที่นี้ ตามข้างถนนหนทาง ถูกตกแต่งห้อมล้อมไปด้วยธรรมชาติ ต้นไม้ ดอกไม้ ประดับประดา สีสันสวยงาม ช่างแตกต่างจากเมืองหลวง ของประเทศ เหลือเกิน นี้คงเป็น ภาคเหนือของประเทศสินะ ถึงได้มีแต่ภูเขารอบล้อม เมื่อฉันมองไปรอบๆ ฉันก็อดคิดถึง พ่อชัยไม่ได้ พ่อชัยเคยสัญญากับฉันว่า เมื่อไรที่ฉันเรียนจบ มัทยมปลาย พ่อจะพาฉันและแม่ไปเที่ยวทะเล เมื่อฉันคิดถึงตรงนั้น น้ำตาของฉันมันก็ไหลออกมา โดยอัตโนมัติ ผ่านไปประมาณ 10 นาที รถได้เข้ามาจอดยังคอนโดหรู ประมาณ 50 กว่าชั้น เห็นจะได้

พี่เตยหอม :

ถึงแล้ว หิวมัย ไป ขึ่นไปบนห้องพี่กัน

ฉันไม่อยากจะขึ้นไปเลย ใจก็กล้าๆกลัว แต่พอมาคิดดู พวกพี่เขาสองคนไม่น่าจะ มีพิษภัยอะไร ส่วนอีกใจ ช่างเถอะ อะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิด ละกัน

ฉันจึงเดินตามคนทั้งสอง เข้าไปยังลิฟต์ พี่ต้นกล้า กดปุ่มไปที่ ชั้น 58 ฉันคิดในใจ พวกเขาพักอยู่ สูงจัง แล้วผ่านไป5-7 นาที ลิฟต์ ก็ได้มาหยุที่ชั้น 58 ประตูลิฟต์เปิดออก

ฉันเดินตามพี่เตยหอม แต่แปลกจังทำมัย ไม่เห็นมีห้องอื่นเลย เดินไม่ถึง 10 ก้าว ก็มีประตูบาน1 ขนาดใหญ่ พี่ต้านกล้า ใช้นิ้ว สแกน ประตูก็เปิดออกโดยอัตโนมัติ เมื่อประตู เปิดออก ฉัน แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ทุกอย่างในที่นี้ ไม่ต่างอะไรกับคฤหาสน์ มันใหญ่กว่าบ้านของฉัน เกือบ 5 เท่าก็ว่าได้ พี่เตยหอมบอกให้ฉันนั่ง รอที่โซฟา ฉันนั่งรอ อยู่สักครู่ ก็มีป้า คนหนึ่งอายุประมาณ 40+ เห็นจะได้ เดินตรงมาที่ฉัน เมื่อฉันเห็น ฉันจึงยกมือไหว้

ป้าแม่บ้าน :

อย่าไหว้ป้าเลยคะ ป้าเป็นแค่แม่บ้าน คุณเป็นแขกของคุณหนูทั้งสองคน ใช่ไหมคะ

ฉัน :

เปล่าคะ หนู มาธุระที่จังหวัดนี้ หนูเพิ่งจะรู้จักพี่ทั้งสองเมื่อวานเองคะ

ป้าแม่บ้าน :

แบบนี้นี้เอง เชิญ หนู ไป ห้องรับแขก เถอะคะ คุณหนูเตย บอกให้หนู ไปพักผ่อน อาบน้ำแต่งตัว แล้วจะได้ออกมาทานอาหารนะคะ เสื้อผ้า ป้าเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้วคะ

ฉัน เดินตามป้าไปยังอีกห้อง เมื่อเข้ามาในห้อง ในห้องตกแต่งได้หรูหรามาก จนฉันแทบจะไม่กล้าที่จะเดิน ป้าแม่บ้านส่งฉันเสร็จป้าเดินออกไปแล้วปิดประตู

ฉันที่อยู่ในห้อง ฉันเดินไปรอบห้อง แล้วจึงเดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปด้านนอก ทิวทัศน์ที่นี้สวยมาก สวยมากจริงๆ แล้วฉันก็รีบไปอาบน้ำเปลื้อนเสื้อผ้า นี้คงจะเป็นชุดพี่เตยหอมสินะ กางเกงยีน อาจจะใหญ่ไปนิดแต่มันเป็นยางยืด ฉันจึงใส่ได้ เสื้อ เป็นเสื้อยืด ใส่สบายจัง

ฉันแอบเห็นป้ายเสื้อ แล้วต้องตกใจ เสื้อแบรนด์ ดัง ฉันแทบอยากจะถอด

แต่ก็เอาเถอะ เดียวไปถึงบ้านแล้วค่อยซัก ส่งมาคืนละกัน เมื่อฉันแต่งตัวเสร็จ ฉันก็ได้ยินคนเคาะประตู ฉันจึงรีบเดินไปเปิด

เตยหอม :

แต่งตัวเสร็จ แล้วใช่มัย เสื้อผ้าพี่ อาจจะใหญ่ไปหน่อย แต่ดูก็โอเคนะ ไปเราไปทานข้าวกัน

ฉันขวัญ :

พอดีคะ ขอบคุณมากคะ

แล้ว ฉันก็เดินตามพี่เตยหอม เมื่อถึงโต๊ะอาหารฉันนั่งข้างๆพี่เตยหอม แล้วพี่ต้ากล้าก็เดินมานั่งที่หัวโต๊ะ เราสามคนนั่งทานอาหาร กันสักพักเมื่อทานเสร็จ พี่ต้นกล้าก็ลุกเดิน ออกไปยังสวนด้านนอก ส่วนฉันกับพี่เตยหอม ก็ได้มานั่งยังห้องรับแขก

ฉัน :

พี่เตยหอมคะ ฉันรบกวนพี่สักเรื่องได้มัยคะ

เตยหอม :

มีอะไร บอกพี่มาได้เลยไม่ต้องเกรงใจ

ฉัน :

ฉันอยากจะขอยืม ที่ชาร์จโทรศัพท์คะ พอดีว่าฉันไม่ได้พกมาด้วยคะ

เตยหอม : เรื่องแค่นี้เอง รอแปป

แล้วพี่เตยหอม ก็เดิน เข้าไปในห้องของตัวเองออกมาพร้อมกับสายชาร์จ ฉันขอบคุณพี่เตย_ แล้วจึงเดินเข้าไปในห้อง ที่ฉันพัก เมื่อสักครู่ ฉันรีบชาร์จมือถือ เมื่อฉันชาร์จ เสร็จ ฉันก็เดินออกมา ก็ไม่พบพี่เตยแล้ว ฉันจึงเดินกลับเข้าห้องไป ฉัน นั่ง ลงที่เตียงนอนขนาดกว้างมาก มันนุ่มสบายมากจริงๆ ผ่านไปสักพักฉันก็เผลอหลับไป

ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่ ชั่วโมง

ฉันสะดุ้งตื่นขึ้น มองออกไปนอกหน้าต่าง ก็เห็นว่าท้องฟ้ามืดเสียแล้ว ฉันจึงรีบลุกขึ้น เข้าไปล้างหน้า แล้วจึงรีบ มาดูโทรศัพท์ ตอนนี้เป็นเวลา 2 ทุ่ม

โอว ดึกมากแล้วด้วย ฉันรีบเก็บโทรศัพท์ แล้วสายชาร์จ แล้วจึงเดินออกไปด้านนอก ฉันเห็น พี่เตยหอม พี่ต้นกล้า ทั้งสองนั่ง ดูทีวีที่ห้องรับแขก ฉันไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน อายมาก มาอาศัยเขา แล้วยังกล้าตื่นหลังเจ้าของบ้าน ช่างหน้าอายจริงๆ ฉันค่อยๆเดินไป หาคนทั้งสอง คนทั้งสองเมื่อเห็นว่าฉันเดินมา จึงหันมามองหน้าฉัน

ฉัน :

พี่ๆคะ ฉันต้องขอโทษด้วยคะ ที่เผลอหลับ จนตื่นเอาป่านนี้ ขอโทษจริงๆคะ นี้คะ สายชาร์จ ขอบคุณมากนะคะ

ฉันยื่นสายชาร์จคืนพี่เตยหอม แล้วบอกกับพี่ทั้งสองว่า จะ ออกไปเรียกแท็กซี่ เพื่อไปยังสถานีขนส่งผู้โดยสาร แต่พี่เตยหอม บอกกับฉันว่า เดียวทานข้าวก่อน แล้วเดียว พี่ต้นกล้าจะไปส่งฉัน ฉันรีบปฏิเสธ แค่นี้ฉันก็เกรงใจ พี่ทั้งสองคนมากเกินไปแล้ว แต่พี่เตยหอม ก็ยังจะยืนยันให้พี่ต้นกล้าไปส่งฉัน ฉันจึงต้องยอม และขอบคุณ

เมื่อ เราทานข้าวกันเสร็จแล้ว พี่ต้นกล้าก็เดินกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง ส่วนพี่เตย มองหน้าฉัน แล้วพูดกับฉันว่า

เตยหอม :

ไม่ต้องกลัวนะ พี่ต้นเขาไม่ทำอะไรเราหรอก พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้ไปส่ง พรุ่งนี้พี่มีเรียนเช้า ส่วนพี่ต้นกล้ามีเรียนบ่าย

ฉัน :

คะ หนูไม่ได้กลัวคะ แต่หนูเกรงใจพี่ทั้งสองคนมากคะ

พี่เตยหอมคะ ชุดพี่ที่ฉันใส่อยู่ ฉันกลับถึงบ้านแล้ว ฉันจะรีบซักแล้วส่งกลับมาคืนพี่นะคะ ถ้าไม่เป็นการรบกวนฉันขอที่อยู่พี่ได้มัยคะ พี่ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะ เอาที่อยู่พี่ไปทำไม่ดีนะคะ ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นคะ ฉันสาบานได้คะ

เตยหอม :

หัวเราะ อย่าคิดมาก พี่ยกให้ เสื้อผ้า พี่มีเยอะ

ฉัน :

แต่ว่า ชุดนี้มันคงแพงมากนะคะ ฉันไม่ กล้ารับไว้จริงๆคะ แค่พี่สองคน ช่วยเหลือฉัน ฉันเองก็ไม่รู้จะตอบแทน พี่ทั้งสองคนยังไงดีคะ

เตยหอม :

อย่าเป็นเด็กที่คิดมากสิ จำไว้นะ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ เกิดขึ้น กับตัวน้อง มันคือบททดสอบของน้อง เพราะฉะนั้น อย่าอ่อนแอ ไม่ว่าวันข้างหน้า ปัญหาจะมีมากเท่าไร จงใช่สติ แล้วอย่าจมอยู่กับความทุกข์ พี่เชื่อว่า พ่อของน้อง ต่อให้เขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่นั้น พี่คิดว่าท่านไม่อยากเห็นลูกสาวของท่านอ่อนแอ อย่างแน่นอน เพราะฉะนั้น เมื่อไรที่น้องร้องไห้หรือเสียใจถ้าท่านรับรู้ ท่านต้องเสียใจมากกว่าน้องอย่างแน่นอน สู้ๆนะพี่เป็นกำลังใจให้

ฉัน :

คะ ขอบคุณพี่เตยหอมมากคะ ฉันจะต้องเข็มแข็ง และผ่านมันไปให้ได้คะ

ฉันกับพี่เตยหอม คุยกันอยู่ พี่ต้นกล้าก็เดินมา บอกว่า พร้อมแล้ว ฉันลุกขึ้น แล้วกำลัง จะเดินไปเอาของในห้อง พี่เตยหอมลุกขึ้นยืนแล้ว กอดให้กำลังใจฉัน ฉันเองก็กอดพี่เขาเช่นกัน แต่ทำมัยกอดนี้มันช่างอบอุ่น มันเหมือนกับช่วงชีวิตหนึ่ง ที่น้ามะลิ เคยกอดฉันจัง มันอบอุ่น มาก แล้วฉันก็เข้าไปเอากระเป๋า แล้วเดินออกมา ฉันยกมือไหว้ พี่เตยหอม และป้าแม่บ้าน แล้วฉันก็เดินตามพี่ต้ากล้า เข้าไปในลิฟต์ ฉันเกรงยังงัยบอกไม่ถูก ผู้ชาย ตรงหน้าฉัน เขาไม่พูดอะไรเลย มันทำให้ฉันเกร็ง มากเลยทีเดียว เมื่อประตูลิฟต์เปิด ฉันเดินตามพี่ต้นกล้า ไปยังรถสปอร์ตหรู สีดำ เฟอร์รารี พี่ต้นกล้า เปิดประตูให้ฉันเข้าไปข้างใน แล้วพี่เขาก็เดินไปที่ขึ้นฝั่งคนขับ เมื่อเข้าสตาร์ทรถ เขามองมาที่ฉัน

ต้นกล้า :

รัดเข็มขัดด้วย หรือจะให้พี่รัดให้

ฉันรีบ จับเข็มขัดนิรภัย ขึ่นมารัดอย่างเชื่อฟัง ฉันแอบเห็นพี่ต้นกล้า ยิ้มนิดๆ แต่ตอนที่พี่เขายิ้ม ทำมัย ช่างหล่อเหลามีเสน่ห์ ได้ถึงเพียงนี้ฉันรีบ หันหน้าไปทางอื่น รถได้ขับมาสักพัก ในรถช่างเงียบ เราสองคนต่างไม่มีใครพูดอะไรเลย ฉันที่กลัวว่าพี่ต้นกล้าจะหลับใน จึงคิดว่าต้องชวนพี่เขาพูดอะไรบ้างแล้ว

ฉัน :

เออ …

คือว่าพี่ต้นกล้าคะ ฉันอยากจะชวนพี่คุย พี่จะโกรธฉันมัยคะ คือว่าฉันกลัวว่าพี่จะง่วงคะ ได้มัยคะ

ไม่มีเสียงตอบกลับ มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึก อาย และคิดว่าเขาคงไม่อยากพูดกับเราก็ได้ฉันจึง ขอโทษพี่เขา แล้วนั่งเงียบๆ ผ่านไป สัก 5 นาที พี่ต้ากล้าก็พูดขึ่นมา

ต้ากล้า :

เงียบทำมัยละ พี่รอฟังอยู่

ฉัน :

อะไรนะคะ …?

พี่บอกพี่รอฟังฉันพูดอยู่ งั้นเหรอคะ

แล้วทำมัยพี่ไม่ส่งสัญญาณ อะไรบอกให้ฉันพูดละคะ

ฉันคิดว่าพี่โกรธ หนวกหู ไม่อยากได้ยินเสียงของฉันๆจึงเงียบยังใงละคะ ขอโทษด้วยนะคะ ที่ฉันไม่สามารถ เดาใจพี่ได้

งั้น ก่อนอื่นฉันต้องขอบคุณ พี่อย่างจริงจังเสียที ขอบคุณ ทุกสิ่งทุกอย่าง ที่พี่ โทรไปบอกฉันเรื่องพ่อ

ขอบคุณที่ มอบเสื้อให้ฉันคลุม เมื่อคืน ขอบคุณที่ให้ฉัน ได้อาบน้ำพักผ่อน ขอบคุณ อาหาร อร่อยๆ

ขอบคุณที่พี่ขับรถไปส่งหนูที่บ้าน ขอบคุณ มากคะ ขอบคุณมากจริงๆ

และที่อยากจะขอบคุณ ถึงแม้ว่าคำขอบคุณ มันดูไม่พอ แต่ถ้ามีคำใหน ยิ่งใหญ่กว่าคำว่าขอบคุณ ฉันสามารถพูดคำนั้น และจะมอบคำเหล่านั้นให้พี่ และพี่เตบหอมคะ

ขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วยค้นหาพ่อหนู จนเช้า ถึงแม้ว่าจะไม่พบพ่อก็ตาม หนูอยากฝาก ความขอบคุณ ถึงพี่ๆกู้ภัยทุกคนทุกหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ขอบคุณมากจริงๆ