ตอนที่ 4

มีเพียงพี่เตยหอม กับฉันพูดคุยกันสองคน ลุงขับแท็กซี่เมื่อเขาทานอิ่ม ลุงก็ขอตัวไปงีบในรถของลุง

ลุงบอกว่าถ้าฉันง่วงให้ไปนอนในรถ เพราะยังไงยุงจะได้ไม่กัด

ใช่ฉันใส่เสื้อแขนสั้น อากาศก็เย็นพอประมาณ ฉันกอดกระเป๋าสระพายของพ่อ จึงรู้สึกอุ่น แล้วจู่ๆ

พี่ต้นกล้า ก็ได้ถอดเสื้อแขนยาวของตัวเอง ยื่นมาให้ฉัน

ฉันไม่ได้รับไว้ แต่พี่เตยหอม หยิบมาจากมือพี่ต้นกล้า แล้ว มาคุมให้ฉัน

ฉันมองใบหน้าที่ดูมีเสน่ห์ ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า แล้วพูดขอบคุณเขา

หน้าของพี่เตยหอมและพี่ต้นกล้าคล้ายกันมาก ฉันเกือบจะแยกไม่ออกเลยทีเดียว เมื่อฉันกำลังคิดอยู่นั้น

พี่เตยหอมถามฉันว่า อยู่คนเดียวได้มัย พี่จะไปเข้าห้องน้ำ จะไปด้วยกันมั้ย

ฉันจึงพยักหน้า แล้วฉันก็ถามพี่เตยหอมว่า ที่นี้มีห้องน้ำด้วยเหรอคะ พี่เตยยิ้มให้ฉัน แล้วบอกให้ฉันเดินตามพี่เตยหอมไป

เดินออกจากเต้น มาประมาณ 50 เมตร มันเป็นป่ามีพุ่มไม้ พี่เตยหอมบอกฉันว่านี้และห้องน้ำ ฉันจึงเข้าใจ

พี่เตยบอกให้ฉันเดินไปหลังพุ่มไม้ แล้วยื่นไฟฉายให้ฉัน พี่เตยหอมก็หันหลังให้ฉัน ฉันใจก็กล้าๆกลัว แต่ตอนนี้ปวดฉี่มาก กลัวแค่ใหนก็ต้องทน เมื่อฉันเสร็จภาระกิจ พี่เตยหอมก็เดินไปยังพุ่มไม้อีกพุ่ม แล้วฉันก็หันหน้าไปอีกทาง เมื่อเราสองคนเสร็จภารกิจ ก็เดินกลับมายังที่เต้น เมื่อมาถึง ฉันเห็นลุงขับแท็กซี่ นั่งรออยู่ ลุงทำหน้าไม่ค่อยสบายใจ ฉันจึงถามลุงว่ามีอะไรหรือเปล่าคะลุง

ลุงบอกว่าลุงต้องกลับ เมืองหลวง ด่วน ลุงจึงไม่สามารถ รอกลับพร้อมฉันในวันพรุ่งนี้ได้ แต่ลุงก็ยังเป็นห่วงฉัน ฉันจึงบอกลุงไปว่า ไม่ต้องเป็นห่วงฉันนะคะ

ธุระของลุง สำคัญ กับลุงเช่นกัน แค่นี้ฉันก็ไม่รู้จะขอบคุณลุงยังไงแล้ว ฉันขอเบอร์ติดต่อลุงไว้ด้วยนะคะ แล้วฉันกลับถึงบ้านเมื่อไรฉันจะโทรไปนะคะ ลุงกลับเถอะคะ ขับรถกลับดีๆนะคะ ลุงหันไปหาพี่เตยหอม แล้วพูดกับพี่เตยหอมว่า ลุงฝากยัยหนู คนนี้หน่อยนะ พี่เตยหอมบอกกับลุงว่า สบายใจได้คะ งั่นลุงไปก่อนนะ

แล้วลุงก็เดินไปที่รถแท็กซี่

ฉันสังเกตเห็นพี่ต้นกล้า คุยอะไรกับลุงขับแท็กซี่ อยู่ครู่หนึ่ง แล้วลุงขับแท็กซี่ก็จากไป

ตอนนี้ก็เป็นเวลา เที่ยงคืนแล้ว เจ้าหน้าที่ก็ผลัดกัน ค้นหา บางคนก็ นอนพัก บางคนก็ นั่งหลับ เมื่อฉันเห็นทุกคนทุ่มเท ได้ถึงเพียงนี้มันทำให้น้ำตาของฉันไหลออกมา

พี่เตยหอม ตบไหล่ฉันเบาๆแล้วพูดกับฉันว่า

คนอยู่ก็ทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป คนจากเมื่อถึงเวลาที่เขาต้องไป อะไรก็ยื้อไว้ไม่ได้เช่นกัน

เมื่อฉันได้ฟังพี่เตยพูด น้ำตาของฉันมันก็ยิ่งไหล ฉันเข้าใจความหมาย แต่ฉันยังทำใจไม่ได้ มันกะทันหันเกินไป ฉันยอมรับไม่ได้จริงๆ

พี่เตยบอกให้ฉันเข้าไปนอนในรถกับพี่เขา ขืนนอนตรงนี้ อีก6\-7 ชั่วโมงฟ้าสร้าง มีหวังยุง ได้หามเราเข้าป่าแน่ ๆ

ฉันจึงถาพี่เตยว่า แล้วพี่ๆทีมค้นหาเขาจะไม่โดนยุงหามเหรอคะ

พี่เตยบอกว่า พวกเขาใส่เสื้อผ้าหลายชั้น แล้วฉันก็มองไปที่พี่ต้นกล้า แล้วเดินไปหาเขา ยื่นเสื้อ คืนให้พี่เขา

พี่เขามองหน้าฉัน ฉันจึงพูดบอกเขา ขอบคุณมากนะคะ

แต่พี่น่าจะต้องใช้มันมากกว่าหนู หนูจะเข้าไปในรถจึงไม่ควรใช่มันคะ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ ขอบคุณมากจริงๆคะ

แล้วฉันก็หันหลังเดินตามพี่เตยหอมเข้าไปในรถ ฉันกับพี่เตยหอม คุยกันหลายเรื่อง เล่าเรื่องชีวิตในวัยเด็ก ของกันและกัน แล้วฉันก็เผลอหลับไป

ในขณะที่ฉันหลับ ฉันเข้าสู่ความฝัน ในความฝัน ฉันฝันเห็นพ่อชัย เราสองคน กำลังทำพิซซ่า ฉันตั้งใจ ทำ พ่อพูดกับฉันว่า ถ้าพ่อไม่อยู่ หนูต้องเข้มแข็งนะลูก

สิ่งที่พ่อเป็นห่วงก็คือหนู ฉันจึงตอบพ่อไปว่า ไม่คะ พ่อต้องอยู่กับหนูตลอดไป เราสองคนจะเปิดร้านพิซซ่ากันนะคะพ่อ

พ่อได้แต่ยิ้ม แล้วบอกว่า ถ้าเรายังมีบุญวาสนาร่วมกันเราก็จะได้กลับมาเจอกัน ฉันหันหน้าให้พ่อแล้วยื่นมือไปหยิบพิซซ่าที่อบ พอหันกลับมาก็ไม่พบพ่อแล้ว ฉันเรียกหาพ่อเท่าไรแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงพ่อเลย ฉันตะโกนเรียกเท่าไร ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากพ่อ

จนฉันร้องไห้ ฉันสะดุ้งตื่น จนมารู้ตัวอีกที ก็ 7 โมงเช้า แสงพระอาทิตย์ขึ้น สว่างพอสมควร ฉันมองหาพี่เตยหอม กลับไม่พบ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***