บทที่ ๓ เด็กดี

เซวียหยางหลบหน้าเขาตลอดสามวันที่ผ่านมา ไม่ใช่วิสัยของเจ้าตัวสักนิด ทว่าเพิ่มตาข่ายอาคมมิให้ส่งข่าวไปไหนได้อีก ทหารอสูรเฝ้ายามข้างนอกแน่นหนาปิดล้อมทางเข้าทางออกมิให้เหลือช่องว่าง เสี่ยวซิงเฉินแทบจะกลายเป็นนักโทษเต็มตัวแล้ว

"อาจิง แท้จริงแล้วเขาขี้เขินรึ?" 'เขา' ที่หมายถึงคงไม่พ้นเซวียหยางเจ้านายของอาจิง

"ไม่น่าเป็นเช่นนั้นเขาหน้าด้านหน้าทนมากกว่าเจ้าค่ะ" สาวน้อยหาได้โป้ปด เจ้านายสารเลวของตนชอบทำตามอำเภอใจใครด่าใครแช่งหาได้สะทกสะท้าน เจ้าตัวทำแค่ยักคิ้วแยกเขี้ยวมีความสุขที่ได้รังแกคนอื่นนักหนา ไม่นับรวมกับที่ลักลอบขึ้นสวรรค์แล้วยังหาญกล้าขโมยแก้วตาดวงใจจากเทียนตี้ผู้เป็นใหญ่อีก ไม่พอยังกักขังมิให้ส่งจดหมายหรือพบหน้าผู้ใดด้านนอกสักคน อันธพาลชั่วมิมีใครเกิน

เสี่ยวซิงเฉินส่ายหน้าเล็กน้อยยิ้มบางเบาเอ็นดูท่าทางกระฟัดกระเฟียดนั้น อาจิงแสดงออกเช่นนี้แต่ใจจริงนางยึดติดเซวียหยางเป็นดั่งที่พึ่งพิงสุดท้ายของนางเหมือนพี่น้องที่แม้จะตีหน้าบึ้งขยะแขยงกันทว่ากลับกลมเกลียวกว่าสิ่งใด

ปัง!

เสียงบางอย่างกระแทกบานประตูอย่างแรงทำเอาคนทั้งสองในห้องเผลอสะดุ้งตกใจ เซวียหยาง? ราชามารร้ายเห็นได้ชัดว่าใช้เท้าถีบเข้ามา สายตาหลุกหลิกแสร้งมองผ่านเทพหงส์ขาวไปทางอื่น นิ้วมือข้างหนึ่งลูบถูสันจมูกเก้กัง อีกมือหนึ่งไพล่หลังบรรเทาความประหม่า ร่างสันทัดเดินซ้ายทีขวาทีพลางเหลือบมองเสี่ยวซิงเฉินเป็นระยะจนอาจิงจิปากรำคาญ

นัยตาสุกใสมองตามคนอยู่ไม่เป็นสุขที่เข้ามาแล้วไม่ยอมพูดยอมจาสักคำ เอาแต่เดินวนรอบห้องมุมโน้นทีมุมนี้ทีประเดี๋ยวก็มองเขาประเดี๋ยวถอนหายใจ เสี่ยวซิงเฉินได้เพียงนั่งนิ่งหารู้ความคิดในหัวราชามารไม่ พลันเซวียหยางสะบัดมือไล่ให้อาจิงออกไปรข้างนอก แม่นางน้อยคิ้วขมวดเดินกระแทกเท้าปิดประตูสะเทือนถึงเพดาน นี่ไม่คล้ายคลึงกันเกินไปหน่อยกระมัง

"ท่านมีสิ่งใดจะพูดกับข้าหรือ?" เซวียหยางหยุดยืนเบื้องหน้าคนงาม เสี่ยวซิงเฉินเงยหน้าเพื่อเผชิญกับอีกฝ่ายตรง ๆ กลายเป็นราชามารที่หายใจติดขัดคิดผิดว่าซิงเฉินช้อนสายตามองตนราวมีประกายระยิบระยับลอยฟุ้งรอบด้าน ใบหน้าคมคายเสหลบเป็นครั้งที่สองด้วยมิอาจต้านทานพลังอำนาจชวนให้ลืมเลือนทุกสิ่งของเทพหงส์ขาวนี้ได้เลย

"หากท่านเหนื่อยล้ามิสู้นอนพักสักงีบแล้วค่อยสนทนากัน" คมงามเอ่ยปากพูดทำลายความฟุ้งซ่าน เซวียหยางละล่ำละลักก้าวสะดุดขาตนเองบ้าง ท้ายสุดก็ยิ้มกว้างทิ้งศีรษะหนุนทับตักนิ่มของเสี่ยวซิงเฉิน เทพหงส์ขาวเบิกตาเล็กน้อยแต่ยังคงรักษาภาพลักษณ์พระราชนัดดาผู้ปกครองสวรรค์ได้ดี แม้ลำบากใจคนงามอย่างไรก็คือคนงามเมตตาต่อทุกสรรพสิ่งมิกล้าผลักไสผู้ใดนักหรอก

คล้ายอยากจะพูดให้เขาไปนอนหนุนหมอนดี ๆ ก็เก็บงำไว้ มือขาวพิสุทธิ์วางบนกลุ่มผมเล่นศีรษะราชามารผู้อันธพาลกระนั้นหนึ่งในสองมิมีใครโกรธเคืองกัน เปลือกตาปิดพักสายตาชั่วครู่เผลอเคลิบเคลิ้มในสัมผัสอันอ่อนโยน เซวียหยางที่คราแรกหลงใหลความพริ้งเพราขาวสะอาดของอีกคนทว่า ณ ครานี้เขาหลงใหลไปทั้งกายใจในความสุขุมมีแววใสซื่อแฝงนิสัยซุกซนเอาไว้เพียงนิดรวมแล้วเป็นเสน่ห์มิอาจเทียม

จึงปรารถนาเก็บซ่อนไว้ดูชมเพียงผู้เดียว

เสี่ยวซิงเฉินสูดอากาศเข้าปอด ไม่อาจยอมรับว่ากระอักกระอ่วนเพียงใดเมื่อเซวียหยางเอนกายลงมาพร้อมกลิ่นคาวโลหิตถึงแม้จะชำระล้างให้ดูสะอาดแล้วก็ตาม ข่าวคราวการฆ่าล้างตระกูลใหญ่ตระกูลหนึ่งถูกปีศาจชั้นผู้น้อยในวังมารนำมาสนทนาอย่างตลกขบขันและตัวละครหลักคือราชามารของพวกตน น้ำเสียงภูมิอกภูมิใจทำเอาจิตใต้สำนึกเต็มเปี่ยมด้วยคุณธรรมบีบรัดและหดหู่ เทพหงส์ขาวยึดมั่นในความดีงามมิอาจหลับหูหลับตาเพิกเฉยแลคิดว่าหากแสดงความจริงใจต่ออันธพาลน้อยผู้นี้ได้ไม่แน่ว่าเจ้าตัวจะชดใช้ความผิด เลือกเดินทางที่ถูกที่ควรได้ในสักวัน

"ข้าแค่คิดถึงน่ะ"

คิดถึง คำนี้ออกจากปากเขาเป็นครั้งแรกของชีวิต สามวันเหมือนสามปีไม่ได้พบหน้าคนงามแล้วจะขาดใจตายทว่าก็ทำเรื่องเลวทรามไว้จึงหลบเลี่ยงเรื่อยมาแต่พิษรักมากเกินไปจนทนไม่ไหวดังนั้นสองเท้าเร่งวิ่งพาร่างตนเองมาอยู่ที่นี่

เทพหงส์ขาวสะอึกแม้เคยได้ยินคำนี้บ่อยพอมันมาจากปากราชามารก็อดคันยิบในอกไม่ได้ เขาเลือกจะมิโต้ตอบคนหลับตาพลางอมยิ้มน้อย ๆ ให้ดูน่าหยิก นัดดาแห่งสวรรค์เคลื่อนมือมาบีบจมูกดื้อรั้นอย่างไม่เกรงกลัว เซวียหยางลืมตาขึ้นทันใดยิ้มกว้างกว่าเก่าปล่อยอีกฝ่ายกระทำอยู่แบบนั้น มารร้ายเบิกบานใจยิ่งที่ความสัมพันธ์ระหว่างเทพหงส์ขาวใกล้ชิดกันมิเหมือนตอนแรก

"เป็นเด็กดีได้หรือไม่" เจ้าของอาภรณ์ไร้มลทินเอ่ยแผ่วเบา

เด็กดี?

หมายถึงอย่างไหนกัน

"มารอย่างข้ามันเกินเยียวยาแล้ว แต่หากเจ้าอยากให้ข้าเป็นเด็กดีข้าก็...จะเป็นให้เจ้าผู้เดียว" มือเรียวถูกยึดมาดอมดมเหลือบมองเทพสูงศักดิ์ผู้มีแววตาจริงจังมิได้ติดเล่นเหมือนตน เซวียหยางรู้แจ้งดีว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร เลิกทำเรื่องต่ำช้าทั้งหลายแล้วกลับตัวเป็นคนดี แต่จักให้ทำเช่นไรได้ในเมื่อกมลสันดานนี้ติดตัวเขามาตั้งแต่ยังเด็ก

เสี่ยวซิงเฉินไม่อยากจุกจิกมากรอให้เวลาผ่านไปแล้วค่อยปลูกฝังสิ่งดีงามให้ราชามารเรื่อย ๆ คงจะเห็นผลสักวัน 

"คืนนี้ข้าจะนอนกอดเจ้า คืนต่อ ๆ ไปข้าก็จะทำเช่นเดิม" อาจจะไม่ใช่วันนี้ เซวียหยางยิ้มตาปิดซ่อนเร้นไออำมหิตในส่วนลึก ละครปาหี่กำลังจะเปิดฉากผู้ร้ายได้รับบทบาทไร้เดียงสาเพื่อให้ผู้ชมพึงพอใจ เสี่ยวซิงเฉินกับเขากลายเป็นเช่นนั้น จะยอมเสแสร้งกดทับตัวตนเพียงเพราะคำขอจากเทพสวรรค์ที่ไม่เคยใช้ชีวิตท่ามกลางความแก่งแย่ง ณ สถานที่อันมืดมนและร้อนระอุดั่งขุมนรก

"มิได้หรอก" มิได้เหนือความคาดหมาย เทพหงส์ขาวปฏิเสธทันควัน มือไม้สะเปะสะปะด้วยไม่รู้จะวางตัวอย่างไรจึงจะสุภาพ เสี่ยวซิงเฉินมิเคยนอนกอดก่ายผู้ใดและถูกพร่ำสอนเสมอว่าคนมิใช่ครอบครัวห้ามใกล้ชิดกอดเกยเป็นเขนยเด็ดขาด ยิ่งเป็นเซวียหยางยิ่งแล้วใหญ่ จิตใจเขาไม่สงบเลย

"หากข้าเป็นคนดีแล้ว เจ้าจะไม่กลัวข้าใช่ไหม"

หากเป็นคนดีแล้ว

จะรักข้าใช่หรือไม่

...- บทที่ ๓ -...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***