ตอนที่ 4 ความรู้สึกดี แบบนี้ไม่เคยได้มาก่อนเลย

วันต่อมา ซันได้รู้สึกไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ใกล้หน้าหนาวแล้ว แม้ ซันจะแข็งแรงสักเท่าไหร่ แต่เขาก็แพ้ให้กับความหนาวอยู่ดี

"อิ่ม... กี่โมงแล้วเนี้ย ไม่อยาก ลุกจากเตียงเลย... หนาวจัง" //พยายามจะลุกขึ้น//

"นี้นายไหวไหมเนี้ย?" //เดินไปหา//

เคนท์ได้ลองไปแตะหน้าผากของซันเบาๆ แต่ก็ต้องดึงเมื่อออกทันที เคนท์ได้พายุงฃันขึนแต่ซันก็ไม่ได้มีแรงเยอะมากนัก ด้วยอาการไข้ขึ้นสูงนั้น ทำให้ซันอ่อนแรง

"อืม...หนาวจัง.." ฃนได้พูดเบาๆ ข้างๆ หูเคนท์ และ ฃุกไหลของเคนท์ก่อนที่ จะเผลอหลับไป เคนท์ ก็ได้แต่ นังนิ่งไป ก่อนที่จะ พาซันนอน ไปที่เตียง และ ห่มผ้าห่มให้

ก่อนที่จะเดินออกไปและไปทำ ข้าวต้มมาให้

"ซัน ลุกขึ้นมาก่อนข้าวได้แล้ว" //วางกับข้าวไว้ที่ โต๊ะ//"ซัน ได้ยินไหม?"

"อื่มม..อือ"//มองเล็กน้อย ก่อนที่จะลุกขึ้นนั่ง//

"เคนท์? นายมาทำอะไรที่ห้องฉันเนี้ย"//มอง//

"ฉันก็แค่เอาอาหารมาให้เฉยๆ มันร้อนนะเปาด้วย"

เคนท์ กำลังจะเดินออกไปแต่ซันก็ได้จับแขนของเคนท์ไว้ก่อน

"ป้อนข้าวให้ฉันหน่อยสิ" ซันได้พูดแบบเขินอายเล็กน้อย + มองไปทางอื่น และในขนาดเดียวกัน เคนท์ก็เอาแต่มองซันแบบ งงๆ แต่ก็ป้อน ข้าวให้ซัน

ในระหว่างที่เคนท์กำลังป้อนข้าวให้ซันอยู่นััน เคนท์ก็ ได้เห็นหน้าซันแบบไกล้ๆ และ เป็นครั้งแรกที่ตั้งใจมอง ซันดูหน้าหวาน มาก แม้จะเป็นผ.ช ก็ตาม

แม้ซัน จะเป็นไข้อยู่แต่ หน้าที่แดง ของเขาก็ดู เหมือนเขินอาย

"นายกินเสร็จแล้วเหรอ?"

"เอิ่มใช่"

เคนท์ได้เก็บของละ ทำความสะอาดห้องครัวให้ซัน ส่วนซันก็นอนต่อ

เคนท์ได้ดูแลซันอย่างใกล้ชิด ละดูแลจนซันหายดี ความรู้สึกแบบนี้ซันไม่เคยเจอมาก่อนเลย แม้จะเป็นความรู้สึกที่ใจเต้นแรงผิดปกติ กับ ความเย็นที่อยู่ในร่างกาย ซันได้แต่คิด แต่ก็ไม่ได้บอกอะไร กับเคนท์เกียวกับเรื่องนี้

เมื่อซันหาญดีก็ได้ ถามเรื่องพวกกลุ่มนั้นที่ไล่ล่าเคนท์

แต่เคนท์ ก็ตอบมาแค่ว่าพวกทันจ้องแต่จะโจมตี กลุ่มของพวกเราอยู่ตลอด แม้ว่าพวกเราจะไม่ได้ไปทำอะไรให้พวกมันก็ตาม เคนท์ไม่สามารถต่อสู้กับพวกมันได้ใน บอร์ดรีเวรนี่ เพราะแถวนี้มักมี ผู้คนเลนอาจจะโดนลูกหลงไปได้

ซันได้ึิดเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปมองเคานท์อย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

"ดูเหมือนพวกมันจะไปกันแล้วนะ" เคนท์ได้พูดขึ้นก่อนที่จะเดินออกไปดู หน้าบ้าน

"งั้นเหรอ งั้นนายก็ไปได้แล้วสินะ" ซันได้มองเคนท์และส่งยิ้มหวานๆ ให้หนึ่งที่ ก่อนที่จะมองไปทางอื่น แต่แปลกที่ซันไม่ได้อยากให้เคนท์ไปเลย ที่นี้จะดูว่างเปล่าแบบวันแรกๆ ที่เคนท์ไม่อยู่

"เอิ่มมมใช่ ฉันคงจะไปได้แล้ว" เคนท์ได้เดินออกไป แบบเฉยๆ ไม่หันมามองรึ บอกลา แต่ซันก็ไม่ได้ว่าอะไร ทุกอย่างกลับมาเป็น เหมือนวันแรกที่ซันมาที่นี้ความเงียบเหงา ได้ก่อตัวขึ้นอีกครั้ง แต่ซันก็ไม่ได้คิดจะ อยู่เฉยๆ หรอกนะ

ซันได้ตัดสินใจ ไปที่ ศูนย์กลาง และไปพูดคุยกับคนอื่นๆ ทุกคนมีความสุขละ สนุกกันมาก กับการที่ ได้พูดคุยละ วาดการต่อสู้ และการสร้างและอีกมากมาย มันเป็นวันที่ดีสุดๆ เลย

แต่ก็มีคนๆ หนึ่งเอาน้ำอะไรสักอย่างให้ซัน แต่ซันก็ไม่ได้ถามไร และ ดื่มมันเข้าไปที่เดียวหมดขวด ทุกคนมองซัน แบบหน้าถอดสี

"เห้ยๆ ดื่มไปหมดนั้นเลยเหรอ?!" มีใครบ้างคนพูดขึ้นมา พร้อมมองซันแบบตกใจสุดๆ

"ทำไหมละ มันเป็นยาเสน่ห์รึไง ฉันไม่เป็นอะไรหรอกหน้าถ้าเป็นยาพิษอะนะ" ซันได้พูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มสดใส่

ซันได้นั่งไปสักพักก็รู้สึกอาการเปลี่ยนไป ซันเลยขอตัว กลับที่พักไปก่อน ทุกคนก็มองตามซัน ก่อนที่จะคุยเรื่องยาทีซัน พึ่งกินไปเมื่อกี่

มันเป็นยาปลุกเซ็กส์

To become

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***