ตอนที่ 3 ฉันไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม?

(3 วันต่อมา)

"อื่ม\~" //ยืดเส้นยืดสาย//

เช้าวันไหมกับบรรยากาศที่เปลี่ยนไป เช้านี้แปลกนิดหน่อยที่ ไม่ได้นอนต่ายต้นไม้รึในถ้ำ ไม่รู้สึกว่ามันอันตราย

ซันได้ยินเสียงคนเคาะประตู ในขนาดขนาดที่กำลังลงไปนั้นซันก็ได้ ตะโกนบอกว่า ตอบกลับว่า "กำลังไป" ซันได้เปิดประตูพร้อมกับยื่นชงัก ไปสักพักพร้อมกับมองหน้าคนที่ยื่นอยู่หน้าประตู

"คุณเป็นใครเหรอคับแล้วต้องการอะไร?" //มองด้วยสายตาที่มึนงงละ ทำตัวไม่ถูก//

"ผมแค่มาดูคนที่มาไหม่ละ คุณก็ลื่มของเอาไว้ที่ศูนย์กลาง" ชายคนนั้นได้ตอบอย่างใจเย็นละ ยืนของที่ซันลืมเอาไว้ ให้กับซัน ซันได้หยิบของนั้นขึ้นมา ละท่าทางดีใจ

"หินเรื่องแสงของผมขอบคุณคับกำลังหามันอยู่เลย" ซันได้ขอบคุณชายคนนั้นด้วยท่าทางที่ดีใจและยิ้ม ตอบกลับ ก่อนที่ชายคนดีงกล่าวจะบอกชื่อของตัวเองให้ซันรู้

ชายคนนั้นบอกว่าเขาชื่อเคนท์ และ ซันก็ได้ บอกชื่อตัวเองกลับ แต่เคนท์ก็ไม่ได้สนใจแต่กลับเรียก ซันว่าแมวขาวแทน เขาบอกเหตุผลมาว่า ดำมันเรียกซันแบบนั้น และ ชื่อของซันก็ดูไม่เข้ากับซันซะเท่าไหร่ เรียกว่าแมวขาวนี้แหละ เหมาะดี

ซันก็ไม่ได้ว่าอะไร.

หลายช.ม ต่อมา ซันละคนอื่นๆ ก็ได้อยู่ที่จุดศูนย์กลาง และได้พูดคุยกับคนอื่นๆ แม้พวกเขาจะดูแปลก แต่ก็สนุกดี พวกเขา ดูมีความสุขมาก ซันก็ได้แต่ทำตัวปกติละพยายาม ตีสนิทกับทุกคน ซันได้รู้จักคนมากมายและ ใช่ทุกคนในกลุ่มนั้นมีชื่อเป็นของตัวเอง แต่ทุกคนเห็นว่าเพื่อเป็นการง่ายต่อทุกคนที่จะเรียกแต่ละคน

ตัดภาพมาที่มูน เขากำลัง เตรียมเป็นเจ้าของ บริษัทต่อจากพ่อของเขา เขาต้องเก็บอารมณ์ให้เป็นต้องมีลูกน้องที่เชื่อใจได้ละไม่แสดงความอ่อนแอ

ทักอย่างนี้อยู่ในกฎของ พอของมูนแล้วเรียบร้อย ทุกอย่างจะต้องเป็นไปได้ด้วยดี แม้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นมูนก็ห้ามข่ายข้อมูลของบรีษัท

ลูกชายคนเดียวของ หัวหน้าบรีษัทในตอนนี้และ ก็ถูกจับจ้องมากมาย จากคนรอบข้าง ตำแหน่งนี้สามารถโดนถอดถอนเมื่อไหร่ก็ได้ แม้ว่ามันจะไม่ได้อะไรมากก็ตาม

ถูกกดดันจนอยากจะอ้วกรึหายตัวไปเลย เรื่องมากมายเข้ามาในหัวแม้ว่าจะไม่เข้าใจรึเข้าใจก็เถอะ ยังไงมันก็ยังหนักหัวอยู่ดีทุกสิ่งที่มูนทำจะ เป็นการวัดว่าเหมาะกับจิตจะการรึป่าว

ทุกวันนี้มูน ไม่มีที่ส่วนตัวของตัวเองเลยแม้จะอะไรก็ตาม

"ลูกจะต้องเป็นผู้นำคนละจะต้องดูแลทุกอย่างในเมืองนี้ อย่าทำข้อผิดพลาดแม้แต่นิดเดียว ห้ามคิดจะหนีอีกแหละ ไม่งั้นคงรู้สินะว่าจะเจออะไร กะไอแค่แมวตัวสีขาวตัวนั้น ลูกก็ทำได้ทุกอย่างเพื่อมันเลยเหรออย่าคิดนะว่าพ่อจะไม่รู้ว่าลูกคิดอะไรกับมัน แม้มันจะดูดีแค่ไหนแต่ก็อย่าลืมว่า สายพันธุ์พิเศษก็อันตรายอยู่ดี" พ่อของมูนได้พูดกับมูน และ เดินไป แตะไหล่เบาๆ ก่อนที่จะหันมองเล็กน้อยละเดินจากไป ปล่อยให้มูน ยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว

มูนได้คุนคิดสักพักก่อนที่จะกัดฟันละ มองตามหลังพ่อตัวเอง ด้วยความดกรธ พร้อมกับคิดว่า "แล้วยังไงละ ชีวิตของผมไม่ใช่ของพ่อ ผมจะชอบใครก็ได้ไม่ใช่เหรอ"

ตัดภาพมาที่ซันตอนี้เขากำลังนั่งอยู่บน ภูเขาคนเดียวและมองพระอาทิตย์ตกดินช้าๆ ก่อนที่จะมีคนมาเดินมาหา และนั่งลงข้างๆ

"นายมาทำอะไรที่นี้คนเดียวเนี้ย? ไม่เหงารึไง" เสียงนั้นได้ทำให้ซันสดูงเล็กน้อย ก่อนที่ซันจะหันไปมอง อีกฝ่าย และสิ่งยิ้มให้เบาๆ

"อ่อ…คุณนี้เอง, พอดีใน ศูนย์กลางมันอึดอันนะคับเลยมานั่งที่นี้ ผมแค่ไม่คอ่ยรู้จักใครเลยที่นั้นนะ" ซันได้ตอบกลับ เคนท์อย่างเป็นมิตรและยิ้มให้ ก่อนที่จะมองกลับไปที่พระอาทิตย์ ทั้งสองเงียบไปสักพักใหญ่ๆ

ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรเลย เอาแต่จ้องมองพระอาทิตย์ที่กำลังตกดิน แต่ความเงียบนั้นก็ได้หายไปเมื่อเคนท์ได้เอ่ยถามซันว่าอยากจะมาเป็นเพื่อนเขาไหม

ซันก็ไม่ได้ปฎิเสธแต่ก็ไม่ได้ตอบเช่นกัน ซันเหมือนว่าจะคิดอะไรบ้างอย่างอยู่ แต่เคนท์ก็ได้เอาแต่มองหน้าซันและรอคำตอบ

ก่อนที่ซันจะได้สติละมองกลับไปในดองตาของเคนท์ ทั้งสองมองตากันสักพัก ก่อนที่เคนท์จะหันไปทางอื่น

"ดะ…ได้นะคับ เรามาเป็นเพื่อนกันได้นะคับ^^" ซันได้รีบตอบกลับเคนท์ก่อนที่จะหันหน้าไปทางอื่นก่อนจะคิดอะไรบ้างอย่างอีกครั้ง

"ผมควรที่จะกลับได้แล้วคงอยู่ดูพระอาทิตย์ต่อไม่ได้หรอก เดี๋ยวการฝึกวิชาของผมจะหาย555" ซันได้พูดตัดความเงียบที่กำลังจะก่อตัวอีกครั้ง และเดินจากไปปล่อยให้เคนทืนั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียว

"ทำไหมรู้สึกแปลกจังนะ หัวใจเราเต้นเร็วมาก มันหมายความว่ายังไงกันแน่นะ?" ซันได้คิดในระห่วางเดินกลับไปที่พักของตัวเอง ทั้งคืนนั้นซันไม่ได้นอน เลยเอาแต่คิดถึงความรู้สึกแปลกๆ นั้น

มันหมายความว่ายังไงกันแน่นะ?

ซันได้แต่คิดแต่ก็ไม่ได้เอาไปถามใคร ความรู้สึกแบบนี้ซันไม่เคยมีมาก่อน

ซันนั้นไม่ได้คิดอะไรมาก 2-3 วัน ละใช่ เขาไม่ได้เจอเคนท์เลยในระหว่างนั้น แต่ก็ไม่ได้คิดจะถามใคร

(ตัดไปตอนดึก)

มีคนมาเคาะประตูที่บ้านซัน วันก็แปลกใจเพราะ ว่ามันแปลกมาก ไม่ค่อยมีใครมาหาเขาหรอก และไม่น่ามีคนมาตอนดึกๆ แบบนี้ ซันได้แต่สงสัยแต่ก็ยังเดินไปเปิดอยู่ดี

“เอะ- คุณมาทำอะไรที่นี้เหรอคับ” ซันได้ยืนมองเคนท์ที่ อยู่หน้าประตู ไม่ทันไรเคนท์ก็พลัก ซันเขาไปในบ้านละปิดประตู และไฟ

“ อยู่เงียบๆ เดี๋ยวพวกมันจะรู้ตัว” เคนท์ได้เอามือปิดปากของซัน ละอยู่นิ่งๆ ซันก็ไม่ได้พูดรึขยับอะไรเพราะตอนนี้เขากำลังคิดอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้นแลเวพวกมันคือใคร

เวลาผ่านไปสักพัก เคนท์ก็ปล่อยตัวซัน

“ขอโทษที่มารบกวนตอนดึกๆ นะแต่ตอนนี้ฉันว่าฉันคงออกไปไหนไม่ได้แล้ว ถึงแม้ฉันจะมีพลังเยอะแค่ไหนก็ตามแต่ ก็ไม่สามารถสู้กับคนเยอะขนาดนั้นได้ ฉันขออยู่ที่นี้สักพักสิ” เคนท์ได้เอ่ยถามคำถามที่ซันไม่คิดว่ามันจะมาจากเขาแต่ก็ไม่ได้ปฎิเสธเหมือนเดิม แม้ว่ามันจะดูแปลกๆ ก็ตาม

ซันได้นำทางเคนท์ไปห้องรับแขกและจัดของให้ และ ทำอาหารให้เคนท์

“นี้เองจะอยู่ที่นี้ไปถึงตอนไหน?” ซันได้เอ่ยถามเคนท์ละได้มองเคนท์อย่างสงสัย

“จนกว่าพวกมันจะ ค่อยๆ หายไปจากแถวนี้” เคนท์ได้ตอบอย่างใจเย็นละดู ไม่มีอะไรมาก

“งั้นเหรอคับ งั้นเดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อนนะ” ในขนาดที่ซันกำลังเดินไปอยู่นั้น เคนท์ก็ได้มองตามว่าวันไปทางไหน ละก็ มองไปรอบๆ บ้าน แม้มันจะไม่ได้ตกแต่งด้วยของที่มากแต่ก็สวยมาก เหมือนกัน

เคนท์ได้เดินไปรอบๆ บ้าน และก็มองดูอย่างสงสัยในแต่ละห้องมีอะไรมั่งแต่เคนท์ก็ต้องหยุดอยู่กับห้องๆ หนึ่ง มันเป็นห้องของซัน แม่แค่กลิ่นของซันเท่านั้น

กลิ่นฟิลโลมน เต็มห้องไปหมด แต่ที่เคนท์ไม่ได้สังเกตคือ ทั้งบ้านนั้น ม่แต่กลิ่นของซันแค่ ของซันคนเดียวนั้นก็แปลว่า มีแค่เขาคนเดียวที่ได้เขามาในบ้านของซันเป็นคนแรก

เคนท์ได้ลองเข้าไปใสห้องซันละมองไปรอบๆ มันเป็นห้องสีขาว สลับดำที่ดูมีเสน่ห์มาก

“นายมาทำอะไรในนี้เนี้ย นี้มันห้องฉันนะ” เสียงที่คุ้นเคยได้เอ่ยถามเคนท์อย่างใจเย็น แม้เสียงซันจะดูหวานแต่ก็ยังมีความโกรธอยู่ในนั้น

“อ่ะ อ่อ พอดีมาดูรอบๆ นะ ไม่มีอะไรทำเลยมาดูเฉยๆ ไม่ได้รึไง” เคนท์ได้ตอบกลับซันอย่างใจเย็นเหมือนเดิมแต่ก็มองดูซัน ไปด้วย

ซันก็ไม่ได้ว่าอะไรเหมือนเดิมชุดที่ซันใส่นั้นเป็นชุด สีขาวแขนสั้นกางเกง ขาสั้นสีดำ เคนท์ มองดูซันที่เดินไปนั่งบนเตียงก่อนที่ซันจะมองเคนท์กลับ

ตาสีม่วงของซันที่มองดูเคนท์ อย่างสงสัยว่า ทำไหมเคนท์ถึงจอง เขานานจัง ความเงียบได้ก่อตัวขึ้น ทั้งสองได้ มองกันพักใหญ่ ทั้งสองคนไม่กล้าพูดอะไรทั้งนั้นได้แต่มองหน้ากันอย่างเดียว ไม่มีใครอยากจะหลบสายตาของอีกฝ่าย

แต่ซันก็ไม่ได้มีความอดทนขนาดนั้น

“มีอะไรรึป่าว ทำไหมเอาแต่จ้องหน้าผม อยู่อย่างงั้นละ ตอนนี้มันก็ดึกแล้วนะ”

“โอ้ ขอโทษที่พอดีไม่ได้สังเกตนะ”

ทั้งสองได้พูดคุยกันเล็กน้อยก่อนที่เคนท์จะเดินออกไปละ เข้าไปในห้องของตัวเอง

คืนนั้นได้ผ่านไป อย่างรวดเร็ว ตอนเช้าก็ได้มาถึงเคนทืกับซันได้ตื่นมาพร้อมกัน แต่ก็ไม่ได้เจอกันอยู่ดีเพราะซันเลือกจะนอนต่อ

หลายสัปดาห์ผ่านไป แต่ซันก็ยังอยู่กับเคนท์ ทุกอย่างกชดูเหมือนปกติ พวกที่ไล่ล่าเคนท์ก็ได้จากไปแล้วแต่เคนท์ก็ไม่ได้บอกวันเกี่ยวกับเรื่องนี้

“เมื่อไหร่พวกนั้นจะไปเนี้ย” ซันได้พูขึ้นมาอย่างสงสัย

“เดี๋ยวพวกมันก็ไปน้าไม่ต้องห่วงหรอกถ้าพวกมันไปเดี๋ยวฉันก็บอกเองแหละ” เคนทืได้บอกซันแบบดูมีพิรุธสุดๆ แต่ซันก็ไม่ได้สังเกตเรื่อนลงนี้

To become

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***