ไร้อารมณ์

11:53 สองชั่วโมงหลังเหตุการลักพาตัว

เพราะเหตุการนั้นทำให้โอนิไม่ได้ไปโรงเรียน จึงทำให้โอนิมีเวลาว่าง และด้วยผลข้างเคียงทำให้โอนินอนปวดหัวยาว

ก็อกๆ.....

คราบๆ กำลังไปใคร.... (โอนิกล่าว)

ทีนทีที่เปิดประตูเพียงวิเดียวที่เห็นหน้าคนที่ยืนข้างรอกโอนิก็ปิดประตูทันที

ขอโทษครับ ห้องนี้ไม่มีคนอยู่( โอนิกล่าว)

นี้ฉันรู้นะว่านายจงใจปิดประตูนะ เปิดนะ(ยูกิกล่าว)

คุณพูดเรื่องอะไรนะผมไม่เห็นเข้าใจ แล้วก็ ชายหญิงควรเว้นระยะห่างกันนะครับ ขอตัว.... (โอนิกล่าว)

นายคิดว่าจะหนีฉันได้หรอ(ยูกิกล่าว)

เข้ามาได้ไงนะผมล็อกไปแล้วนิ (โอนิกล่าว)

ก็ ใช้เงินเปิดนะสิ ฉันแค่ขอซื้อห้องนายและห้องข้างๆ แค่นี้ฉันก็ได้กุญแจห้องนายมาแล้ว (ยูกิกล่าว)

คุณต้องการอะไรจากผมละ ผมไม่มีเวลานั้งจับเข่าคุยกันกับคุณหรอกนะ (โอนิกล่าว)

ก็ไม่มีอะไรมาก คุณพ่อบ้านเล่าเรื่องของนายให้ฉันฟังแล้ว(ยูกิกล่าว)

ตาแก่ ไอคนทรยศ(โอนิกล่าว)

อีกด้าน.....

พรืด... (พ่อบ้าน)

เป็นอะไรชาร้อนเกินไปหรอ(พ่อของยูกิ)

เปล่าหรอก เหมือนจะถูกเจ้าหนูนั้นนินทา แต่ไม่คิดว่าท่านจะช่วยแต่งเรื่องของเขาด้วยนะ (พ่อบ้านกล่าว)

ไม่คิดว่ามันหน้าสนุกหรอ ลูกสาวฉันกับผู้มีพระคุณ ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเขาจะเหม็นขี้หน้าลูกสาวฉันเหมือนเหม็นขี้หน้าฉัน ฮ่าๆๆ (พ่อของยูกิกล่าว)

ด้านโอนิ...

นี้จะทำอะไรแล้วจับผมนอนตักทำไม... (โอนิกล่าว)

เงียบนา ฉันจะทำให้ผ่อนคลายเอง หลับตาสิ

(ยูกิกล่าว)

จะทำอะไรก็ทำ ผมจะพักซักหน่อยอย่าปลุกผมละ(โอนิกล่าว)

เข้าใจแล้ว... ขอบคุณนะที่ช่วยฉันไว้ แล้วก็ ขอโทษนะที่สร้างปัญหาให้(ยูกิกล่าว)

โอนินอนตะแคงหลับบนตักของยูกิ โดที่โอนิไม่มีการป้องกันใดๆ

ยูกิที่นั้งให้โอนินอนตัก มองใบหน้าที่เหนื่อยล้าของโอนิและเผลอปล่อยรอยยิ้มเล็กๆออกมา เธอได้ ใช้ไม้แคะหูทำความสะอาดหูของโอนิในตอนที่เขาหลับอย่างระมัดระวัง..

โอนิที่หลับอยู่ค่อยๆยิ้มออกหาและปล่อยเสียงหัวเราะเบาๆ โดยที่ทุกอย่าง อยู่ในสายตาของยูกิ

ผ่านไปซักพัก โอนิไดลืมตาตื่นขึ้น พบว่ายูกินั้งหลับอยู่ โอนิจึงไม่รบกวนและเดินออกไปนอกระเบียง

เย็นขนาดนี้แล้วหรอเนี้ย (โอนิกล่าว)

โอนิเปิดมือถือดูเวลาพบว่าผ่านตอนนี้ 17:58 แล้ว จึงเตรียมตัวออกไปซื้อของ

ทันทีที่เดินเข้าห้องพบว่า ยูกิตื่นแล้วและอยู่ในห้องน้ำ

ขอโทษนะฉันขออาบน้ำแปปหนึ่ง(ยูกิกล่าว)

ทำไมเธอไม่ไปอาบห้องเธอละ.? (โอนิกล่าว)

พอดีห้องนายมันใกล้กว่านะ(ยูกิกล่าว)

โอนิถอนหายใจและเดินออกมาข้างนอกและตรงไปร้านสดวกซื้อใกล้ๆ

เพราะเป็นร้านประจำ โอนิจึงค่อนข้างชำนาญในการหาของที่ตัวเองต้องการ และสนิทกับพนักงานเป็นพิเศษ

ทว่าระหว่างที่เลือกของอยู่นั้นทันทีที่หันหลังหลับไปก็พบว่า คุณยูกิยืนกอดอกพองแก้มอยู่ข้างหลัง

เป็นอะไร? (โอนิกล่าว)

ไม่มีอะไร แค่ใครบางคนออกมาไม่ชวน (ยูกิกล่าว)

งั้นหรอ (โอนิกล่าว)

โอนิหยิบของที่ต้องการใส่ตะกร้า และไปคิดเงิน โดยของส่วนมากที่โอนิเลือกจะเป็นขนมปังนมและกาแฟนิดหน่อย ไม่มีของหวานอะไรเทือกนั้น

ยูกิที่ชะเง้อมองของในตะกร้าแล้วรู้สึกไม่พอใจจึง หยิบขนม และของหวานใส่ตะกร้าของโอนิก่อนะเริ่มเดินนำและหยิบของที่ต้องการใส่ตะกร้า

ยูกิยื่นบัตรให้พนักงานคิดเงินก่อนจะทิ้งภาระให้โอนิถือกลับ

ทั้งสองกลับมาที่ห้องของโอนิ ทันทีที่วางของลง โอนิก็แยกส่วนของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว ทว่ายูกิ กลับหอบของโอนิไปทางตัวเอง ก่อนจะเปิดกาแฟของโอนิกิน และ พ่นออกมาเพราะรสชาติที่ขมจนแทบติดลิ้น

ยูกิรีบกระดกน้ำอัดลมเพื่อล้างลิ้นก่อนจะยัดขนมเข้าไปจนแก้มพอง

โอนิที่มองยูกิกินขนมจนแก้มพองก็หวนนึกถึงใครบางคนก่อนจะลุกไปอาบน้ำ

ยูกิที่เห็นโอนิลุกออกไปก็วางของกินตัวเองลงและหยิบหาหารของโอนิขึ้นมากิน ทันทีที่ยูกิกินอาหารนั้นเข้าไป เธอกลับไม่รู้สึกถึงรสชาติ ราวกับเป็นเพียงแป้งเปล่าๆ และกินได้ไม่เยอะก็รู้สึกแย่

เมื่อโอนิออกมาจากห้องน้ำพบว่า ยูกิได้แบ่งขนมของเธอให้โอนิบางส่วน แต่โอนิไม่ได้กินหรือแตะต้องอาหารของเธอ โอนิก็ขึ้นเตียงนอนและหลับไป...

ยูกิรู้สึกตกใจที่โอนิไม่สนใจของที่เธอแบ่งให้ และน้อยใจเล็กน้อย ก่อนจะเก็บของกินไว้บนโต๊ะ และขึ้นไปแย่งที่นอนของโอนิ ทำให้โอนิลงมานอนที่พื้น

เวลาผ่านไป ช่วงเที่ยงคืน อากาศเริ่มเย็นลง ยูกิตื่นขึ้นมาเพราะกระหายน้ำ ก่อนจะพบ โอนินอนกอดอกหลับอยู่ราวกับไม่รับรู้อะไร

ยูกิได้นึกถึงคำพูดหนึ่งของพ่อบ้านขึ้นมา โอนินะเป็นพวกความรู้สึกตายด้าน หากไม่ใช่อาการบาดเจ็บที่ร้ายแรงเขาไม่รู้สึกอะไรหรอก

คงด้วยเหตุผลนี้ ยูกิจึงคิดว่าโอนิไม่มีความรู้สึก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***