ความโกรธ

ช่วงพักเที่ยง.......

-นับว่าเป็นช่วงที่ทุกคนต่างรอคอยเพราะจะได้พูดคุยสนุกสนาน แน่นอนรวมถึงคนข้างหลังที่มารวมตัวกันพูดคุยจนน่ารำคาญ

เฮ้อ.... ผมที่กินขนมปังอยู่ยังทนไม่ได้จนต้องมานั้ง อยู่คนเดียว แต่ไม่รู้เพราะอะไรผมถึงรู้สึกเหมือนถูกมองตลอดเวลา

และเมื่อมองไปตามความรู้สึก ความรู้สึกนั้นก็หายไป บางที ผมควรออกล่าแล้ว แต่มันคงไม่ดีหากต้องเปิดเผยตัวตน

อาจเพราะยังไม่จบการศึกษา เลยปลดผมออกถาวร และให้เงินมาเยอะเลย เอาเข้าจริงผมคงอยู่ชิลๆได้ตลอดชีวิต

แต่ เพราะงานที่ช่วยตัวประกันเมื่อ3ปีก่อนสุดท้ายทำให้ได้รับสารเคมีจนทำให้ร่างกายมีผลข้างเคียง เพราะแบบนั้นเราเลยมาจบที่การเป็นคนธรรมดาที่ไม่เคยใฝ่ฝัน

ถึงร่างกายผมจะไม่ได้100%เหมือนเมื่อก่อนแต่ทักษะทั้งหมดก็ยังคงอยู่

อา อย่างที่คิด ขนมปังไส้ถั่วเหลืองอร่อยสุด อ่ะ......

-โอนิ ถูกตบหลังจนขนมปังในมือหล่น ในสนามรบ อาหารที่หาได้มีค่ามาก แม้แต่เศษขนมปังก็ทิ้งไม่ได้เพราะมันช่วยให้มีชีวิตต่อได้ เพราะพยายามบำบัดอาการเหล่านั้นจนหายแต่ โอนิก็เห็นคุณค่าของอาหารและให้ค่ากับมันมาก

มีอะไร อยู่ๆมาตบหลังผมทำไม.... (โอนิกล่าว)

โทษที ฉันนึกว่านายเป็นเพื่อนฉันนะ ขอโทษนะ เอาเป็นว่าแทนคำขอโทษฉันให้ขนมปังนายสองห่อนะ

ฉันชื่อ อากิ โทกะ โต๊ะข้างๆนายยินดีที่ได้รู้จักนะ (อากิกล่าว)

อืม โอนิ โอนิ โทกิ ยินดีที่ได้รู้จัก (โอนิกล่าว)

นายนี้ ชื่อห่วยชมัด (อากิกล่าว)

ยุ่งนา ขนาดนายยังเลือรสชาติขนมปังได้ห่วยเลย(โอนิกล่าว)

เอาเถอะ ผมไปก่อนละ เป็นไปได้อย่าเจอกันอีกเลย (โอนิกล่าว)

ทั้งสองแยกกันตรงทางเดินไปสนามกีฬา โอนิตรงไปที่ห้องสมุดเพื่อหาบรรยากาศที่เงียบสงบ

แต่ก็รู้สึกเหมือนถูกมองอีกครั้ง เพราะความโกรธและรำคาญ โอนิจึงเผลอมองไปตามความรู้สึกนั้นด้วยสายตาที่แดงก่ำ ถึงจะมองด้วยหางตาแต่ห็มากพอที่จะทำให้คนธรรมดากลัวได้

โอ้ย.... ขอโทษที่มองเธอนะฉันไม่รู้ว่าเธออารมณ์เสียเรื่องอะไร(ยูกิกล่าว)

ไม่เป็นไรขอโทษทีครับ พอดีผมหงุดหงิดนิดหน่อย (โอนิกล่าว)

ทั้งสองนั่งอ่านหนังสือเงียบๆโดยไม่พูดคุยกันอีก

เออ แผลที่หน้าผากคุณ....(ยูกิกล่าว)

อ้อนี้หรอ ผมได้มาจากตอนที่เดินชนเสานะ พอดีผมไม่ได้มองทางเมื่อวาน (โอนิกล่าว)

คงเจ็บหน้าดู....(ยูกิกล่าว)

ทั้งสองก้มหน้าอ่านหนังสือต่ออย่างเงียบๆ จนกระทั้ง อ้อดภาคบ่ายดังขึ้น ช่วงบ่ายจะแบ่งเวลาให้นักเรียนเลือกชมรม

โอนิ และยูกิ ปิดหนังสือและเอาไปเก็บที่ชั้นแทบจะทันที ก่อนเดินออกไป

-หากต้องเลือกชมรม ถ้าจำไม่ผิดหัวหน้าเคยบอกว่า ชมรมกีฬาดีที่สุดมันช่วยให้เสียเหงื่อได้ดี แต่สำหรับนายแล้ว ชมรมกลับบ้านก็ดีนะ มันช่วยให้นายมีเวลามากขึ้น(หัวหน้าเคยกล่าว)

นี้เธอนะอยากเข้าชมรมไหนหรอ.? (ยูกิกล่าว)

เรื่องของผม ถ้าให้ดีอย่ายุ่งกับผมดีกว่า แล้วก็ไอคนที่แอบมองอยู่นะ ช่วยพอซักที(โอนิกล่าว)

ก่อนเดินจากออกไป โอนิตวาดสายตาไปทางนอกหน้าต่างด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ก่อนจะหันกลับมามองที่ยูกิ ที่กำลังสั่น โอนิหันหลังจากไปและทิ้งให้ยูกิ ยืนค้างอยู่างนั้น

หมายเลข 66 โอนิ หากรับรู้ถึงอันตรายเกินสามครั้ง เขาจะลงมืออย่างโหดเหี้ยมและเงียบเชียบ เขาจะไม่ทิ้งโอกาสให้เป้าหมายรู้สึกตัว (หัวหน้ากล่าว)

แล้วถ้าเป็นอย่างนั้น ทำไมเขาถึงอยู่ลำดับท้ายสุดละ (ใครบางคน)

นั้นเพราะเขาปฏิเสธหมายเลข01ไงละ ทุกคนในค่ายต่างเรียกเขาว่า 66 หมานรก (หัวหน้ากล่าว)

โอนิ เดินออกไปหลังกำแพงโรงเรียน และหยุดที่ต้นไม้ต้นหนึ่งก่อนจะกระโดดขึ้นไปนอนอยู่เงียบๆ

โอนิไม่สนในเรื่องฆ่าฟัน ที่เขาต้องการคือการพักผ่อนเท่านั้น ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา โอนิพยายามอยากหนักที่จะไม่ให้มือเปื้อนเลือด และก็ทำสำเร็จ

-โต๊ะใบสมัค

ชื่อโอนิ... ชมรมกลับบ้าน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***