กลิ่นที่คุ้นเคย

^^^บทที่ 7^^^

^^^กูอยู่นี่^^^

^^^[มุมมองบุคคลที่สาม]^^^

"แพ้อีกและ เหลือดาวเดียวก็จะขึ้นคอมอยู่แล้วเชียว"

เด็กสบถของเด็กสาวดังขึ้นในศาลาไทยขนาดเล็กที่ตั้งอย่างโดดเดี่ยวอยู่หลังโรงเรียนและไม่มีแม้สักคนที่อยากเดินผ่านมาแถวนี้ด้วยเหตุผลบางอย่าง

ทิชาลุกขึ้นจากที่นั่งของตนเองก่อนจะเดินลงมาจากศาลาไทยเพื่อไปเดินสูดอากาศสักหน่อยเพื่อให้ในใจปลอดโปร่ง

เมื่อเห็นว่าเพื่อนสาววางเกมและเดินลงไปจากศาลาแล้ว เธียรจึงวางโทรศัพท์ของตัวเองลงบ้างและเดินตามเธอลงไป

"มึงเดินลงมาทำไมเนี่ย"

เสียงหวานที่เต็มไปด้วยความสงสัยของเด็กสาวดังขึ้นถามเพื่อนชายที่เดินตามมา

"กูมาเดินเล่นไง"

เธียรพูดด้วยเสียงหยอกล้อเช่นเคยและไปเดินเคียงข้างเพื่อนสาว

ทั้งคู่เดินไปเรื่อยๆ พลางพูดคุยถกเถียงกันในเรื่องต่างๆ อย่างสนุกสนานตามภาษา

ทิชานั่งลงที่เก้าอี้ไม้หินอ่อนตัวหนึ่งที่ตั้งอยู่ติดกับกำแพงโรงเรียนที่ไม่สูงมากสักเท่าไหร่และเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าคมของเธียร

"ไอ้เธียร กูลืมลิปไว้ในกระเป๋ามึงไปเอาให้กูหน่อยดิ น้าๆๆ"

เด็กสาวพูดด้วยเสียงอ้อนๆ และส่งสายตาหวานให้เพื่อนสนิทอย่างขี้เล่น

"เสียงตอแหลมากเพื่อน"

เธียรพูดขึ้นพร้อมกับเอามือหนาตบหัวเพื่อนสนิทเบาๆ ไปทีนึงก่อนจะหันหลังและเดินกลับไปที่ศาลาไทยเพื่อไปเอาของตามที่เธอบอก

เธอนั่งอยู่ตรงนั้นสักพักพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ทิชามองไปรอบๆ ก่อนที่จมูกของเธอจะได้กลิ่นที่คุ้นเคย

'กลิ่นบุหรี่'

เธอหันไปมองรอบๆ อย่างรวดเร็วและเห็นว่ามีควันสีเทาหม่นลอยออกมาจากหลังกำแพงโรงเรียน

ดูเหมือนว่าพวกวัยรุ่นที่โดดเรียนออกไปจากมาสุมหัวสูบยาเส้นกันแถวนี้

ก็ไม่แปลกที่จะเลือกที่นี่เพราะตรงนี้แทบไม่มีใครผ่านมาเลยแม้สักคนเดียว

กลิ่นบุหรี่ที่แตะจมูกเปรียบเสมือนลูกอมหวานในหลอดลมที่ทำให้ทางเดินหายใจของเธอติดขัด

ความรู้สึกเหมือนโดนใครสักคนบีบคอและทุ่มลงพื้นอย่างแรงเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

มือเล็กๆ ทั้งสองข้างสัมผัสที่กลางหน้าอกและลำคอของตัวเองอย่างกระวนกระวาย

ร่างเล็กตกจากเก้าอี้และทรุดลงไปกองกับพื้น ใบหน้าละมุนเต็มไปด้วยเหงื่อที่ไหลตามกรอบหน้า

ความมืดมิดคืบคลานเข้ามาในมุมมองของเธอจนแทบมองอะไรไม่เห็น

ความทรงจำที่เธอไม่อยากนึกถึงดันผุดขึ้นมาในหัวของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ

การที่เธอตกอยู่ในความวิตกกังวลจนแทบหยุดหายใจทำให้เพื่อนสนิทที่เดินมาเจอพอดีทิ้งทุกอย่างในมือและรีบวิ่งตรงมาช่วยเธอ

"ทิชา! มึงเป็นอะไร! เฮ้ย!"

น้ำเสียงที่ฟังดูกังวลยิ่งกว่าดังขึ้นก่อนที่มือหนาจะจับไหลทั้งสองข้างของเพื่อนสาวแน่น

"ชาขอโทษ! อย่าทำชาเลยชาผิดไปแล้ว!"

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวดังขึ้น ร่างเล็กสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

ใบหน้าละมุนที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความตกใจนั้นยิ่งทำให้เธียรยิ่งกังวลเข้าไปใหญ่ว่าเพื่อนของเขาเป็นอะไรไป

เขาดึงเธอเข้าไปกอดแน่นและเอามือลูบหัวของเด็กสาวอย่างอ่อนโยน

ทิชาที่ตอนนี้ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ก็พยายามขัดขืน

"ทิชาๆ กูเธียรเอง กูไม่ต้องกลัวแล้ว กูอยู่นี่"

เสียงที่อบอุ่นของเธียรทำให้เธอสงบลงเล็กน้อย เธอไม่ขัดขืนหรือโวยวายทั้งนี้ยังกอดร่างสูงแน่นพลางสั่นเหมือนลูกนกที่ตกจากรัง

มือหนาลูบหัวของเพื่อนสาวอย่างอ่อนโยนพลางกอดร่างเล็กไว้แน่นไม่ปล่อย

เมื่อเด็กสาวสงบลง เธียรจึงพาเธอเดินกลับไปที่ศาลาไทยและพยายามถามเธอเรื่องอาการของเธอในวันนี้

"พ่อกูเคยทำร้ายกูกับแม่ก่อนเขาจะกลับไปอเมริกาเมื่อ12ปีก่อน"

____________________________

ในบ้านหลังเล็กที่ดูอบอุ่นครอบครัวอยู่กับพร้อมหน้าพ่อแม่ลูกชาวบ้านแถวนั้นต่างพากันอิจฉาแม่ของเธอที่ได้แต่งงานกับพ่อที่เป็นชาวอเมริกาตัวสูงรูปหล่อและมีลูกสาวที่น่ารักด้วยกัน1คน

แต่ใครจะไปรู้ว่าชายชาวอเมริกาที่หญิงวัยรุ่นและวัยกลางคนต่างพากันชื่นชมและเอ็นดูเป็นคนอารมณ์ร้อนทั้งยังติดเหล้าและบุหรี่

"IF YOU LOVE YOUR SLUT MOM SO MUCH YOU BOTH DIE TOGETHER!!!"

ถ้าแกรักแม่x่านๆของแกมากก็ไปตายด้วยกันทั้งคู่นั่นแหละ!!!

เสียงตวาดของชายร่างใหญ่ดังขึ้นลั่นบ้านก่อนจะกระชากแขนบางๆ ของเด็กหญิงตัวน้อยให้ลุกขึ้นก่อนจะง้างมือขึ้นตบไปที่ใบหน้าของเด็กหญิงอย่างเต็มแรงจนเธอล้มลงไป

หญิงสาวที่นอนกองอยู่กับพื้นเงยหน้าขึ้นมาเธอมีแต่บาดแผลฟกช้ำทั่วใบหน้า

เธอใช้แรงที่มีอันน้อยนิดของเธอจับขาของสามีไว้เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเตะไปที่ลูกสาวตัวน้อยของตัวเองด้วยความโกรธและความเมามาย

เมื่อเขาไม่สามารถทำให้สิ่งที่เขาต้องการได้ มือหนาก็กระชากเส้นผมยาวสลวยเพื่อให้เธอลุกขึ้นก่อนจะตบไปที่หน้าของเธออย่างเต็มแรง

เด็กหญิงตัวเล็กลุกขึ้นยืนและรีบวิ่งไปขวางหน้าพ่อของเธอไม่ให้เขาทำร้ายแม่ที่รักด้วยร่างเล็กๆ ของเธอ

แต่ดูเหมือนว่าใบหน้าที่เต็มไปด้วยบาดแผลของลูกสาวตรงหน้าไม่ได้ทำให้เขาได้สติขึ้นมาบ้างเลย

ทั้งยังบีบคอลูกสาวและทุ่มลงพื้นจนเจ้าตัวร้องไห้ออกมาเสียงดังด้วยความกลัวและความเจ็บปวดทางร่างกายและจิตใจ

"ตอนนั้นกูกลัวมากเลยว่าใครจะมาทำร้ายกูกับแม่อีกรึเปล่า กลิ่นบุหรี่นั้นทำให้กูนึกถึงตอนที่เขาทำร้ายพวกเรา"

กลับมาในปัจจุบันที่เธอนั่งอยู่ในศาลาพร้อมกับเพื่อนสนิทที่คอยลูบไหล่ปลอบเธอเบาๆ

แม้เรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่เธอไม่อยากนึกถึงและไม่อยากเล่าในใครฟังเพราะเธออายเกินกว่าจะให้ใครรู้ว่าพ่อแม่ของเธอไม่ลงรอยกัน

เธียรไม่เอ่ยคำใดนอกจากลูบไหล่ของเธอเบาๆ ไม่ใช่ว่าเขาไม่ตกใจกับเรื่องที่เธอเคยประสบแต่เพราะเขาไม่รู้จะสรรหาคำใดมาปลอบประโลมจิตใจของเพื่อนให้ดีขึ้นก็เท่านั้น

"ไม่ว่ามึงจะมีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจแต่กูอยากให้มึงรู้ไว้ว่ามึงยังมีกูเสมอและไม่ว่าอะไรขึ้นมึงก็สามารถเล่าให้กูฟังได้ มึงเข้าใจมั้ย"

เธียรร่ายยาวก่อนจะดึงเพื่อนสนิทเข้ามากอดแน่นเพื่อเป็นการปลอบใจที่บอบช้ำของเธอให้ดีขึ้นไม่มากก็น้อย

"อือ ขอบใจมึงมาก"

'ที่คอยอยู่เคียงข้างกูมาตลอด'

"มึงโอเคแล้วใช่มั้ย"

น้ำเสียงที่ฟังดูอบอุ่นเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่เขานั่งรับฟังสิ่งต่างๆ ที่เพื่อนสนิทเล่าให้เขาฟังเงียบๆ

เสียงของเธียรอบอุ่นดั่งแสงตะวันยามรุ่งสางที่เป็นแสงสว่างในชีวิตของคนอย่างเธอ

"อืม กูโอเคขึ้นแล้ว ขอบใจ"

เสียงหวานตอบรับเบาๆ ก่อนที่เสียงกริ๊งเลิกพักเที่ยงจะดังขึ้น

เด็กสาวถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นยืนในศาลา เธียรเงยหน้าขึ้นมองคนข้างกายอย่างไม่ละสายตาหลังจากที่จู่ๆ เธอก็ลุกขึ้นยืน

เด็กสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่เหมือนเป็นการปล่อยวางสิ่งที่เคยเกิดขึ้นก่อนที่ใบหน้าเปื้อนยิ้มของเธอจะปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง

"ไปกันมึง ขึ้นห้องเรียนกันป่านนี้รัชพรด่าตายแล้ว!"

เด็กสาวพูดเสียงดังก่อนจะหยิบกระเป๋านักเรียนสีกรมท่าขึ้นมาสะพายหลังก่อนที่เธอจะรีบวิ่งลงไปจากศาลาไทยโดยเร็ว

"ใครถึงห้องก่อนชนะ แพ้เลี้ยงข้าว!"

สิ้นเสียง เจ้าตัวก็รีบวิ่งไปทางอาคารโดยเร็วโดยหันหลังกลับมาดูเพื่อนสนิทเป็นครั้งคราว

เธียรเห็นดังนั้นก็รีบสะพายกระเป๋าและวิ่งตามคนด้านหน้าไปและหัวเราะออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเธอกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

เพียงไม่กี่อึดใจที่ทั้งคู่วิ่งไล่กันไปมา ทั้งสองคนก็ถึงห้องเรียนคาบวิชาภาษาไทยที่เจ้าของวิชาเป็นครูฝ่ายปกครองที่นักเรียนทั้งโรงเรียนต่างยำเกรง

"ขออนุญาตเข้าห้องค่ะ"

คนทั้งห้องเรียนทั้ง40คนต่างหันมามองเธอและเพื่อนสนิทเป็นตาเดียว

เมื่อคุณครูหญิงรวบผมสูงกับยูนิฟอร์มขนาดใหญ่พอดีตัวเห็นว่านังตัวดีที่เธอมองหายตั้งแต่เข้าห้องเรียนมาได้ปรากฏตัวขึ้น

เสียงแข็งตวาดเน้นเสียงดังลั่นห้องเรียนพลางส่งสายตาที่น่าสะพรึงกลัวมาให้เด็กสาว

"ชนิตรา! เธอมาหน้าห้องเดี๋ยวนี้!"

สิ้นเสียงแข็ง เด็กสาวรู้ได้ทันทีว่าเธอต้องทำอะไรบางอย่างที่ร้ายแรงอย่างแน่นอน

ทิชาเดินไปหน้าห้องเรียนช้าๆ และไปยืนต่อหน้าคุณครูอย่างนอบน้อม

"เอากระเป๋าเธอมาดู"

"มีอะไรรึเปล่าคะ ถึงต้องดูกระเป๋าของหนู"

ทิชาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเบาๆ และก้มหน้าลงเพื่อแสดงถึงความเคารพครูอาวุโส

"ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องถาม!"

คุณครูรัชพรตวาดเสียงดังก่อนจะคว้ากระเป๋านักเรียนของเด็กสาวไปดื้อๆ ก่อนจะเทของในกระเป๋าลงบนโต๊ะใกล้ๆ

'พอตนี่น่า'

มือที่เหี่ยวย่นเอื้อมไปหยิบพอตขึ้นมาดูก่อนจะหันไปมองหน้าของเด็กสาวที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความตกใจกับภาพตรงหน้า

 เพื่อนทั้งห้องและเธียรต่างมองพอตที่อยู่ในมือของครูด้วยความตกตะลึง

"เธอมีอะไรจะแก้ตัวมั้ย"

"ไม่ใช่ของหนูนะคะแม่ หนูไม่ได้สูบพอต ต้องมีคนแกล้งหนูแน่ๆ"

เจ้าตัวแก้ตัวอย่างสงบและพยายามรวบรวมสติของตัวเอง

"ตามครูมา รัชชานนท์ด้วย"

เสียงที่เยือกเย็นพูดขึ้นก่อนจะเดินออกจากห้องเรียนไป

เมื่อเด็กสาวมองไปรอบๆห้องเรียน เพื่อนๆในห้องต่างมองเธอด้วยสายตาที่ผิดหวังและเหยียดหยาม

'เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นวะเนี่ย'

ในตอนนี้ทิชาและเธียรต่างก็นั่งอยู่ข้างกันตรงข้ามกับครูรัชพรที่ตอนนี้มีสีหน้าที่เคร่งเครียดเป็นอย่างมาก

ห้องฝ่ายกิจการนักเรียนที่รวมครูอาวุโสทั้ง12คนที่ทุกคนต่างหวาดกลัวไว้ในที่เดียวกัน

ในห้องฝ่ายเก็บเอกสารต่างๆใบงานและใบคะแนนความประพฤติของนักเรียนทั้ง4พันคนไว้

"มันอยู่ในกระเป๋าเธอแสดงว่ามันก็ต้องเป็นของเธอสิ"

"แต่หนูไม่ได้สูบจริงๆนะคะ มันเป็นของใครก็ไม่รู้"

หัวเด็ดตีนขาดยังไงเธอก็จะไม่ยอมรับว่าพอตเครื่องนั้นเป็นของเธอ เพราะมันไม่ใช่ของเธอจริงๆนี่นาทำไมเธอต้องยอมรับด้วย

"แม่โทรหาผู้ปกครองเธอแล้ว อีกเดี๋ยวแม่เธอก็จะมา"

และไม่ว่าทิชาจะพยายามอธิบายอะไรออกไปแต่หลักฐานที่มัดตัวเธอแน่นคือพอตนั้นอยู่ในกระเป๋าเธอจริงๆ

ถึงแม้เธอจะพูดอะไรออกไปในตอนนี้มันก็คงไร้ความหมาย

แถมเรื่องนี้ครูก็เอาเธียรเข้ามาเกี่ยวด้วยเพราะเธอคิดว่าถ้าสูบเพื่อนสนิทของเธอก็คงสูบด้วยเช่นเดียวกัน

เพียงชั่วอึดใจเดียวที่เธอและเธียรนั่งรออยู่ในห้องฝ่ายกิจการนักเรียนที่เย็นยะเยือกแห่งนี้

ในที่สุดหญิงสาวคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นมาในห้องนี้จนได้ เธอมองซ้ายมองขวาไปทั่วห้องเพื่อหาลูกสาวของเธอจนหญิงสาวก็เจอคนที่เธอตามหา

"ทิชา!"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***