ตอนที่3 ให้โอกาสรอดตัวไป

"แฮ่กๆ อึก  คงสลัดหลุดนะ เฮ้อ นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!"  ข้าวฟ่างยังพูดไม่ทันขาดคำก็มีเสียงเท้ากระทบพื้นวิ่งตามหลังมา ข้าวฟ่างจึงรีบวิ่งหลบเข้าไปในห้องเก็บของเก่าด้วยอาการเหนื่อยหอบทันใดนั้นก่อนที่ข้าวฟ่างจะได้พักหายใจก็มีเสียงกระชากปืนดังขึ้นข้างหลัง

(แกร๊ก)                                                                  ทันทีที่ได้ยินเสียงกระชากปืนข้างหลังข้าวฟ่างเธอตกใจทันทีที่ได้ยินเสียงกระชากปืนเธอจึงค่อยๆชูมือขึ้นแล้วหันไปอย่างช้าๆเพื่อบ่งบอกว่าเธอนั้นไม่มีพิษมีภัยอะไร

"นะนี่พี่ชายพี่เอาปืนลงก่อนได้มั้ยมะมีอะไรก็คุยกันดีๆสิไม่เห็นต้องเอาปืนมาขู่กันเลย" ข้าวฟ่างพูดจบก็ไม่มีเสียงตอบกลับใดๆ

"ไปจับตัวไว้ซะ" เดย์ที่เป็นมือขวาของนายมาเฟียออกคำสั่งทันทีที่พบเธอ

"ครับหัวหน้า!" พอรับคำสั่งของชายคนดังกล่าวเสร็จก็เดินตรงจับตัวข้าวฟ่างทันทีเธอกำลังจะวิ่งหนีออกอีกทางประตูแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเพราะเธอโดนล้อมไว้ด้วยชายสูทดำทั้งหมด 

"โอ้ยย! ปล่อยนะ! นี่พวกพี่ชายจะจับหนูไปทำไมเนี่ยเจ็บนะ!"  

"มันแขนไว้แล้วพาตัวไปซะ" พอสิ้นสุดคำสั่งเดย์ก็เดินนำหน้าเหล่าบอดี้การ์ดไป

"ครับ" 

"ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็เดินซะ"บอดี้การ์ดอีกคนบอกข้าวฟ่างเพราะตั้งแต่มัดแขนเธอ เธอไม่ยอมเดินหรือจะยับเลยแม้แต่นิดเดียว 

"แล้วทำไมต้องมัดแขนด้วยล่ะ ปล่อยหนูเถอะนะ นะๆหนูจะไม่บอกเรื่องนี้กับตำรวจเลย"   แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับข้าวฟ่างจึงถอยหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับยอมเดินก้มหน้าไป ตึก ตึก เสียงฝีท้าวกลุ่มใหญ่ที่เดินมาในโรงงานพร้อมกับข้าวฟ่าวที่เดินก้มหน้าก้มตามา

"จับตัวไว้ได้แล้วครับนาย" เดย์เอ่ยขึ้นเพื่อบอกนายของตนอย่างมาร์ตินที่กำลังนั่งดูดบุหรี่อยู่บนรถหรู หางตาของนายมาเฟียเหลือบไปมองที่ลูกน้องของเขาก่อนจะออกคำสั่ง

"นำตัวมันมานี่ซะ" เสียงเย็นยะเยือกทำเอาข้าวฟ่างเริ่มกลัวและนึกคิดว่าทำไมเสียงมันคุ้นๆ

"ครับนาย"

เดย์จับแขนข้าวฟ่างที่โดนเชือกมัดไว้ข้างหลังแล้วกดบ่าให้เธอนั่งลงไปกับพื้น

"ผู้หญิง?" มาร์ตินเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะเขาไม่นึกว่าจะเป็นผู้หญิง

"ใช่ครับนาย"

"เงยหน้าขึ้นซะ" เสียงของมาร์ตินที่เริ่มไม่สบอารมณ์สั่งร่างบางที่นั่งอยู่บนพื้น ข้าวฟ่างจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆพร้อมกับเบิกตาโพรงกว้างเพราะเธอไม่คิดว่าจะเป็นเขาคนนั้น

"หึ ก็นึกว่าใครที่ไหนได้" พร้อมกับกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ทำเอาข้าวฟ่างขนลุกไปทั้งตัว

"ระรุ่นพี่มาร์ติน" เธอพึมพำออกมาอย่างเบาๆ

"......"

"ใครสั่งเธอมา"

"ไม่มีค่ะ"  ข้าวฟ่างตอบกลับพร้อมกับก้มหน้าไม่กล้าสบตานายมาเฟียเพราะความกลัวกลัวที่เขาจำเธอได้

"แล้วทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่"

"มะมาให้เอาหารสุนัขค่ะอยู่ข้างๆโรงงานค่ะ" 

"เงยหน้าขึ้นมาซะฉันไม่ชอบพวกที่พูดกับฉันโดยที่ก้มหน้าก้มต่อยู่อย่างนั้น"

"...." แต่ก็ไร้วี่แววคำตอบของข้าวฟ่างเธอไม่ทำตามสั่งของเขา

"ความอดทนของฉันมีน้อยเธออย่าท้าทายฉันจะดีกว่านะ" เสียงดุดันของนายมาเฟียเอ่ยขึ้นมา จึงทำให้ข้าวฟ่างค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาด้วยความกลัว พอนายมาเฟียได้มองใบหน้าของเธอใกล้ๆเขายิ่งถูกใจใบหน้าของเธอมากมากกว่าในคืนนั้นที่เขาจ้องมองเธอ

"หึ ฉันจะปล่อยเธอให้รอดตัวไปนะแต่ถ้าเจอกันอีกก็ไม่แน่ว่าเธอจะยังมีชีวิตอยู่ไหม" พอพูดเสร็จนายมาเฟียก็ส่งสัญญาณให้มือขวาเพื่อบอกว่าต้องทำยังไงต่อไป 

"ลุกขึ้นซะ" เดย์บอกให้ข้าวฟ่างที่นั่งอยู่บนพื้นลุกขึ้นทันทีที่เจ้านายของเขาขับรถออกจากโรงงานไป

"ก็แก้มัดให้ก่อนได้ไหมหนูเจ็บจะแย่อยู่แล้ว"

"อืม" เดย์ส่งสายตาให้ลูกน้องอีกคนเขาแก้มัดให้เธอ

"ถือว่ารอดตัวไปนะ"เดย์พูดขึ้นแล้วเดินไปขึ้นรถพร้อมกับเหล่าลูกน้องของเขาส่วนนึงปล่อยให้เธอยืนงงอยู่คนเดียว

"ห้ะ? โอ้ยย!เจ็บๆคนอะไรมัดแน่นจนเลือดเกือบจะไม่เกินแล้วไหมล่ะ" ข้าวฟ่างบ่นกับตัวเองพร้อมกับหันไปรอบๆทั้งวังเวงเเล้วเริ่มมืดขึ้นเรื่อยๆเธอจึงรีบเดินออกไปเพื่อขึ้นรถกลับคอนโด เสียงน้ำในห้องน้ำดังขึ้นเมื่อเธอกลับมาถึงคอนโด "เฮ้อ เหนื่อยจังนี้มันวันอะไรเนี่ย" เธอถอนหเธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ พอเวลาผ่านไปสักพักข้าวฟ่างจึงออกมาจากห้องน้ำพร้อมชุดสีขาวสายเดี่ยว เธอเอนตัวลงบนเตียงนอนขนาด5ฟุตพร้อมคิดอะไรหลายๆอย่างจนผลอยหลับไป

.

.

.

.

__________________________________________            ถ้าผิดพลาดคำไหนคอมเม้นต์กันได้นะคะจะได้กลับไปปรับปรุงน้าาา ขอบคุณล่วงหน้านะคะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***