ตอนที่1|เจอกันในรอบ10ปี|

**แนะนำตัวละคร**

**มาร์ติน อายุ 28 ปี**

นักธุรกิจและเป็นมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลที่สุด มีหน้าตา

อันหล่อเหลาราวกับเทพบุตร เป็นที่หมายตาสำหรับ

สาวๆแต่หารูไม่ว่าเขาคือเทพบุตรในคราบมาเฟีย สุขุม

เย็นชา ยากเกินจะเข้าใกล้ โหด และที่สำคัญรักความสะอาดเป็นที่สุด

**ข้าวฟ่าง อายุ 24 ปี**

เจ้าของร้านคาเฟ่ชื่อดัง สดใส ร่าเริง ซุ่มซ่ามนิดๆ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ณ คอนโดหรู

"อืม" เสียงครางในลำคอของข้าวฟ่างดังขึ้นมือเรียวเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพลางมองชื่อของผู้ติดต่อที่ปรากฏบนหน้าจอและเมื่อเห็นว่าเป็นชื่อของเพื่อนสนิทจึงกดรับทันที

"อืม ว่าไงน้ำขิง" เสียงที่งัวเงียบ่งบอกกับเพื่อนของเธอว่าเธอพึ่งตื่นจากการโทรมาของเพื่อนเธอ

"เสียงแบบนี้แสดงว่าฉันคงโทรมาปลุกแกสิน้า~"

"อืมมันรบกวนการนอนฉันที่สุดเลย อีกไม่กี่ชั่วโมงฉันก็ต้องไปประชุมจะให้ฉันผักผ่อนบ้างไม่ได้รึไงยะ!"

"จ้าๆฉันก็แค่โทรมาบอกแกเผื่อแกลืมวันนี้ว่าวันนี้มีงานเลี้ยงรุ่นนะยะอย่าไปสายล่ะ"

"อืมม รู้แล้วๆไม่ไปสายหรอก"

"งั้นเจอกันในงานนะ"

"อื้ม" พอวางสายจากเพื่อนสนิทเสร็จข้าวฟ่างก็เดินไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายในตอนเช้า

เวลาล่วงผ่านไป ณ โรงแรมหรู

ตึก ตึก เสียงรองเท้าส้นสูงดังก้องไปทั่วบริเวณโรงแรมเสียงเงียบสงัดคล้ายกับว่ามีเธออยู่คนเดียวในโรงแรมหรูแห่งนี้พอเธอกดลิฟท์ขึ้นไปชั้นดาดฟ้าพบว่าเพื่อนร่วมชั้นเธอมารวมตัวกันทั้งยังมีรุ่นพี่อีกด้วยแล้วจู่ๆก็มีเสียงตะโกนมาทางเธอใช่นั่นคือเหล่าเพื่อนๆของเธอเอง

"นี่ข้าวฟ่างทางนี้ๆ"

ข้าวฟ่างเดินตรงมาในกลุ่มที่เพื่อนของเธอนั่งอยู่

"นี่ไงๆยัยข้าวฟ่างมาละ"เสียงของน้ำขิงพูดขึ้นและทุกคนต่างจ้องมองมาที่เธอใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโตจมูกเล็กโด่ง ปากอวบอิ่ม สีชมพู ร่างบางหุ่นดี ผิวขาวเนียนใส่ชุดเดรสสีขาวสายเดี่ยวเอวบางเข้ารูป

"ว้าวนี่แกสวยมากเลยอ่ะยัยข้าวฟ่างฉันเกือบจำแกไม่ได้แล้วอ่ะ"เสียงของมิ้นพูดด้วยความอึ้งจนละสายตาจากเจ้าตัวไม่ได้

"นี่ทำเป็นเว่อไปได้"

"ก็มันจริงนี่!" พอมิ้นพูดจบแพรวก็พูดขึ้น

"เอาน่าไม่เจอกันนานยัยข้าวฟ่างเปลี่ยนไปก็คงเป็นเรื่องธรรมดาแหละ"

"อื้อ" มิ้นตอบกลับแพรวด้วยวาจางอลแพรว

น้ำขิงเทไวน์ใส่แก้วของพวกเธอพร้อมกับเอ่ยพูด

"เอ้าชน~ เจอกันทั้งทีไม่ชนได้ไง ใช่ไหมล่ะพวกแก?"

"ใช่ เต็มที่เลยพวกเรานานๆทีจะเจอกัน"แพรวพูดพร้อมกับชนแก้วกัน เหล่าสาวๆก็ดื่มด่ำพูดคุยกันอย่างสนุกสนานจนเวลาล่วงเลยมาถึง 21:30 ข้าวฟ่างหันมองไปทางประตูที่มีคนเดินเข้ามาร่างสูง ใบหน้าคมออกลูกครึ่งอิตาลี จมูกโด่งเป็นสัน ปากเป็นกระจับใส่ชุดสูทมาในมาดเท่เสื้อเชิ้ตถูกปลดกระดุมออกให้คลายจากความอึดอัดจากการใส่เนคไทมาทั้งวัน เธอถึงกับก้มหน้าลงอย่างรวดเร็วดวงตากลมสั่นระริกสีหน้ากังวลจนมิ้นสังเกตเห็นอาการของข้าวฟ่างที่กำลังแสดงออกมาจึงหันไปมองดูว่าใครที่เป็นคนทำให้เพื่อนของเธอเป็นแบบนี้พอมิ้นมองดูถึงกับอ้าปากค้างเพราะคนที่เธอเห็นเขาหล่อมาก พอมิ้นละสายตาจากเขาก็หันมามองดูเพื่อนตัวเอง

"หือ? นี่ข้าวฟ่างแกเป็นอะไร?" มิ้นถามข้าวฟ่างด้วยความสงสัยแต่เจ้าตัวไม่ยอมเอ่ยปากบอกเธอ

"ข้าวฟ่างถ้าแกไม่ตอบฉันตอบเองนะ" น้ำขิงพูดขึ้นเมื่อไร้วี่แววการตอบกลับของเธอ

"อ้าวรอไรอ่ะพูดมาสิ"

"ฉันพูดนะข้าวฟ่าง" ก่อนจะพูดน้ำขิงมองดูเธอก่อนที่ข้าวฟ่างจะพยักหน้าเพื่อสื่อถึงว่าอนุญาตให้เล่าได้

"คนที่แกเห็นเมื่อกี้น่ะเขาเป็นคนที่ยัยข้าวฟ่างเคยไปสารภาพรักแต่ดันโดนปฏิเสธซะได้ คงอายละม้างที่ได้เจอหน้าพี่เขาอืมถ้าจะถามว่าผ่านมากี่ปีแล้วละก็..อืมผ่านมา9ปีแล้วละมั้ง" พอพูดจบมิ้นก็อดขำเพื่อนตัวเองไม่ได้

"ฮ่าๆ ผ่านมานานขนาดรุ่นพี่คนนั้นเขาคงจำแกไม่ได้หรอกนะฮ่าๆ"

"ก็จำไม่ได้น่ะสิถึงกลัวว่าพี่แกจะจำหน้าได้"ข้าวฟ่างพูดพร้อมกับแก้มป่องเหมือนกระต่ายที่กำลังโดนแย่งของกิน

"โอเคๆ ฉันไม่ขำแล้วก็ได้อย่างอลกันเลยนะน้า~"

"ฮึ่ม ที่หลังแกอย่าขำนะไม่งั้นฉันงอลจริงด้วย!"

"จ้าๆไม่ขำละ เอาเถอะมาสนุกให้เต็มที่กันเลยดีกว่าแกไม่ต้องไปสนใจรุ่นพี่คนนั้นหรอกน่าผ่านมาตั้ง9ปีละใครมันจะไปจำได้" มิ้นพูดขึ้นก่อนจะชวนเพื่อนๆดื่มแล้วทุกคนก็สนุกสนานกันอีกครั้งแต่หารู้ไม่ว่าคนที่ข้าวฟ่างกลัวออกสีหน้ากังวลนั้นการกระทำของเธออยู่ในสายตาของเขาทุกการกระทำ

****************************

ฝากติดตามกันด้วยน้าา~🙏 ถ้าพิมพ์ผิดตรงไหนฝากคอมเม้นติกันได้นะคะจะเอาไว้ปรับปรุงน้าา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***