บทนำ

แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างกระจกใสที่ปิดด้วยมูลี่กันแสงแต่ไม่อาจกันแสงอาทิตย์ทั้งหมดได้ ร่างบางที่หลับอยู่ในห้องเริ่มรู้สึกตัวจากการเหนื่อยล้าเนื่องจากบทเพลงรักที่ถูกบรรเลงวนไปเกือบทั้งคืน

เปลือกตาคู่ๆ ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างอ่อนล้าและต้องรีบลุกขึ้นทันทีเมื่อสัมผัสได้ว่าคนเมื่อคืนที่เจอกันในผับได้หายตัวไปแล้ว เหลือเพียงความว่างเปล่า ในห้องที่หันไปทางไหนก็ดูจะไม่มีวี่แววของชายคนนั้นเลย จะมีก็เพียงแต่เงินปึกนึงที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงที่เธอหลับอยู่

เธอไม่รอช้ารีบมองหากระเป๋าตนเองที่วางไว้อยู่บนพื้นห้องและหยิบโทรศัพท์หวังโทรหาคนข้างกายเมื่อคืน

รอไม่นานนักปลายสายก็รับ (ว่าไงพิมพ์)

ปลายสายตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น "นี่คุณกล้าทิ้งพิมพ์ให้นอนอยู่ คนเดียวได้ไง ได้แล้วก็ไปอย่างงั้นหรอ"

(เราก็ตกลงกันแล้วนี่ว่าเป็นแค่วันไนท์ไม่ผูกมัด และอีกอย่างเงินที่ผมวางอยู่มันไม่พอสำหรับคุณอีกเหรอ)

"นี่!ฉันไม่ได้ขายตัวน่ะ ที่จะวางเงินแล้วคุณก็หายไปแบบนี้"

(อ๋อ!ของฟรีนี่เอง แต่ไม่เป็นไรเงินนั้นผมยกให้คุณล่ะกัน แล้วหลังจากนี้ก็ไม่ต้องติดต่อผมล่ะ เรื่องของเรามันจบไปแล้ว บ๊าย~) เขาตอบกลับไปอย่างกวนๆ จนทำให้ร่างบางที่กำลังเปลือยอยู่ในห้องถึงกับต้องปรี๊ดแตกที่เผลอเสียท่าให้ผู้ชายคนนี้ มันต้องเป็นเขาสิที่ติดใจเธอ แต่ทำไมเขาถึงทิ้งให้เธอนอนอยู่คนเดียวแบบนี้กันล่ะ ให้ตายสิ ใอ้ผู้ชายเฮงซวย

แม้จะรู้ว่าตัวว่าตัวเองเจ้าชู้มากแค่ไหนแต่เขาก็เลือกที่จะป้องกัน ไม่ยอมให้ใครมาผูกมัดเขาได้หรอก ถึงจะมีที่ถูกใจบ้างแต่ก็อยู่ได้ไม่นานถ้าเขาไม่ต้องการก็โดนเขี่ยทิ้งไปหมด หล่อ รวย ลีลาดีอย่างเขาพร้อมที่จะหาของใหม่ที่ดีพออยู่แล้ว

แต่ถ้าได้เจอคนที่จริงจังเมื่อไหร่เขาจะไม่แตะต้องเธอจนกว่าเธอคนนั้นจะพร้อมเอง

'เธียร' คนนี้จะหยุดก็ต่อเมื่อได้เจอคนที่ตัวเองรักจริงยังไงล่ะ

ร่างสูงราวหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรก้าวเท้าเดินไปตามทางพลางมองโทรศัพท์อย่างเพลิดเพลินไม่ได้มองทางเลยไปชนกับผู้หญิงคนนึงที่ถือของมาอย่างพะรุงพะรัง

"ขอโทษค่ะ" เธอพูดในขณะที่เธอกำลังก้มเก็บของอยู่ เสียงที่หวาน ละมุน นุ่มนวลของเธอทำให้เขาใจเต้นเเรงอย่างประหลาด

"เอ่อ..ผมช่วยน่ะ" เขารีบก้มลงช่วยเก็บของให้เธออย่างไม่ลังเล กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเธอตอนนี้กลับทำให้ใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ "นี่ครับ"

"ขอบคุณน่ะ^^" เธอพูดพร้อมส่งยิ้มให้เธียร จนเธียรใจเต้นผิดจังหวะ เธอไม่ได้ขาว สวย หุ่นดี เเต่รอยยิ้มที่มีรอยบุ๋มข้างเเก้มซ้ายบวกกับน้ำเสียงของเธอมันช่างดูมีเสน่ห์เหลือเกิน รอยยิ้มของเธอตอนนี้เป็นเหมือนโลกใบใหม่เเสนสดใสของเธียรเลยก็ว่าได้

ดวงตากลมโต ผมยาวตรงสลวยเงางาม ผิวสีน้ำผึ้งเนียนละเอียด กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเธอ ทำให้เขาละสายตาจากเธอไม่ได้เลย "เอ่อ.....ให้ผมช่วยถือให้มั้ยครับ"

"ไม่เป็นไร ขอบคุณอีกครั้งน่ะ" ใบหน้าขาวเนียนละเอียด ดวงตาเฉี่ยวคม จมูกโด่ง ริมฝีปากบางกระจับของเขามันช่างเข้ากันและหล่อเอาการมากแต่เธอไม่ได้สนใจมากนักจึงหวังจะก้าวเท้าเดินไปยังจุดหมาย แต่ก็ต้องหยุดฝีเท้าลงเมื่อได้ยินเสียงเขาพูดกลับมา

"ถือเยอะขนาดนี้ เดี๋ยวก็ตกอีกหรอก ให้ผมช่วยดีกว่า"

"งั้นก็ได้" เพราะไม่อยากให้เขาเสียน้ำใจเลยยอมให้เขาช่วยถือไปจนถึงคณะ "ขอบคุณมากเลยน่ะที่อุตส่าห์ช่วยถือ ว่าเเต่นายชื่อไรอ่ะ"

คิ้วเรียวถึงกับขมวดเป็นปมเมื่อได้ยินคำถามนี้จากปากเธอ เขาออกจะมีชื่อเสียงและโด่งดัง ทำไมเธอคนนี้ถึงไม่รู้จักกันน่ะ หรือไม่ก็คงเป็นพวกเด็กเรียนที่ไม่สนใจโลกภายนอกถึงได้ไม่รู้จักคนฮอตอย่างเขา "ไม่รู้จักผมจริงๆ หรอ"

"ไม่อ่ะ เเค่คุ้นหน้าเเล้วชื่อไรอ่ะ"

"ผมชื่อเธียร เรียนอยู่ปี3 คณะบริหาร เเล้วเธออ่ะ ผมไม่คุ้นหน้าเลย เธอชื่อไร"

"พี่ชื่อน้ำมนต์ อยู่ปี4 คณะนิเทศศาสตร์"

"เอ้า!คุณแก่กว่าผมหรอ" ทันทีที่เธียรพูดว่าเเก่เธอก็มีอาการเคืองอย่างเห็นได้ชัด "แก่บ้าอะไรล่ะ เดี๋ยวก็ตีปากเลย" เธียรเห็นท่าทางโกรธพร้อมกำปั้นของเธอที่ยกขึ้นจะต่อย เขาเผลอเปล่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ "ขอโทษครับ งั้นผมไปเรียนก่อนน่ะ"

"อืม งั้นก็ตั้งใจเรียนน่ะ"

"ครับ เช่นกันครับพี่"

"^^" เธอส่งยิ้มอีกเเล้ว รอยยิ้มเธอมีเสน่ห์อะไรขนาดนี้เนี้ย เขาเห็นเเล้วเขินมากๆ เลย รอยยิ้มของเธอสดใสจนสิ่งรอบข้างเธอหมองลงทันที ให้ตายสิรอยยิ้มของเธอนี่มันเหมือนกับเพลงโต๊ะริมซะเหลือเกิน

"ยัยมนต์ดำ เมื่อกี้คุยกับใครอ่ะ" เสียงทุ้มของไตเติ้ล หนุ่มหน้าหล่อ คิ้วเข้ม ริมฝีปากบางได้รูป จมูกโด่ง ผิวขาวเนียนได้ทักถามเธอ

"เลิกเรียกฉันว่ามนต์ดำได้ป่ะ อีคุณชาย"

"ทีแกยังเรียกฉันว่าคุณชายเลย เเล้วทำไมฉันจะเรียกแกว่ามนต์ดำไม่ได้"

"เอ้า!คุณชายไม่ดีตรงไหน ดีจะตาย ส่วนที่เเกเรียกฉันอ่ะ มันบูลลี่ชัดๆ อ่ะ"

"ฉันไม่ได้บูลลี่ซะหน่อย ชื่อมนต์ดำน่ารักจะตาย"

"น่ารักกับผีเเกน่ะสิ ยังกะหมอผีไสยศาสตร์"

"เออ เอาหน่าเเล้วเมื่อกี้คุยกับใคร อย่าบอกน่ะว่าเเอบมีเเฟนไม่บอกฉันอ่ะ"

"เเฟนที่ไหนล่ะ เขาเเค่มาช่วยฉันถือของเเค่นั้นเอง รอแกมาช่วยก็ช้า ต้องทำคนเดียวเลย ดีน่ะที่น้องเขามาช่วยฉันอ่ะ"

"เออๆ ขอโทษล่ะกันที่มาสายอ่ะ" พูดจบทั้งสองก็เดินเข้าคณะด้วยกัน ทั้งสองสนิทกันตั้งแต่ปี1 ไตเติ้ลเป็นเพื่อนคนเดียวของเธอที่คบกันมานานมาก เขาคอยช่วยเหลือเธอแทบทุกอย่างเพราะรู้ดีว่าเธอลำบากมากแค่ไหนแต่เธอมักเลือกที่จะปฏิเสธเขาซะมากกว่า

ทางด้านเธียร

"เธียร ไอ้เธียร!!" กรณ์ที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาเรียกเขามาสองสามครั้งแต่ดูเหมือนว่าเขาจะใจลอยและแอบยิ้มอยู่คนเดียวไม่รู้ว่ากำลังคิดถึงใครกันแน่ จนกรณ์ต้องตะคอกเสียงเพื่อให้เขาหลุดจากภวังค์

"มึงจะเสียงดังทำไมว่ะ ไอกรณ์"

"ก็กูเรียกมึงตั้งนาน ใจลอยไปไหนว่ะ" เขายังคงคิดถึงรอยยิ้มเเสนจริงใจ สดใสของน้ำมนต์อยู่สิ รอยยิ้มหวานบวกกับรอยบุ๋มข้างแก้มซ้าย เเววตาที่สดใส จริงใจของเธอทำให้เขาหลงรักในทันที ซึ่งอาการเเบบนี้เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลย

"กูไม่ได้ใจลอยซะหน่อย เออ~กูถามไรมึงหน่อยดิห มึงรู้จักพี่น้ำมนต์ที่อยู่คณะนิเทศศาสตร์มั้ย"

"อะไรของมึงเนี้ย ทำไมอยู่ๆ ถึงถามถึงเขาว่ะ"

"เปล่า กูเจอเขาตอนเช้า เเต่กูไม่คุ้นหน้าเขาเลยว่ะ"

"มึงจะคุ้นได้ไงล่ะ ก็วันๆ มึงก็เอาเเต่มองสาวสวยๆ หุ่นดี ขาว สวย หมวย เอ็กซ์ คนหน้าบ้านๆ อย่างเขาจะอยู่ในสายตามึงได้ไงล่ะ" เเต่ตอนนี้คนหน้าบ้านๆ อย่างน้ำมนต์นี่เเหละกลับทำให้เขาใจลอยคิดถึงอยู่เเบบนี้อ่ะ

"มึงมีไอจีพี่เขาป่ะ"

"มึงจะเอาไอจีเขาทำไมว่ะ อย่าบอกน่ะว่ามึงเปลี่ยนใจไปชอบคนเเบบนั้นไปเเล้ว" กรณ์แปลกใจมากที่อยู่ๆ เสือผู้หญิงอย่างเธียรมาถามถึงสาวหน้าตาบ้านๆ อ้วนดำอย่างน้ำมนต์

"บ้า!!ไม่ใช่โว้ยย "เธียรปฏิเสธเสียงสูง มองจากยอดเขาเอเวอเรสยังดูออกเลย

"เเล้วมึงจะเอาไอจีเขาทำไม"

"ก็..." นั่นสิ เขาจะเอาไอจีเธอทำไมกัน เขาเองก็งงตัวเองเหมือนกัน เธอไม่ใช่สเปคเขาซะหน่อยแต่ทำไมต้องอยากรู้จัก ต้องคิดถึงรอยยิ้มของเธอด้วยเนี้ย

"เออ เย็นนี้มึงจะเข้าผับอีกป่าวว่ะ" เขาเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากให้เพื่อนจับได้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับเธอคนนั้น ลำพังแค่นี้ก็ไม่รู้จะเก็บอาการยังไงแล้ว

"ไม่อ่ะ มึงไม่กลัวพ่อมึงยึดบัตรเครดิตรึไงห่ะ"

"ก็กลัวอยู่เเต่ไม่เป็นไรหรอก กูฉลาดพอที่จะไม่ทำให้พ่อกูจับได้ เเล้วเย็นนี้กูก็นัดกับน้องเฟิร์นเเล้วด้วย"

"อ้าว!วันก่อนน้องเบลเมื่อคืนน้องพิมพ์ วันนี้มึงเปลี่ยนคนอีกเเล้วหรอ"

"อืม น้องเบลสวยก็จริงน่ะ เเต่ไม่เเซ่บว่ะ ส่วนพิมพ์ก็เอาแต่แหกปากไม่ถูกใจกูเลย กูรำคาญ"

"เออ มึงหล่อเลือกได้!!"

"กูก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไงว่ะ หลักฐานมันฟ้อง" กรณ์รู้สึกเอือมระอากับท่าทีที่หลงตัวเองของเธียรมาก นอกจากจะหล่อ รวยเเล้ว เธียรเองก็หลงตัวเองด้วย เเละพวกผู้หญิงคนอื่นๆ ก็หลงเขาเช่นกัน หลงขนาดที่ว่ายอมต่อคิวเพื่อคบกับเขาก็ว่าได้ เเต่มีเหรอพ่อเสืออย่างเขาจะคบกับใครอย่างจริงจัง

เย็นวันนั้น

"พี่น้ำมมต์ น่ารักชะมัดเลย" เขาใจลอยคิดถึงรอยยิ้มของหญิงสาวเมื่อตอนเช้า รอยยิ้มเธอมีอิทธิพลกับใจเขาขนาดนี้เลยหรอเนี้ย ขนาดรออีกคนแต่ในใจคิดถึงอีกคน สมกับเป็นพ่อเพลย์บอยและเสือตัวพ่อจริงๆ เลย

"พี่เธียร เฟิร์นมาเเล้วค่ะ^^" เสียงแหลมแสบแก้วหูเรียกเขาจนเขาต้องหันไปตามเสยงเรียกนั้น สาวน้อยหน้าหมวย ผิวขาว ปากแดงใส่ชุดมินิเดรสสีแดงเลือดเดินมาเกาะแขนของเขา กลิ่นน้ำหอมฉุนจนเขาแสบจมูก

"มาสักที ปล่อยให้พี่รอตั้งนาน"

"ขอโทษค่ะ พี่ไม่โกรธเฟิร์นใช่มั้ย" เธอพูดจีบปากจีบคอ เธียรถึงกับถอนหายใจเเละมองบน

"ไม่จ๊ะ พี่ว่าเราไปเดตกันดีกว่าน่ะ"

"^^" เธอฉีกยิ้มให้เขาเพราะคิดว่าตัวเองน่ารัก เเต่เธียรไม่ได้มองเเบบนั้นเลย ทำไมผู้หญิงเเต่ล่ะคนที่เข้าหาเขาต้องเเอ๊บด้วยน่ะ ให้ตายสิ

ณ.ร้านอาหาร

เฟิร์นสั่งเเต่อาหารเเพงๆ เพราะเธอรู้ว่ายังไงๆ มื้อนี้เธียรต้องเป็นคนเลี้ยงเธอเเน่ ได้แล้วก็ขอใช้ให้คุ้มหน่อยล่ะกัน ถ้าเลิกแล้วก็กลับมากินของดีๆ ในร้านหรูๆ แบบนี้แล้ว ต้องจัดเต็มตอนที่มีโอกาสสิ "อร่อยมากๆ เลยค่ะ พี่เธียร"

"ใช่ อร่อยมากเเต่คงไม่อร่อยเท่ากับเฟิร์นหรอกใช่มั้ย"

">///<พี่เธียรพูดไรอ่ะ" เธอเเกล้งทำท่าทีเขินอายบิดตัวไปมาจนเป็นเลขแปด หลังจากที่กินข้าวกันเสร็จเเล้วทั้งสองก็ไปกินกันต่อ คงไม่ต้องพูดถึงอ่ะเนาะ น่าจะเข้าใจกันอยู่

หลายวันผ่านไป

เฟิร์นยังคงทำตัวเป็นเจ้าของของเธียร เธียรไปไหนเธอก็ชอบที่จะตามไปด้วย ชอบโทรตาม แชทตามอยู่ทุกๆ วันจนเธียรเริ่มรำคาญ "เฟิร์น พี่ว่าเราเลิกกันเถอะ"

"เราคบกันไม่กี่วันเองน่ะพี่เธียร ทำไมถึงบอกเลิกเฟิร์นเเล้วล่ะ"

"เฟิร์น เธอก็รู้จักพี่ดีนี่ว่าพี่เป็นคนยังไง หลังจากนี้เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกเเล้ว "ถึงจะคบเเค่เเป๊ปเดียวเเต่เธอก็โอเคเเล้วล่ะ ได้กระเป๋าเเบรนด์เนมราคาเเพงจากเขามาก็คุ้มล่ะ

"ค่ะ เลิกก็เลิก"

.

จากนั้นทั้งสองก็เเยกย้าย ชีวิตของเธียรวนอยู่เป็นเเบบนี้ประจำ เขาไม่เคยจริงใจกับใครสักคน ก็เหมือนกับพวกผู้หญิงที่เข้าหาเขานั่นเเหละ เเต่ละคนที่เข้ามาก็เพราะเห็นเขามีชื่อเสียง หล่อ รวย ก็เเค่นั้น ไม่มีใครรักเขาที่ตัวตนของเขาเลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***