2

หลี่ฮวาเคยเรียนแพทย์มาก่อน.... นั้นเป็นข้อเท็จจริง แต่ทว่านี้ก็ผ่านมาหลายปี เขาปล่อยทิ้งตำราจนฝุ่งเครอะหมดแล้ว จะบอกว่าให้รักษาก็ไม่รู้ว่าควรเริ่มจากตรงไหน

ที่จริงถึงเขาจะรู้ก็เถิดว่าพวกนั้นไม่ได้ต้องการให้เขาใช้ความรู้แพทย์ทั่วไปรักษา แต่เป็นพลังที่เขาได้จาก เซียน แห่งศตวรรษต่างหาก

นี้เขาต้องเล่าเรื่องนี้ด้วยใช่หรือไม่ .... ? อ่า ข้าจะเล่าย่อๆแล้วกัน อย่างที่เจ้าเห็นสหายข้าเป็นคนใหญ่คนโตในราชวัง ไป่หลงคือองค์ชายรอง ส่วนองค์ชายใหญ่ก็นอนเป็นคนป่วยอยู่บนเตียงเรียบร้อย ยังมีองค์ชายเล็กตัวป่วนอีกคน แต่การที่เขาไม่ได้อยู่ตรงนี้ก็อาจจะมีบางอย่างเกิดขึ้น หรือไม่พวกเขาไม่อยากให้เรื่องนี้เอิกเกริกเกินไป

การที่ หวงหลง ป่วยเป็นสิ่งที่ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาด เพราะมิเช่นนั้นความชิบหายจะมาเยือนไม่หยุดแน่

  หวงหลง เขาอายุเพียงยี่สิบสาม ห่างกับข้าเพียงสี่ปีแต่แบกรับเรื่องราวไว้หนักหนานัก เขาเป็นองค์ชายรัชทายาทพ่วงด้วยตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ ใหญ่โตขนาดชนิดที่ถ้าเขาล่มมีผลต่อความมั่นคงของแคว้น เราอาจจะเสียชีวิตนับพันไปได้ หากต่างแคว้นนึกคึกอยากทำศึกแล้วบุกเข้ามา

แคว้นเราคงจบเห่...

นี้ข้าคงไม่ต้องพูดถึงพวกเสนาบดีและขุนนางที่วันๆเอาแต่ฉ้อโกง แต่ไร้ความสามารถใช่หรือไม่ มีพวกนั้นไปอีกร้อยคนก็ไม่สามารถทดแทนองค์ชายของเราได้หรอก ถึงพวกมันจะหลงระเริงในอำนาจกับฝีมือของคนจนเริ่มเหิมเกริมช่วงนี้ก็เถิด

อ่า นี้ข้ามัวแต่ใส่น้ำมากไปหรือไม่

งั้นสรุปจริงๆแล้วนะ ข้าแค่... บังเอิญไปได้สมุดบันทึกของเซียนสาวเเพทย์ท่านหนึ่งมาก็เท่านั้น เท่านั้นเอง... ใช่แล้ว

นี้ข้าไม่ได้ทำให้พวกเจ้าผิดหวังใช่หรือไม่?

อย่าหวังในตัวข้ามากสิ ข้าแค่คุณชายรองสายบุ๋นผู้อ่อนแอคนหนึ่งเท่านั้นเอง แค่ฝึกในให้ได้พลังตามตำราก็ใช้เวลาไปหลายปีแล้ว แถมข้ายังเลิกฝึกไปนานมาก ไม่รู้ตอนนี้เสี้ยวพลังจะสามารถเค้นออกมาใช้งานได้หรือไม่

ข้าใช้เวลาในจุดเตาผิงอยู่นาน ปิดหน้าต่างไม่ให้ระบายลมออก สิ่งที่ต้องการคือการขับเหงื่อออกจากผู้ป่วย ให้พิษออกมากับเหงื่อ มันเป็นกระบวนการขั้นต้นในการใช้ศาสตร์รักษานี้

ข้อดีคือสามารถรักษาได้เกือบทุกพิษบนโลก ข้อเสียคือข้าเกลียดความร้อน.. และต้องอยู่ในห้องร้อนๆตลอดหลายชั่วยาม

แค่คิดก็เผลอเบะปาก นั้นเป็นสาเหตุที่ข้าเลิกเป็นแพทย์อย่างไรเล่า ค่าจ้างก็น้อย รายได้ทั้งปียังน้อยกว่าเงินก้นถุงของข้าเดือนเดียว แถมต้องลำบากอีก

มือเรียวค่อยๆปลดอาภรณ์นอกของตนออก ไม่นานก็เหลือเพียงอาภรณ์ชิ้นตัวน้อย หลี่ฮวา พาดเสื้อตนไว้บนพนักพิงของเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่ง ก่อนที่จะก้าวเข้าไปหาคนป่วยที่หลับใหลประหนึ่งองค์ชายในนิยายน้ำเน่าปกเหลือง ที่รอการช่วยเหลือของฮองเฮาคู่ลิขิตตนด้วยการจุมพิษ

ผิดที่เขาไม่ใช่ฮูหยิน และไม่ได้ช่วยด้วยการจุมพิษก็เท่านั้น

เริ่มแรกเขาใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นพรมเช่นไปทั่วร่างของพี่ชายใหญ่ สัดส่วนอะไรก็เห็นมาตั้งแต่เด็ก การจะถอดเสื้อออกมาแล้วเช็ดตัวนั้นเป็นเรื่องธรรมดาแสนธรรมดามาก

พอทำเสร็จเขาก็คว้ามือของพี่ใหญ่มากุมแน่น สัมผัสได้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่มองมาอย่างสนใจ ไม่รู้กำลังคิดอันใดอยู่... เขาไม่สนใจ รีบรักษาให้เสร็จจะได้รีบไปรับลมชมดอกไม้ เห็นว่าครัวหลวงทำขนมกลีบดอกบัว เขาอยากกินจะแย่แล้ว

พลังไร้ลักษณ์ซึมซาบผ่านผิวหนังโดยเชื่อมกันจากมือที่สัมผัสอยู่ หลี่ฮวา ไม่ได้เป็นพวกมีความสามารถพิเศษเหมือนพวกสายบู๊ เขาไม่เห็นพลังแต่สัมผัสได้ แต่เห็นว่าถ้าคนที่เก่งมีความสามารถหน่อยจะเห็นสีของพลังเขาเป็นสีขาวๆอมฟ้า

มันเหมือนกับพลังชีวิต ... พลังนี้จะไปขับพิษทั่วร่างผู้ป่วย ขับพิษออกมาทางผิวหนังพร้อมเหงื่อเป็นเมือกข้นเหนียวสีดำกลิ่นแรง

สาบานว่าถ้าไม่ใช่เพราะเป็นท่านพี่คงไม่ลดตัวมาทำเรื่องพรรค์นี้..

เขาย่นจมูก เบ้หน้าใส่เมือกพิษที่เหม็นรุนแรง ทั้งข้นเหนียวมีสีดำปี๊ สัมผัสก็เหนอะหนะ บ่งว่ามันเป็นพิษรุนแรงมาก

ใช้ผ้าชุบน้ำทำความสะอาดสลับกับขับพิษไปมาอยู่นาน จนพิษที่ขับออกมาหายหมดเกลี้ยง สุดท้ายเขาก็พ่นลมหายใจขึ้นฟ้า ไม่รู้เวลาผ่านไปเท่าไร เวลาเขาใส่ใจกับเรื่องใดก็มักจดจ่อจนลืมเวลาเสมอ

เขาเปิดหน้าต่างออก หวังว่ามันจะระบายอากาศเหม็นเน่าตอนนี้ไปบ้าง รู้ตัวอีกทีดวงจันทร์ก็เผยให้ยลโฉมเด่นหราอยู่กลางท้องฟ้า

เขาย่นคิ้ว ขนมกลีบดอกบัวป่านนี้คงเย็นชืดหมดแล้วกระมั้ง... แค่คิดก็รู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก

แต่ความเสียใจอยู่ได้ไม่นาน อารามเขารีบลุกขึ้นทั้งที่นั่งมานาน รู้สึกมึนหัวอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้เพราะอยู่กับกลิ่นเหม็นหรือเพราะใช้พลังจนเกินขีดจำกัด รู้ตัวอีกทีภาพก็เอนเอียง

ฟุ่บ...

แต่เหมือนสวรรค์จะไม่อยากให้ หลี่ฮวา สิ้นชื่อในเร็ววัน จึงส่งให้ใครคนหนึ่งที่เฝ้าสังเกตุมาตลอดเข้ามาช่วย คว้าเอวผอมบางนั้นเข้าหาตัวได้ทันก่อนที่จะล้มไปกองกับพื้น

มันควรเป็นฉากโรแมนติกที่พบเห็นได้ในนิยายตามตลาด หลี่ฮวา สบกับนัยต์ตาสีดำสนิท เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นตาอยู่ใกล้เพียงคืบ ลมหายใจอุ่นร้อนวนเวียนอยู่แถวบริเวณพวงแก้มเขา ส่วนมือที่เกาะกุมอยู่ตรงเอวเขาก็ยังนิ่งสนิทไม่ปล่อย

ก่อนที่เขาจะได้ทันพูดอะไร ประตูก็ถูกเปิดพรวดเข้ามา

"อาหลี่ เจ้ารักษาเสร็จแล้วหรือ ข้าเห็นหน้าต่างเปิดอยู่...... อุ้ย" ไป่หลงชะงักเหมือนเห็นสถานการณ์ตรงหน้าเต็มตา เขาเอ่ยอย่างเก้อเขินรีบปิดประตูหนี ไม่กล้ามองหน้าสหายตนแต่อย่างใด

"ข้าขออภัย พวกท่านทำกันต่อเถิด!"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***