เสแสร้ง (เจมส์)

หลังจากถูกเคี่ยวมาตลอดทั้งคืน ร่างเล็กค่อยๆยกท่อนแขนแกร่งออกอย่างเบา กว่าจะเอาตัวเองหลุดออกมาได้ก็เล่นเอาร่างเล็กถึงกับเหงื่อตก แตงกวาค่อยๆขยับลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก ลมหายใจของคนตัวเล็กร้อนผ่าว กระบอกตาร้อนผ่าว ตาคู่สวยเออไปด้วยน้ำตา ขาเรียวสวยสั่นเทา ช่องทางลับเจ็บแสบและปวดระบม ทันทีที่ร่างบางลุกขึ้น น้ำสีขาวขุ่นก็ไหลย่อยออกมาอาบเรียวขาเนียนที่บัดนี้มีแต่รอยดูดรอยกัดเต็มไปหมด ร่างเล็กค่อยแต่งตัวช้าๆด้วยเกรงว่าจะกระเทือนจุดที่บอบช้ำ ไม่ให้เจ็บไปมากกว่านี้

"ขอบคุณที่ครั้งหนึ่งที่เคยหยิบยื่นน้ำใจให้คนโง่งมแบบผม และก็ขอบคุณที่สั่งสอนให้ผมให้รู้ว่า ต่อแต่นี้ไปอย่าไว้ใจใครอีก"

พูดจบ ร่างบางก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้แต่เจ้าของห้องที่กำลังหลับสนิทด้วยความสบายใจ

"ไกล ไกลมาก"

ปากซอยก็ไม่ไกลนะ แต่ทำไมวันนี้ทุกอย่างมันดูช้าในความรู้สึกของร่างเหลือเกิน ความรู้สึกปวดระบมตรงช่องทางด้านหลังทำให้ร่างเล็กไม่กล้าขยับเดินมาก ใบหน้าเนียนซีดเซียว แตงกวารู้สึกหูอื้อตาลายไปหมด ก่อนที่ร่างเล็กจะวูบหมดสติ เขาเห็นใครบางคนกำลังวิ่งมาทางเขาด้วยใบหน้าร้อนรน

"ดีจัง มีคนเป็นห่วงคนแบบเราด้วยเหรอ"

ก่อนที่สติสุดท้ายจะหลุดลอยไป

เมื่อร่างเล็กลืมตาตื่นขึ้นมา กลิ่นอายเฉพาะที่บอกให้รู้ว่าที่นี่คือโรงพยาบาล ร่างบางค่อยขยับตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความยากลำบาก ก่อนจะหันไปสะดุดตากับร่างสูงที่มองมา ร่างเล็กมองอีกฝ่ายด้วยความระแวงสงสัย แตงกวาจำได้ว่า ผู้ชายคนนี้คือหนึ่งในเพื่อนสนิทของพี่จอม 

"ฟื้นแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง"

ร่างสูงถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ด้วยรู้ดีว่าตอนนี้คนตัวเล็กย่อมไม่ไว้ใจเขา แววตาหมาป่าถูกซุกซ่อนเอาไว้อย่างมิดชิด เพื่อไม่ให้เหยื่อของเขาตื่นตูม

"ครับ ขอบคุณที่ช่วยผมไว้"

ร่างบางกล่าวขอบคุณชายหนุ่ม แต่คนตัวเล็กไม่กล้าสบตากับสายตาคมมากนัก จึงทำให้แตงกวาไม่ทันได้เห็นสายตานักล่าจากร่างสูง

"พี่ชื่อเจมส์ แล้วเราละ ว่าแต่น้องนี่หน้าคุ้นๆนะ"

ร่างสูงแสร้งถาม ทั้งที่รู้ดีอยู่เต็มอกว่าคนตัวเล็กตรงหน้าตนเองเป็นใคร

ร่างบางลังเลที่จะบอกชื่อตัวเอง ความคิดในหัวตีกันยุ่งเหยิงไปหมด

"ไม่บอกก็ไม่เป็นไรครับ"

ร่างสูงพูดยิ้มๆอย่างอบอุ่น ถ้าใครมาเห็นจะต้องตกหลุมพรางกับความอ่อนโยนและความเป็นสุภาพบุรุษนี้ได้ไม่ยาก รอยยิ้มจริงใจถูกส่งไปให้ร่างเล็ก แต่สำหรับแตงกวา เขาหวาดระแวงไปหมดในตอนนี้ ก็เพราะความอบอุ่นอ่อนโยนแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ที่ทำให้เขาต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้

"แตงกวาครับ ผมชื่อแตงกวา

ร่างเล็กตอบกลับร่างสูง การบอกชื่อก็ไม่ได้เสียหายอะไร หลังจากนี้ทั้งเขาและรุ่นพี่คนนี้คงไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีก

"งั้นพี่กลับก่อนนะครับ พรุ่งนี้หมอถึงให้ออกจากโรงพยาบาล ส่วนเราก็พักผ่อนให้เต็มที่ รักษาตัวให้หาย ส่วนค่าใช้จ่าย นี่เป็นโรงพยาบาลของครอบครัวพี่ ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายนะครับ"

ร่างสูงพูดยิ้มๆอย่างคนใจดี

"แต่ ผมเกรงใจนะครับ"

ร่างบางกล่าวออกมาด้วยความเกรงใจ

"ไม่เป็นไร การช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์คือสิ่งที่ควรทำ ไม่งั้นคุณตาพี่คงตีหัวพี่แตกแน่ๆถ้าปล่อยเราทิ้งไว้แบบนั้น"

ชายหนุ่มพูดขำๆเพื่อลดความกดดันและความระแวงในตัวแตงกวา เขาจะต้องมือสะอาดที่สุดเพื่อการนั้น เขาจะอดทนให้ถึงที่สุด เฝ้ารอวันที่ดอกไม้ถูกย่ำยีจนบอบช้ำ และเขาจะเป็นคนฉุดให้ร่างบางขึ้นมาจากฝันร้ายนั้นเอง วันนั้นแตงกวาจะไม่เหลือความไว้วางใจให้ใครนอกจากเขาเพียงผู้เดียว

"ถ้าอย่างนั้นพี่กลับก่อนนะครับ"

พูดจบชายหนุ่มก็เดินออกไป ก่อนจะชะงักหยุดเดินเมื่อคนตัวเล็กเรียกเขาไว้

"พี่เจมส์ ขอบคุณครับ"

ร่างบางกล่าวคำขอบคุณออกมาในที่สุด ถึงจะไม่ไว้ใจ แต่อย่างน้อย คนนี้ก็คือคนที่ช่วยเหลือเขา

"ยินดีครับ"

เจมส์หันกลับไปตอบรับร่างบาง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกมา แววตานักล่าฉายแววออกมาอย่างปิดไว้ไม่มิด รอยยิ้มร้ายๆกระตุกยิ้มออกมา อีกไม่นาน ของที่ควรจะเป็นของเขา มันจะต้องมาอยู่ในอุ้งมือคู่นี้อย่างแน่นอน และแตงกวาจะโหยหาแต่เขาแค่เพียงผู้เดียว

พี่เจมส์คือคนที่ร้ายที่สุดนะคะ บอกไว้ก่อนเลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***