อนิจจังศัตรูกลายเป็นมิตรได้ ถ้าหากมีไอติม..

"ว่าแต่พวกนายมีธุระอะไรกับเพื่อนฉันงั้นหรอ?"

สิ้นเสียงนั้นความเงียบก็เข้ามาปกคลุมพวกเขา ต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันอย่างไม่ยอมความ ก่อนที่เหล่าแก๊งเจ้าชายจะเป็นฝ่ายยอมถอยไปก่อน

ลีโอยกมือขึ้นเชิงยอมแพ้แล้วบอก "ใจเย็นหน่า ฉันแค่จะทักทายเอง" เขาพูดด้วยน้ำเสียงไม่จริงจัง แล้วหันไปมองเรคด้วยรอยยิ้มชวนหมั่นไส้

"แล้วเอาไว้เจอกัน.. คุณชายคาซัส" พูดแค่นั้นลีโอก็เดินหายออกไปตามด้วยคารอส และมาคัสที่จ้องมองพวกเธอจนสุดสายตา

"เฮ้อ... นายนี้นะ เกือบซวยแล้วรู้มั้ย"

"ฉันเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว ไม่เห็นต้องให้เธอช่วย" เรคพูดอย่างเย็นชา

"อ๋อหรอ..." โสนว์พึมพำ สีหน้าแปะคำว่า 'ไม่เชื่อ' สุดฤทธิ์ เพราะอะไรนะหรอ... ในต้นฉบับนิยายเรคโดนพวกพระเอกรุมกระทืบยับเลยนะสิ

ถ้าพูดถึงฝีมือเรคอาจจะฝีมือดีพอตัว แต่ถ้าโดนเล่นหมาหมู่ ก็มีแย่เหมือนกันนั้นแหละ

แต่ถ้าดูจากนิสัยแล้ว เรคคงไม่อยากติดหนี้บุญคุณใครแหง...

"ถ้างั้นนาย..." โสนว์ลากเสียง ก่อนที่จะยื้นขอเสนอที่เธอได้เปรียบสุดๆ

"นายเลี้ยงไอติมฉันเป็นการตอบแทนแล้วกันนะ ^°^"

เอาเป็นว่ามัดมือชกเลยละกัน

"ขอรสช็อคโกแลตนะ ไม่ใส่อัลมอนด์"

"อึก... คนแบบเธอนี้มัน -_-"

"ขอบคุณนะ~"

"....."

*

หลังจากนั้นก็เกิดเหตุการณ์ทำนองนี้อีกหลายครั้ง บางครั้งเธอมาช่วยทัน บางครั้งเรคก็โดนรุมแกล้งกลับมา สุดท้ายพวกเราก็เป็นศัตรูกับแก๊งเจ้าชายอย่างเป็นทางการ

วันนี้พวกเราต้องเรียนวิชาประวัติศาสตร์อีกครั้ง ลิลลี่กับเรคยังทานข้าวไม่เสร็จ แถมนี้ก็ยังไม่ถึงเวลาเข้าคาบ

แต่ไม่รู้อารมณ์ไหนเธอถึงบอกว่าจะมาจองที่ให้ก่อน ... อารมณ์ไม่อยากเป็น กขคง ไงล้า...

ถ้าเธออยู่ด้วยตลอดแบบนั้นความสัมพันธ์จะเริ่มต้นได้ยังไงจริงมั้ย~

แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าเข้าห้อง ความเคลื่อนไหวจากด้านหลังทำให้เธอตอบโต้อัติโนมัติด้วยการพลิกตัวหันกลับไปจับมือที่เข้ามาใกล้เอาไว้

เธอชะงักเมื่อสบกับนัยต์ตาสีฟ้าเจ้าเล่ห์คู่นั้น อีกฝ่ายก็ชะงัก.. ไม่คิดว่าเธอจะตอบสนองไวถึงขนาดนี้....

เขาเลียริมฝีปากด้วยความประหม่า เมื่อเห็นว่านัยต์ตากลมโตจ้องมองเขาเป็นเชิงถาม คารอสไม่เคยเจอเด็กผู้หญิงคนไหนที่ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้มาก่อน

ปกติแล้วเขามักจะมีแต่คนเข้าหา แต่ทว่าเด็กที่ชื่อ สโนว์ ตรงหน้านั้นนอกจากจะไม่เข้าใกล้แล้วยังพยายามหนีพวกเขาอยู่ตลอด ชอบทำหน้าไม่สบอารมณ์เวลาที่เจอพวกเขา ทำเอา.... อยากจะเข้าใกล้.. อยากจะอยู่ในสายตาเธออย่างบอกไม่ถูก

ซึ่งนั้น.... เป็นความคิดที่เขาไม่มีวันพูดออกไปเด็ดขาด

"เธอ....." เขาพูด ลดมือที่คราแรกอยากจะลูบหัวลง แล้วบอกแก้เก้อเขิน "ฉันมาหาเรื่องนี้นะ รู้รึยังว่าคาบนี้ศ.ให้ทำงานกลุ่ม" เขาบอกล้วงกระดาษรายชื่อที่เขียนรายชื่อเรียงกันหกชื่อเอาไว้ เป็นชื่อพวกกลุ่มเจ้าชายสาม และอีกสาม..คือกลุ่มพวกเธอ..

โสนว์หรี่ตามองคารอสอย่างไม่ไว้ใจ

"กลุ่มรายงานวิชาประวัติศาสตร์ ศ.เจมส์เป็นคนจัดให้.. หวังว่าเธอคงไม่ปฎิเสธ"

"อืม..." แต่ปฎิกิริยาตอบกลับนั้นช่างน่าตกใจไปเสียหน่อย เด็กสาวเพียงครางรับ แววตาฉายแววเบื่อหน่ายคล้ายกับคาดเดาเรื่องนี้ได้อยู่แล้ว ทำเอาเขารู้สึกเฟลอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งเห็นเธอทำท่าจะเดินต่อไปอีกเขาก็เริ่มร้อนรน ตามประสาคนที่อยากเข้าหาแต่ทำตัวไม่ถูก

"นี้..." เขาร้องทัก รีบก้าวเดินตามเด็กสาว

"ไหนๆก็ต้องรอพวกนั้นแล้ว เธออยากกินไอติมมั้ย" เมื่อเห็นว่าเด็กสาวชะงักตาประกายคำว่า ไอติม คารอสก็รู้ว่าตัวเองมาถูกทาง ไม่เสียดายเงินที่เขาแอบยัดใต้โต๊ะให้เด็กวินเทอร์บ่อยๆ พลางบอกอย่างใจป้ำ "ฉันเลี้ยงเอง"

โสนว์หันกลับมามองเพื่อนพระเอกวัยสิบสามขวบ ที่ในบทนิยายบรรยายว่าเป็นหนุ่มคลาสโนวา เนื้อหอมแถมเจ้าชู้นักหนาอยู่สองสามที...ในตอนนี้ขนาดยังไม่โตเป็นหนุ่มก็ชวนสาวกินไอติมเสียแล้ว

แต่... เธอชอบกินไอติมมาก

ถ้าจะปฎิเสธก็คงเสียดาย เพราะไหนๆเราคงจะต้องเจอกันอีกหลายปี.. ไม่ใช่ฐานะเพื่อนซี้แต่เป็นศัตรูความรัก ถ้าตราบใดที่ลีโอไม่ตัดใจจากลิลลี่ เราคงไม่มีวันอยู่ฝั่งเดียวกันได้

อนิจจังศัตรูนั้นสามารถลืมได้ชั่วขณะถ้ามีไอติมอยู่ในมือ

โสนว์กัดไอติมโคนในมือหนึ่งคำ รสหวานเย็นของช็อคโกแลตกะบความกรุบของช็อคโกแลตชิบทำให้เธอมีความสุขจนตาปิด

เอาเป็นว่าความบาดหมางอันใด เธอจะลืมไปก่อนแล้วกัน...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***