หอพัก

กว่าพิธีคัดเลือกหอพักจะสิ้นสุดลงก็เริ่มเข้าสู่ช่วยบ่ายของวัน บรรดาพี่ๆประจำบ้านได้พาน้องปีหนึ่งบ้านตนเดินไปยังบ้านพัก แยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง

บ้านวินเทอร์ มีชื่อสื่อถึงฤดูหนาวอันยาวนาน และเป็นสัญลักษณ์ของทิศเหนืออีกด้วย รุ่นพี่ไม่ทราบปีได้รับหน้าที่เป็นไกด์ทัวร์ในวันนี้ เขามีเส้นผมสีส้มแสบตา ขณะที่แยกยิ้มน้อยๆขณะพูดถึงเกียรติประวัติบ้านของตนเพื่อปลุกกำลังใจ

พวกเธอเดินมาได้สักพักใหญ่ อาจจะสองถึงสามกิโลแล้วก็ได้ ห่างไกลตัวอาคารหลักมากขึ้นเรื่อยๆ เดินลัดผ่านเนินเขาสุดลูกหูลูกตา โสนว์จ้องมองรุ่นพี่คนนั้นด้วยความสนใจ ขณะที่คนอื่นเริ่มเหนื่อยหอบ แต่รุ่นพี่กลับไม่มีวี่แววความเหนื่อยแม้แต่น้อยทั้งที่เขาพูดไม่หยุดตลอดทางแท้ๆ ..

"ถ้าพูดถึงบุคคลมีชื่อเสียงของบ้านเรา คงไม่พ้นท่านผู้อำนวยการคนใหม่จริงมั้ย หรือถ้าให้เห็นภาพที่สุด ...." รุ่นพี่พูด เว้นจังหวะหายใจชั่วครู่แล้วเหลือบมองมาทางโสนว์...ซึ่งเธอขอเดาว่านั้นไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไร

"บ้านวินเทอร์ได้อบรบดูแลตระกูลนักเวทย์อย่าง 'ดราโกรัส' มาแล้วจากรุ่นสู่รุ่น ใช่แล้ว บางทีนี้อาจจะเป็นความลับของหอคอยนักเวทย์ก็ได้นะ..."

'ว่าแล้วเชียว...' โสนว์เบนหน้าหนีแทบไม่ทัน เธอถอนหายใจออกมาเมื่อพบว่าตัวเองได้กลายเป็นจุดสนใจของเพื่อนๆในพริบตาเดียวด้วยระเบิดที่โยนมา ก่อนที่ว่าที่เพื่อนร่วมบ้านจะหันไปจ้อง ลิลลี่ และ เรค ในเวลาต่อมา ด้วยระเบิดอีกสองลูกที่โยนตามมาติดๆ

"จะว่าไปฉันไม่อยากเชื่อจริงๆนะว่าตระกูลประธานนักเรียนอย่างคาซัส กับ ตระกูลหมอมีชื่อเสียงอย่างวัตสันต์จะมาอยู่บ้านเราในปีนี้ พวกเราช่างโชคดีจริงๆว่ามั้ย.."

ขณะที่รุ่นพี่ยังเจื้อยแจ้วไม่หยุด บรรยากาศอึมครึมแปลกๆก็เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา ลิลลี่ยิ้มแห้งออกมา เธอทำตัวไม่ถูก และได้แต่ลูบผมสีเบอร์รี่ของตนด้วยท่าทีประหม่า ผิดกับเรคและโสนว์ที่ดูไม่เดือดร้อนอะไรกับสายตาพวกนั้น แถมยังทำเป็นคุยกันอย่างสนิทสนมเพื่อเป็นการบอกว่า พวกเราไม่สนใจอะไรด้วย

   "เอาละพวกเรามาถึงแล้ว และฉันคงพูดช้าไปหน่อยแต่ว่า.." รุ่นพี่พูด พลางภายมือไปยังปราสาทที่กินอาณาเขตทางเหนือทั้งหมด "ยินดีตอนรับสู่บ้านวินเทอร์นะเด็กๆ.."

บ้านวินเทอร์นับเป็นหนึ่งสิ่งอัศจรรย์ของโรงเรียนเวทย์ฮาเรียร่าโดยเเท้จริง ตัวปราสาทสีฟ้าขาวที่ถูกตกแต่งงดงามตัวปราสาทสีฟ้าขาวที่ถูกตกแต่งงดงามตั้งอยู่บนเนินเขาเขียวขจีที่ห้อมล้อมไปด้วยทุ้งดอกไม้ ตรงกลางมีทะเลสาบกว้างขวางที่ลมพัดผ่านตลอด

จะบอกว่าเป็นสถานที่ที่สวยที่สุดในโรงเรียนก็สามารถพูดได้เต็มปาก..

"ว้าว....." เหล่าปีหนึ่งเผลออุทานออกมาด้วยความตื่นใจ ไม่น่าเชื่อว่าพวกเราจะเป็นเจ้าของทั้งปราสาท!

"พวกนายฟังให้ดี กฎง่ายๆคือ หนึ่งไม่ออกมาเดินเพ่นพ่านด้านนอกเกินเวลาสามทุ่ม สองพวกนายไม่ควรเดินไปไหนมาไหนคนเดียวโดยไม่จำเป็น และสาม ควรกลับมาทานอาหารที่ห้องอาหารทุกครั้งถ้านายสามารถทำได้ ฉันรับรองได้เลยละว่าห้องอาหารบ้านเราอร่อยไม่แพ้บ้านไหนเชียวละ

"เอาละฉันลืมแนะนำตัวไปเลย~ ฉันเซส ส่วนนั้นคาเรนและมิคาเอล ถ้าพวกนายมีปัญหาก็สามารถมาหาเราได้นะ โชคดีละเด็กๆ~" เซบาสเตียนพูดก่อนที่เขาจะส่งไม้ต่อให้รุ่นพี่อีกสองคนแล้วเดินหายไป

"เฮ้อ เขายังไม่ได้พูดอีกหลายอย่างเลยสินะ..." รุ่นพี่สาวคนเดียวพึมพำขึ้น เธอยักไหล่แล้วหันกลับมามามองพวกเธอ "สาวๆตามมาสิ ฉันจะพาไปดูห้อง" พี่คาเรนโบกมือให้พวกเธอเดินตามไป

ห้องนอนของพวกเธอแบ่งออกเป็นสองฟากชายหญิง เดินมาสักพักก็มาถึงชั้นหอพัก ภาพรวมแล้วทางเดินทอดยาวนั้นปูด้วยพรมสีฟ้าอ่อน มีหน้าต่างบานใหญ่ที่มีแสงสาดส่องถึง ทำให้บรรยากาศทางเดินนั้นดูอบอุ่น และไม่น่ากลัว

"ห้องนึงนอนสามคนนะ มารับกุญแจไปสิ" พี่สาวพูด ขณะที่พวกเธอมองหน้ากันสักพักแล้วตกลงที่จะแยกกันไปคนละห้อง ห้องสุดท้ายคือของโสนว์กับลิลลี่ เนื่องจากสมาชิกผู้หญิงมีน้อยพวกเธอทั้งสองจึงได้ครองห้องหนึ่งไป

พวกเธอเปิดเข้าไปในห้อง ภายในตกแต่งไว้ดีกว่าที่คิด.... เตียงนอนสามเตียง กับอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครัน รวมไปถึงห้องน้ำในตัว โสนว์เดินไปทิ้งตัวยังเตียงริมหน้าต่างคนแรก ส่วนลิลลี่ก็เลือกเป็นเตียงกลาง

"ดูนั้นสิคะคุณโสนว์" ลิลลี่ชี้ไปยังตู้เสื้อผ้าของพวกเธอที่มีชุดยูนิฟอร์มครบครัน อีกทั้งยังมีอุปกรณ์การเรียนและหนังสือพร้อมในชั้นหนังสือของแต่ละคน ... ส่วนชุดยูนิฟอร์มของพวกเธอนั้นถูกออกแบบให้มีลักษณะประจำบ้าน

มันเป็นชุดกระโปรงสีขาวที่มีชุดคลุมกระโปรงเป็นสีฟ้าอ่อน และมีลวดลายของ 'หิมะ' ทั้งยังมีโบว์ผูกที่อก หมวก รองเท้าหนังและชุดคลุมทางการอีกหนึ่งชุด

"พวกเรารีบเปลี่ยนชุดแล้วเดินไปสำรวจด้านล่างกันเถอะค่ะคุณโสนว์----" เสียงของลิลลี่ค่อยเลือนหายไป ลิลลี่มองไปยังโสนว์ด้วยสายตาตกตะลึง...

"อะไร.... ฉันแปลกหรอ" โสนว์เอียงคอน้อยๆ เธอหมุนชุดกระโปรงของตนเองมองหน้ากระจก ก่อนที่จะเลิกคิ้วแล้วหัวเราะออกมาเมื่อนึกออกว่าสิ่งไหนที่ทำให้ลิลลี่ตกใจได้

"เพราะเจ้านี้สินะ... จะว่าไปเธอพึ่งเห็นหน้สฉันครั้งแรกนี้นะ" โสนว์ฉีกยิ้ม เธอถือผ้าพันคอตัวการไว้ในมือ เพราะที่ผ่านมาเธอใส่ผ้าพันคอคลุมต้นคอถึงใบหน้ามาตลอด ไม่แปลกที่ลิลลี่จะตกใจ

"น...น่ารักมากเลยค่ะคุณโสนว์! เหมือนกับโสนว์ไวท์ในนิทานเลยค่ะ" ลิลลี่โผเข้ามาจับมือด้วยท่าทีตื่นเต้นแล้วถาม "ทำไมคุณโสนว์ถึงใช้ผ้าพันคอปิดหน้าตัวเองไว้ละคะ ออกจะน่ารักขนาดนี้แท้ๆ อ๊ะ...ขอโทษนะคะที่ฉันเสียมารยาท" ลิลลี่พูดเสียงแผ่วลง คล้ายกับพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองเผลอเสียมารยาทถามเรื่องที่ไม่ควรไปจนได้

"เอ๋ ไม่เป็นไรหรอก..ก็แค่... ผ้าพันคอนี้ได้มาจากคนสำคัญนะ" โสนว์พูด เธอยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ยามที่จัดผ้าพันคอให้เข้าที่เรียบร้อย

"เพราะสำคัญเลยอยากติดตัวเอาไว้ตลอดนะคะ...."

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***