ตอนที่4 เสียดาย

"ตึ๊ง ตึง ตึ๊ง ตึง" เสียงออด(เป็นเสียงสัญญาณเมื่อถึงเวลาเรียนแล้ว)

"อ่าวถึงเวลาเรียนแล้วหรอวะ ยังเม้าไม่เสร็จเลย" พีชพูด

บาสและพีชเดินขึ้นห้องเพื่อไปเรียน พวกเขาไปนั่งหลังห้องที่ประจำของพวกเขา สักพักครูก็เดินเข้ามา

"สวัสดีจ้านักเรียนทุกคน วันนี้ในวิชาสังคมของครูก็ไม่มีอะไรมากนะคะ แค่จะให้นักเรียนจับกลุ่มกัน กลุ่มละ5คน"

"เฮ้อทำงานกลุ่มหรอ เบื่อชะมัด" พีชพูดขึ้น

"ครูจะให้นักเรียนทำเกี่ยวกับสถานที่ท่องเที่ยวในประเทศไทย วิธีทำก็ง่ายๆ แค่ให้นักเรียนไปสถานที่ที่กลุ่มตัวเองคิดไว้ว่าจะทำ ให้นักเรียนไปเก็บข้อมูลจากสถานที่นั้นมาแล้วก็มานำเสนอหน้าห้อง"

"ส่งวันไหนครับครู" นักเรียนในห้องพูดขึ้น

"อาทิตย์หน้า.....เออลืมบอก ให้นักเรียนถ่ายรูปกับสถานที่นั้นมาด้วย ให้เห็นสมาชิกทุกคนในกลุ่มนะ ใครไม่มีรูป ครูจะถือว่าเอาข้อมูลมาจากเน็ต ถึงแม้ความจริงจะคิดเองก็ตาม ที่ครูให้ถ่ายรูปก็เพราะว่าจะได้เป็นหลักฐานว่ากลุ่มเธอไปจริงๆ"

"ไอ้บาสพวกเราจะอยู่กลุ่มใครดีวะ"

"กูก็ไม่รู้ว่ะ กูว่าส่วนใหญ่เขาก็มีกลุ่มกันแล้ว"

"สงสัยได้ทำงานคู่แหง่ๆเลย"

"นี่บาสกับพีชมาอยู่กลุ่มพวกเราไหม" อยู่ดีๆก็มีผู้หญิงพูดแทรกขึ้น

บาสกับพีชตกใจนิดหน่อยที่มีผู้หญิงชวนเข้ากลุ่มเพราะปกติไม่เคยมีผู้หญิงชวนพวกเขาเข้ากลุ่มเลย

"ด..ด..เดี๋ยวนะ จริงหรอ" พีชพูดด้วยน้ำเสียงที่สงสัย+งง

"อื้อ จริงดิ ก็เราเห็นพวกนาย2คน ไม่มีกลุ่มเลยอยากจะชวนเข้ากลุ่ม"

(ช่วงสาระมาละจ้าาา ผู้หญิงที่กำลังพูดอยู่นั่น เธอก็คือ"น้อยหน่า" สาวน้อยจอมแก่น ชอบนินทาคนอื่นเป็นชีวิตจิตใจ  เธอมีเพื่อนอยู่อีก2คน คือ นิด น้ำใส)

"ว่าไง จะอยู่ไม่อยู่"

"เอาไงไอ้บาส จะอยู่ป่าว"

"ทำไงได้อะ อยู่ๆ"

"โอเค นั้นเดี๋ยวตอนเย็นเจอกันที่โรงอาหารนะจะได้คุยกันว่าจะทำสถานที่ไหน"

"ไม่ได้" บาสพูด

"อ่าวทำไมอะ" น้อยหน่าพูด

"คือว่าเย็นนี้เราไม่ว่างน่ะ"

"คุยแป๊บเดียวเอง"

"ยังไงก็ไม่ได้อยู่ดี"

"ทำไมมึงไม่ว่างวะ บาส" พีชพูด

"ก็กู...."

"อ๋อๆๆ..กูเข้าใจละว่าทำไมมึงไม่ว่าง"

"แล้วตกลงจะคุยงานไหมตอนเย็น" น้อยหน่าพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

"เอาเป็นว่าพวกเธอคุยกันเลยนะ เรากับพีชเอาสถานที่ไหนก็ได้"

"อ่าา ก็ได้ๆ"

"ขอโทษจริงๆนะ"

เวลาผ่านไปจนถึงตอนเลิกเรียน นักเรียนบางคนก็เล่นกีฬา บ้างก็กลับบ้าน 

"ไอ้เหี้ยบาสมึงจะรีบไปไหนเนี่ย"

"มึงก็น่าจะรู้นะว่ากูรีบไปไหน"

"กูรู้ๆ..แต่มึงช่วยเดินช้าๆหน่อย กูจะตามมึงไม่ทันแล้วเนี่ย"

บาสไม่ตอบอะไร เขามัวแต่เดินมุ่งหน้าเพื่อจะไปที่ป้ายรถเมย์ที่เขารอรถให้เร็วที่สุด

"เดี๋ยวๆไอ้บาสปกติมึงไม่ได้รอรถหน้าโรงเรียนหรอ"

"ถนนสายหน้าโรงเรียนมันไปอีกฝั่งของบ้านกู  กูเลยต้องข้ามสะพานลอยไปรออีกฝั่งนึงเพราะถนนอีกฝั่งมันเป็นทางไปบ้านกูเป๊ะๆเลย"

"ถ้าจะลำบากขนาดนี้ มึงย้ายบ้านเถอะ"

"มึงเงียบไปเลยนะพีช"

"เอ้า"

"กูกำลังใช้ความคิดอยู่"

"ใช้ความคิดไรวะ"

"คิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะมาไหม"

"เพื่อนกูมันบ้าผู้หญิงขนาดนั้นเลยหรอวะเนี่ย"

พอบาสกับพีชเดินมาสักพักก็ถึงป้ายรถเมย์ที่ บาสมารอรถประจำ

"แล้วไหนอะผู้หญิงคนนั้น" พีชถามด้วยความสงสัย

"กูก็ไม่รู้ว่ะ" บาสพยายามมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่พบผู้หญิงคนนั้นเลย

"บางทีเขาอาจจะไม่ได้มาที่นี่ทุกวันก็ได้นะเว้ย"

"เออว่ะกูก็ลืมคิดเรื่องนั้น"

"พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ก็ได้"

"ไม่ได้! ยังไงวันนี้กูก็ต้องเจอให้ได้"

"กูเข้าใจว่ามึงอยากเจอ แต่มึงดูซิว่าไม่มีวี่แววว่าเธอจะมาเลย"

"ยังไงกูก็จะเจอให้ได้ "

"หรือว่าพวกเรามาเร็วเกินไปวะ"

"ไม่นะเมื่อวานเธอก็มาเวลาประมาณนี้"

"แล้วถ้ามึงเจอเธอมึงจะพูดอะไรกับเธอ"

"เรื่องนั้น..กูก็ไม่รู้ว่ะ"

"เฮ้อ...ถ้ามึงอยากคุยกับเธอจริง มึงก็ต้องไปฝึกพูดภาษาอังกฤษให้ได้ก่อน"

"พูดเหมือนง่ายอะ กูโง่จะตาย"

"หาที่เรียนพิเศษภาษาอังกฤษดิวะ"

"มึงก็รู้ว่าบ้านกูไม่ค่อยมีเงิน ชาตินี้กูคงไม่มีปัญญาไปเรียนพิเศษกับเขาหรอก"

"นั้นเอางี้ไหม พวกเรามาหางานพิเศษทำกันไหม"

"เพื่อ"

"ก็หาเงินไง ถ้าพวกเรามีเงินปุ๊บเราก็จะเอาเงินไปเรียนพิเศษกันไง"

"กูว่าทำงานเป็นชาติก็ไม่พอกับค่าเรียนพิเศษหรอก"

"เอ้า เผื่อทำไปทำมา อาจจะรวยก็ได้นะเว้ย"

"มึงช่วยหุบปากหน่อยดิ"

"ด่ากูอีก แค่ผู้หญิงไม่มาแค่นี้ก็ทำเป็นหงุดหงิด"

"เดี๋ยวเธอก็มา"

"กูว่าเธอคงไม่มาละล่ะ"

"ทำไมมึงพูดจาหมาๆแบบนี้วะ"

"มันก็จริงป่ะวะ ถ้าเธอจะมาจริง เธอคงมานานแล้ว ไม่ต้องให้พวกเรามายืนรอแบบนี้หรอก"

บาสเงียบไปซักพัก เหมือนกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่ในหัว

"ก็จริงอย่างที่มึงพูดว่ะไอ้พีช ถ้าเธอจะมาจริง เธอคงมานานแล้ว"

"ก็ใช่ไง เพราะฉะนั้นไอ้บาส มึงกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวยายมึงคิดถึง"

"เห้อ...กลับก็กลับวะ"

หลังจากบาสพูดจบซักพัก รถเมย์ก็มาพอดี

"เฮ้ย!ไอ้บาสรถเมย์ที่มึงต้องขึ้นมาพอดีเลย"

"นั้นกูกลับก่อนนะพีช บายๆกลับบ้านดีๆ"

"บายๆครับเพื่อนบาส"

บาสขึ้นรถเมย์ด้วยความเศร้า แต่พอรถเมย์ออกตัวไปแล้ว เขาก็เหลือบมามองป้ายรถเมย์ ป้ายที่เขาอยู่เมื่อกี้  บาสถึงกับตกใจกับภาพที่ตัวเองเห็น เพราะว่าเขาเห็นผู้หญิงที่เขาอยากเจอกำลังเดินมาที่ป้ายรถเมย์ บาสที่เห็นดังนั้นเขาจึงรีบจะไปกดออดเพื่อจะลงจากรถทันที แต่เหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเขาเลยเพราะว่าออดที่เขากด มันเป็นออดที่พังจึงทำให้กดไปก็ไม่มีเสียงออกมาอยู่ดี

"เวรเอ้ย....เอิ่มลุงครับจอดตรงนี้หน่อยครับ"

"มันไม่ใช่ป้ายรถเมย์จอดไม่ได้" ลุงขับรถเมย์พูดขึ้น

"แต่ลุงครับ...."

"ถ้าจะลงจริงๆก็ต้องไปลงข้างหน้า"

"เวรเอ้ย อุส่าต์ได้เจอแล้วแท้ๆ" บาสพูดกับตัวเองด้วยความหงุดหงิด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***