ตอนที่2อยากเจออีกจัง

"ผมกลับมาแล้วครับยาย"

"ทำไมวันนี้กลับเร็วจังเจ้าบาส"

"ก็ผมคิดถึงยายนี่ครับ" บาสวิ่งไปกอดยายของเขา

"นี่ยายหายใจไม่ออก ตัวก็เหม็นยังจะมากอดยายอีก"

"โฮ้ยาย พูดแบบนี้บาสก็เสียใจนะ"

"ยายล้อเล่น ปะๆไปอาบน้ำจะได้มากินข้าว"

"รับทราบครับ"

ขณะที่บาสอาบน้ำอยู่ เขาก็นึกถึงเรื่องตอนที่เขาโดนหาเรื่องจากพวกเด็กอินเตอร์ 

"ถ้าเด็กบ้านรวยนั่น มันต่อยเราขึ้นมาจริงๆ เราจะทำไงวะเนี่ย ยิ่งต่อยใครไม่เป็นด้วย.....แต่ก็ดีนะที่มีเธอคนนั้นมาช่วยซะก่อน"

อยู่ดีๆเขาก็ยิ้มขึ้นมาทันทีที่เขานึกถึงผู้หญิงที่มาช่วยเขา

"เฮ้ย! คิดไรอยู่วะเนี่ย หุบยิ้มเดี๋ยวนี้บาส หุบยิ้มซิวะ  ..แต่จะว่าไปเธอคนนั้นก็น่ารักดีนะโอ้ยยยอยากเจออีกจัง"

"บาสๆ อาบน้ำเสร็จรึยัง กับข้าวเย็นหมดแล้วนะ"

"อ๋อครับยาย จะไปกินเดี๋ยวนี้ล่ะครับ"

หลังจากที่บาสแต่งตัวเสร็จ เขาก็รีบมาที่โต๊ะอาหารเพื่อกินข้าวทันที

"ทำไมช้าจัง ปกติไม่เคยอาบน้ำช้าขนาดนี้หนิ"

"พอดีวันนี้มันร้อนน่ะครับ เลยอยากอาบน้ำนานๆ"

"อ่าๆ..กินข้าวเถอะๆ"

ขณะที่สองยายหลานกำลังกินข้าวกัน อยู่ดีบาสก็พูดขึ้นว่า

"ยายครับ ถ้าอยู่ดีๆเรานึกถึงหน้าใครคนนึงแล้วเราเผลอยิ้มให้กับคนที่เรากำลังนึกถึง เขาเรียกว่าอะไรหรอครับ"

"อืม...ยายก็ไม่รู้เหมือนกันหรอกนะ แต่ก็อาจจะเรียกว่า"

"ว่า.."

"ความรักล่ะมั้ง"

"ห้ะ!ไม่ใช่อะยาย"

"เอ้าแล้วจะเรียกว่าอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่ความรัก"

"นี่เราชอบเธอคนนั้นหรอ ไม่ใช่ละๆ"

"เดี๋ยวนะๆ นี่แกมีคนที่ชอบหรอ"

"ห้ะ!ป่าวครับ ผมนี่นะจะมี ผมเป็นเด็กเรียนจะตายยายก็น่าจะรู้ดีหนิครับ"

"เด็กเรียน? เด็กเรียนที่ไหนมันได้ผมการเรียนต่ำกว่า3"

"บูลลี่อะยาย คนเรามันก็เก่งไม่เหมือนกันไหม"

"แล้วแกเก่งอะไรบ้างละ"

"เยอะเลยครับ ก็พวกกีฬา ละก็...เอิ่ม"

"ไหนบอกว่าเยอะ"

"ผมแค่คิดไม่ออกเฉยๆครับ แต่ที่จริงมันเยอะกว่านี้"

"จ้าา พ่อคนเก่งของยาย"

สองยายหลานคุยเล่นกันอย่างมีความสุขเป็นบรรยากาศตอนกินข้าวที่ดีเลยทีเดียว    แต่ใครจะคิดว่าบรรยากาศตอนกินข้าวมันจะดีสำหรับทุกคนเสมอไปกันล่ะ

"วันนี้ชั้นได้ข่าวว่าที่โรงเรียนมีให้ลงสมัครสอบคณิตศาสตร์หนิ"

"ค่ะ"

"แล้วแกลงไปรึยัง"

"เอิ่ม..ยังค่ะ"

"ทำไมยังไม่ลง ชั้นเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าถ้ามีให้สอบอะไรแบบนี้ให้ลงไปซะ"

"........"

"ถ้าเกิดแกได้คะแนนสูงขึ้นมา มันจะทำให้เป็นหน้าเป็นตาให้กับบ้านเรามากเลยนะ"

"แต่หนู.....คือว่า"

"ไม่อยากลง"

"ค่ะ"

"แค่ทำข้อสอบไม่กี่ข้อ ระดับแกจะทำไม่ได้เลยรึไง"

"หนูรู้ค่ะ แต่ถึงยังไงหนูก็ไม่อยากลงอยู่ดี"

"ถึงว่าทำไมผลการเรียนของแกถึงได้แย่ขนาดนี้ เพราะแกไม่รู้จักพัฒนาตัวเอง ไอ้นั้นก็ไม่เอา ไอ้นี้ก็ไม่เอา"

"......."

"เอิ่มคุณคะ รู้อาจจะมีเหตุผลที่ไม่ลงก็ได้นะคะ" อยู่ดีๆก็มีเสียงของผู้หญิงพูดแทรกขึ้นมา

"เหตุผลงั้นหรอ คุณนี่เข้าข้างลูกไปทุกเรื่องเลยนะ"

"ไม่ใช่อย่างงั้นนะคะคุณ ชั้นแค่คิดว่ารู้อาจจะมีเหตุผลของลูกจริงๆ"

"เหตุผลโง่ๆน่ะซิ ขี้เกียจล่ะซิไม่ว่า ชั้นอุส่าส่งให้แกไปเรียนโรงเรียนอินเตอร์ โรงเรียนที่สูงส่งกว่าใครๆ แต่ทำไมแกไม่เคยเห็นบุณคุณชั้นบ้างเลย"

"......."

"เป็นใบ้รึไง คุยด้วยแล้วไม่ตอบ"

"แล้วถ้าหนูบอกว่าหนูเกลียดล่ะคะ"

"ว่าไงนะ"

"เกลียดที่ต้องอยู่ในกะลาแบบนี้ หนูไม่เคยเป็นอิสระเลย วันๆพ่อก็ให้หนูเอาแต่เรียน เสาร์อาทิตย์แทนที่จะได้พักผ่อน แต่กลับต้องไปเรียนพิเศษ แล้วตอนหลังเลิกเรียนหนูยังต้องไปเรียนพิเศษเพิ่มอีก พ่อรู้ไหมคะหนูโคตรเกลียดวันที่ผลสอบออกเลยเพราะพอหนูเอาผลสอบมาให้พ่อดู พ่อก็จะบอกหนูว่าทำไมได้แค่นี้ ,โง่,คนอื่นยังทำได้ดีกว่านี้เลย หนูโคตรเกลียดชีวิตแบบนี้เลย"

"แกจะพูดแบบนี้กับชั้นไม่ได้นะ ที่ชั้นทำไปก็เพื่อตัวแกล้วนๆ"

"ตัวหนู หรือว่าตัวพ่อเองกันแน่ ใช่ซิถ้าหนูได้เกรดดีๆพ่อจะได้เอาไปอวดคนอื่นว่ามีลูกสาวเก่ง"

"ใช่ ชั้นจะได้เอาไปอวดคนอื่น แต่ดูผลการเรียนแกซิ คะแนนบางวิชาได้แค่70เต็ม100 แล้วตัดภาพไปที่ลูกคนอื่นเขาได้ตั้ง90  อย่างงี้ชั้นจะเอาอะไรไปอวดคนอื่นเขา"

"เห็นแก่ตัว"

"แกว่าไงนะ"

"เห็นแก่ตัว พ่อมันเห็นแก่ตัวไม่เคยเห็นใจคนอื่น เอาแต่ตัวเองเป็นหลัก!"

(แป๊ะ!) เสียงตบ

"อีลูกเวร แกกล้าพูดกับพ่อแกแบบนี้ได้ยังไง"

"พ่อก็ไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้กับหนูเหมือนกัน"

เธอเดินหนีเข้าห้องไปโดยทิ้งให้พ่อของเธอยืนโมโหอยู่อย่างนั้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***