ระวังตอนกลางคืนให้ดี

[ช่วยด้วย!]

[คนบ้ากัดข้า!]

[คนบ้ามันกัดคอข้า!]

ชายชุดขาว เลือดท่วมไปไหลย้อยไปถึง เดินส่ายร่างโงนเงน ผิวซีดเผือด เสียเลือดมาก เลือดที่ไหลย้อมเสื้อฟากหนึ่งจนกลายเป็นสีแดง

[ช่วยข้าด้วย...]

เสียงที่แผ่วเบาราวกับกระซิบข้างหู แต่ชาวบ้านที่เห็นเห็นเหตุการสลด ก็มองดูอย่างเฉยเมย และชายชุดขาวก็ค่อยๆแน่นิ่งไปทั้งยืน ทุกคนไม่ได้สนใจเลยสักนิดคิดว่าเป็นการล้อเล่นแต่เพียงเท่านั้น

[แล้วเขาก็แน่นิ่งไป]

ก่อนที่ควันฝุ่นคลุ้งมาจากข้างหลัง เห็นคนจากฝังนั้นวิ่งหนีกันอย่างอุดตลุด และเสียงคำรามก็ดังขึ้น มันดังยิ่งกว่าสัตว์ใดๆในโลก

คนรอบข้างข้าก็ได้วิ่งอย่างแตกตื่น!

ก่อนที่ข้าจะเห็นพวกผีดิบมันกรูเข้ามาเป็นฝูง และข้าก็ได้ต่อสู้กับมัน

[ถ้าหากที่เจ้าพูดเป็นความจริงแล้ว ทำไมเจ้าถึงโดนกัดแล้วไม่กลายเป็นผีดิบ?]

[เพราะข้ามีภูมิต้านทานมันอย่างไรเล่า]

[หือ....แค่เนี้ย?]

ณ คุกตระกูลหยุน ข้าทำงานเป็นผู้สอบสวนมา20ปีข้ายังไม่เคยเจอคนที่โกหกด้วยเรื่องไร้สาระตาใสๆอย่างนี้มาก่อนเลย อย่างว่ายิ่งอยู่นานยิ่งเจออะไรที่ไม่เคยเห็น

[ใช่]

[ดูเหมือนว่าเหตุผลแค่นี้ของเจ้าจะไม่สามารถพาเจ้าออกจากเรือนจำแห่งนี้ได้นะ]

[หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ข้าไปที่เกิดเหตุก็ไม่เห็นมีผีดิบแม้แต่ตัวเดียว เจ้าหลอนอะไรอยู่]

[มีแต่เจ้าที่กึ่งหมดสติแต่ยังกำดาบอยู่นั่งคุกเข่าอยู่บนกองซากศพ]

[ถ้าหากเจ้ายังไม่ยอมพูดความจริง เจ้าจะถูกประหารในเวลาเที่ยงวันพรุ่งนี้]

[อะไรที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ในตอนนี้ข้าก็ได้แจ้งเจ้าไปหมดแล้ว]

[งั้นคงไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก]

เด็กคนนี้เกี่ยวข้องอย่างไรกับวิชาดูดวิญญาณที่ใช้กับศพของพรรคมารกันนะ ดูจากหน้าตาก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ อายุก็ประมาณ15ปี ดูไม่น่าจะฝึกวิชามารเลย

แล้วเขาก็ลุกออกไปจากที่คุมขังใช้มือขวาผลักลูกกรงเปิดลูกกรงและก้าวขาข้างหนึ่งออกมา

[ช้าก่อน!]

โห้ ยังพอรู้ความอยู่สินะ

[ตอนนี้กี่โมงแล้ว?]

หน้าของผู้สอบสวนเปลี่ยนสีจากยิ้มเยาะเป็นโกรธกริ้วได้แต่ยืนหันหลังขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกำหมัดอยู่อย่างนั้น

[นายท่านคนของตระกูลถังขอเข้าพบด่วนขอรับ]

ให้เข้ามา!!

[ข้า ถัง ซินหลาน มาในนามของตระกูลถังเพื่อขอศพของชาวบ้านที่ถูกอ้างว่าเป็นผีดิบไปชันสูตร]

[นำทางพวกเขาไป]

[นี่เจ้าน่ะ ใช้ห้องที่ปิดได้จากข้างนอกในการเก็บศพพวกนั้น เช็คให้ดีเพื่อไม่ให้มันลุกขึ้นมาอีก แล้วก็ถ้าจะให้ดีต้องเป็นที่ๆไม่ส่งกลิ่นมาข้างนอกด้วย]

[ท่าน หยุน ชิงหยาง ผู้นี้คือ !]

[ข้าชื่อว่า นาจา แค่นาจาไม่มีสกุล]

[เขาคือนักโทษ..]

[ผู้ต้องสงสัยโว้ย!!!]

[ใช่ๆผู้ต้องสงสัย เจ้าจะเสียงดังทำไมตื่นเต้นที่ได้เจอสาวงามเหรอ แล้วก็เจ้ามีเวลาถึงแค่เที่ยงพรุ่งนี้อย่าได้สนใจโลกใบนี้นักเลย]

ความงามของถัง ซินหลาน ถ้ามีตาคงไม่มีชายใดในโลกที่จะปฏิเสธความงามของสาวสวยคนนี้ได้ แต่ทว่าที่ข้าต้องรีบแก้ต่างนั้นหาใช่ข้าหมายปองนางไม่ เพียงแววตาของที่ซื่อตรงของนางนั้นมันจะช่วยให้ข้าออกจากที่นี่ได้

[ถ้าใช่แล้วอย่างไร,ถ้าไม่ใช่แล้วอย่างไร ถ้าชอบแล้วเจ้าจะแต่งกับข้าหรือ?]

ที่เจ้าพยายามจะสื่อคือแม้เจ้าจะอยากสานสัมพันธ์กับข้าแต่เจ้าอย่างไรก็เป็นนักโทษสินะ

[เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องศพนี่ไม่ใช่เรื่องที่นักโทษอย่างเจ้าจะต้องกังวล ตระกูลถังถึงอย่างไรก็เป็นตระกูลที่เชี่ยวชาญด้านแพทยศาสตร์เป็นพิเศษ]

นางพูดจบก็ไม่รีบรอกลับหลังและเดินจากไป

[เจ้ายังไม่ได้ตอบข้าเลย]

[ข้าไม่ได้สนใจเจ้า]

[ข้าไม่ได้พูดกับเจ้า]

[ข้าเจ้านั่นต่างหาก]

[เจ้าชอบผู้ชายรึ]

[บ้าเหรอ]

[ข้าถามเวลาโว้ยเวลา]

[นี่ก็ใกล้6โมงเย็นแล้วน่ะ]