ไอมั่ว

สวัสดีครับผม“กายฟ้า”อายุ 17 เดี๋ยวก็ 18 ละ เกิดไวก่อนเพื่อนอีก วันนี้เป็นวันที่ผมไม่อยากให้มันถึงเลย

วันเปิดเทอม วุ เหมือนไหร่ผมจะจบๆไปสักทีก็ไม่รู้เวลานานเกินรอ มาโรงเรียนก็ต้องมาเจอไอ..คิมหันต์ อีก

ผมละเบื่อขึ้หน้ามันจริงๆ

วันเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก เปิดเรียนได้ไม่กี่วันก็สร้างตำนานละ ผมมีคนที่ชอบอยู่คนนึง พี่เค้าชื่อ ฝนฝน พี่เขาสมบูรณ์แบบทุกอย่างน่ารักมากมากด้วย

ผมชอบพี่เขามา 2 ปีแล้วยังไม่ได้คุยกับพี่เขาเลย มั่วแต่เขินพี่เขาไม่กล้าเข้าไปสักที แต่ใครจะกล้าไม่ดูเบ้าหน้าผมเลย พี่เค้าออกจะน่ารักมีคนเข้าหาตั้งมากมาย แต่มันจะมีคนนึงที่ คบกับพี่เขาแล้วคบคบเลิกเลิก ไอคิมหันต์ มารหัวใจผม ผมล่ะหมั้นไส้มันจริงๆ ระหว่างที่ผมคิดอยู่นั้น

“กายฟ้า!”

เสียงไอมารหัวใจผมนั่นและ วุ เรียกอยู่ได้ ทำไมผมต้องมาเจอมันด้วยเนี่ย

“ไอกายฟ้า!”

“อะไรของมึงว่ะ”

ผมหันไปหามันด้วยความหงุดหงิด และตะโกนใส่มันอย่างคุ้นเคือง

“มึงจะหงุดหงิดใส่กูทำไมเนี่ย"

“วันนี้กูอารมณไม่จอยว่ะ กูไปก่อนนะ”

ผมพูดไปอย่างนั้นแล้วผมก็รีบรุกออกจากเก้าอี้ทันที่ แต่มีฝ่ามืออันใหญ่มือฟากด้วยแหล่ะน่ะ โอ้ยๆ มันจำแขนผมอีกแล้ว อะไรว่ะเนี่ย!!!

“เดี๋ยว ไปกินข้าวกับกูก่อน”

“ไม่ว่า-”

“แต่วันนี้กูพาพี่ฝนฝนมาด้วยนะ”

“เค ตกลง”

คุณก็รู้ผมเป็นคนแบบนี้อะพี่ฝนคือที่สุดของผมแล่ว!อะไรที่ผมพี่ฝนผมเอาหมดแต่ไม่ได้จะเอาแบบนั้นนะจากนั้นผมก็เดินไปกับมันแต่รู้สึกว่า มันสูงกว่าผมแล้วนะ จากแต่ก่อนผมสูงกว่ามันอีก ตอนนี้ใครๆก็คิดว่าผมอยู่ ม.3 โถ่วเอ้ย! ผมอยากถามมันจริงๆนะว่ามันสูงเท่าไหร่ มันก็คงจะตอบกวนตีผมอีกว่า เท่าไหล่ ผมละหมั่นไส้มันจริงๆ อยากต่อยสัก 3-4 ที

“ไอกายมุงคิดไรอยู่อะ”

“ห่ะ อะไร”

“กูถามว่ามึงคิดอะไรอยู่เห็นช่วงนี้มึงเหม่อๆ”

“กูก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อยนั่นแหล่ะ”

มันหยุดเดินละมองผมแบบ... อะไรว่ะนั้น ตัวโครตสูงมองผมด้วยสายตาที่แปลก โครตจะแปลก เอิ่ม

“มึงหยุดเดินทำไมเนี่ย”

“กูถามว่ามึงคิดอะไรอยู่”

“จะรู้ไปทำไมรู้ไปก็ไม่ได้ประโยชน์”

“เอ้าไอนี่”

ผมเดินนำมันไปที่โรงอาหาร ผมก็แค่คิดว่าทำไมมันตัวสูงแค่ไม่กล้าถาม มันชอบกวนตีนผมอะ อีกอย่างที่ลืมบอกไป ผมเดินไปไหนมาไหนก็มีสาวๆกรี๊ดที่กรี๊ดก็เพราะมันนั่นแหล่ะ แถมตอนที่ผมเดินกับมันมีคนกรี๊ดก็ยังมีสาวๆที่จิ้นผมกับไอคิมหันต์อยู่เหมือนกัน จิ้นไปได้ไง ผมได้แอบไปติดตามและส่องไอพวกที่สร้างกลุ่มด้อมในทวิตเตอร์ คิมหันต์กับกายฟ้า อะไรว่ะ งงสัด

“ไอกายมึงเหม่ออีกแล้วนะ”

“เอ่อ...กินข้าวไปเหอะ”

“กายกูถามมึงหน่อยดิ่”

“อืม”

“ทำไมมึงไม่จีบพี่ฝนสักทีว่ะ”

“ก็กูไม่กล้านี้วา”

“มึงต้องเอาจริงเอาจังได้ละพี่เขามีแฟนไปกี่คนกี่รอบละมึงนี่น่า”

“เอ่อนา บ่นเยอะก็กูจีบใครไม่เป็นอะให้ทำไง”

“เดี๋ยวกูสอนมึงเอง”

“....ยังไง”

หลังจากนั้นมันก็เล่าอะไรไม่รู้ต่างๆนาๆ ผมปวดหัวตายละ ผมฟังมันไปเรื่อยๆ ผมก็เพ้อหลับไป ผมคิดว่ามันคงเหล่าจบแล้วเมื่อมันปลุกผม

“ไอกาย!”

“อะไร”

“หลับสบายเลยมึง”

“มึงบ่นไรของมึงกูไม่รู้เรื่อง”

“ที่กูพูดมามึงไม่เข้าใจเลย”

“เอ่อ”

“วุ มึงก็รอเค้ามีลูกนั่นแหล่ะ”

“เอ้า”

มันพูดแล้วมันก็เดินออกไป มันคงโกรธผมแน่ๆที่ผมไม่ฟังมันโอ้ย ไอนี่นิ ขี้งอนจังเลยว่ะทำตัวเหมือนผู้หญิงอยู่ได้ วุ รำคาญ

ผมบ่นเสร็จก็ลุกตามมันออกไป นี่คือผมต้องไปง้อมันใช่ไหมเนี่ย

“คิมหันต์!!”

เดินเร็วจังว่ะ

“ไอคิมหันต์”

“อะไรของมึง ตามมาทำไม”

“กูตามไม่ได้หรือไง”

“เออ!”

“มึงเป็นไรเนี่ย”

“คน”

“หยุด!!!”

ผมไปขว้างมันแล้วก็เคลียร์กับมัน ถ้าง้อไม่หายก็ไม่ต้องคุยแค่นั้นแหล่ะ ผมเหนื่อยแล้วนะ

“มึงโกรธอะไรกูเนี่ย”

“ก็มึงไม่ฟังอะกูหวังดีนะโว้ย”

“เออ ขอโทษ”

“อืม”

“อ่าวหายง่ายจังว่ะ”

“อยากให้กูโกรธต่อหรอได้”

“ไม่ๆๆๆๆ ไอนี่กูเหนื่อยนะพอเลย”

พูดเสร็จเราสองคนก็เดินเข้าห้องกันเข้าห้องปุ๊บผมก็ไม่ได้คุยกับมันละทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นผมเมินมันทันทีเพราะถ้าไปรู้สึกดีกับมันจะยุ่งเหยิงไปมากกว่านี้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***