ព้ਹଏມњព์ ตอนที่ ๔

ประวัติไสยดำหรือมนต์ดำ

​​​​​​​​​ไสยดำหรือมนต์ดำ มีมาตั้งแต่สมัยโบราณแม้ปัจจุบันก็ยังมีคนใช้อยู่ เพราะมีความชั่วร้ายแฝง อยู่ และใช้เพื่อให้คนอื่นได้รับทุกข์ทรมานจนอาจถึงแก่ชีวิตได้ มนต์ดำจึงเป็นสิ่งที่อันตรายอย่างหนึ่ง หมอผีนิยมนำผีตายท้องกลมหรือผีตายโหง เพราะเชื่อว่ามีความเหี้ยนเป็นอย่างมาก...

หลังจากที่อินทร์เริ่มเข้าช่วงอายุ19ปี อินทร์ได้ฝันแปลกประหลาดมากขึ้นและสนใจเกี่ยวกับมนต์ดำขึ้นมากทีเดียว

....Rrrrrrr.....

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในขณะที่ผมกำลังค้นหาประวัติเกี่ยวกับมนต์ดำ...สายนั้นเป็นสายโทรเข้าของเพื่อนอินทร์เองเป็นเพื่อนที่สนิทกันตัังแต่ตอนประถม

"หาโหล ว่าไงสิน"

"คือกูจะถามว่าเสาร์นี้ว่างไหม ไปเที่ยวโรงหนังกัน"

"เสาร์นี้หรอ อื้ม ว่างนะแล้วไปกี่คนอะ"

"ไปกัน2คนถ้าอินทร์ไปก็รวมเป็นสามคน"

"อ๋อ โอเค เดี๋ยวอินทร์ไปด้วยช่วงนี้เบื่อๆอยู่พอดี"

"เคเจอกันวันเสาร์นะ"

หลังจากที่สินวางสายไปแล้วอินทร์ก็กลับมาสนใจในหน้าจอคอมของตนที่ศึกษาเกี่ยวกับมนต์ดำและความเป็นมาเป็นไปอย่างไรและจุดเริ่มต้น...

13:00 น.

หลังจากที่อินทร์ศึกษาเกี่ยวกับมนต์ดำไปช้าๆก็ถึงเวลาที่อินทร์จะได้นอนกลางวันแล้วละ การนอนกลางวันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำรับอินทร์เลยนะจะบอกให้:) 

หลังจากที่อินทร์ขึ้นไปยังเตียงนอนเสร็จแล้ว อินทร์ค่อยๆเอาหัวลงไปที่หมอนช้าๆ เมื่อหัวได้ลงถึงหมอนแล้วอินทร์ก็ค่อยๆหลับไป...

ตลาดศรีจันทร์

ตลาดศรีจันทร์เป็นตลาดที่พ่อค้าต่างชาติล้วนมาค้าคายกันที่นี้ ไม่ว่าจะมีการค้าขายทาส เครื่องประดับตกแต่ง สมุดเครื่องเขียน อาหารและเครื่องใช้ต่างๆล้วมมารวมกันอยู่ที่นี้

"เข้ามาซื้อกันได้นะจ๊ะ เครื่องประดับตกแต่งสวยๆทั้งนั้นเลยจ้าา"แม่ค้าพ่อค้าในตลาดศรีจันทร์ล้วนเรียกลูกค้าที่ไม่ซํ้าใคร...ทุกคนต่างเรียกลูกค้าที่แตกต่างกันไป คนต่างชาติเข้ามาข้าขายจบดิบดี รํ่ารวยไปตามๆกัน

"แม่สำรวยมีไรขายบ้างจ๊ะ"

"อ้าว! พ่ออินทร์ มาตั้งแต่เมื่อใดกัน ไม่มาหาป้าเสียนาน"

"พอดีอินทร์ติดข้าราชการนะจ๊ะแม่สำรวย แล้ววันนี้มีอันใดขายบ้างรึ"

"ก็มีขายแบบทุกวันนั้นและ พ่ออินทร์จะกินปลาหรือไม่ ข้าจะได้เอามาให้"

"ไม่เป็นไรดอกจ๊ะแม่สำรวย ข้าแค่อยากมาเยี่ยมแม่สำรวยเฉยๆดอก "

"มาทั้งทีก็ต้องได้ของจากข้าไปสิ ไม่ต้องเกรงใจดอกหนาคนกันเอง"

"งั้นก็ได้จ๊ะ แล้วช่วงนี้สบายดีหรือไหมจ๊ะ"

"ชีวิตข้ารึ ช่วงนี้ก็ดีและว่ะพอมีพอใช้ ไม่นานก็คงตายฝังลงดินนั้นเสีย"

"เอ้า แม่สำรวยทำไมพูดแบบนั้นละจ๊ะ"

"พ่ออินทร์ก็เห็นว่าข้าแก่ขนาดไหนเชียว แล้วนี้จะกลับเลยรึ"

"จะกลับแล้วจ๊ะแม่สำรวยพอดี ข้าต้องไปเรือนของท่านขุนบดินนะจ๊ะ"

"อ๋อ งั้นรึ...อันนี้ปลาเจ้ากินเยอะๆเข้าใจหรือไม่เองจะได้ฉลาดๆ"

"555ไม่ได้หลอกด่าข้าใช้หรือไม่"

"ข้าจะหรอกด่าเอ็งทำไม ไปๆเอ็งกลับไปได้แล้ว"

"จ๊ะแม่สำรวย ขอบใจนะจ๊ะ ข้าไปก่อนนะ"อินทร์รับของแล้วไว้แม่สำรวยก่อนที่จะกลับไปและเดินทางไปบ้านของท่านขุนบดิน

เรือนขุนบดิน

"จ๋อย ท่านขุนบดินอยู่เรือนหรือไม่"

"อยู่ขอรับ ท่านขุนบดินรอท่านอยู่ในเรือนขอรับ"

"อ่อ เยี่ยงนั้นรึ"พูดจบอินทร์ก็เดินขึ้นเรือนไป

ภายในเรือนล้วนตกแต่งไปด้วยสิ่งของที่สวยงามและของลํ้าค่ามากมาย ไม่ว่าจะเป็นสิ่งของที่พ่อค้าแม่ค้าต่างชาติมาขายล้วนอยู่ในเรือนนี้

" ท่านขุนบดินอยู่หรือไม่ ข้ามาแล้ว"

"เข้ามาข้างในสิ"บดินเอ่ยตอบรับ ก่อนที่อินทร์จะก้าวขาเข้าไปข้างในห้องนอน

"อ๊ะ ท่านขุน "เมื่ออินทร์เข้าไปในห้องนอนก็ถูกสวมกอดด้วยคนด้านในอย่างแน่นหนา

"พี่บอกให้เจ้าเรียกพี่ว่าเยี่ยงไร ทำไม​เจ้าไม่รู้จักจำเสียจริง"สวมกอดคนใต้ล่างแน่นขึ้นแล้วหอมแก้มเบาๆ

"พี่บดิน..."

"ใยเจ้าเรียกชื่อพี่เบาเสียจริง ไม่รักพี่แล้วกระไร น่าน้อยใจเสียจริง"

"อย่าน้อยใจข้าเลยนะพี่บดิน ข้าแค่เขินอายไป"

"จะอายกระไรไป มากกว่านี้เราก็เคยทำกันไปแล้วหนา"บดินกระซิบข้างหูเบาๆ

"พี่อย่าพูดเยี่ยงนั้นนะ ไม่งั้นข้างอนท่านแน่"

"โอ๋ๆ อย่างอนพี่ไปเลยหนา เดี๋ยวข้ายอมเจ้าทุกอย่าง"

"พี่บดินพูดจริงหรือไม่"

"พี่จะโกหกเจ้าไปทำไม"

"อื้ม...ข้าอยากดูนางรำ ข้าดูได้หรือไม่"

"ได้สิถ้าเป็นเรื่องที่เจ้าต้องการพี่จักหาให้เจ้าทุกอย่างที่ขอ แต่มีข้อแม้หนาพี่อยากให้เจ้าเป็นของพี่ทุกชาติทุกภพเจ้าจะยอมไหม"บดินยอมตามใจทุกอย่างเพื่อให้คนที่รักมีความสุข แม้ว่าสิ่งนั้นจะหายากเพียงใดเขาก็จะหามาให้

"ข้ายอม ยอมเป็นของพี่ทุกภพทุกชาติ จะมีแค่พี่เพียงผู้เดียว"

"ทำไมเจ้าถึงได้น่ารักถึงเพียงนี้หนา พี่จักรักเจ้าขึ้นทุกวันเสียแล้ว"พลางพูดไปแล้วหอมแก้มเบาๆ

หลังจากนั้นบทพูดมันก็เรือนรางไปและอยู่ดีๆภาพก็ตัดไปตอนที่ขุนบดินและอินทร์นั่งชมนางรำทั้งหลาย ที่รำอย่างสวยงาม ร่ายรำอยู่บนเรือน หลังจากที่ร่ายรำอยู่นั้นภาพในเรือนก็เริ่มเปลี่ยนไป...บ้านที่สวนงามนั้นเริ่มกลายเป็นบ้านไม้ร้างที่ผุพัง จากนางรำที่ร่ายรำอยู่หลายคนก็เริ่มหายไปที่ละหนึ่งคนสองคน...ตรงที่ท่านขุนบดินและอินทร์นั่งชมอยู่นั้นก็พลอยมีเลือดไหลออกมาจากตัว ทัังสองนั้งยิ้มแย้มปากเริ่มฉีกยิ้มอย่างพลางหันหน้ามาช้าๆก่อนเห็นผีนางรำโผล่มาหลังจากนั้นอินทร์ก็สดุ้งตื่นทันที

​



หลังจากนั้นอินทร์ก็นอนช่วงบ่ายไม่หลับอีกเลยถึงแม้ว่าอินทร์จะไม่กลัวผีก็ตามแต่อยู่ดีๆก็มาโผล่แบบนี้อินทร์ก็ไม่ไหวนะหัวใจจะวาย ในความฝันมันเหมือนความจริงเอามากๆเหมือนตัวอินทร์เองอยู่ที่นั้นมาก่อน และคนที่นั่งข้างกับบดินนั้นหน้าตาคล้ายเหมือนอินทร์มาก ไม่ใช่คล้ายแต่คือเหมือนเลยแต่จะมีตรงที่แตกต่างก็คือ หน้าอินทร์ในอดีตจะหน้าตาคมสวย แต่อินทร์ในปัจจุบันหน้าตาหล่อนะ ไม่ได้หน้าตาคมสวยด้วยหรือเขาจำคนผิดกันแน่...

"พี่จักจำเจ้าผิดไปเยี่ยงไร คนที่บอกจะรักจะอยู่กับพี่ทุกภพทุกชาติ ก็คือเจ้าใยละ หึ หึ หึ "คราวนี้มาแต่เสียงพูดแต่ตัวตนไม่ได้มาแต่ก็ทำเอาหลอนอยู่เหมือนกัน...

​

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***