เหลียว: จับมือกันแบบนี้เดี๋ยวก็โดนเม้ามอยหรอกว่าฉันกับเธอกำลังครบกันอยู่
เธอปล่อยมือลงจากนั้นก็เดินไปหยิบหนังสือมาอ่านแทนการจับมือ
ฉันเห็นแว่นของเธอมันเป็นแว่นที่สวยงาม
ทังลู่เซียว: เหมียวลี่ วู่ไถ่ บ้านเหรอ
ฉันพูดคุยเรื่องนี้โดยไม่ได้ตั้งใจด้วยความเพลินๆ
เธอไม่ได้บอกอะไรมาแล้วก็ยกรูปในโทรศัพท์มือถือให้ดูมันคือวัดเหมียวลี่ที่สภาพทรุดโทรมแตกหักและร้างมากเลย มีคนมาปิดพื้นที่ของวัดนี้จากนั้นก็ถูกรื้อทิ้งไปแล้วแต่ก็ยังมีสภาพโทรมของวัดเหมียวลี่ให้เห็นได้อยู่แล้ว
เหลียว: อย่าห่วงไปเลยมันจะปรับปรุงแล้วตอนนี้ก็จะเสร็จในไม่ช้านี้นี่แหละ
เธอเดินไปหาเค่อเหลาจากทางด้านขวาจากนั้นก็เริ่มต้นพูดคุย
เค่อเหลา: อะไร?มีอะไร?
เธอชี้นักพยากรณ์ใหม่ให้เห็นเขาเริ่มจะไม่พูดอะไรแล้วก็พยักหน้าตอบกลับเหมือนว่าแบบก็มีแล้วงั้นกลับแต่ว่าไม่กลับ
เค่อเหลา: อยู่กับเหลียว..ไม่....คือเซียว.
ปู่เสือลินฮู: เรื่องของเหลียวจะกลับหรือไม่ก็ไม่ต้องมาบอกว่าให้กลับ
เธอเงยหัว
ทังลู่เซียว: รู้แล้วฉันไม่ได้จะบังคับใจเหลียวเลยแค่ช่วยแก้ปัญหาอะไรลงไปบ้าง
ทังลู่เซียว: งั้นคิดเองเรื่องนี้นะเหลียวฉันไม่ได้คิดอะไรหรอก
เหลียว: อือ
รุ่นพี่ซูฉี: อะไรนะแต่เข้าใจ
เหลียว: งั้นก็หายห่วงได้แล้วสินะงั้น...กลั..
รุ่นพี่ซูฉี: ไม่ไม่กลับ
ฉันถอนหายใจออกมา
เธอหัวเราะเล็กน้อย
.
ในร้านอาหารแห่งนึง
ทังลู่เซียว: เอาเป็นแบบเรียบง่ายล่ะได้ไหมคะคุณพี่พนักงานคะ ส่วน order 2 เอาเป็นลูกชิ้นใส้สอดถั่วคาราเมลชีสหวานไปเลยคะ
คุณพนักงาน ยาชิชูบะ-ซัง: อุ่นชีสหรือ อบชีสทาเนยไหมคะคุณลูกค้า
เธอจ่ายเงินสดและรับขนมหวานใช้งานบัตรสแกนจ่ายพิเศษ
เหลียว: ฟังภาษาญี่ปุ่นออกด้วยหรอเนี่ย?
เธอยกสมุดจดเรียนรู้ออกมาให้ดู เธอเขียนคันจิเน้นอ่านเน้นออกเสียงพร้อมกับเรียนรู้การพูดใช้ความหมายอย่างหนักเลยทีเดียว
ทังลู่เซียว: ฝึกฝนมานะแต่ก็ใช้ความพยายามที่ทำได้แล้วมาเพิ่มเติมความรู้การเข้าใจอย่างที่สุด
เพื่อนในชมรมเต้น: นู้นๆดูสิหวานกันอยู่ด้วยกันละเห็นไหม
เจียเฮา: อีกครั้งแล้วสินะงั้นช่วยเลิกแซวๆแผ่วๆหน่อยสิ
ฉันดูว่าเพราะอะไรถึงดูหวานกัน
เหลียว: ( นั่งข้างกันชิดกันคุยด้วยความสนิทสนมน่าประหลาด และมองว่าฉันกำลังแตะมือของเธออันที่จริงแล้วคือฉันก็เพียงแค่เผลอๆจนไม่รู้ว่ามือฉันไปแตะมือของทังลู่เซียวเลย
ทังลู่เซียว: ไปกันเถอะ
END
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments