ตอนที่ 2

เป็นเช้าอีกวันที่ฉันต้องตื่นมาเรียนเเต่เช้า เเต่ดีหน่อย เทอมนี้ฉันมีเรียนเเค่ 3 ตัว เเละเป็น 3 ตัวสุดท้ายเเล้ว เเต่เป็นวิชาที่ค่อนข้างจะเข้าใจยากมากๆเลย ต้องอาศัยทั้งความรู้เเละความเข้าใจในการเรียนด้วย เเล้วอีกอย่าง วิชาโปรเจ็คก็ต้องทำ เฮ้ออ เทอมนี้มันช่างยากจังเลยน๋าาาา

เเล้วเทอมนี้จะทำโปรเจ็คอะไรดีละ คิดไม่ออกเลยอ่ะ อืมมม เดี๋ยวค่อยคิดละกันนะ

“วันนี้ อาจารย์จะให้นักศึกษานั่งทำงานในห้องเรียนนะครับ”

“ค่ะ อาจารย์”

ยังไม่หมดคาบเรียนของวิชาที่ 2 เเต่เห็นอาจารย์บอกว่าติดประชุมเลยต้อง สอนเเค่นี้ก่อน ฉันเลยมีเวลาเคลียร์งานที่อาจารย์สั่งในห้องเรียนให้เสร็จไปเลย ไม่ต้องเอากลับไปทำที่ห้องอีก เเละอีกอย่างวันนี้ฉันต้องไปทำงานพิเศษอีก กว่าจะเลิกงานก็คงดึกพอดี

ฉันได้เเต่นั่งมองเพื่อนๆในห้องเรียนนั่งคุยกัน อย่างสนิทสนม ซึ่งต่างจากฉันที่นั่งอยู่คนเดียว ไม่มีเพื่อน บางครั้งฉันก็คิดนะว่า ทำไมต้องเป็นฉันที่ดิ้นรนอยู่คนเดียว เเละจะมีสักกี่คนที่เข้าใจฉัน T^T

22.00 น.

ผับเเห่งหนึ่ง

วันนี้เป็นวันเริ่มงานครั้งที่ 2 ของฉัน เเละวันนี้มันต้องดีกว่าเมื่อวาน เเละฉันจะต้องเรียนรู้งานให้ได้เร็วที่สุด เเละระหว่างการทำงาน ฉันสามารถทำได้ดีกว่าเมื่อวานเยอะเลย เเต่อาจจะมีผิดพลาดบ้าง เเต่ผิดพลาดน้อยกว่าเมื่อวาน

ทางด้านอีกคน

“วันนี้นายจะเดินทางกลับบ้านใหญ่ไหมครับ ผมจะได้เตรียมรถไว้”

“อืมม”

ผมไม่ได้ตอบอะไร ใน 1 เดือน ผมจะต้องขับรถกลับบ้านใหญ่ ไปทานข้าวเย็นพูดคุยกัน ตามประสาทครอบครัวใหญ่ ซึ่งมันไม่เห็นต้องทำ เเละผมก็ไม่ได้ชอบ เเละทกุครั้งที่ผมกลับไป มักจะมีคำถามเดิมๆ ที่ผมขี้เกียจพูด อย่างเช่น ‘เมื่อไหร่จะเเต่งงานมีครอบครัว’ ผมเบื่อที่ต้องพูดเรื่องเดิมๆซ้ำๆ

บ้านใหญ่

“วันนี้มึงมาช้านะไอพายุ”

“ผมติดประชุมครับ”

“เเล้วนี่ทานอะไรมาเเล้วหรือยังละ”

“เรียบร้อยเเล้วครับ”

“ฉันมีเรื่องที่ต้องคุยกับเเกอย่างจริงๆจิงๆสักที”

คงจะเป็นเรื่องเดิมๆ น่าเบื่อ

“เมื่อไหร่เเกจะเเต่งงาน มีครอบครัว มีลูกสักที ฉันอยากอุ้มหลาน”

“ผมยังอยากทำงาน ยังไม่อยากเเต่งงานมีครอบครัวตอนนี้ครับ”

“ฉันรู้ว่าเเกยังไม่อยากเเต่งงาน เเต่เเกก็รู้ว่า ฉันอายุเท่าไหร่เเล้ว จะรอให้เเกพร้อม ฉันคงตายจากโลกนี้ไปก่อนที่จะได้อุ้มหลาน”

“…”

ผมไม่ตอบอะไร เพราะต่อให้พูดไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เเละนี้คือเหตุผลทีไม่อยากกลับบ้านใหญ่ เเต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ อายุของผมก็ไม่ใช่น้อยๆเเล้ว หรือบางทีผมอาจจะยังลืมรักเก่าไม่ได้หรือผมยังไม่พร้อมที่จะมีครอบครัวตอนนี้

“เอาเป็นว่า….ผมพร้อมเมื่อไหร่ก็มีตอนนั้นแหละครับ”

“ -___- “

พูดครับผมก็เกินขึ้นห้องของตัวเอง โดยที่ไม่รอให้โต้ตอบอะไร ถ้าขืนอยู่ตอน คงได้เถียงกันอีกนาน น่าเบื่อเป็นบ้า ผมไม่ได้คิดว่าการมีครอบครัวจะเป็นเรื่องใหญ่อะไร เเต่ผมมองว่ามันควรเป็นเรื่องระหว่างคนสองคน เพราะต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันไปตลอดชีวิต เเละการจะเเต่งงานมีครอบครัว มันไม่ใช่ใครที่ไหนก็ได้ เเต่ต้องเป็นคนที่เรารักเเละไปด้วยกันได้

เเละการอยู่เป็นโสดโดยที่ไม่มีครอบครัว ในสมัยนี้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร คนที่อยู่ได้โดยไม่มีครอบครัวก็มีเยอะเเยะไป เเละคนที่เเต่งงานมีครอบครัว หย่าย้างก็มีเยอะแยะ มันเป็นเรื่องของหัวใจ คิดมากไปก็เท่านั้น ถ้าคนมันจะมี ถึงเวลาก็คงมีเองเเหละ

วันนี้ไหนๆก็กลับมาบ้านละ นอนพักสักวันคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง

หลังจากที่ผมอาบน้ำ เเต่งตัวเตรียมนอน ผมก็ได้ทำการปิดโทรศัพท์ เเละปิดทุกอย่างที่จะเป็นการรบกวนผมนอน เพราะมันเป็นเวลาที่ผมควรจะได้พักผ่อน

เช้าวันถัดมา

“ตื่นเเล้วเหรอลูก เป็นยังไงบ้าง นอนหลับสบายดีไหม หื้อมม”

“ก็ดีครับ นอนหลับดี”

เสียงผู้เป็นเเม่เอ่ยถามลูกชายของตน เพราะหลังจากที่ลูกชายทะเลกับปู่ ก็ไม่ได้เจอหน้าลูกชายอันเป็นที่รักเลยจะไปปลุกเพื่อมาคุยให้หายคิดถึงก็เกรงใจ อยากให้ได้พักผ่อนบ้าง คงทำงานเหนื่อย

“อาหารเช้าวันนี้ เป็นข้าวต้มปลา ของโปรดลูกเลยนะ”

“ครับ”

“กินเลยไหม กำลังร้อนๆเลย เเม่พึ่งทำเสร็จ”

“ได้ครับ”

ผู้เป็นเเม่ได้เเต่ยิ้มอย่างมีความสุข เพราะไม่รู้ว่านานเเค่ไหนเเล้วที่ลูกชายสุดที่รักไม่ได้กินข้าวฝีมือของตนเอง วันนี้เลยทำอาหารของโปรดลูกชายสักหน่อย

เธอได้เเต่มองเเละยิ้มกับตนเองอย่างมีความสุข กับการมองลูกชายตนกินข้าว มัวเเต่ทำงานหลัก สงสัยข้าวปลาไม่ค่อยได้กิน ดูผอมลงไปเยอะเลย

“ช่วงนี้งานหนักมากเหรอลูก”

“นิดหน่อยครับ”

“หื้อมม….. ทำงานหนักก็อย่าลืมดูเเลตัวเองบ้างละลูก เเม่เป็นห่วง”

“ครับ”

ห้องสมุดของมหาวิทยาลัย

“วันนี้ฉันต้องหาบทความสำหรับทำโปรเจ็คให้ได้เลย”

เพราะวันนี้ฉันตั้งใจว่าจะเริ่มทำโปรเจ็ค หาข้อมูลเเละความรู้อ้างอิงสำหรับทำโปรเจ็ค ถ้าเริ่มทำตั้งเเต่ตอนนี้อาจจะดีก็ได้ ตั้งเเต่ฉันเข้ามาเรียนที่นี่ ฉันก็พึ่งเคยมาห้องสมุดของมหาลัยเป็นครั้งเเรกเลย โอ้โห่ มันใหญ่มากๆเลย เเล้วฉันจะหาหนังสือสำหรับทำงานเจอไหมเนี่ย งื้ออ

ฉันเริ่มจากการไปถามหาหนังสือจากพี่บรรณาธิการเเละพี่เขาก็ให้คำเเนะนำฉันได้อย่างดีมากๆเลย เเละฉันก็พึ่งรู้ว่าที่นี่มีหนังสือมากมายที่ฉันสามารถยืมกลับไปอ่านที่หอได้ด้วย

หลังจากที่ฉันได้หนังสือที่ต้องการเเล้ว ปัญหาก็มีอยู่ว่า ฉันจะทำโปรเจ็คเกี่ยวกับอะไรดีนี่สิ ถ้าฉันคิดหมีออกงานก็จะไม่เดิน เพราะไม่รู้ว่าฉันต้องเริ่มจากตรงไหนก่อน

“วันนี้คงได้เเค่นี้แหละ”

ฉันได้เเต่บ่นกับตัวเองเเละเกินกลับห้องพักของตัวเอง

ระหว่างที่ฉันกำลังนึกว่าจะทำโปรเจ็คเกี่ยวกับอะไรดี ฉันก็รู้สึกเหนื่อยๆ เหมือนคนไม่มีแรง บางครั้งฉันก็น้อยใจตัวเองนะที่เกิดมาเป็นแบบ ทำไมฉันต้องดิ้นรนอยู่คนเดียว ถ้าฉันเกิดมาในครอบครัวที่มีเงิน ไม่ต้องดิ้นรนอะไรเเบบนี้มันจะเป็นเเบบไหนนะ จะรู้สึกดีเเค่นี้

บางทีนี่อาจจะเป็นโชคชะตาของฉันก็ได้ ฉันพยายามมาขนาดนี้แล้ว ฉันจะมาท้อไม่ได้ ขอเเค่ฉันสู้ต่ออีกสัก 2-3 ปี จะเป็นอะไรไป

วันนี้พักผ่อนหน่อยละกัน ไหนๆก็เป็นวันหยุดเเล้ว อืมม จะออกไปข้างนอกหรือจะนอนพักอยู่ห้องดีน่าาาาา อีกใจก็อยากนอนอยู่ห้อง อีกใจก็อยากออกไปเปิดหูเปิดตาดูโลกภายนอกกับคนอื่นเขาบ้าง เอายังไงดีน่าาา

“ออกไปห้างใกล้ๆเเถวนี้ดีกว่า”

ฉันตัดสินใจเเล้วว่าจะออกไปห้างเเถวๆนี้ เผื่อมีอะไรแปลกใหม่ที่น่าตื่นเต้นให้ดูบ้าง เเละหลังจากนั้นฉันก็ลุกไปอาบน้ำเเต่งตัวเพื่อจะออกไปข้างนอก ฉันเลือกใส่ชุดสบายๆ

“วันหยุด คนเดินห้างก็เยอะเหมือนกันนะเนี้ยยย”

ใช่! คนเยอะมาก มองไปทางไหนก็เจอเเต่คนเดินเต็มไปหมดเลย รู้งี้นอนตีพุงอยู่ห้องดีกว่า เสียดายจังง

ไหนๆก็มาละ หาสักแปปก็ได้

ระหว่างที่ฉันเดินไปเรื่อยเปื่อยก็ได้เจอกับคนๆหนึ่ง ที่เขาดูดี มีเสน่ห์มาก รูปร่างสูงโปร่ง ผมดำ นัยน์ตาดูมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก คนอะไรดูดีไปหมดเลย เเถวมากับผู้หญิงอีกคน ดูเเล้วน่าจะมีอายุหน่อย แฟนเหรอ?? หรือว่าจะเป็นเเม่น่า ?? เเละฉันคงจองเขานานไปหน่อย เขาเลยรู้ตัวเเละหันมาสบตาฉัน ทำให้ฉันรีบหันหน้าหนี เเละระหว่างที่เราสบตากันอยู่สักแปนั้นทำไมใจฉันมันเต้นเร็วอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนนะ ทำไมกันนะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***