ตอนที่ 1

ผับชื่อดังเเห่งหนึ่ง

21.00 น

ผมเดินทางมาถึงผับตามที่ได้นัดกับเพื่อนผมเอาไว้ เเละผมก็เดินตรงไปยังโซน VIP เพราะมันนั่งอยู่ตรงนั้น ถ้าพวกผมจะมาเที่ยวผับ พวกผมมักจะนั่งโซน VIP เท่านั้น ทำไมนะเหรอ เพราะพวกผมเป็นเพื่อนเจ้าของผับนะสิครับ เลยกลายเป็นเเขกระดับ VIP ไปโดยปริยาย

“ไอพายุ ทางนี้ครับมึง”

เสียงเพื่อนผมเองครับ ซึ่งมันมีชื่อว่า ‘เเบงค์’ เป็นเพื่อนกันมาจะ 10 ปีเเล้วครับ ค่อนข้างจะสนิทมากระดับหนึ่งครับ

“ไงครับมึง ไม่ได้เจอกันสะนาน คิดว่าตายห่าไปละ ไม่เห็นติดต่อกูมาบ้างเลยนะมึง”

เป็นคำทักทายเเรกที่ผมเจอหน้ามัน ซึ่งมันเป็นเรื่องปกติครับที่พวกผมจะทักทายกันแบบนี้

“นี่คำทักทายของมึงเหรอครับ”

“…….”

ผมไม่ตอบอะไรมัน เพราะขี้เกียจจะพูดกับมันละ

“คิดถึงกูไหมครับ ไม่เจอกูตั้งหลายปี”

“ไม่ครับ”

“ใจร้ายว่ะ”

เหนื่อยใจกับมัน วันนี้มันอารมณ์ไหนว่ะ อยู่ดีๆมาถามว่าคิดถึงมันไหม สงสัยจะลืมกินยาเขย่าขวด

“เเล้วไอเฟียกับไอตินละ ยังไม่มาอีกเหรอมึง”

“กูไม่รู้ครับ กูพึ่งมาถึง มึงเห็นมันไหมละ”

“กวนตีนละมึง”

20 นาทีผ่านไป

“ไงครับพวกมึง มาถึงกันนานเเล้วเหรอครับ”

“สักพักละมึง”

ในที่สุดก็มากันครบสักที รอนานชิบหายเลยว่ะ เเละอีกอย่างผมก็ไม่ค่อยมาในสถานที่เเบบนี้สักเท่าไหร่ เพราะมันน่าเบื่อ มีเเต่เหี้ยอะไรก็ไม่รู้

“มึงกลับมาไทยนานเเล้วเหรอว่ะ “

ไอเฟียเอ๋ยถาม หลังจากที่มาถึงเเล้ว

“ก็พึ่งมาถึงเมื่อวานนี้เเหละมึง กูโคตรคิดถึงพวกมึงเลยว่ะ”

“เอ้า มึง อย่ามาดราม่าตอนนี้นะเว้ย กูไม่มีอารมณ์จะปลอบใครตอนนี้นะมึง”

“ว่าเเต่มึงเถอะ ไอพายุ มึงเเต่งงานกับการ์ตูนเเล้วเหรอว่ะ”

ตุบ!!

“นี่มึงไม่รู้จริงๆเหรอว่ะ ไอเเบงค์”

“รู้อะไรว่ะ กูตกข่าวอะไรไปหรือเปล่าว่ะ”

“……..”

ทุกคนต่างมองหน้าผม ซึ่งผมเองก็ไม่ได้ตอบอะไร เพราะผมไม่อยากนึกถึงมัน ผมได้เเต่หยิบไวน์ขึ้นมากินโดยไม่สนใจสายตาเพื่อนๆของผมที่เหมือนอยากจะให้ผมเล่าให้ฟัง ซึ่งผมก็ไม่เล่า เพราะผม ขี้เกียจเล่า เเละไม่อยากพูดถึงมันอีก

“มันเลิกกับน้องตูนเเล้วครับมึง”

ไอตินเป็นคนบอก ซึ่งก่อนที่มันจะพูด มันได้มองหน้าผม ซึ่งผมเองก็ไม่ได้ว่าอะไร

“เอ้าเหรอว่ะ หรือน้องเขามีผัวใหม่เเล้ว ? “

“มึงไม่ต้องพูดก็ได้มั้ง”

“โทษครับมึง กูปากเร็วไปหน่อย”

ผมกับเพื่อนนั่งสังสรรค์กันไปสักพัก ก็พากันเเยกย้ายกับบ้านของตัวเอง ซึ่งผมเองก็ไม่ได้อยากอยู่ที่นี่นานอยู่เเล้ว เพราะผมมีประชุมงานช่วงเช้า

ถ้าถามผมว่า ผมเสียใจไหมที่น้องเขาทิ้งผมไปแต่งงานกับคนอื่น ผมเสียใจนะครับ เพราะผมกับน้องเขาก็คบกันมานาน เกือบ 10 ปี เเต่อาจเป็นเพราะผมไม่ค่อยมีเวลาให้เขา หรือเพราะผมกับน้องเขาไม่ใช่ มันเลยลงเอ๋ยแบบนั้น

ก่อนที่ผมจะเดินกลับ ผมได้เดินชนกับผู้หญิงคนหนึ่งในผับ

ตุบ!

“ขอโทษค่ะ”

เธอกล่าวขอโทษผม เเละโค้งเป็นการขอโทษ ซึ่งน่าจะต้องเป็นผมนะที่ต้องขอโทษเธอมากกว่า เพราะผมเป็นคนเดินชนเธอ ไม่ใช่เธอเดินชนผม เเต่ชั่งมันเถอะ

“ครับ”

ผมไม่ได้ยืนรอเห็นหน้าเธอคนนั้นเหรอกนะครับ เพราะเธอไม่เงยหน้ามาให้ผมเห็น เเละอีกอย่างผมก็รีบกลับบ้านด้วย

“อะไรกันว่ะเนี้ยยย”

เหล้ายกใส่เสื้อผมตอนไหนว่ะเนี้ยยย หรือจะเป็นตอนที่ผมเดินชนผู้หญิงคนนั้นว่ะ เหม็นชิบหายเลยว่ะ

เเละผมก็ขับรถกลับบ้าน

18.00 น.

ฉันเดินทางมาทำงานที่ผับเเห่งนี้เป็นที่เเรก เเละเป็นการเริ่มงานวันเเรกของฉันด้วย เพราะเพื่อนที่รู้จักเเนะนำมา เเละอีกอย่างเงินดีด้วย เเต่ก็อย่างว่าเเหละ ผับเเห่งนี้มีเเต่คนรวยเข้าอะเหนอะ

“สวัสดีคะผู้จักการ หนูชื่อมินนะคะ”

“ดีครับ เริ่มงานวันเเรกใช่ไหมครับ”

“ใช่คะ “

ฉันได้เเต่ยิ้มตอบ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อเเล้ว เเละอีกอย่างที่นี่ก็คอ่นข้างจะเย็นมากกเเละเสียงดังมากพอสมควร

“งั้นก็ทำงานทั่วไปก่อนละกันนะครับ”

“งานทั่วไปนี่คือ อะไรบ้างคะ มินจะได้ทำถูกคะ “

นั้นนะสิ งานทั่วไปที่นี่มีอะไรบ้างละ เพราะเเต่ละที่ งานไม่เหมือนกัน บางที่ก็ห้ามเด็กใหม่ทำนั้นทำนี่ เเละอีกงาน ผับที่นี่งานก็น่าจะเยอะด้วย มั้งนะ ไม่รู้สิ เพราะไม่เคยทำงานที่ผับมาก่อนนี่หน้า

“เเล้วเราทำอะไรเป็นบ้างละครับ”

“มินล้างจาน ช่วยเสริฟน้ำ เสริฟอาหาร ได้คะ งานที่ทำได้ก็มีเเค่นี่คะ เเฮร่ๆ “

ฉันได้เเต่ยิ้มเเห้งให้กับผู้จักการร้าน หวังว่าเขาคงไม่ไล่ฉันออกนะ

“โอเคครับ ไม่เป็นไรครับ งั้นก็ทำหน้าที่ช่วย พนักงานคนอื่น เสริฟน้ำไปก่อนนะครับ เพราะวันนี้ลูกค้าเยอะ”

“ได้คะ ขอบคุณคะ”

ฉันยกมือไหว้ผู้จักการร้าน

“วันนี้จะมีเเขก VIP มา ยังไงก็ดูเเลให้ดีละ”

“รับทราบคะ”

ทุกคนต่างคานตอบรับผู้จักการร้าน ซึ่งฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า แขก VIP ที่นี่เป็นยังไงอ่ะ เป็นคนรวยเเบบรวยมากๆเหรอ หรือเป็นลูกหลานคนใหญ่คนโตอะไรเเบบนี้หรือเปล่านะ

“เอ่อ พี่คะ พอดีหนูสงสัยคะ ว่าเเขกระดับ VIP นี่คืออะไรเหรอคะ”

ฉันถามพี่ที่หน้าตาดูใจดีๆ เเค่คิดเอาเองนะ

“อ้อ วันนี้จะมีลูกชายเจ้าของร้านผับเเละบรรดาเพื่อนๆมาผับนะ ทางที่ดี หนูอย่าไปแถวชั้น 2 จะดีกว่านะจ๊ะ

“อ้อ ได้คะ ขอบคุณนะคะ “

อ้อ เป็นอย่างนี่ นี่เอง

เเละฉันก็ทำงานมาเลื่อยๆ อาจจะมีเสริฟน้ำผิดโต๊ะบ้าง เเต่ยังดีที่มีพี่ใจดีคอยบอก คอยสอนงาน เพราะที่นี่โต๊ะเยอะมาก เเถมคนก็เยอะมากเช่นกัน สมัยนี่ผมฮิตกันเที่ยวผับมากกว่าเดินตลาดนัดเเล้วเหรอเนี่ย ฉันไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ย

การเดินเสริฟน้ำ เสริฟ อาหารที่นี่เหนื่อยเป็นบ้าเลยอ่ะ ถ้าเทียบกับทำงานตามร้านอาหารนะ ที่นี่เหนื่อยกว่าอีก เเต่ก็อย่างว่าเเหละ คนเยอะ ออเดอก็เยอะ จนฉันเดินชนกับใครก็ไม่รู้ จนน้ำในเเกวยกใส่คนๆนั้นเลย ฮืออ เเก้วละเท่าไหร่อ่ะ ต้องเเพงมากเเน่ๆเลยอ่ะ เริ่มงานวันเเรกก็เอาสะเเล้วว

“ขอโทษค่ะ”

ฉันรีบกล่าวขอโทษเเละโค้งเป็นการขอโทษ เผื่อเขาจะเห็นใจไม่เอาเรื่องฉัน

“ครับ”

ฉันไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา เพราะกลัวเขาจะเอาเรื่องฉันที่ฉันทำน้ำยกใส่เสื้อเขา จนเขาเดินไปไกล เเละฉันได้เเต่ถอนหายใจใส่ตัวเอง เเละเดินกลับไปบอกพี่ใจดี เเต่พี่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร

02.30 น.

เป็นเวลาที่ผับปิดร้าน ซึ่งวันนี้ปิดเร็วเป็นพิเศษ ปกติเเล้วจะปิดประมาณ ตี 5 เเต่วันนี่จะมีตำรวจมาตรวจความเรียบร้อยของร้านเเละระบบรักษาความปลอยภัยมั้ง เลยต้องปิดเร็วหน่อย

“กลับบ้านไปพักผ่อนดีกว่า พรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วย 2 วิชาเลยอ่ะ “

ฉันได้เเต่บอกกับตัวเองให้อดทนเเละสู้ๆไปก่อน เพราะไม่มีอะไรได้มาง่ายๆเหรอก บนโลกใบนี้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***