EP03 ฝังใจ

หนึ่งเดือนต่อมา

หลังจากวันนั้นมันก็ผ่านมาหนึ่งเดือนกว่าๆ เธอก็ลืมแต่ไม่เต็มร้อยเท่าไหร่และเธอก็ไม่ออกไปไหนโดยไม่มีพี่ชายไปด้วยอีกเลย

"อลันเค้าอยากตัดแว่น" ร่างเล็กเดินเข้ามาหาพี่ชายที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา

"หื้ม ทำไมหล่ะอลินก็สายตาดีปกตินิ?"!ชายหนุ่มเลิกคิ้วเอ่ยถามน้องสาว

"เค้าไม่อยากน่ารักแล้ว" เธอเอ่ยพูดอย่างหงอยๆ จนพี่ชายต้องกอดเบาๆ

"โอเคเดี๋ยวเค้าพาไปช่วงเที่ยงๆ" พอถึงเที่ยงเขาก็พาเธอมาซื้อของและตัดแว่นจนตอนนี้เธอเป็นเด็กเนิร์ดเต็มตัวเเล้ว

"อ้าวบังเอิญเจอสองพี่น้อง" คาร์เทอร์ที่มาทานข้าวกับเพื่อนๆร่วมงานเขาก็เหลือบเห็นเพื่อนสนิทและสาวที่แอบรักจึงเดินมาทัก

"สวัสดีค่ะพี่เทอร์" เธอดีขึ้นจนไม่กลัวผู้ชายคนนี้แล้ว

"ครับสบายดีมั้ยพี่ไม่ได้ไปเล่นด้วย" เขาเลี่ยงใช้คำว่าเยี่ยมกับเธอเพื่อไม่ให้เธอคิดมากเพราะไม่อยากให้เธอฝังใจ

คาร์เตอร์ขอตัวไปก่อนเพราะต้องเข้างานต่อจึงเอ่ยลาเพื่อนสนิท

"ไปที่บ้านกันเนอะ" เขาจะคุยเรื่องไปเรียนต่อกับที่บ้านเพราะไม่อยากให้ความทรงจำที่นี่มันฝังใจเธอและอีกอย่างวันที่เคแอลสารภาพบอกแค่ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นคนมีอิทธิพลในอิตาลี

ซึ่งเรื่องนี้พี่คาลส่งคนตามสืบให้อยู่

รถยนเต์คันหรูมาจอดที่บ้านหลังใหญ่ที่เป็นบ้านที่เขาและน้องสาวอยู่มาตั้งแต่เด็ก

"ไม่ต้องกลัวนะ ไม่เป็นไร" มือหนากำชับข้อมือเล็กด้วยความอบอุ่นก่อนจะจูงมือเดินเข้ามาภายในบ้านหลังจากที่จอดรถไว้

"อ้าวนึกว่าใครมาแล้วหรอจ้ะลูกๆ นึกว่าลืมคนแก่สองคนนี้แล้วซะอีก" หญิงวัยกลางคนพูดยิ้มๆ ก่อนจะเดินเข้ามากอดเข้ามาหอมลูกๆอย่างรักใคร่

"มาเหนื่อยๆ มาทานข้าวกับม๊ามา" แม้จะทานข้าวกันมาแล้วแต่ก็มานั่งทานกับบิดามารดาอีกครั้งเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจ

"มีอะไรหรอลูกถึงมาหาป๊าม๊าได้" มารดาเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าลูกๆ เหมือนมีอะไรจะพูด

"ผมว่าจะไปเรียนที่อังกฤษกับน้องหน่ะครับ ป๊าม๊าไม่ต้องห่วงนะผมจะดูแลน้องอย่างดีเลย" ใช่ว่าอยากจะไปอย่างเดียวเพราะเขาก็ทำงานมีเงินใช้ไม่ขาดมือเพราะเฮียคาลชวนมาทำงานด้วย

"เห้อ ม๊าก็คิดถึงหน่ะสิ" มารดาพูดเสียงเศร้าสร้อย

"ผมจะโทรมาบ่อยๆนะครับ"

สามปีต่อมา

ตั้งแต่วันนั้นเธอก็ลืมทุกอย่างไปหมดแล้วแต่ก็มีบ้างหากนึกถึงแต่เธอก็พยายามไม่คิดอะไรเพราะถ้าหากคิดไปก็ป่วยจิตเปล่าๆ

"อลินเธอแต่งตัวเสร็จแล้วหรอ ไปเรียนเถอะ" กิจวัตรประจำวันของเธอคือเรียนกลับห้องมาอ่านหนังสือทำความเข้าใจบนเรียนจนยาวไปถึงวันหยุดเว้นไว้แค่วันอาทิตย์ที่เธอลีแลค

รถยนต์คันหรูขับเข้ามาจอดในรั้วมหาวิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ดเธอมีเพื่อนประจำกลุ่มอยู่แค่ไม่กี่คน อลัน ฟีน่า เคลร่า ไคโร ฟิลิปส์ เราเป็นเพื่อนกันได้เกือบปีแล้ว

"งานยากอีกแล้ว!?" ฟีน่าเอ่ยขึ้นอย่างเบื่อหน่ายเพราะอาจารย์ให้ทำงานแต่แนวเดิมๆ เพียงคนละหัวข้อ

"ไปทำงานที่บ้านฉันดีกว่า ไปด้วยกันมั้ย" เคลลี่หันมาเอ่ยถามเพื่อนๆเพราะปกติทำงานในกลุ่มเธอจะทำงานกลุ่มที่บ้านเคลลี่ตลอด

"ไม่เอาอ่ะพี่ชายแกน่ากลัวจะตาย ทำหน้ายักษ์" ยิ่งพูดยิ่งขนลุก ไคโรพูดพรางทำหน้าตาขนลุก

หลังจากเพื่อนๆมาครบทุกคนวันนี้เคลลี่เป็นฝ่ายชวนไปทำงานที่บ้านเพราะมีมุมทำงานที่แด๊ดทำให้เธอจึงชวนเพื่อนไป และหาโอกาสทานข้าวด้วยกันที่บ้านด้วย

"สรุปเย็นนี้ตกลงนะ" เคลลี่เอ่ยท้วงทุกคนอีกครั้งเเรียนที่อังกฤษวันนี้ครึ่งวันเพราะช่วงบ่ายอาจารย์ยกคลาส 

เธอและพี่ชายนั่งมาด้วยกันก่อนจะขับมาถึงรั้วคฤหาสน์สามชั้นขนาดใหญ่จนน่ากลัว 

"เป็นอะไรทำไมทำหน้าแบบนั้น" พี่ชายเอ่ยถามเมื่อเห็นหน้าเธอหวาดหวั่น

"เปล่าเค้าแค่กลัวนิดหน่อย" เธอรู้สึกเหมือนมีลางสังหรณ์แปลกๆกับบ้านหลังนี้

"พาใครมาที่บ้านเราอีกหล่ะเคลลี่" ทันทีที่เพื่อนๆ ก้าวเท้าเข้ามาในบ้านก็มีเสียงทักของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นน้าสาวของเพื่อนเธอ

"สวัสค่ะน้าพิมพ์" ฟีน่ายกไหว้ขึ้นก่อนทำให้เธอและเพื่อนๆทุกคนไหว้ตาม

"วันนี้เพื่อนๆ หนูมาทำงานน่ะค่ะ" เคลลี่พูดจบก็ชวนเพื่อนเดินไปทางสวนหลังบ้านโดยที่เธอมองรอบๆตลอดทางเดิน 

ก่อนจะไปเคลลี่พูดเล็กๆน้อยๆจนเธอและเพื่อนๆ เลิกเกร็ง

"แด๊ดหล่ะคะ" เคลลี่เอ่ยถามหาเจ้าของบ้านซึ่งเธอก็ไม่เคยเห็นหน้าเช่นกันเพราะเธอมาที่นี่เป็นครั้งแรกต่างกับคนอื่นๆ

"ทำงานอยู่บนห้องหน่ะ" 

"อ๋อค่ะงั้นหนูขอพาเพื่อนไป ไปหลังบ้านนะคะเย็นนี้ขอทานข้าวเย็นด้วยนะคะ" 

"จ้ะ" พิมพ์ยิ้มออกมาด้วยความใจดีจนทุกคนหายเกร็งเพราะคิดว่าคนในบ้านจะไม่ใจดีเหมือนคิงตันเพราะรายนั้นหน้ากลัว

"ทำได้มั้ย ฉันไม่อยากไปนอกสถานที่อ่ะ"ฟีน่าพูดอย่างเบื่อหน่ายอีกครั้งจนเธอส่ายหน้ายิ้มๆ

"ได้นะเราทำได้ไม่ต้องห่วง" เธอตอบไปเพื่อไม่ให้เพื่อนๆ เครียดกับงานมาก็เกินไปและการทำงานกลุ่มวันนี้ก็ผ่านไปร่วมสามชั่วโมงกว่าจะหาข้อมูลและรายละเอียดหัวข้อก็นานแล้ว

"เคลลี่เราอยากไปห้องน้ำอ่ะ อยุ่ที่ไหนอ่ะ"หญิงสาวที่นั่งทำงานหลายชั่วโมงจึงอยากเข้าห้องน้ำสักหน่อยเพื่อผ่อนคลาย

"อ๋อ ให้เราพาไปมั้ย" เคลี่เห็นว่าเพื่อนมาครั้งแรกจึงกลัวว่าจะไปไม่ถูก 

"อือ ก็ได้" เคลลี่จูงมือบางของเธอเดินเข้าไปในบ้านเพื่อเข้าห้องน้ำเพราะความเป็นห่วงเธอจะเข้าไม่ถูก

"รอเราตรงนี้ก็ได้ เราเข้าไปไม่นานหรอก" ระหว่างทางที่เดินเข้ามามันต้องผ่านห้องโซฟารับแขกอยู่พอดีเธอจึงบอกให้เพื่อนรออยู่ตรงนี้เพราะการที่มีคนเฝ้าตอนเข้าห้องน้ำมันแปลกๆยังไงไม่รู้

ตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไม่กล้าไปไหนคนเดียวแต่นี่ที่บ้านเพื่อนคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง....

"อ้าวพี่คิงมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ" 

ในระหว่างที่ทำธุระส่วนตัวเธอก็ได้ยินเสียงเพื่อนสาวคุยกับใครสักคนแต่น่าจะเป็นพี่ชายแหละเพราะเสียงผู้ชายอาจจะเป็นคนที่เพื่อนๆ เธอกลัวก็ได้

"เฮียมานานแล้ว แล้วเราหล่ะทำไมมานั่งตรงนี้" แต่ทำไมน้ำเสียงคุ้นๆนี้ทำให้เธอใจเต้นแปลกๆ ก่อนที่ความคิดในสองปีก่อนจะแว็บเข้ามาในหัวอีกครั้ง

เรื่องราวฝังใจ 

"เธอสวยมากจนฉันอยากครอบครองเธอ"

"อ้าวคิงพูดกับใคร อ๋อเคลลี่พอดีเลยมาช่วยน้าเตรียมอาหารเย็นหน่อยสิ" เมื่อเห็นสายตาข้อความช่วยเหลือจากน้าสาวเธอก็เลี่ยงไม่ได้

"เอ่อ แต่เพื่อนเคลเข้าห้องน้ำอยู่" เธอมองทางไปห้องน้ำอย่างไม่น่าไว้ใจเพราะพี่ชายเจ้าชู้ยิ่งกว่าอะไร

หลังจากที่ทุกคนไปแล้วคิงตันที่กำลังขึ้นห้องจู่ๆ เสียงผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้คล้ายคนที่เขาตามหามาหลายปีก็ดังขึ้นมาเรื่อยๆ

"เคลลี่เราทำธุระก็เสร็จแล้..." ร่างเล็กตัวแข็งทื่อเมื่อประจันหน้ากับบุคคลอันตรายและเป็นคนที่เธอไม่เคยลืม!!!

"นี่เธอ!?" มาเฟียหนุ่มแทบไม่เชื่อตาตัวเองว่าจะเจอง่ายๆ และยังเป็นผู้หญิงที่เป็นเพื่อนน้องสาวตัวเอง

"ฮรึก ออกไป อย่าเข้ามา" ร่างเล็กน้ำตาไหลพรากก่อนจะรีบวิ่งหนีแต่เขาก็ลากเธอเข้ามาเสียก่อน

อุ๊ป!! "เงียบซะถ้าไม่อยากโดนเหมือนวันนั้น" มือหนาปิดปากเล็กแน่นก่อนจะพูดเสียงดุดันและข่มขู่เธอก่อนลากเธอเข้ามาในลิฟท์โดยที่ไม่ทีใครรู้...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***