ตอนที่ 5 พบเจอ

ฉันมานั่งจิบกาแฟที่ร้านเล็กๆแห่งนึงมันเป็นเหมือนคาเฟ่อะนะแต่มันก็ไม่ใช่ที่นี่อยู่ในชนบทแห่งนี้ซึ่งมันไม่เหมาะกับบรรยากาศในชนบทเลยแต่มันก็ดีนะมันสงบสุขบางวันก็จะมีลมพัดมาซึ่งมันดีมากๆเลยล่ะฉันชอบมานั่งจิบกาแฟที่นี่บ่อยๆหรือถ้าวันไหนที่ฉันปิดร้านฉันก็จะมาที่นี่เพื่อมาดูเด็กๆเล่นกันเพื่อมาดูการแสดงที่ร้านนี้ได้จัดขึ้นมาฉันมีความสุขแล้วแต่บางทีมันก็รู้สึกเหงาที่นั่งดูอยู่คนเดียวหรือต้องอยู่คนเดียวอะนะที่นี่มักจะมีลูกค้าประจำคนนึงที่ฉันเห็นว่ามาบ่อยมากเลยล่ะเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆผมสีออกน้ำตาลนิดนึงไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นยอมหรือเปล่าแต่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นสีผมธรรมชาตินะเพราะดูเหมือนไม่ย้อนเลยล่ะบางครั้งที่ฉันมองหน้าเด็กคนนั้นฉันกลับนึกถึงเธอคนที่ฉันเคยรักไม่รู้สิฉันมีความรู้สึกว่าเด็กคนนั้นเหมือนเธอหรือว่าบางทีเด็กคนนั้นอาจจะเป็นฉันคิดว่าฉันคงคิดมากไปฉันไม่ควรคิดแบบนั้นหรอกถึงแม้ว่าเธอคนนั้นจะแต่งงานหรือว่ามีลูกฉันเองก็ยอมรับได้เพราะนั้นคือสิ่งที่ควรจะเป็นฉันไม่รู้ว่ามันจะผ่านไปได้ด้วยดีแค่ไหนฉันรู้ว่าตลอดอายุ 20 ปีที่ผ่านมาฉันต้องอยู่คนเดียวและฉันเองก็ยังคงมีใจรักและผู้หญิงคนนั้นแต่ฉันก็ยังคงรู้สึกเหงาในบางครั้งเด็กคนนั้นมักจะมาคุยเล่นเป็นเพื่อนฉันเด็กคนนั้นมักจะมีเรื่องสนุกๆมาเล่าให้ฉันฟังทุกวันมันเด็กคนนั้นมีชื่อว่าและฉันเองก็ได้บอกชื่อของฉันไปด้วยว่าฉันมีชื่อว่าพวกเราสองคนคุยกันอย่างถูกคอเลยล่ะหลังจากนั้นพวกเราเองก็ได้เป็นเพื่อนกันเด็กที่อายุ 10 กว่ากับผู้ใหญ่ที่อายุ 30 แล้วเป็นเพื่อนกันดูแปลกๆแต่ก็ใช่ว่าจะไม่ได้ไม่อยู่วันนึงที่ฉันมาที่ร้านนี้เพื่อที่จะมาหาเด็กคนนั้นแต่ว่าวันนั้นเด็กคนนั้นกลับไม่มาฉันก็รู้สึกเหงาเลยล่ะแต่ฉันเองก็ยังคงนั่งจิบกาแฟหรือบางทีก็สั่งเมนูใหม่ๆมากินบ้างในวันนั้นมีเทศกาลงานสังสรรค์บนถนนเต็มไปด้วยกลีบกุหลาบดอกไม้นานาพันธุ์มันสวยมากเลยล่ะและในตอนนั้นเองก็มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาในร้านซึ่งฉันก็ไม่ได้สนใจผู้หญิงคนนั้นมากเธอไปสั่งของที่เคาน์เตอร์ส่วนฉันเองก็มองออกไปข้างนอกฉันรู้สึกว่าฉันอยากจะไปร่วมงานมากแต่ฉันเองก็รู้สึกว่าไม่อยากเปลืองแรงฉันก็อายุมากแล้วเพราะทำอะไรเยอะๆก็รู้สึกเหนื่อยมากๆเหมือนกันเพราะว่าอายุเยอะแล้วในตอนนั้นเองที่ฉันรู้สึกเหมือนกับมีคนมาสะกิดหลายแล้วทักทายฉัน"ไง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"

เอะ ใครนะผู้หญิงที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์ตอนนั้นเดินมาหาฉันและทักทายเขาฉันรู้สึกตกใจมากและเกิดความสงสัยว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันนะทำไมถึงได้เข้ามาทักฉันฉันเลยถามกลับไปว่า"คุณเป็นใครกันคะรู้จักฉันด้วยหรอ"งั้นถามไปด้วยความสงสัยแล้วผู้หญิงคนนั้นก็ได้ตอบกลับมาว่า"จำกันไม่ได้หรอฉันเองคนที่เธอเคยรัก"พอผู้หญิงคนนั้นพูดออกมาฉันจึงนึกขึ้นได้และได้มองสำรวจผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่หัวจรดเท้าฉันมองผู้หญิงคนนั้นดีๆฉันจึงได้รู้ว่าใช่แล้วนั่นคือเธอเธอคนที่ฉันเคยรักคนที่ฉันเคยคบหาดูใจด้วยหลังจากนั้นเธอก็ได้นั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับฉันเธอได้เล่าเรื่องราวมากมายให้ฉันฟังตั้งแต่เรื่องเธอเรียนจบเธอทำงานแต่เธอไม่ได้เล่าเกี่ยวกับเรื่องที่เธอแต่งงานหรือว่าเธอมีลูกเธอไม่ได้เล่าเลยเหมือนกับว่าเธอจะไม่ได้แต่งงานถ้าเธอไม่ยอมเล่าฉันก็เลยถามเธอไปตรงๆเลยว่า"แล้วเรื่องงานแต่งล่ะจะไม่เล่าให้ฟังหน่อยหรอ"หลังจากที่ฉันถามออกไปเธอทำหน้าเหมือนตกใจมากและเธอก็ถอดสีหน้าออกมาได้ชัดเหมือนกับว่าเธอไม่อยากเล่าให้ฉันฟังฉันก็เลยบอกกับเธอไปว่า"ไม่เป็นไรหรอกฉันรับได้เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วอย่าปิดบังความรักกับฉันเลย"หลังจากนั้นเธอก็ได้เล่าทุกอย่างฉันเพราะเธอถูกบังคับให้แต่งงานกับลูกชายจัดตระกูลในตอนแรกเธอพยายามขัดขืนอย่างสุดชีวิตแต่สุดท้ายเธอก็ถูกมอมยารักถูกส่งเข้าหอกับลูกชายของตระกูลถ้ารักเธอก็ต้องแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นแล้วก็ได้ให้กำเนิดเด็ผู้ชายคนนี้ออกมาซึ่งในตอนนี้ลูกของเธอเองก็มีหลานให้กับเธอแล้วซึ่งหลานของเธอชื่อว่าหลังจากเธอพูดชื่อน้องออกมาฉันจึงได้รู้ว่าเด็กผู้ชายมาหาฉันบ่อยๆคือหลานของเธอคือรักของผู้หญิงที่ฉันรักมากที่สุดเธอเล่าเรื่องหลายอย่างให้ฉันฟังอีกมากมายแต่ฉันกลับเย็นชาใส่เธอเธอบอกว่าเธอเองก็ยังรักฉันอยู่และยังคงหวังว่าฉันจะรักเธออยู่เหมือนกันแต่ฉันกลับตอบไปด้วยเสียงคำว่า"ฉันไม่ได้รักเธอแล้วฉันตัดขาดจากเธอมามากกว่า 20 ปีเราเป็นแค่คนแปลกหน้าของกันและกันไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันแล้ว"เพราะเธอได้ยินแบบนั้นเธอก็รู้สึกตกใจมากและเธอเองก็บอกว่าไม่หรอกไม่จริงหรอกทุกอย่างมันตัดกันไม่ขาดง่ายๆหรอกนะทุกอย่างยังคงเป็นเหมือนเดิมเหมือนวันที่เรารักกันเหมือนวันที่เรามีใจให้กันทุกอย่างก็เป็นเหมือนเธอมันมีแค่เขาที่แต่งงานมีลูกแล้วมีหลานที่ฉันไม่ยอมแต่งงานมีลูกมีหลานก็เพราะว่าฉันยังมีใจที่จะเขาอยู่ใช่ไหมล่ะใช่ไหมที่ตอบมาสิก็ใช่เธอพูดและทำท่าทางกระบวนกระวายและฉันจะอยากบอกเธอว่าฉันแต่ในตอนนี้ฉันได้เลือกแล้วทางเลือกที่ฉันเลือกเอาไว้"ขอโทษนะที่ฉันจะตอบไปว่าไม่ขอโทษจริงๆเธอควรจะปล่อยวางทุกอย่างมันผ่านมามากกว่า 20 ปีแล้วลืมมันไปเถอะ"พอฉันพูดเสร็จก็ได้ไปจ่ายเงินที่หน้าเคาน์เตอร์และเดินออกจากร้านฉันไม่แม้แต่ที่จะหันกลับไปมองฉันเลือกแล้วเลือกแล้วว่าจะยอมอยู่ตัวคนเดียวฉันเลือกแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***