-05 เด็กเสิร์ฟ

กลับมาพบกับคินคนเดิมอีกครั้งแล้วนะครับตอนนี้ผมกับแม่ก็เดินทางมาถึงร้านอาหารที่มีชื่อว่า Amaci แล้วนะครับในภาษาอิตาลีมันแปลว่า

'รักเรา'​ ซึ่งผมไม่รู้ว่าทำไมแม่ถึงตั้งชื่อนี้แต่ตอนแม่ตั้งชื่อร้านแม่ดูมีความสุขเหมือนกำลังคิดถึงใครบางคนอยู่เลย อาจจะเป็นพ่อก็ได้นะหรือไม่ก็อาจจะเป็นผมก็ได้ใครจะไปรู้ ฮุฮุ

"คินเป็นไรไหมลูก.. แม่เห็นลูกเหม่อไม่ยอมเดินเข้าร้านสักที"

แม่เดินเข้ามาหาผมเมื่อเห็นผมยืนเหม่ออยู่หน้าร้านไม่ยอมเข้าไปสักที

"ไม่มีไรหรอกที่รักคินแค่คิดอะไรนิดหน่อย...ป่ะเราเข้าร้านกันเถอะข้างนอกมันร้อน" ผมบอกแม่พรางจับมือแม่แล้วเดินเข้าไปในร้านด้วยกัน

ร้านของแม่เป็นร้านที่ดูร่มรื่น​ตกแต่งด้วนความเรียบง่ายโต๊ะอาหาร​เป็นไม้โอ๊ก​เนื้อดีโคมไฟเป็นสีเหลืองอำพัน​ดูทำให้ร้านอาหารดูมีเสน่ห์​ขึ้นที่ร้านของแม่จะมีอาหารหลากหลายมีทั้งอาหารไทย, อิตาลี, และอเมริกัน

ผมเดินเข้าไปพรางสวัสดีพวกพี่ๆในร้านตามที่บอกครับร้านนี้ไม่ใหญ่มากทำให้มีพนักงาน4คนโดยเป็นเชฟ2คนเด็กเสิร์ฟ​อีก2คนเดี๋ยวผมจะแนะนำให้รู้จักนะ

คนแรกเป็นผู้ชายผิวสีแทนหน้าตาดีคิ้วคมปากกระจับพี่เขาชื่อพี่นพพี่เขาทำตำแหน่งเด็กเสิร์ฟ​ส่วนอีกคนพี่เกล้าพี่เขามีหน้าตาที่เหมือนกับพี่นพทุกระเบียบนิ้วจะไม่ให้เหมือนได้ยังไงก็พวกเขาเป็นฝาแฝด​กัน

"สวัสดีครับพี่นพพี่เกล้าเดี๋ยววันนี้คินช่วยพวกพี่เสิร์ฟ​นะ" ผมพูดจบก็ส่งยิ้มให้พวกพี่คนละที

"ครับสวัสดีครับน้องคินคนสวย...อ่ะๆอย่ายิ้มนะใจพี่มันบาง" คนที่ตอบคือพี่นพครับพี่นพเป็นคนขี้เล่นชอบแซวโดยเฉพาะกับหน้าตาของผม...โดนล้อประจำ

"สวยบ้านพี่สิ!" ผมตอบออกไปด้วยความหงุดหงิดนิดหน่อย

" อย่าแซวน้องนพน้องโมโหแล้วนั่น" ส่วนนี่พี่เกล้า พี่เกล้าเป็นคนอบอุ่นให้บรรยากาศ​น่าเข้าหาดูเป็นพี่ชายที่พึ่งพาได้

" แหม~แซวนิดแซวหน่อยเรื่องหน้าตาไม่ได้เลยนะเราแค่นี้ก็โมโหซะแล้ว"

"ผมไม่ได้โมโหสักหน่อย...ไม่คุยด้วยและคินจะไปเปลี่ยนชุด"

ผมพูดจบก็เดินไปทางหลังร้านเพื่อไปห้องเปลี่ยนชุดพนักงานทันที...ชุดยังใส่ได้อยู่ไหมนะ ตอนปิดเทอมผมไม่ค่อยได้มาช่วยงานที่ร้านแม่สักเท่าไหร่ส่วนใหญ่จะมาเฉพาะเมื่อผมเบื่อหรือไม่มีไรทำมากกว่าแต่ก็ถือว่ามาแหละ... รีบแต่งตัวแล้วไปอ้อนขอขนมลุงแฟรงค์ดีกว่า....ลุงแฟรงค์เป็นเชฟทำขนมของร้านเรา ร้านเราไม่ได้ขายแค่อาหารแต่งยังมีขนมเค้กขายด้วยทำให้ร้านเป็นที่รู้จักในแถวนี้เพราะขนมเค้กอร่อยอาหารก็อาหร่อยเด็กเสิร์ฟ​ก็หน้าตาดีครบเครื่องขนาดนี้ไม่เป็นที่รู้จักก็ให้มันรู้ไป กลับเข้าเรื่องดีกว่า ส่วนอีกคนป้านีญ่า ป้านีญ่าจะรับบทเป็นคนทำเมนูอาหารภายในร้านลุงแฟรงค์และป้านีญ่าเขาเป็นสามีภรรยาที่ย้ายมาอาศัยอยู่ที่ประเทศไทยหางานทำที่ตรงกับความสามารถ​คนตนแต่ก็นะประเทศเรามันหางานยากจะตายจนแม่ชวนทั้งสองมาทำงานที่ร้านอาหารแห่งนี้ด้วยกัน

"ลุงแฟรงค์~~คินอยากกินขนมจังลุงแฟรงค์ทำให้เค้าหน่อยได้ไหม~" ผมอ้อนลุงแฟรงค์ให้ลุงทำขนมให้กินเวลาเจอลุงแฟรงค์ทีไรก็เป็นแบบนี้ทุกที

"ว่าไงอ่ะเราไม่ต้องอ้อนลุงเลยนะ...ลุงเตรียมไว้หนูแล้วในตู้น่ะลูก" ลุงแฟรงค์พูดจบก็ชี้ไปทางตู้ใส่ขนม

"ลุงแฟรงค์ดีที่สุด...รักลุงแฟรงค์จัง" ผมพูดพรางเข้าไปกอดให้หายคิดถึง

" รักลุงหรือรักขนมที่ลุงทำกันแน่ หือ?" ลุงแฟรงค์พูดพรางกอดเจ้าเด็กขี้อ้อนตัวน้อยตรงหน้า

" ก็...ทั้งสองอย่างชอบทั้งลุงแฟรงค์ชอบทั้งขนมและก็ป้านีญ่าด้วยนะ" ผมพูดพราง​ยิ้มหวานส่งไปให้

"แหม~ปากหวานจังเลยนะเจ้าก้อนแป้งของป้า" ผทหันไปตามเสียงหวานของป้านีญ่าแล้วรีบออกจากอ้อมกอดของลุงแฟรงค์แล้วไปกอดป้านีญ่าแทน...เมื่อกี้ผมแอบเห็นลุงทำหน้าเสียดายด้วยล่ะหุหุหุ

"คิดถึงป้านีญ่าจังเลยครับ"

" ป้าก็คิดถึงเจ้าก้อนแป้งของป้าเหมือนกัน" ป้าพูดจบก็มาบู้บี้ก้อนแก้มของผมจนพอใจถึงไล่ให้ไปกินขนมที่ลุงแฟรงค์ทำ

ผมนั่งกินขนมของลุงแฟรงค์สักครู่จนถึงเวลาเปิดร้านก็รีบออกมาต้อนรับลูกค้าแต่ยังไม่ทันจะก้าวขาออกก็ต้องหยุดดูบางอย่าง

ติ๊ง!

[ภารกิจ​บังคับ:เสิร์ฟ​อาหาร-ขนมให้ลูกค้าจำนวน40คน

กำหนดเวลา:ก่อนร้านปิด

ของรางวัล:ทักษะการต่อสู้ขั้นกลาง]

หือ.. ภารกิจ​ใหม่งั้นหรอหวานหมูเลยที่นี้แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยมีคนเข้าร้านเลยอ่ะจะมีให้เสิร์ฟ​ถึง30คนไหมเนี่ย!

"นี่ซิคทำไงให้คนเข้าร้านมากขึ้นหรอ" ผมถามซิคเพื่อขอคำแนะนำในการเรียกลูกค้าเข้าร้าน

[ง่ายๆเลยครับโฮสต์​เพียงแค่โฮสต์​ถอดแมสเสิร์ฟ​อาหารแค่นี้ก็มีลูกค้าเข้าร้านแล้วครับเป็นผลจากสกิลเสน่ห์​เหลือร้ายครับ]

"ต้องถอดแมสออกงั้นหรอ..ฮือ~ไม่อยากถอดเลยอ่ะ...แต่เพื่อของรางเอาไงเอากัน"ผมถอดแมสออกแล้วเดินออกไปเพื่อรับลูกค้ารายแรกของวัน

"คินคนสวยช่วยไปจัดหน้าร้านให้พี่หน่อยสิ" ผมได้ยินพี่นพให้ไปช่วยจัดหน้าร้านทางที่นั่งด้านนอก

"ครับพี่นพ!"

คินตอบกับพี่นพเสร็จ​ก็เดินไปทางประตูอีกบานภายในเพื่อออกไประเบียงที่นั่งด้านนอกเพื่อจัดที่นั่งแล้วเช็คความเรียบร้อยโดยไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเป็นจุดสนใจของคนรอบข้างขนาดไหน

พาร์ท//สตรีมเมอร์ท่านหนึ่ง

"ทุกคน~ดูนั่นสิคะวันนี้เชอรีนเจอของเด็ดเข้าแล้วล่ะค่ะ" เชอรีนพูดพรางแพรนกล้องที่กำลังสตรีมอยู่ตอนนี้ไปทางที่วคินกำลังจัดโต๊ะอยู่

มัมหมีเชอรีน: เจออะไรหรอคะลูก ขาาา~

คุณหมีใจใหญ่: พนักงานเสิร์ฟ​คนนั้นน่ารักจัง

ฉันไม่สวยแต่รวยมาก: อุ้ย! น้องคนนั้นน่ารักจัง...ร้านอาหารแถวไหนคะเนี่ยอยากไปจัง!

"ตอนนี้เชอรีนอยู่แถวXXXค่ะคุณไม่สวยแต่รวยมาก...เอ่~เชอรีนก็มาแถวนี้บ่อยแต่ไม่เคยเข้าร้านี้มาก่อนเลย...เชอรีนตัดสินใจแล้วเชอรีนจะรีวิวร้านนี้"

พอนางพูดจบก็เดินตรงไปที่ร้านของวคินทันที

กริ๊ง~

"ยินดีต้อนรับสู่ร้านAmaciครับ!" เสียงประสานของพนักงานในร้านดังขึ้น

" ว้าว!~ทุกคนดูนี่สิในร้านสวยมากเลย!" เชอรีนมองไปรอบๆเพื่อดูบรรยากาศ​ภายใน​ร้าน​เธอคิดว่าร้านนี้สวยมากบรรยากาศ​น่านั่งทุกอย่างดูลงตัวให้ฟีลร้านอาหารหรูหน่อยๆ

"มากี่ท่านครับคุณผู้หญิง" พี่เกล้าถามลูกค้าคนแรก

เชอรีนได้ยินพนักงานคนหนึ่งพูดขึ้นก็หันมาโฟกัสด้านหน้าก็ต้องเขินหน้าแดงหน่อยๆเพราะพนักงานคนนี้หล่อมากกกกก

" ท่านเดียวค่ะ" เชอรีนพูดตอบออกไปด้วยใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อนิดๆ

"งั้นเชิญทางนี้ครับ" พนังงานนำทางเชอรีนมาส่งที่โต๊ะที่มีวิลดีและร่มรื่น​ติดกระจก

เชอรีนนั่งลงตรงที่พนักงานคนนั้นพามาแล้วเริ่มหันไปคุยกับกล้องนิดหน่อยไม่วายถามชื่อพนักงานสุดหล่อคนนั้นด้วย

"เอาล่ะ~ทุกคนเชอรีนได้ที่นั่งแล้วนะคะแถมวิลดีร่มรื่น​อีกต่างหาก...เอ่อขออณุญาต​ถ่ายได้ไหมคะ" เชอรีนถามออกไปด้วยใบหน้าติดเกรงใจหน่อยเพราะเธอไม่รู้ว่าที่นี่อณุญาต​ให้ถ่ายสตรีมหรือเปล่า

"ตามสบายเลยครับหากคุณผู้หญิงไม่ทำสิ่งที่เป็นการรบกวน​ลูกค้าท่านอื่น" พี่เกล้าตอบเชอรีนออกไปแบบนั้นเพราะที่นี่ไม่ได้ห้ามลูกค้าถ่ายหรือรีวิวแต่อย่างใดแต่ขอไม่ให้เป็นการรบกวน​ลูกค้าท่านอื่นเป็นพอ

"ขอบคุณค่ะ! ทุกคนที่นี่อณุญาต​ให้ถ่ายได้ค่ะงั้นเรามาดูบรรยากาศร้านกันนะคะ...เอ่อพี่หนักงานชื่ออะไรหรอคะพอจะบอกได้ไหมคะ?" เชอรีนกลั้นใจถามพี่พนักงานหน้าหล่อตรงหน้าไป

"อ้อ!กระผมชื่อเกล้าครับคุณผู้หญิง" เกล้าตอบออกไปแบบใช้คำพูดทางการที่ทำให้คนฟังรู้สึกระทวยได้

" อ๊ะ! ทุกคนอยากเห็นหน้าพนักงานงั้นหรอแต่จะให้ดูได้ไหมต้องถามความสมัครใจของพี่เกล้าก่อนนะ" เธอพูดพรางหันหน้าไปทางเกล้าอย่างขอคำตอบ

"ได้ครับ" เกล้าตอบพร้อมส่งร้อยยิ้มอบอุ่นไปให้

เชอรีนได้ยินดังนั้นจึงรีบหันกล้องไปทางเกล้าทันที

"นี่ค่ะหน้าตาพนักงานที่ทุกคนอยากเห็น"

ฉันมาเสพคนหล่อ: อุ้ยต๊ายย! พนักงานหล่อมากเลยอ่าาาา

ฉันไม่สวยแต่รวยมาก: กรี๊ดด! ที่ร้านนี้เขาคัดคนหน้าตาดีเข้าทำงานหรอคะแต่ละคนงานดีไม่ไหว

คนหล่อทำไรก็หล่อ: ผมเข้ามาดูคนตัวเล็กผิวขาวหน้าสวยที่อยู่หน้าร้านคนนั้นว่าหน้าตาดีแล้วนะพอมาเห็นอีกคนในร้านคนหล่ออย่างผมขอยอมแพ้เลยครับ

ตอนนี้ในช่องแชตของเชอรีนรันแชตกันจนอ่านแทบไม่ทันเพราะหน้าตาของพนักงานในร้านแห่งนี้มันดีย์เหลือเกิน

"นี่เมนูครับถ้าคุณผู้หญิงตัดสินใจได้แล้วกดปุ่มเรียกพนักงานได้เลยนะครับ" เกล้าพูดจบก็ค้อมตัว​แล้วเดินไปประจำการที่หน้าร้านต่อเหมือนเดิม

"เรามาดูเมนูอาหารกันเถอะค่ะ ดูสิ~มีแต่อันน่าทานทั้งนั้นเลยแถมราคายังจับต้องได้ด้วยค่ะไม่แพงเลย~" เชอรีนเลือกอยู่นานก็ตัดสินใจได้แล้วก็กดปุ่มเรียกพนังงานทันที

" ครับคุณผู้หญิงเลือกได้แล้วสินะครับ"

" ค่ะเอาเป็นแฮมเบิร์ก​กับชิฟฟ่อนเค้กและก็น้ำขอเป็นลาเต้เย็นนะคะพี่เกล้า"

" ครับคุณผู้หญิงแต่คุณผู้หญิงเรียกชื่อผมผิดแล้วนะครับ" ใช่คนที่มารับออเดอร์​ไม่ใช่เกล้าแต่เป็นนพต่างหาก

"เอ๊ะ...แฝดหรอคะ!" เชอรีนหันไปมองทางหน้าร้านก็พบอีกคนที่มีหน้าตาเหมือนกันก่อนจะถามคนตรงหน้าด้วยความตกใจเพราะเจอคนหล่อดับเบิ้ลสองในเวลาเดียวกัน

ใจพี่มันบาง: กรี๊ดดด! คนหล่อคูณสองเลยค่ะแม่ๆไม่ไหวแล้วช่วยรับที่จะเป็นลม

คนหล่อทำไรก็หล่อ: ผมแพ้หมดรูปเลยครับมาเป็นแพ็คคู่ขนาดนี้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***