chapter 3 บทความราตรี

โจชัวร์เดินตามหลังเดวิดมาติดๆ

กรึก! เสียงเปิดประตูมาจากห้องทำงานของเดวิคเปิดออกมาพร้อมกับเจ้าตัว

"ผม...ต้องไปคุยกับเออร์เกรย์ให้รู้เรื่อง......"

ร่างที่ไร้เรี่ยวแรงได้หมดสติล้มลงไปต่อหน้าโจชัวร์

"คุณชาย!!!!!" โจชัวร์หันมาเรียกคุณชายของเขาสุดเสียง

แต่แล้วก็มีบางสิ่งทำให้เดวิดสลบล้มลงไป...

"เดวิด...เดวิดลูกรักตื่นได้แล้วนะลูก..." เสียงแอนนีย์ดังขึ้น

"แม่ครับ..." เดวิดแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน

"ไว้ตอนที่ลูกได้พบเขาลูกจะรู้เองว่าลูกน่ะได้กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขาไปแล้ว...." แอนนีย์ยังคงก้องในหัวเดวิด

"แม่ครับ...ถ้าตอนนี้แม่ยังอยู่ ก็น่าจะดีสินะครับ..." เสียงเดวิดยังคงสะอื้นเล็กน้อย

เดวิดค่อยรู้สึกตัวเล็กน้อยแต่ก็ยังอยู่ในช่วงพักฟื้นร่างกาย

"คุณชายเป็นไงบ้างครับคุณหมอ?..." โจชัวร์หันไปถามคุณหมอประจำตระกูลแอดดิสันที่ยืนตรวจดูอาการเดวิดข้างเตียง

"ผมลองตรวจดูแล้วไม่มีอะไรผิดปกติหรอกครับแค่คุณชายน่าจะเครียดแล้วหมดสติน่ะครับ ตอนนี้คุณโจชัวร์ดูแลคุณเดวิคแล้วกันนะครับผมจะขอตัวออกไปก่อ-" ยังไม่ทันที่คุณหมอฟิลลิปจะพูดจบ

"เดี๋ยวก่อนสิครับคุณหมอฟิลลิป! ถ้าไม่รังเกียจผมขอคุยเรื่องคืนนั้นได้ไหมครับ..." โจชัวร์ยังคงรั้งมือฟิลลิปเอาไว้แต่นํ้าเสียงของโจชัวร์ดูเศร้าหมองและรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก แต่ฟิลลิปกลับเย็นชาใส่เขาอย่างกับว่าเขาเป็นแค่คนที่ฟิลลิปไม่ได้แยแสอะไรกับเขามาก

"คุณโจชัวร์ครับ...เรื่องของเราน่ะมันจบไปแล้วครับ..." ฟิลลิปตอบกลับมาด้วยนํ้าเสียงเย็นชา

"มันยังไม่จบง่ายๆแบบนี้หรอก!!!" โจชัวร์กำข้อมือฟิลลิปแรงขึ้นจนฟิลลิปรู้สึกเจ็บราวกับว่าข้อมือของเขาจะหักในเร็วๆนี้

"เห้ย!!!" ฟิลลิปอุทานออกมาราวกับว่าไม่เคยเห็นโจชัวร์ในตอนที่เขาโกรธมากจนคลั่งขนาดนี้

โจชัวร์ดึงฟิลลิปออกไปคุยข้างนอกห้องที่เดวิคพักอยู่แต่ก็พอที่เดวิคจะรู้ว่าเขาสองคนคุยกันเรื่องอะไรกัน

สีหน้าของโจชัวร์ประหม่าเป็นอย่างมากแต่ในใจของเขาลึกๆแล้ว เมื่อเวลาเขาเห็นฟิลลิปทีไร เขามักจะแสดงปฏิกิริยาแปลกๆ เหมือนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แล้วฟิลลิปยังเย็นชาใส่เขาอยู่อีกมันจึงทำให้เป็นปมฝังใจของโจชัวร์มาแต่โจชัวร์ก็ยังแสดงให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่เขานั้นรู้สึกเจ็บปวดมาก...ิิ

"โจชัวร์...คุณคงไม่- อุก!?" โจชัวร์ดึงฟิลลิปเข้ามาจุมพิตอย่างกับสัตว์ร้ายกระหายเลือด

ริมฝีปากของโจชัวร์ตอบสนองความรู้สึกของตัวเองทันที เมื่อได้เห็นคนที่เขารักนั้นเร้าอารมณ์ของเขาเอาไว้เต็มหัวใจ แต่สุดท้ายแล้วมันกลับเป็นอย่างนี้

แต่เหมือนว่าเจ้าลิ้นของโจชัวร์นั้นจะดื้อไปหน่อยมันทำให้ฟิลลิปนั้นเริ่มเคลิ้มตามไป บวกกับกลิ่นนํ้าหอมที่ติดมากับโจชัวร์นั้นมันกระตุ้นอารมณ์ของฟิลลิปมากยิ่งขึ้นจนหัวใจของฟิลลิปนั้นแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว

แต่เมื่อเรื่องของสองคนนี้จบแล้ว แล้วทำไมถึงกลับมาเหมือนแต่ก่อนไม่ได้ล่ะ....

"อึก..." 

ฟิลลิปพยายามที่จะผลักโจชัวร์ออกแต่กลับผลักไม่ออกแถมโจชัวร์ยังจะกดเขาติดกับกำแพงอีก มันทำให้ฟิลลิปนั้นเริ่มที่จะหงุดหงิดและโมโหด้วย แต่ในความคิดของโจชัวร์นั้นมันกลับดูน่ารักดี

"ฮ่า~....คุณหมอฟิลลิปนี่ลิ้นแมวจริงๆเลยนะครับ" โจชัวร์เลียปากของตนเอง

"ล...ลิ้นแมวบ้านนายสิ!" ฟิลลิปผลักโจชัวร์ออก

"แต่ก็นะ...."

โจชัวร์แตะคางของฟิลลิปแล้วเงยขึ้นมันทำให้ฟิลลิปนัันได้มองเห็นหน้าโจชัวร์ใกล้ๆ แต่สุดท้ายเขาก็แสดงสีหน้าที่ทำให้โจชัวร์นัันเริ่มอยากที่จะแกล้งคุณหมอคนนี้ดูอีกรอบ

"แต่? แต่อะไรของนายห้ะ! เจ้าบ้า! ปล่อยผมนะ!!!" ฟิลลิปพูดเสียงดังโดยในใจเขาหวังว่าจะมีคนได้ยินเสียงที่เขาพูด

"ชู่ว~ อย่าทำให้คุณชายเดวิคตื่นสิครับคุณหมอ~" โจชัวร์ใช้นิ้วแตะไปที่ปากของฟิลลิปเหมือนเป็นการบอกว่าอย่าส่งเสียงดัง

"ปะ..ปล่อยผมนะ..." มือทั้งสองข้างของเขาถูกโจชัวร์รวบเอาไว้จึงไม่สามารถที่จะขยับหรือทำอะไรได้นอกจากจะสบถด่าฝ่ายที่จับเขากดไว้กับกำแพงออกไป

"แล้วคืนนั้นน่ะ คุณไม่คิดจะรับผิดชอบผมหน่อยเหรอคุณหมอฟิลลิป~" 

ฟิลลิปได้นึกย้อนกลับไปที่คืนนั้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้คิดว่าฟิลลิปน่าจะเก็บอาการไม่อยู่จริงๆ

ในคืนวันนั้น....

"เห้ออออออ~ แม่งพาผมมากินเหล้าทำแมวอาไร๊" 

"ฟิลลิปนายไหวใช่มั้ย?" เพื่อนที่มาส่งฟิลลิปถามจากในรถ

"ไหวๆ จอดตรงนี้แหละเดี๋ยวผมจะกลับเอง" ฟิลลิปชี้ไปยังทางข้างหน้า

"เดินระวังนะ ฟิลลิป" เพื่อนที่มาส่งฟิลลิปอีกคนตะโกนออกมาจากในรถก่อนจะเร่งเครื่องแล้วขับออกไป

"เออๆ..." ฟิลลิปบอกเพื่อนพวกนั้น

"บ้าน..บ้านอยู่ไหนอ่าาาาาาาาาาา~" ฟิลลิปเดินโซซัดโซเซจนเผลอเดินไปชนชายคนหนึ่ง

"คุณครับ!!! เดินระวังหน่อยสิครับ..." ชายคนนั้นรีบพยุงฟิลลิปด้วยความเป็นห่วง

นั้นเป็นครั้งแรกที่ฟิลลิปได้พบกับโจชัวร์ ในสายตาฟิลลิปตอนนั้นโจชัวร์เขาก็แต่บอดี้การ์ดหนุ่มธรรมดาๆแต่ตอนนั้นฟิลลิปมองเขาว่า เขานั้นดูน่ารักและหล่อมากก จนจะคลั่งเลยแหละ

"แหวะ~" ฟิลลิปอ้วกออกมาโดยไม่รู้ตัวแต่ดีที่ยังไม่อ้วกโดนตัวโจชัวร์

"เอ่อ...บ้านคุณอยู่ไหนครับให้ผมไปส่งไหม?" โจชัวร์ถาม

"หน้าตาหล่อจังเลย ฮ่าๆๆๆ เฮ้~ผมขอนอนบ้านคุณหน่อยสิ~" ในตอนนั้นฟิลลิปคงเมามากเขาคงไม่รู้ตัวหรอกว่าตัวเองเผลอพูดอะไรออกมา

"เอ่อออ...ได้ครับ" ดีที่โจชัวร์ยังใจดรยอมให้เขานอนพักที่นั่นแต่ว่าได้นอนพักจริงหรือเปล่านะ...

และคืนนั้นสองคนนั้นก็ได้ร่วมสุขในที่สุด แต่พอตื่นมาโจชัวร์กลับเจอเพียงจดหมายขอโทษแต่กลับไม่เจอฟิลลิปอีกเลย...จนกระทัังวันนี้

"ผม...วันนั้นผมไม่ได้ตั้งใจ นายจะเอาเงินค่าเสียหายกี่ดอลล่าละ?" ฟิลลิปเริ่มรู้สึกผิดและเลิกลั่ก

"ไม่จำเป็นหรอกครับ...ผมต้้องการแค่คุณมาเป็นคนของผม" โจชัวร์ยังคงหยอกเย้าฟิลลิปด้วยคำพูด

"นี่...นาย!!!!!!" ฟิลลิปที่ไม่สนุกด้วยก็เริ่มที่จะอยากฆ่าเขาแล้วหั่นเป็นชิ้นๆจากนั้นก็ยัดใส่โหลทดลองแล้วเอาไปแช่ตู้เย็นเอาเป็นของที่ระลึกเลยทีเดียว

แต่ว่าขณะนั้นเอง...

"คุณอิงค์อยู่ห้องไหนเหรอครับ?" ชายปริศนาได้เอ่ยถามพวกเขาขึ้นมาหนึ่งประโยค

เออร์เกรย์หรือปีศาจในราตรีเขามาเยี่ยมเดวิคด้วยตัวเองแถมมีของฝากอีกมากมายขนาดนี้อีก มันทำให้โจชัวร์กับฟิลลิปต้องแปลกใจเป็นอย่างมาก

"คุณเออร์เกรย์ เอ่อ...สวัสดีครับ คุณชายเดวิคพักฟื้นร่างกายอยู่ห้องนี้ครับ แหะๆ" โจชัวร์ที่ไม่ได้กดฟิลลิปต่อแล้วมาต้อนรับแขกที่มาเยือนคฤหาสถ์มันจึงเป็นโอกาสทองที่จะทำให้เขาได้หนีออกไปจากที่แห่งนี้ได้สักที

"อ๋อ ขอบคุณครับ..." เออร์เกรย์กล่าวขอบคุณจากนั้นเขาจึงมุ่งตรงไปยังห้องนั้นทันที

"อ่าว...คุณเออร์เกรย์ไปเยี่ยมคุณชายอย่างนี้หรือว่า..." โจชัวร์ยืนนิ่งไม่ขยับราวกับจะดีใจก็ไม่ใช่จะเสียใจก็ไม่เชิง

"เขาแค่เป็นห่วงกันในสถานะคนที่ทำงานร่วมกันครับคุณโจชัวร์ คิดอะไรมากไปหรือเปล่าครับ" ฟิลลิปเดินหนีไปพลางตอบเขาไป

"แล้วสถานะของเราล่ะครับ? คุณฟิลลิป" โจชัวร์หันหลังมามองฟิลลิปที่กำลังเดินหนีเขา

"ก...ก็ได้ ผมยอมก็ได้" ฟิลลิปพูดไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไรมาแค่อยากให้(โจชัวร์เลิกตื้อเขาได้สักที

"งั้นคืนนี้คุณต้องมานอนห้องผม!" โจชัวร์กอดอกแล้วพูดออกมาอย่างมั่นใจว่าคืนนี้ยังไงฟิลลิปก็ต้องมา

'อะไรของตาบ้าโจชัวร์วะเนี่ย!?' ฟิลลิปคิดในใจก่อนจะเปลี่ยนจากเดินเป็นวิ่งหนีไปที่โถงทางเดินแล้วไม่กลับมาหาโจชัวร์อีกเลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***