chapter 2 เมามายในเงามัว

เมื่อเดวิดกลับมายังห้องของเขาก็พบกับภาพที่วางไว้บนโต๊ะของเขาเป็นภาพเด็กชายคนหนึ่งที่ไม่ทราบว่าเขาคือใครแต่ที่เดวิครู้ดีคือเขาคือคนที่มาสัญญาในวันนั้น

"ฮ่าๆๆๆ มานี่เร็ว!" เสียงเดวิดเรียกเออร์เกรย์ด้วยความสนุกสนาน

"ช้าๆลงหน่อยเดวิคเดี๋ยวก็ล้มหรอก" เออร์เกรย์เตือนเขาด้วยความเป็นห่วง

"นี่ๆ นายเคยได้ยินตำนานหนึ่งมั้ยตำนานที่เขาเล่ากันว่าถ้ามีคนสองคนมาสัญญากันต่อหน้าดวงจันทร์สัญญานั้นจะเป็นจริง เราลองมาสัญญากันมั้ย" เดวิดชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มีแต่แสงจันทร์คอยสว่างวาบอยู๋ท่ามกลางความมืดมิด

"อื้ม...ได้สิ" เออร์เกรย์ตอบรับ

"ฮ่าๆๆเราสัญญากันแล้วนะ ยังไงก็ทำตามสัญญาของนายกับผมด้วยละ เออร์เกรย์" เดวิด

"ครับยังไงผมก็จะต้องอยู่กับคุณ ตลอดไป....." เออร์เกรย์

แต่เมื่อคิดๆดูแล้วเดวิดก็ฟันธงได้เลยว่าบุคคลคนนั้นคือเออร์เกรย์จริงๆ

"ใช่!คนๆนั้นชื่อเออร์เกรย์แน่ๆ ทำไมจู่ๆผมถึงนึกชื่อเขาได้...ผมว่าผมน่าจะต้องตามหาเขาคนนั้นให้เจอเร็วๆ ไอคนผิดสัญญา!จอมหลอกลวง!!!!"

ไม่เกิน3นาทีหวังว่าเดวิคต้องหาเขาคนนั้นเจอแน่ๆแต่สิ่งที่น่าประหลาดก็เกิดขึ้นในตอนนั้นเอง

"อันนี้คือประวัติและรูปภาพนะครับคุณเดวิค" โจชัวร์ยื่นเอกสารบางส่วนให้เดวิด

"นี่คือ....ห้ะ!?" เดวิดงุนงงกับสิ่งที่เห็นในเอกสาร

แต่เอกสารในมือของเดวิดตอนนั้นคือชายคนนั้นคนที่เดวิดพบเขาในร้านอาหารและพบเขาอีกทีในขณะที่กำลังทำภารกิจ

"ท...ทำไมถึงเป็นเขา!?" เดวิดหลุดปากพูดออกมา

"เขา? ใครเหรอครับคุณเดวิค" โจชัวร์ถาม

"ป...เปล่าครับฮ่าๆๆ" 

เดวิดยังสับสนและงงในรูปตรงหน้าเขา...เขาคือเออร์เกรย์จริงเหรอ ถ้าไม่ใช่แล้วทำไมเขาถึงมีรูปร่างและนํ้าเสียงเหมือนกับเออร์เกรย์อย่างงี้ละ? 

"ผมไปสืบมาได้อีกแล้วครับคุณชาย! เขาคือปีศาจราตรีเป็นฉายาที่รัฐบาลตั้งให้แล้วยังเป็นนักฆ่าของรัฐบาลอีกด้วยครับแถมเหมือนจะทำงานเป็นหน่วยงานเดียวกับที่คุณทำด้วยนะครับ" โจชัวร์พูดออกมาโดยหวังว่าเดวิดคงจะดีใจแต่กลับกันเดวิดกลับรู้สึกไม่ดีใจและไม่เสียใจ

"ห้ะ...ผมฟังไม่ผิดใช่ไหมครับหน่วยงานเดียวกัน?" เดวิดถามโจชัวร์อีกรอบเพื่อความแน่ใจ

"เอ่อ...ใช่ครับหน่วยงานเดียวกันครับ" โจชัวร์รู้สึกทะแม่งๆแต่ก็ตอบเดวิดไปโดยดี

เดวิดแทบจะทรุดเมื่อได้ยินว่าคนที่ตนเองตามหามา10กว่าปีก็คือคนใกล้ตัวตนเอง แถมเขาน่าจะจำตนเองได้อีกด้วยแต่แค่ไม่เอ่ยปากพูดออกมาเท่านั้นเอง

นํ้าตาที่มีหลายความรู้สึกมารวมกันได้เอ่อล้นออกมาจากเบ้าตาของเดวิด ความรู้สึกของเขาแทบจะไม่คงที่อยู่แล้วทั้งเสียใจ ทั้งดีใจ ทั้งตกใจ ทั้งตื่นเต้น และอีกหลายๆความรู้สึกมารวมกัน 

"คุณเดวิดครับ! อะ...เอ่อ นะ...นํ้าตาของคุณ..." โจชัวร์รู้สึกตกใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ในตอนนี้

"อ๋อไม่เป็นไรหรอกครับ แหะๆ" เดวิดปาดนํ้าตาของตนแล้วข่มกลั้นความรู็สึกไว้ในใจ

'แปลกจริงๆอยู่กลับคุณเดวิคมาตั้งหลายปีนี่คือครั้งแรกเลยนะที่เห็นคุณเชายร้องไห้ หรือว่า!? ร้องไห้เพราะเรื่องชายคนนี้เหรอ เห้ออ~ คุณชายเรา' โจชัวร์คิดในใจ

"งั้นโจชัวร์ออกไปรอผมก่อนได้มั้ยครับ" เดวิดยิ้ม

"ได้ครับคุณเดวิค" โจชัวร์ที่รู็ว่าความจริงแล้วเดวิดแค่อยากอยู๋คนเดียวเขาจึงออกมา

"นาย...ไอคนเลว...." เดวิดกำเอกสารประวัติของเออร์เกรย์ไว้แน่น

ข้างนอกห้องทำงานของเดวิด แอดดิสัน

"คุณเดวิคอารมณ์ไม่ดีอย่าพึ่งเข้าไปนะครับ" โจชัวร์บอกแม่บ้านคนหนึ่งไป

"อ้าว!? เหรอคะ พอดีแม่บ้านทำชามะนาวของโปรดคุณเดวิคมาให้เห็นคุณเดวิคน่าจะอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่เข้าคฤหาสน์มาแล้วอ่ะค่ะ" 

"เห้ออ~ คุณชายจะมีความรักแล้วคนในคฤหาสน์เหงาแย่เลย ผมละอยากจะร้องไห้แทนคุณชายจริงๆ!!!" โจชัวร์ยืนพิงกำแพงอย่างหมดเรี่ยวหมแรง

"ไม่ใช่แค่คุณโจชัวร์หรอกค่ะ แม่บ้านทุกคนก็จะร้องกันตามๆไปด้วย" แม่บ้านคนนั้นก็มีทีท่าจะร้องไห้ก็เอามือปิดปากตนเองไว้

"ฮรึก~" 

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***