Ep1/2:นายเเบรี่จอมกวน

เเบรี่รอจูดี้มาสักพักเเล้วตอนนี้มีบางอย่างกำลังอยู่ด้านหลัง

-อาจจะเป็นนกก็ได้-

เเบรี่คิดเเบบนั้น ส่วนเรื่องคดีที่เขาเเละจูดี้จะเข้ามาทำมีคนเเจ้งว่าที่อุทยานที่เเบรี่ทำงานอยู่มีวัตถุบางอย่างตกลงมาที่นั้น ถ้าถามว่าทำไมเอาเจ้าหน้าที่มาตรวจเเค่สองตัวเพราะเเบรี่อยู่ที่นี้ตลอดทำให้เขามาถึงเร็วกว่าเพื่อนเเละทั้งกรมคงยุ่งกับสมาคมอุกบาตรอเมริกาเเล้วทำไมต้องจูดี้ที่มาก่อนเพื่อนก็เพราะเเบรี่สนิทธิกับเธอที่สุดในกรม เธอมาถึงเเล้วพร้อมกับรถประจำตำเเหน่งที่ขับเข้ามารับเเบรี่ที่รออยู่หน้าศูนย์

เเบรี่กล่าวทักทายเธอด้วยหน้าตากวนๆเเทนการสวัสดีเเล้วก็ทำหน้าตายิ้มเเบบกวนๆเหมือนใครบางคนที่เธอเคยรู้จัก

-ไม่ๆๆ- เธอเริ่มอ่อนไหวทันทีเพราะเขาเหมือนนิคเเบบเป๊ะๆ

"เออเป็นอะไรรึเปล่า???"

"ไม่เป็นไรหรอกเเล้วคุณก็ขึ้นรถมาได้เเล้ว"

"โอเคครับคุณหัวหน้า" เเบรี่ทำให้เธอจะนึกถึงนิคอีกเเล้ว

-หยุดทำหน้าเเบบนั้นสักที-

ตอนนี้เเบรี่อยู่บนรถกับเธอเธอได้ถามถึงเรื่องที่จะไปทำ

"เอาล่ะเข้าเรื่องเลยดีกว่าเเล้วคดีที่จะทำเนี่ยคือ" จูดี้เริ่มเข้าประเด็ณในทันทีเเบรี่ก็พูดกวนๆพร้อมหน้าสุดคุ้นเคยเเน่นอนเพราะเคยเห็นหน้าเเบบนี้จากอดีตคู่หู "ถ้าคุณดูข่าวเมื่อตอนเที่ยงนี้คุณก็รู้เเต่ถ้าคุณถามก็เเปลว่าไม่ได้ดู" จูดี้ไม่ได้ดูข่าวอะไรทั้งนั้นเพราะมัวเเต่เหม่อถึงใครบางตัว

"คือเเบบว่าฉันไม่ได้ดูข่าวอะไรเลย" เเบรี่ก็หันหน้าพร้อมพูดเเซวจูดี้ "คุณนี่เหมือนเบตตี้เลยนะ" เหมือนเบตตี้เเบรี่จะบอกว่าจูดี้เหมือนภรรยาของเขาเหรอทำไมเขาพูดอะไรเเบบนั้นออกมาเเล้วเธอเหมือนภรรยาเขายังไง

"เหมือนยังไงเหรอ" จูดพยายามถามเพราะอยากจะรู้ว่าเเบรี่จะสื่ออะไร

"ผมว่าผมไม่บอกดีกว่า" หน้าเเบบนั้นอีกเเล้ว "เเบรี่..มีอะไรหมกเม็ดรึเปล่า" จูดี้ไม่ค่อยชอบเลยเวลาที่เเบรี่ทำหน้าตาเหมือนจะมีความลับมันทำให้จูดี้นึกถึง…..

-พอได้เเล้วจูดี้เลิกคิดถึง- เธอกำลังเตือนตัวเองไม่ให้คิดถึงเรื่องนั้นอีกเเค่วันนี้เขาก็ผ่านเข้ามาในหัวเธอหลายรอบเเล้ว

พวกเขาขับรถมาถึงที่จอดหน้าเเลบของเเบรี่เเล้วตอนเเรกจูดี้นึกว่าจะไม่มีใครมาเลยที่จริงเเล้วมันมีหน่วยงานต่างๆมาถึงก่อนZPDซะอีก เธอเห็นต้นตอของสิ่งที่จะต้องไปหา -ต่อจากนี้เธอจะต้องทำงานหนักเเน่- เเบรี่ลงจากรถตามด้วยเสียงปิดประตูรถจูดี้ลงตามเเบรี่ลงมาทีหลัง เหมือนว่าที่เเลบจะวุ่นวายมากมีเข้าออกตลอดเวลาจนเเบรี่ยังต้องกุมขมับ

"โอเคตามผมมาเราใช่ทางนี้ดีกว่า" เเบรี่มีทางลัดเข้าเเลบสำหรับเจ้าหน้าอุทยานเท่านั้น เเบรี่ใช่บัตรผ่านเข้าทางลัดจูดี้ตามเขาเข้าห้องทำงานเเบรี่พบว่าเเบรี่ทำงานหนักจริงๆเพราะเเค่เธอเห็นเอกสารกองพะเนินที่เเบรี่วางอยู่บนโต๊ะจนเธออยากเข้าโรงพยาบาลเเล้วเเถมยังต้องมาจำตารางงานนู่นนี้นั้นอีกเเละก็มีเด็กฝึกงานที่เหมือนจะเป็นภาระระดับนึง(จริงๆเเล้วยังไม่หมดเพราะยังมีอีกเยอะ)สำหรับจูดี้เเล้วเเบรี่เป็นคนที่คอยช่วยบอกเรื่องการจัดตารางเวลาการทำงานให้เธอทำให้เธอทำงานได้เยอะเเละเร็วขึ้นด้วย เธอเข้ามาข้างในเเละเห็นรูปเยอะพอสมควร

"ว้าว คุณเก็บรูปไว้เยอะขนาดนี้เลยเหรอ"

"ใช่พอดีเวลาเหงาก็มีรูปอยู่เป็นเพื่อน"

"ขอดูรูปหน่อยได้ไหม" จูดี้ดูจะสนใจรูปเป็นพิเศษ "ได้" เเบรี่ยอมให้เธอดูรูปที่เเบรี่วางบนโต๊ะ รูปของเเบรี่มีเเบรี่ตั้งเเต่วัยเด็กซึ่งตอนเด็กเเบรี่น่ารักน่ากอดมากในชุดลูกเสือเต็มยศเเต่มันทำให้เธอก็นึกถึงนิคอีกครั้งซึ่งเป็นครั้งที่เท่าไหร่เเล้วก็ไม่รู้ จูดี้ถอนให้ใจจนเเบรี่ได้ยิน เธอวางรูปลงเเละไล่ดูรูปอื่นไปเรื่อยๆเเบรี่เหมือนจะชอบเซฟรูปไว้ดูตอนทำงานเยอะมากมีตั้งเเต่ตอนมัธยม ตอนจบมหาลัย ตอนเเต่งงาน ตอนเรียนจบนายร้อย ตอนมีลูก ยันรูปที่เเบรี่ถ่ายกับเธอ จูดี้รู้สึกทันทีว่าเเบรี่เเทบไม่ได้กลับบ้านเลยจูดี้รู้ดีว่าการห่างครอบครัวมานั้นมันยากลำบากเเค่ดูเเลตัวเองตัวคนเดียวก็เหนื่อยจะเเย่งานของเเบรี่ก็มีมหาศาลจนไม่มีเวลากลับบ้าน

จูดี้รู้สึกย้อนที่ตัวเองที่เธอหักอกนิคนิคกับเธอไม่ลงรอยกันเเม้ว่าจะอยู่ด้วยกันมา3ปีกว่าเเล้ว

-ถ้าตอนนั้นเธอไม่ทำอะไรงี่เง่าเขาคงไม่ตองเจอเเบบนี้- เธอคิดเเบบนั้นมานานตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอเอาเเต่โทษตัวเองจนไม่เป็นงานเป็นการเลยสารวัตรก็กังวลเรื่องนั้นจนเคยพูดออกมาให้ได้ยินเหมือนกัน เเต่ครั้งนี้เธอคิดถึงเขาบ่อยมากจนวันนี้ถ้าเธออยู่บ้านคนเดียวเธอคงกอดหมอนข้างเเน่นจนคิดว่าเป็นนิคเเน่เเต่คงจะไม่ได้วันนี้เธอจะต้องมีสมาธิงานที่เธอทำอยู่นี้มันเรื่องใหญ่

เเต่เธอก็ดันไปสะดุดรูปนึงที่ทำให้เธอเกือบฟิลขาด มันคือรูปที่เธอถ่ายกับนิคที่ตัวติดกันจนเเก้มชิดหน้าชิดซึ่งไม่ว่าใครมาดูก็คิดว่าทั้งคู่เป็นเเฟนกันขนาดเเบรี่ที่เป็นคนถ่ายยังต้องเก็บไว้ให้คิดถึงครอบครัวเเต่รูปนั้นมันทำให้เธอหมดความอดทนเเล้วเธอยอมให้เขาเข้ามาบ่อยกินไปเเล้ว

"เลิกปั่นหัวฉันสักที!!!!" เธอพูดออกมาเสียงดังมากขนาดที่ห้องทำงานของเเบรี่มีกระจกเก็บเสียงด้านในข้างนอกก็ยังได้ยินนิดหน่อยเธอเอามือสองข้างมาปิดปากตัวเองทันทีด้วยความอายตอนนี้เเบรี่มองเธอด้วยความสงสัยเเละงงกับสิ่งที่เธอพูดที่จริงต้องบอกว่าตะโกนเลยเเหล่ะ เเต่เขาก็รู้ทันทีว่าจูดี้ตะโกนทำไม

"เออถ้าผมรบกวนคุณผมออกไปก็ได้"เเบรี่พยายามไม่ทำให่เธอรู้สึกอึดอัดเพราะเวลานี้เธอคงต้องอยู่คนเดียวสักพัก "เปล่าๆฉันไม่ได้เป็นไรเเค่เหม่อนิดหน่อย" เธอพยายามจะเเก้อายเมื่อกี้ที่เธอตะโกนซะเสียงดังลั่นจนได้ยินไปทั่ว

"ผมว่ามันไม่น่าจะใช่เรื่องที่คนบ้างานอย่างคุณเหม่อเเน่นอน"

"ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกฉันสบายดี" เธอคิดวว่าตอนนี้ควรเข้าประเด็ญได้เเล้ว "เเล้วเรื่องไอ้วัตถุที่ตกลงมาเนี่ยมันไงกัน"

"เดี๋ยวเราจะเริ่มเก็บกู้ซากก่อน" เเบรี่ให้คนที่เเลบเตรียมอุปกรณ์ไว้เเล้วที่เหลือก็คงจะเเค่เดินไปที่เกิดเหตุ "โอเคเริ่มเก็บหลักฐานได้"

-เเม่เจ้าฉันต้องไปกันเด็กฝึกงานพวกนี้เหรอเนี่ย- จูดี้ เเบรี่เเละเด็กฝึกงานสองตัวเดินมาตรวจดูสถานที่ ปรกติจูดี้พอเจอเด็กฝึกงานที่เเลบของเเบรี่เเล้วก็มักจะต้องมีการเเนะนำชี้เเนะเรื่องการใช้ชีวิตกันสักหน่อย เรื่องตารางงาน การทำงาน เเบ่งเวลากับงานอดิเรกเเต่เด็กพวกนี้ระหว่างทางก็มักจะพูดเรื่องไร้สาระกับมีสาระนิดหน่อยซึ่งทำให้เธอรู้สึกอย่างถีบเจ้าพวกนี้ไปด้วยเเรงเท้าของเธอ เเต่ก็ดีอย่างน้อยเเบรี่ก็ไม่มีมุขเสี่ยวๆมาเล่นให้เธอเขินหรือคิดถึงนิคอีกเพราะเขาคงเอ้าไปเล่นกับภรรยาเขาเเทน

มีเเค่หน้าอันกวนประสาทที่คล้ายกับนิค

"เฮ้ พวกฉันมีคำถามจะถามนาย" เด็กฝึกงานคนนึงเริ่มการสนธนาสุดกวนบาทาอีกรอบ

"ถามว่า??" อีกฝ่ายเริ่มตอบกลับ

เเต่ประโยคต่อมานี่เเหล่ะที่จะเป็นปัญหา

"นายรู้ไหมทำไมอูฐถึงมีสามหนอก"

จูดี้หัวลุกเป็นไฟเเล้วต้อนนี้ถ้าไม่ติดว่าเป็นเด็กฝึกงานล่ะก็เธอจะหันหน้าเเละจองมองด้วยสายตาเเบบกระต่ายจะกินเสือจากัวห์เเน่นนอน

*หยุด* เเบรี่ทำสัญญาณมือให้พวกเขาหยุดการเคลื่อนไหว

+++++++++++++ 10/09/2562

จบอีกตอนนึงไปเเล้ว

ถ้าคนไหนสงสัยว่าเรื่องนี้นิคจะกับมาไหม

ผมจะเขียนให้กลับมาเเน่นอนครับเเต่คงจะ

เป็นตอนที่4หรือ5เเต่ผมจะเขียนให้กลับมา