บทที่ 2

"อ..อื้ม"

ชายหนุ่มร่างใหญ่ตื่นขึ้นมาในห้องทำงาน แต่นี่คือเรื่องปกติของเขาไปซะแล้ว

เมฆินทร์เดินลงไปยังห้องทานอาหาร แต่วันนี้กลับไม่มีภรรยาและอาหารที่ปกติจะมีในทุกๆวัน และโดยปกติเขาจะปฏิเสธอาหารของเธอทุกวัน

ด้วยความสงสัยและไม่พอใจที่ภรรยาไม่ไม่ดูแลเรื่องอาหารจึงเดินขึ้นไปที่ห้องนอนของเธอ

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นไม่นานเสียงเปิดประตูก็ตามมา

"ถึงจะเป็นวันหยุดก็ต้องทำไม่ใช่หรอ รับผิดชอบงานบ้านแค่นี้ไม่ได้ก็ออกไปอยู่ที่อื่นซะ" หลังเสียงบ่นจบลงหญิงสาวที่นอนกองอยู่บนเตียงก็ค่อยๆลุกขึ้นมา

"ขอโทษค่ะ ฉันจะรีบไปทำอาหารให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ" รันตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนเคย แต่ท่าทางของเธอดูแปลกไป แต่ถึงอย่างนั้นเมฆินทร์ก็ไม่ได้มีท่าทีที่จะสนใจเรื่องนี้เลย

หลังจากเมฆินทร์ไปโวยวายใส่เธอบนห้องไม่นาน เธอก็ทำอาหารเสร็จพร้อมทาน มาเสิร์ฟให้เขา

เมฆินทร์ค่อยๆตักอาหารขึ้นมาทาน

"นี่มันอะไร รสชาติแย่ขนาดนี้เธอเลิกทำอาหารไปเถอะ"เขาสบถออกมาต่อว่าภรรยาผู้เป็นคนทำอาหารให้เขาโดยไม่สนความรู้สึกของเธอ

"ข.. ขอโทษค่ะ"

"ฉันไม่กินแล้ว เอากาแฟไปให้ฉันบนห้องทำงานด้วย"เขาพูดจบก็เดินหายไป

ฉันไม่ใช่ขี้ข้าสักหน่อยทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วยนะ ไม่เหมือนพี่เมฆินทร์ที่ฉันรู้จักเลยสักนิด รันได้แต่ติดในใจพร้อมชงกาแฟไปด้วย

หลังชงกาแฟ รันจึงยกขึ้นไปให้เมฆินทร์

เพล้ง!

เสียงแก้วกาแฟที่ตกกระทบกับพื้นจนแตกเป็นชิ้นๆ

เมฆินทร์ที่เสียสมาธิในการทำงานจึงออกมาต่อว่าภรรยา แต่สิ่งที่เขาเห็นกลับทำให้ไม่กล้าเอ่ยคำพูดใดๆออกมา

รันนั่งพิงราวบันไดพร้อมเลือดที่ออกมาจากมือ ขาและเข่า ที่โดนเศษแก้วบาดและจากการตกบันได เธอหันขึ้นไปมองเมฆินทร์ พร้อมเอ่ยคำพูดด้วยความรู้สึกผิด

"ขอโทษที่ฉันรบกวนพี่นะค-" เมฆินทร์เดินเข้ามาและอุ้มเธอขึ้น