แฟน!?

"เออ เอาละครับ ในเมื่อเอ็ดเวิร์ด เอลรอสลงจากสนามผู้ชนะจึงเป็นจีเวล เอลรอสครับ"กรรมการตกใจไปไม่นาน แต่ด้วยความเป็นมืออาชีพเขาก็พูดเกือบจะในทันที

"งั้นขอเชิญผู้ชนะของคู่แรก ท่านผู้กล- อะเดี๋ยวก่อนสิครับผมยังไม่ได้ประกาศให้เริ่ม-" ยังไม่ทันที่กรรมการจะได้สั้งให้เริ่ม หญิงสาวที่เป็นผู้ชนะก็พุ่งเข้ามาแล้วโจมตีฉันในทันที เรเปียร์ของเธอทะลุท้องของฉันไปอย่างน่าสยดสยอง กรรมการถึงกับตกใจ ใครก็คิดว่าฉันตายไปแล้ว ก่อนที่เธอจะชักอาวุธของเธอออกจากร่างของฉัน

"โอ้ยใจเย็นหน่อยสิ ใจร้อนชมัดเลยนะค่ะ การต่อสู้ยังไม่เริ่มสักหน่อย เอะ เออเราเคยเจอกันมาก่อนรึปล่าวค่ะ"การโจมตีนั้นรุนแรงมาก ซึ่งมันก็เป็นเหมือนที่คนอื่นคิดจริงๆนั้นแหละ เมื่อกี้ฉันหนะตายไปแล้ว ตายจริงๆเลยเนี้ยแหละ แต่ตอนที่วิญญาณฉันหลุดออกจากร่าง ยมทูติที่มีหน้าที่มารับวิญญาณดันหาวิญญาณของฉันไม่เจอสะงั่นทั้งที่ก็ยืนอยู่ข้างๆเขา แต่เพราะแบบนั้นฉันก็เลยรอดไม่ถูกพาไปโลกหน้า แล้วก็กลับเข้าร่างได้(คิดดูว่าดวงดีขนาดไหนขนาดตายยมทูติยังหาวิญญาณไม่เจออะ) ฉันมองหน้าของเธอแล้วก็รู้สึกเหมือนว่าฉันน่าจะเคยเจออีกฝ่ายแต่ก็นึกไม่ออกว่าที่ไหนและเมื่อไหร่

"จะ จำฉันไม่ได้งั้นเหรอ"เธอพูดขึ้นมาด้วยความไม่พอใจฉันสังเกตเห็นเส้นเลือดบนใบหน้าของเธออย่างชัดเจนทำให้รู้ได้เลยว่าเธอกำลังโกรธหนัก แถมจิตสังหารขอวเธอก็รุนแรงมาก แต่ถึงแบบนั้น

"เออขอโทษนะ แต่เราเคยเจอที่ไหนรึปล่าวค่ะ"ถึงนึกยังไงก็นึกไม่ออกจริงๆอะ แปลก ทั้งที่ปกติฉันมักจะจำหน้าคนสวยๆที่เคยเจอได้หมดแท้ๆ แต่กับนึกไม่ออก

อีกฝ่ายนั้นเป็นเด็กสาววัยรุ่นที่มีรูปร่างงดงาม ทรวดทรงของเธอนั้นสมบูรณ์แบบจนน้าอิจฉา ผิวก็ขาวเนียนเหมือนหิมะ ดวงตาสีฟ้าใสนั้นก็งดงามราวกับท้องฟ้า เส้นผมสีฟ้าอ่อนที่ยาวจนถึงกลางหลังที่งดงามและดูนุ่มนวลของเธอก็เข้ากับใบหน้าที่สวยสดงดงามของเธอได้เป็นอย่างมากแถมแค่ดูผ่านๆก็รู้ว่าดูแลอย่างดี หน้าอกก็ขนาดพอสมควรและได้รูป น่าจะคัพEไม่ใช่สิFสินะ ถ้าไม่บอกว่าเป็นคน ฉันคงต้องคิดว่าเธอเป็นเทพธิดามาจัติแน่ๆ แต่ถึงแบบนั้นก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน

"อภัยให้ไม่ได้"เธอกำดาบแน่นกว่าเดิมแล้วพูดขึ้นพลางจ้องมาที่ฉันปานจะกลืนกิน

"หย๊า~~~~"เธอพุ่งเข้ามาโจมตีฉันอีกครั้งทว่าในตอนนั้น ฉันไม่ได้เห็นเลยว่าเชือกรองเท้าของฉันหลุด

"อะ"ในจังหวะที่อีกฝ่ายกำลังจะโจมตีฉันก็ได้ก้าวถอยหลังด้วยความตกใจและล้มเพราะเหยียบเชือกรองเท้าตัวเอง แล้วอีกฝ่ายที่หยุดการเคลื่อนไหวของตัวเองไม่ทันก็สดุดปลายเท้าทำเรเปียร์หลุดมือแล้วล้มลงมาทับฉัน

"โอ้ย หนักๆๆ เอะ"ฉันบ่นออกมาก่อนจะพยายามดันร่างอีกฝ่ายที่ไม่ยอมลุกออก ก่อนจะสังเกตเห็นสร้อยคอที่อีกฝ่ายสวมอยู่ ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับมะนมาก แล้วมันก็ทำให้ฉันนึกออก

"ถ้าหนูโตขึ้นแล้วละก็ พี่จีเวลต้องเป็นเจ้าสาวให้หนูนะ"

"แหมๆ ตัวแค่นี้พูดเรื่องแบบนี้แล้วเหรอเนี่ย"

"นะคะ พี่จีเวล"

"ก็ได้จ๊า ถ้าโจขึ้นแล้ว อาจังยังไม่เปลี่ยนใจ พี่จะยอมเป็นเจ้าสาวให้อาจังก็ได้ แต่ว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลานะจ๊ะ เอ เดี๋ยวก่อนนา เจอแล้ว เอ้านี้พี่ให้คนไปทำมาให้ ของขวัญจากพี่สาวเอง เป็นไงถูกใจไหม"ตอนนั้นเป็นเรื่องจอนก่อนที่ฉันจะออกจากบ้านมาไม่กี่สัปดาห์ ตอนนั้นฉันได้เจอกับเด็กสาวคนหนึ่งเป็นครั้งแรก จริงๆแล้วเธอเป็นคู่หมั้นของเอ็ดเวิร์ดแต่ทั้งสองคนต่างไม่ถูกกับอีกฝ่ายแบบสุดๆการหมั่นก็เลยถูกยกเลิก หลังจากนั้นฉันก็เป็นคนดูแลเธอที่อายุน้อยกว่าฉันอยู่2ปีแทนพ่อแม่ระหว่างที่เธอมาอาศัยอยู่ที่บ้านชั่วคราว จนเราสองคนสนิทกันมากถึงจะเป็นเวลาแค่ไม่กี่วันก็ตาม ตอนนั้นฉันก็คิดว่าเธอคงแค่พูดเล่นบวกกับโดนสายตาของเธอล่อลวงฉันเลยตอบตกลงไปแบบไม่คิดมาก แต่ดูเหมือนว่าฉันจะคิดน้อยไปแล้วเธอก็จริงจังกับมันมาก

ต้องบอกว่าตกใจอยู่ไม่น้อยไม่นึกเลยว่าเด็กน้อยในตอนนั้นจะโตมาสวยขนาดนี้

"ขออยู่แลบนี้อีกแปปนึง"เธอพูดขึ้นเบาๆ ราวกับพูดกับตัวเองแต่ก็ต้องการให้ฉันได้ยิน นี่คือคิดจะฉวยโอกาสเหรอฝะ

"เออ เธอคืออาจังใช่ไหม"ฉันพูดขึ้นเบาๆเพื่อยืนยันความคิดของตัวเอง ก่อนที่อีกฝ่ายจะนิ่งไปนิดนึง

"ใช่จริงๆด้วยสินะ ขอโทษที่ลืมไปนะ"ฉันพูดขึ้นก่อนจะมองหน้าอีกฝ่ายให้ชัดเจนแล้วยิ้มให้

"หึนึกออกแล้วเหรอค่ะ แต่ว่ายังไงคุณก็เคยลืมฉันไป ฉันไม่มีทางให้อภั- ว้าย นะนะนี่จะทำอะไ-"หลังจากนั้นไม่นานพวกเราสองคนก็ลุกขึ้น เธอตั้งใจจะสู้อีกครั้ง แต่พอฉันรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอาจังฉันก็ไม่คิดจะสู้ต่อฉันจับอีกฝ่ายอุ้มในท่าเจ้าหญิงโดยที่ยังไม่สนใจสายตาใคร

"หยุดดิ้นได้ไหมเนี่ย มันอุ้มลำบากนะ เดี๋ยวก็จูบต่อหน้าคนอื่นสะเลยนิ"ฉันปิดปากของอีกฝ่ายก่อนจะกระซิบข้างหูอีกฝ่ายหวังให้อีกฝ่ายหยุดดิ้นแต่อีกฝ่ายดันดิ้นกว่าเดิม เดี๋ยวนะ

"เออคือว่าทำอะไรกันอยู่หนะครับคุณจีเวล นี่ระหว่างการต่อสู้นะครับ"กรรมการเดินมาถามฉัรด้วยความสงสัยหลังจากที่เห็นว่าอยู่ๆฉันก็อุ้มอาจังขึ้นมาแบบนั้น ทั้งที่ยังสู้ไม่จบ แถมยังทำตัวแปลกๆกันตั้งแต่เมื่อกี้

"อะโทษทีนะ แต่พอดีว่าเราสองคนต้องคุยเรื่องส่วนตัวกันนิดหน่อยหนะ เอาเป็นว่า ฉันขอ ย- โอ้ย"

"ฉันขอยอมแพ้ค่ะ"ฉันกำลังจะตอบกรรมการแต่ก็โดนอาจังกัดมือจนร้องเสียงหลงออกมาก่อนที่เธอจะชิงขอยอมแพ้ก่อน

"เออ คือว่า ผมได้ยินทั้งสองคนคุยกันบ้างระว่างการต่อสู้ ทั้งสองคนเคยรู้จักกันเหรอครับ"กรรมการถามขึ้นมาหลังจากอาจังประกาศยอมแพ้

"พูดยังไงดีละ ประมาณคนรักที่ไม่ได้เจอกันหลายปีละมั้ง แหะๆ"ฉันตอบออกไปแบบนั้นโดยที่ลืมไปว่ากรรมการถือไมค์อยู่คนที่อยู่ในสนามเลยได้ยินกันหมด

"เอ๋!!!"ไม่ใช่แค่กรรมการแต่คนทั้งสนามนั้นตกใจโดยพร้อมเพียงกันในทันที ก็นะคงคิดว่สเป็นคนรักกันแล้วทำไมตอนแรกถึงโจมตีอันตรายแบบนั้น แต่จริงๆแล้วฉันลืมอะไรไปนิดหน่อย

"ทะ ท่านผู้กล้าอาเรียมีคนรักอย่างงั้นเหรอ"หลายๆคนพูดออกมาพร้อมๆกันบางคนถึงกับทำของที่เธอในมือตก แต่กรรมการก็ดูจะอาการหนักสุดเล่นอยู่ๆเลือดกำเดาไหลสะงั้น

"ผู้กล้าเหรอ"ขั้นมองไปทางคนอื่น สลับกับอาจังก่อนจะพูดออกมาด้วยความตกใจ

"พะพูดแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ระรับผิดชอบเลย"อาจังทำท่าทีเขินอายพลางพูดออกมา

พลาดซะแล้ว ฉันคิดในใจ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***