สุดยอดการหลบหลีก?

"ต่อไป การต่อสู้รอบแรกสนามCคู่ที่27

ซาซามิ เคย์จิ ปะทะ จีเวล เอลรอส" กรรมการกล่าวขึ้นหลังจากจบการต่อก่อนหน้าในทันที ฉันเดินขึ้นสนามหลังจากที่กรรมการพูดจบแล้วตั้งท่าพร้อมสู้ด้วยหมัด ใช้หมัด มือปล่าวนี่แหละ

สนามที่ใช้ต่อสู้นั้นไม่ได้ใหญ่มากนักมันเป็นลักษณะวงกลมที่น่าจะมีเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ5เมตร

"ฉันไม่ค่อยอยากจะทำร้ายผู้หญิง โดยเฉพาะผู้หญิงสวยๆอย่างเธอสักเท่าไหร่ เอาแบบนี้ไหม ฉันจะให้เวลาเธอ5วินาที ถ้าเธอจะยอมแพ้ก็รีบๆทำละ ก่อนจะไม่มีโอกาส"คู่ต่อสู้ของฉันพูเฝดขึ้นด้วยท่าทางอวดดีแต่ฉันไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ หลังจากที่เห็นว่าฉันตัองการจะสูัเขาก็ชักดาบออกมา

"กระบวนท่าที่1 ดาบสะบั- อ๊ะ~~"เขาพุ่งเข้ามาหาฉันและทำท่าเหมือนจะโจมตีด้วยท่าโจมตีบางอย่างแต่ก่อนจะได้ทพอะไรฉัน เขาก็สดุดขาตัวเองล้มแล้วพุ่งตกสนามไปแทน

"ห๊ะ"ฉันหันไปมองเขาที่หัวกระแทกพื้นแล้วสลบไปด้วยความตกใจ ดูเหมือนว่าเขาจะสะดุดล้มสินะ โชคดีจริงๆ เมื่อกี้ตอบสนองไม่ทันเลยสักนิด ถ้าเขาไม่สดุดล้มเองละก็ ฉันคงแพ้แน่ๆเลย เอะเดี๋ยวนะ โชคดีเหรอ เอะ!!!

"จะ จะ จบการต่อสู้แล้วครับ ผะผู้ชนะ จีเวล เอลรอส มะไม่น่าเชื่อจริงๆครับ ขนาดผมเองที่เป็นนักเนียนปี3ยังมองไม่ทันเลยครับว่าเกิดอะไรขึ้น จีเวล เอลรอส มีค่าความเร็วมากขนาดไหนกันครับเนี่ย!!!"กรรมการที่ดูเหมือนจะเป็นนักเรียนปีสามกล่าวขึ้นด้วยความตกใจ

"เออขอโทษนะ ไม่ได้เร็วอะไรหรอก ไอ้เร็วจนมองไม่ทันนั้นนายมันเข้าใจผิดไปดองต้างหาก ฉันยังไม่ได้ขยับเลยสักนิด" ฉันคิดอยู่ในใจแต่ก็ไม่กล้าพูดออกไป

หลังจากนั้นไม่กี่นาที

"รอบที่2 คู่ที่14 จีเวล เอลรอส ปะทะ ฟรอย เรย์แบน"

"สักครู่นะครับ อืม อืม เอะ เข้าใจแล้ว เออคือว่า ดูเหมือนว่า ฟรอย เรย์แบน จะไม่สามารถลงแข่งได้เนื่องจากเกิดอาการท้องเสียอย่างหนักจนไม่สามารถจะมาแข่งได้ครับ ผู้ชนะ จีเวล เอลรอสครับ"กรรมการประกาศคู่แข่งขันออกมา ก่อนจะมีใครบางคนไปกระซิบข้างหูของเขา ก่อนที่เขาจะประกาศออกมาอีกครั้ง คู่ที่3และ4ก็ไม่ต่างกัน จนมาถึงคู่ที่5

"รอบรอง สายC คู่ที่2 การต่อสู้กันของสองพี่น้องตระกูล เอลรอส คนแรก ม้ามืดที่เข้ารอบมาได้โดยแทบไม่ต้องทำอะไร แต่ก็ประมาทไม่ได้เพราะความเร็วของเธอนั้นไม่ธรรมดา จีเวล เอลรอส เจอกับ หนึ่งใน4นักบุญผู้ติดตามของผู้กล้า นักดาบไร้พ่ายผู้สามารถโค้นล้มมังกรด้วยตัวคนเดียวตั้งแต่อายุ11ปี นักบุญแห่งดาบ เอ็ดเวิร์ด เอลรอส"ทันทีที่กรรมการกล่าวชื่อของเอ็ดเวิร์ดจบเสียงกรี้ดก็ดังกึกก้องจากทั่วทั้ง อัฒจันทร์ ต่างกับตอนประกาศชื่อของฉันที่แสนจะเงียบกริบ

"โย่ว เอ็ดเวิร์ดไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"ทันทีที่อีกฝ่ายเดินขึ้นมาบนสนามฉันก็โบกมือให้อีกฝ่าย แต่ก็ต้องหนุดเพราะถูกทำหน้าเย็นชาใส่

"ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณคิดอะไรอยู่ แต่อย่าทำให้ชื่อเสียงของตระกูลตกต่ำไปกว่านี้เลย แค่คุณหนีออกจากบ้านก็เป็นเรื่องพอแล้วนะครับ แล้วยังจะมาทำการโกงในการสอบเข้าโรงเรียนชั้นสูงอีกงั้นเหรอครับ คุฯไม่ละอายใจบ้างเลยรึไง แล้วก็ได้โปรด ช่วยอย่าทำเป็นสนิมสนมกับผมด้วยครับ ตั้งแต่วันที่คุณหนีออกจากบ้านไป คุณก็ไม่ใช่พี่สาวของผมอีกแล้วครับ"เขาชักดาบของเขาออกมาแม้แต่ฉันก็ดูออกว่ามันเป็นดาบที่นอดเยี่ยมแค่ไหน เขาปลดปล่อยออร้าพลังเวทศักดิ์สิทธิ์ออกมาคลุมร่างและดาบของเขา และเตรียมพร้อมต่อสู้อย่างจริงจัง

"เริ่มได้"

"10ดาบกระหน่ำแทง!!"ทันทีที่เริ่มการต่อสู้ เขาก็พุ่งเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็ว ทว่า

"ทำอะไรของนายหนะ โจมตีไม่เห็นจะโดนเลย ตั้งมฝมจโจมตีหน่อยสิ เดี๋ยวนายก็โดนคยอื่นดูถูกหรอก" ฉันพูดขึ้นและมองอีกฝ่าย เขาโจมตีด้วยการแทงดาบอย่างรวดเร็วจนสายตาของฉันเห็นเหมือนกับว่ามีดาบ10เล่มกำลังแทงเข้ามาทั้งที่เขาถือดาบอยู่เพียงเล่มเดียว ทว่า การโจมตีของเขานั้นไม่ได้โดนฉันเลยแม้แต่น้อย ไม่ใช่ว่าฉันหลบได้หมดแต่เขาโจมตีไม่โดนฉันเอง(สาเหตุที่เป็นเช่นนั้นเพราะเอ็ดเวิร์ดโจมตีโดยที่คำนวนเอาไว้ว่าด้วยค่าสถานะของจีเวลเธอจะสามารถหลบในรูปแบลไหนได้บ้าง โดยลืมติดเผื่อไปว่ส ถ้าจีเวลไม่ได้หลบละฉ แถมยังเข้าใจผิดว่าฉันยั่วยุอีก

"หนอย อย่ามาดูถูกกันนะ ทำไมกัน ทำไมถึงไม่โดน เป็นไปไม่ได้ คุณมีขีดจำกัดเลเวลอยู่ที่1ไม่ใช่รึไง งั้นเจอนี้หน่อย ทลวงความเร็วแสง"

"อะ กระดุมเสื้อหลุดนี่นา"ฉันก้มลงไปติดกระดุมเสื้อเม็ดหนึ่งที่หลุดอยู่ในขณะที่อีกฝ่ายตั้งใจโจมตีไปที่หัวของฉันพอดีการโจมตีของเขาเลยพลาดเป้าไป ก่อนที่ฉันจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วไปชนกับคางเขาพอดี

"ทำไมกัน คุณหลบการโจมตีของผมได้ยังไงกัน ในช่วงที่คุณออกไปจากบ้าน คุณไปทำอะไรมากันแน่"เขาพูดขึ้นด้วยความตกใจ ฉันก็อยากจะพูดขัดอยู่หรอดว่า "นายนั้นแหละโจมตีพลาดเป้าไปเอง"แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป

"ถ้าเป็นแบบนี้ ผมคงจะแพ้แน่ๆ ถ้าอย่าง ผมจะสู้ด้วยพลังทั้งหมดที่มีแล้วละนะ"เขาพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังก่อนจะปลดปล่อยพลังเวทที่มากกว่าเดิมออกมาและดูเหมือนว่าจะทำการใช้สกิลแล้วด้วย ทว่าหลังจากนั้น

"โอ้ย คะคุณทำอะไรกับผมกัน ฝะฝากไว้ก่อนเถอะ"อยู่ๆเขาก็เอามือไปกุมท้องเอาไว้ ดูเหมือนจะปวดท้องขึ้นมา เขาเก็บดาบก่อนจะรีบเดินออกไปโดยที่ทำเป็นพูดเาัยงเข้มแต่สีหนเาคือจะไม่ไหวแล้ว แล้วก็เดินจ้ำอ้าวออกไปอย่างรวดเร็ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***