ตอนที่ 2เด็กน้อย นาม หนิงหลง

เมื่อสัมพัสได้ถึงความมืดมิดที่ว่างป่าว

จนไม่รู้ว่าวันคืนผ่านพ้นไปนานแค่ไหน อยู่ๆร่างกายเค้าก็รู้สึกถึงความร้อนและความเจ็บปวดก็ถาโถมเข้ามาโดยมิทันได้ตั้งตัว

เค้ารู้สึกราวกับแขนขาโดนหัก รู้สึกถึงเลือดที่หยดลงมาระหว่างคิ้ว

แต่ที่เจ็บปวดที่สุดคงเป็นสิงผิดปกติที่อยู่ในร่างกายเค้า

เค้าพยายามจะอาเจียนมันออกมามีแต่เลือดและความทรมาร เค้ารู้ได้ในทันทีว่านี่คือ “วิชาพิษมารบุบผา” เป็นการกลั่นเลือดของตนผสมกับผลังปราณ

อี๋นั่วคิดถ้าหากพิษนี่อยู่ในร่างของผู้ฝึกวิชาจะเป็นประโยชน์อย่างมาก

หากแต่ออยู่ในร่างชายชราเช่นเค้ากลับไรความหมาย เค้าอดกลั่นความทรมารและหลับตาลงรอรับความตายที่จะมาถึง

แต่แล้วเค้ากับคิดถึง ตำราวิชาพิษมารบุบผา

และราวกลับทุกอย่างจะหยุดนิ่งภาพตรงหน้าเค้ากลับกลายเป็นสถานที่คุ้นเคย

เค้ามองไปยังชั้นตำราของหอแห่งการทดสอบ ตำราเล่มหนึ่งลอยลงมาจากชั้น

ต่อจากนี่เค้ารู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นนี้คือการมอบตำรายุทธให้กับผู้ที่ถูกเลือกมันคือสิ่งที่เค้าเห็นมาทั้งชีวิต

และแน่นอนเค้าหวังว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นกับเค้าสักครั้งหนึ่งในชีวิต

แต่ตอนนี้มันเกิดขึ้นตรงหน้า ปกตำราสลักคำว่า พิษ

และมีอักษรที่คล้ายจะถูกเขียนด้วยเลือดว่ามารบุบผา

ร่างกายของเค้าขยับเองราวกับไม่ต้องรอให้สมองสัง นี้คือความฝันนับร้อยปีของเค้า อี๋นั่วปรับลมปราณตามเคล็ดวิชา

ใช้พิษในร่างกายเพื่อขับดันพลังปรานเค้าดูดกลืนวิชาปราณจากตำราสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ราวกับฝัน

แม้พิษที่อยู่ในร่างกายแผดเผาเค้ารุ่นแรงมากมายก็ไม่อาจหยุดเค้าลงได้ .......

ตำราที่ลอยอยู่ด้านหน้ากลับไปยังชั้นของมัน

แสงสีทองที่คล้ายเกสรดอกไม้ค่อยๆก่อตัวขึ้นมาเป็นผีเสือขนาดครึ่งฝ่ามื้อและบินไปรอบๆอี๋นั่วก่อนที่จะพุ่งเข้าใส่เค้าและแตกกระจายออกมาเป็นปรานผีเสื้อสีทองขนาดใหญ่ “ขั้นที่ 3” อี๋นั่วพึมพำกับตัวเอง

ก่อนจะมองไปยังตำราที่ลอยกลับไป “ข้าฝึกไม่สำเร็จซิน่ะตำราถึงไม่แต่สลายไป

วิชาพิษมารบุบผา มีด้วยกัน 6 ขั้นแต่ข้าเรียนรู้ได้แค่ 3” เค้ากล่าวกับตัวเอง

หากเป็นคนอื่นถ้าเรียนรู้ไม่สำเร็จคงรู้สึกแย่และท้อแท้

แต่อี๋นั่วกลับยิ้มราวกลับว่านี้คือความสุขทั้งชีวิตที่เค้าตามหา

ในขณะที่เค้ากำลังดีใจภาพหอตำราก็จางหายไป

กลับมาเป็นห้อเงก่าๆคลายจะเป็นห้องนอนเค้ามองไปรอบๆเห็นเด็กผู้ชายวัย 10 กว่าขวบ

3-4 คน

และผู้หญิงหนึ่งคนที่แม้จะดูทาทางมีอายุแต่ยังคงรูปโฉมงดงามอยู่เสียงเธอตะโกนคล้ายจะเข้าไปทำร้ายพวกเด็กๆตรงหน้า

ก่อนที่เค้าจะทันข้าใจอะไร ก็กระอักเลือดกองใหญ่ออกมาอีกรอบและสลบไป

รอบนี้ต่างจากที่ผ่านมาเพราะมันคือเลือดพิษและของเสียที่อยู่ในร่างกายทำให้ร่างกายเค้าสะอาดขึ้นลมปราณไหลเวียนได้ดียิ่งขึ้น

อีนั่วยืนอยู่ทามกลางความมืดเค้ามองไปรอบๆ

ก็เห็นเด็กน้อยหน้าหล่อเหลา แม้ชุดที่ใส่จะดูเก่าแต่ก็สะอาดและเรียบร้อยเด็กน้อยยิ้ม

และกล่าวว่า “เวลาในชาตินี้ของข้าหมดลงแล้ว ต่อจากนี้ข้าต้องฝากท่านด้วย

ห่วงของข้ามีเพียงอย่างเดียวคือท่านแม่ของข้าหากข้าจากไปแม่ของข้าคงจะเศร้าหวังว่าท่านจะช่วยข้าได้” เด็กน้อยยกมื้อขึ้นมาทำความเคารพ กล่าวก่อนที่ร่างจะค่อยๆสลายกลายเป็นแสงสีขาวไป

อี๋นั่วลืมตาขึ้นมาพบห้องนอนเก่าๆของเค้า

เค้าลุกขึ้นนั้งและมองไปที่มื้อของเค้าที่ครั้งหนึ่งเคยไม่มีแรงแม้แต่จะยกน้ำ

ยกฝืน แต่ตอนนี้มันกลับดูแข็งแรงจนเค้าคิดว่าเค้าสามารถใช้มื้อเปล่าผ่าฝืนได้

แม้เค้าจะตกใจ แต่เค้ารีปนั้งขัดสมาธิเดินลมปราณวิชาพิษมารบุบผา เพื่อยืนยันกับตัวเองว่าที่เค้าสามารถฝึกวิชาได้แล้วนั้นเป็นความจริง อี๋นั่วค่อยๆปรับลมปราณความทรงจำต่างๆเริ่มไหลเข้ามาภายในหัวเค้า

และสรุปได้ว่า เค้ากลับชาติมาเกิดใหม่เจ้าของร่างชื่อ หนิงหลง เป็นเด็กตระกูล หลง

ที่แม้แต่นอกเมืองแห่งนี้ก็ถือว่าเป็นตระกูลที่ยิ่งใหญ่แห่งอาณาจักรตระกูลหนึ่ง

แต่หนิงหลง ต่างออกไปเพราะตัวเค้าได้สืบสายเลือดจากพ่อเค้าที่เป็นตระกูลหลักสายตรง

แต่เพราะมีความผิดบางอย่างจึงโดนลดจากตระกูลหลักมาอยู่ยังนอกเมืองแบบนี้ เค้าไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับพ่อ

แม้แต่ชื่อพ่อตัวเอง แม่ของเค้าก็ยังไม่เคยบอก รู้เพียงว่าตัวเองแซ่ หลง เค้าไม่รุอดีตของพ่อแม่เค้ามากนัก

แต่ชะตาชีวิตเค้ากลับเลวร้ายลงเมื่อเค้าอายุได้ 10

ปีต้องเข้าพิธีแสดงพลังปราณเพื่อที่จะเข้าฝึกตน

ตัวเค้านั้นมีฐานพลังปราณที่ยิ่งใหญ่แม้แต่ในรอบ 200 ปีนับจากตั้งเมืองมาไม่เคยเจอ

ทำให้เค้าสามารถฝึกฝนวิชาต่างๆได้ดีกว่าผู้อื่น แต่แล้วก็หนีไม่พ้นคำที่ว่าเด่นมากไปจะเป็นภัย

เจ้าเมืองแห่งนี้หวาดกลัวว่าวันหนึ่งหากเค้าเติบใหญ่เค้าจะเข้ามาแย่งชิงตำแหน่งเจ้าเมืองของเค้า

จึงว่างแผนหนิงหลงไม่ได้เรียนวิชาพื้นฐาน ทำให้เค้าไม่สามารถใช้วิชาพื้นฐานได้กลายเป็นเป้าหมายการกลั่นแกล้งของเด็กที่ฝึกยุทธ

ถึงแม้อย่างนั้นเค้าก็ไม่ใช้เด็กที่จะยอมคนง่ายๆ แม้ตัวเค้าจะไม่มีวิชายุทธ