

THE OVER DARK UNHERO

 

ตอนที่2 เบเลีย

หลังจากที่กำลังเสริมของหน่วยงานรัฐบาลที่มีชื่อว่า OVERDARK ได้มาถึงที่เกิดเหตุ

"อย่าเอะอะไปค่ะ ฉันมีแค่คำถามเดียว ทำไมถึงปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้คะ"

ทั้งสีหน้าที่เรียบเฉย และ คำพูดที่บ่งบอกถึงความมีประสบการณ์และความสุขุมของใครบางคน

เธอคนนั้นคือ 'แฟโร'

หัวหน้าหน่วยพิเศษ ที่มีชื่อว่า 'OVERDARK'

"จากการสอบถามข้อมูลจากผู้เหลือรอดบางคนที่ยังพอมีสติอยู่ ได้ความว่า เป็นฝีมือขององกรณ์ที่มีชื่อว่า UNHERO ครับ จากการโจมตีของพวกมันทำให้ พวกพายม่อนที่อยู่ในตึกทั้งหมดที่ยังสงบอยู่ตอนนั้นเกิดอาการคุ้มครั่ง และวิ่งกรู่เข้าใส่ หน่วยหนึ่งของเราครับ"

พลทหารนายหนึ่งรายงานข้อมูลที่ได้รับมาจากผู้ที่เหลือรอดมาให้กับ'แฟโร'ฟัง ตอนนี้พวกเขากำลังตรวจสอบที่เกิดเหตุกันอยู่ข้างนอก

"แล้วพวกเขาเหล่านั้นละ ยังอยู่ที่นี่รึป่าว ช่วยกันกระจายกำลังการค้นหา ฉันขอออกคำสั่งถ้าเจอพวกเขาขอให้จับเป็นนะคะ เราต้องการข้อมูลมากกว่านี้"

จากนั้นแฟโรได้กำลังเดินเข้าไปในตัวตึก

"กลิ่นนี้มันอะไรกัน?"

"เหมือนกับมีสิ่งที่ชั่วร้ายมากๆอยู่ที่นี้เลย กลิ่นมัน อยู่ในตึก!!"

แฟโร ตรวจจับสิ่งผิดปกติได้จากจมูกของเธอเพราะเธอนั้นเป็นคนที่มีจมูกที่ดีมากๆ ในหลายๆครั้งเธอสามารถได้กลิ่นของพวกปีศาจได้ในระยะโจมตีของเธอมันไกลถึง 25เมตร

"ฉันขอทหารสามนายมากับฉันค่ะ ที่เหลือรอตรวจสอบภายนอกและชั้นหนึ่งไปค่ะ ห้ามใครขึ้นไปชั้นอื่นๆนอกจากทหารสามนายที่มากับฉัน เพราะจากชั้นที่หนึ่งเป็นต้นไป....มีสิ่งที่ชั่วร้ายยิ่งกว่าพวกพายม่อนอยู่"

แฟโรและทหารทั้งสามนายได้ขึ้นตรวจสอบทีละชั้นตั้งแต่ชั้นที่สองขึ้นไป

"คุณคิดว่ามันคืออะไรหรอครับ สิ่งที่คุณบอกว่ามันชั่วร้ายยิ่งกว่าพวกพายม่อน"

ทหารนายหนึ่งเอ่ยปากถามกับแฟโร

"ยังไม่ทราบเหมือนกันค่ะ แต่ฉันรู้ได้เลยว่ามันไม่ธรรมดาแน่นอน กลิ่นที่ได้รับ มันเป็นกลิ่นที่สยดสยองเอามากๆ ทุกนายช่วยระวังตัวดีๆด้วย ใกล้ถึงแล้ว"

ทั้งสี่ได้เดินขึ้นไปถึงยังชั้นที่5 ทั้งหมดถึงกับตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ดวงตาทั้งสี่คู่โตขึ้นเหมือนกับคนที่ตกใจแบบสุดขีดแบบที่ทั้งสี่ยังไม่เชื่อสายตาของตัวเอง

ชั้นที่5ทั้งชั้น เป็นเหมือนดั่งทะเลเลือด ทั้งเครื่องในและเศษชิ้นเนื้อรายล้อมเต็มไปหมด ลูกแก้วพายม่อนที่ตกอยู่ที่พื้น มันเป็นจำนวนที่เยอะจนทั้งสี่ไม่สามารถนับจำนวนได้

"นี้มันเกิดอะไรขึ้นกัน!!"

"ทั้งๆที่ทหาร20กว่าคน ตายไปเกินครึ่ง ไม่มีทางที่คนที่เหลืออยู่จะเป็นคนทำ"

แฟโร ได้แต่คิดในใจและยังตกใจอยู่กับสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า แต่ไม่นานนักเธอก็ได้สังเกตุเห็นใครบางคนที่นอนฟุ้บอยู่ไม่ไกลจากเธอ และดูเหมือนจะยังมีชีวิตอยู่

"ทางนั้น...เหมือนว่าชายคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ ช่วยเขาที"

เมื่อเธอเข้าไปใกล้เขาคนนั้น เธอก็ได้กลิ่นที่ชัดยิ่งขึ้น

"เธอนี่เองต้นตอของกลิ่นที่น่าขยะแขยง"

ก่อนที่จะหมดสติชายคนนั้นได้พึมพำอยู่ในลำคอ

"อะ...ช่วยผม..ด้วย-"

"หมดสติ ไปแล้ว"

ยังไม่ทันได้ข้อมูลจาก เขาคนนั้นก็ได้หมดสติลงไปก่อนแต่เธอก็พอจะรู้แล้วว่าทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของใคร

แฟโรก้มลงไปมองเขาอย่างใกล้ชิด มือขวาของเธอก็ได้ยกขึ้นมาเพื่อถ่างตาของเขาดู

"อื้มเป็นคนพิเศษสินะ ช่วยพาชายคนนี้กลับไปยังหน่วยด้วยค่ะ และช่วยเช็คประวัติของเขาให้ด้วยส่งมาให้ฉันเป็นการส่วนตัวด้วยนะ"

ในดวงตาของเขานั้นมันปรากฏให้เห็น คาบเส้นเลือดสีดำในตาขาว แฟโร รู้ได้ทันทีว่านี้มันไม่ปกติมันพิเศษกว่าคนอื่นๆที่กลายเป็นพายม่อน สัมผัสได้ว่ามันคนละชั้นกัน

ณ.ศูนย์หน่วยพิเศษ OVER DARK

แฟโรนั่งเฝ้าเขาตั้งแต่ที่นำตัวมายังหน่วยนี้ก็ผ่านไปประมาณสามชั่วโมง

"ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดไรขึ้น แล้วนายเป็นใครกันแน่ทำไมถึงมีกลิ่นอายที่ชั่วร้ายได้ถึงขนาดนี้"

แฟโรนั่งคุ้นคิดอยู่ในใจด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยผ่านมาไม่กี่นาทีเขาคนนั้นก็ได้รู้สึกตัว ชายหนุ่มที่นอนไม่ได้สติมาสามชั่วโมงเศษๆ ตอนนี้เขาได้ค่อยๆลืมตาตื่นแต่ยังมีความมึนเล็กๆ

"อะ นี้ผมอยู่ที่ไหนหรอครับ แล้วผมเป็นอะไร รุ่นพี่เกียดัส! รุ่นพี่ลูคัส! ทุกคนไปไหนกันหมด!! แล้วคุณเป็นใคร"

"ฉันมีชื่อว่า แฟโร นายละชื่ออะไร ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายกำลังถามถึงใครอยู่ แต่ฉันบอกได้คำเดียวว่า คนที่นายถามถึงคงตายกันหมดแล้ว"

"เพราะที่ๆเจอนาย.....ไม่มีใครเหลือรอดเลยสักคน"

พอซัตเตอร์ได้ยินแบบนั้น เขาก็ได้แหกปากร้องไห้ออกมา พาลโกรธตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้เลย

"ทำไมวะทั้งๆที่เรายืนอยู่ตรงนั้น..อยู่ตรงนั้นแท้ๆ เพราะความอ่อนแอ เพราะความอ่อนแอของตัวฉันเองแท้ๆ แม่งเอ้ยย อ๊ากกกกกก! "

แฟโรไม่ได้พูดอะไรต่อ เขานั่งมองซัตเตอร์ร้องไห้อยู่แบบนั้น

ผ่านไปไม่นาน แฟโรก็ได้เริ่มบทสนทนาขึ้น

"ทีนี้จะตอบมาได้รึยังว่านายชื่ออะไร แล้วมันเกิดอะไรขึ้น"

"ผมชื่อซัตเตอร์ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น เพราะผมหมดสติไปก่อน ไม่สิมันมีอีกคนที่อยู่แต่ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร ผมไม่รู้ว่าคุณจะเชื่อไหม"

แฟโรนั่งมองเขาด้วยแววตาที่สงสาร

และเหมือนแฟโรจะรู้อะไรอยู่แล้ว

"เชื่อสิ เพราะกลิ่นที่ฉันได้จากนายมันเป็นกลิ่นของปีศาจแต่ มันไม่เหมือนกับพวกพายม่อน"

"กลิ่นหรอ"

"ที่นายบอกว่ามีอีกคนอยู่ นายหมายถึงในตัวนายรึป่าว ถ้าใช่ก็ถูกอย่างที่ฉันคิด ในตัวของนายมีอีกคนที่ไม่ใช่คน"

"น่าจะเป็นปีศาจ"

"ใช่ครับมันพูดกับผม มันบอกว่ามันชื่อ 'เบเลีย'"

"นายหมายถึงราชาปีศาจนะหรอ!!"

"โหหหห!!"

แฟโรตกใจกับคำพูดของซัตเตอร์เป็นอย่างมาก ตาโตเป็นประกายเหมือนกับเด็กที่กำลังจะได้ของเล่นใหม่ จากนั้นทหารนายหนึ่งก็ส่งไฟล์ประวัติของซัตเตอร์มา

ติ่ง ติ่ง

"อื้ม...เป็นอย่างที่คิดไว้ นายมาจากหน่วยรับจ้างฆ่าปีศาจจริงๆสินะ มันผิดกฎหมายขั้นรุนแรงนะนายรู้ใช่รึป่าว แต่นายไม่ต้องตอบคำถามอะไรมากมาย ฉันมีแค่ข้อเสนอให้กับนาย"

"มาเป็นทหารในหน่วยพิเศษของฉันหรือโดนจับเข้าซังเต นายก็เลือกเอา อาศัยอยู่กับแม่แค่สองคนสินะ จะเป็นยังไงถ้าแม่ของ-"

"อย่านะ!!ถ้าคุณยุ่งกับแม่ของผมแม้แต่ปลายเล็บ ผมจะทรกหนังคุณออกมาทั้งเป็นๆ!!"

ตอนที่ซัตเตอร์พูดขู่แฟโรออกไปด้วยความโกรธตัวของเขาก็ได้มีเปลวไฟสีดำที่กำลังเพิ่มขึ้นมาทีละนิดๆ

"หืมมม ร้อนแรงจริงๆนะ ก็อย่างที่ฉันบอกไปมีตัวเลือกให้นายแค่นี้ ไปคิดเอานะพ่อหนุ่มฮ๊อต ถ้านายปล่อยมันออกมามากกว่านี้.....ฉันนี่ละจะเป็นคนฆ่านายทิ้ง!"

แฟโรพูดด้วยสีหน้าจริงจังตอนนี้ตาของเธอเบิกโพงกว่าง หน้าของเธอและซัตเตอร์ห่างกันไม่ถึงคืบ

"ฉันให้เวลานายคิดอยู่ที่ห้องนี้หนึ่งคืนพรุ่งนี้ฉันจะมารับคำตอบที่ฉันหวังเอาไว้....พักผ่อนให้เต็มที่ละ ของที่นายต้องใช้มีอยู่ในห้องนี้ทั้งหมด..."

แฟโรพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มก่อนจะหุบยิ้ม

"ฉันต้องไปละ บ้ายบ่ายนะพ่อหนุ่มฮ๊อต"

และนี่คือเหตุการก่อนที่ซัตเตอร์จะได้สังกัดอยู่ในหน่วยพิเศษ OVER DARK

2สัปดาห์ผ่านมาปัจจุบันตอนนี้ซัตเตอร์ได้สังกัดอยู่หน่วยพิเศษ OVER DARK เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"เอาละซัตเตอร์ ตอนนี้นายก็ได้เรียนรู้ภาคทฤษฎีไปหมดแล้ว ที่เหลือก็ภาคปฏิบัติ ก่อนจะได้ลงงานจริง ฉันมีคนหนึ่งจะแนะนำให้นายรู้จัก นี้คือคุณ 'มิริน' เขาจะมาฝึกวิชาการต่อสู้ให้กับนาย และช่วยหาวิธีคุม เจ้าปีศาจนั้น"

"อรุณสวัสดิ์ หนุ่มน้อย"

"อะครับอรุณสวัสดิ์ครับ"

"ฉันชื่อ'มิริน' นายหน้าจะรู้แล้วละ อายุ21 แรงค์ที่ฉันอยู่คือ คอมมันเดอร์ นายเรียนเรื่องแรงค์แล้วใช่ไหม"

"ใช่ครับผมได้เรียนรู้จากคุณแฟโรแล้วละครับ"

"ซัตเตอร์คิดในใจ "เป็นรุ่นพี่คุณแฟโรหนึ่งปีแหะ แต่เหมือนหน้าอกของเธอจะเล็กกว่านิดหน่อยละ เอะไม่สิ แอบเยอะอยู่นะ"

"กำลังคิดอะไรอยู่หรอหนุ่มน้อย สายตาแบบนั้นคงไม่ได้คิดอะไรไม่ดีใช่ไหม เพราะถ้านายคิดอะไรแปลกๆ ฉันจะฆ่านาย"

หน้าของมิรินตอนนี่เกือบจะชนกับซัตเตอร์อยู่ไม่กี่เซ็น แถมเธอยังพูดด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม แฟโรยังยืนยิ้มเหมือนจะบอกซัตเตอร์เป็นในๆว่า แกตายแน่ไอ้เด็กเปรต

"เอาละมาเริ่มจาก....ปล่อยมันออกมา"

"หะ!!! อะไรนะครับ ปล่อยที่ว่านี่"

"โอ้ยย!!"

ซัตเตอร์ยังพูดไม่ทันจบดี พริบตาเดียวมิรินก็เขามาถึงตัวและเตะเข้าไปที่ใบหน้าของเขาอย่างจัง

"โอ้ยย!! จะจะเจ็บๆ"

"ฉันบอกให้ปล่อยมันออกมา"

ในขณะที่มิรินพูดไป เขาก็เตะซัตเตอร์ไปด้วย

"โอ้ย!! เจ็บนะครับ!!"

"ก็ฉันบอกให้นายปล่อยมันออกมาปีศาจนะ"

ซัตเตอร์คิดในใจ และโดนเตะไปด้วยในเวลาเดียวกัน

"ถ้าฉันปล่อยมันออกมาจะไม่เป็นอะไรแน่หรอ แต่ถ้าไม่ปล่อยมันออกมา ก็จะโดนเตะแบบนี้ไปเรื่อยๆ"

ภายในจิตใจของซัตเตอร์

"นี่!!! นายนะเบเลีย เบเลียใช่ไหมช่วยฉันทีสิจัดการ รุ่นพี่มิรินให้ที"

"เรื่องอะไรไอ้เด็กเวร แกมันทำอะไรไม่ได้เรื่องปล่อยให้โดนยายนั้นเตะไปนั้นละดีแล้ว ฮ่าๆ สนุกดีวะ"

"นี้อย่ามาพูดบ้าๆนะมันเจ็บนะเว้ย นายเองก็แอบกลัวเธอใช่ไหมละถึงไม่ยอมออกมา"

ซันเตอร์พูดยั่วยุเบเลียหวังว่าเขาจะออกมาช่วย

"ไม่อะ นายเองก็มีพลัง ขอแค่นายใช้มันให้เป็น ข้าจะบอกแกเพราะเห็นแก่ความเป็นเราแล้วกัน เงื่อนไขในการใช้พลังของตัวแกเอง"

"ทุกคนต่างมีความมืดในจิตใจใช่ไหมละ นั้นละดึงมันออกมาสิ แต่แกเองก็ต้องควบคุมมันไว้ให้ได้ด้วย มันทำยากแต่ทำได้ แต่ถ้าเป็นคนธรรมดาใช้ แต่คุมได้ไม่ดีก็จะกลายเป็นพวกพายม่อนแบบที่แกเคยเห็น ทำตามที่บอก ลองดึงมันออกมา"

จากนั้นซัตเตอร์ก็ทำตามที่เบเลียบอก ความมืดของซัตเตอร์หลักๆคือความแค้นและความเสียใจความทุกข์ที่เสียพ่อและทุกคนไป

ขาของมิรินที่เตะเข้ามาที่ใบหน้าของเขาอีกครั้ง แต่ตอนนี้เขาได้รับมันไว้ได้ และรางกายในตอนนี้ก็ได้มีเปลวไฟสีดำปรากฏขึ้นเล็กน้อย ดวงตาของเขายังคงเดิม

"คุมยากอยู่นะ แต่ฉันต้องทำให้ได้"

จากนั้นเปลวไฟที่ปกคุมตัวของเขาก็ค่อยๆมอดลง

"ค่อยๆสิเจ้าโง่แกจะกลัวอะไร เล่นผ่อนคลายเร็วขนาดนั้นความมืดของแกมันก็ลดลงสิ"

ตอนนี้มิรินกำลังรอและเหมือนเขาจะเตรียมการอะไรบางอย่างเอาไว้ด้วย

"เหอะยายนั้นคงรู้ว่าข้าคนนี้จะต้องออกไปแน่ๆ เลยเตรียมตราชั่งนั้นไว้"

"ตราชั่งอะไรหรอ"

"แกลองดูที่แขนของยายนั้น มันคือตราชั่งแห่งคัสเป็นปีศาจเหมือนกับข้าผู้นี้ เอาเถอะเดียวข้าเล่นต่อเองแกดูอยู่เฉยๆจากในนี้แล้วกัน"

เมื่อเบเลียได้สลับกับซัตเตอร์ ตัวของเขาก็ได้เกิดเปลวไฟสีดำขึ้นตาเขากลายเป็นสีดำทมิฬเบเลียยกแขนขึ้นทั้งสองข้างขนานลำตัว จากนั้น

"จงมาหาข้า 'เคียวคุมงโค' เล่นแรงได้ใช่ไหมยายภาชนะแห่งคัส"

"เบเลียพูดด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มพร้อมแยกเคี้ยวออกมา"

"โอ้โหหายากนะเนี้ย คนที่รู้จักคัสแถมยังเห็นตราชั่งนี้แล้วยังกล้าที่จะลองดีอยู่ แกคงจะเป็น"

"เบเลีย ราชาปีศาจที่เรื่องชื่อสินะ ทำไมตอนนั้นถึงแพ้ให้กับ ผู้คุมปีศาจที่เป็นมนุษย์กันละ"

มิรินพูดยั่วยุเบเลียเพราะเธอหวังให้เบเลียใช้พลังได้อย่างเต็มที่ เพราะเธอรู้ดีว่าตอนนี้ดูจากปริมาณไฟที่พุ้งออกมามันเยอะจนเกินกว่าซัตเตอร์ในตอนนี้จะรับไหว มันคือการฝึกขีดจำกัดของซัตเตอร์ไปในตัวด้วย จากนั้นชั่วพริบตาหนึ่ง

"หุบปากยัยภาชนะ!!!"

เบเลียพุ่งเข้าใส่เธอด้วยความเร็วเหนือมนุษย์ เขาใช้เคียวคุมงโค ฟาดฟันเธอโดยไม่ยั้งมือ เขาต่อสู้โดยเว้นระยะพอสมควร มือของเขาไม่ได้ถือที่ด้ามเคียวแต่อย่างใด เขาจับที่ตัวโซ่ แล้วกวัดแกว่งหมุนมันด้วยความชำนาญ แต่มิรินเองก็หลบและป้องกันได้ในเวลาเดียวกัน เธอได้แต่ทำแบบนั้นไประยะหนึ่ง

"ฮ่าๆฮ้า ทำไมเธอถึงไม่ใช้ตราชั่งที่เตียมเอาไว้ละยายภาชนะ เธอมัวกลัวอะไรอยู่"

"หืมม ได้สิถ้าแกขอเองละนะ"

"ตราชั่งแห่งความเที่ยงธรรม ตราชั่งแห่งคัส ข้าขอคำตัดสินแต่นี้"

และทันใดนั้น ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่ทั้งสี่อยู่ก็ได้เกิดลมแรง เผยให้เห็นตราชั่งที่มาในรูปแบบอวตารที่อยู่ด้านหลังของมิริน มันใหญ่มากถึง10เท่าของตัวจากนั้น แฟโรก็ได้พูดขึ้น

"โหหหห ไม่ได้เห็นมันนานแล้วนิเนอะ!!!"

แฟโรดูตื่นเต้นกับการที่เธอได้เห็นตราชั่งแห่งคัสนี้อีกครั้ง

ในขณะที่เบเลียได้แต่ยืนนิ่งๆ เพราะเขานั้นรู้ความสามารถของตราชั่งนั้นดี แต่เบเลียไม่คิดเลยว่า มิรินจะบ้าจี้ทำตามที่เขายั่วยุ

ตราชั่งแห่งความเที่ยงธรรมหรือตราชั่งแห่งคัสความสามารถของมันคือ ไม่ว่าจะเป็นใครหรือเป็นอะไร ถ้ามันบอกว่า เขาผู้นั้นควรโดนกำจัด ผู้ที่ถูกมันตัดสินจะไม่มีทางทำอะไรผู้ที่ถือครองตราชั่งได้แม้แต่น้อย นอกจาก เขาผู้นั้นจะมีพลังสูงกว่า

"เอาไงต่อละเบเลียทำไมนายถึงยืนนิ่งๆ"

ซัตเตอร์ได้สังเกตุเห็นเบเลียยืนนิ่งๆจากในจิตใจของตัวเอง

"ผลมันออกมาแล้วนะ ตอนนี้ฉันและแกไม่สามารถเอาชนะยายนี้ได้ แกนั้นแหละต้องแข็งแกร่งมากกว่านี้ซัตเตอร์ "

จากนั้นมิรินก็ได้พูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

"เอาละมาถูกลงทันกันเถอะ"

"เจ้าโง่สลับตัวกับข้าที"

"จะบ้ารึไง ไม่เอาฉันสลับตอนนี้ก็แย่สิเจ้าราชาขี้ขลาด"

ตอนนี้ภายในจิตใจของซัตเตอร์ เขาและเบเลียกำลังทะเราะกันอยู่ ทั้งคู่ไม่ทันสังเกตุทางมิรินเลยด้วยซ้ำ

เพราะตอนนี้มิรินได้ทำการลงทันเรียบร้อยแล้ว

"หอกแห่งความมืดในสงคราม!!!"

หอกสีทองอันใหญ่พุ้งตรงมาหาทางทั้งคู่

"อ่าาแย่แล้วววว"