12ปีผ่านไป
ซินเธียถูกเลี้ยงมาให้แบ่งชนชั้นกับสังคมอย่างชัดเจน และต้องเรียนรู้ทุกอย่างอยู่ในปราสาทเท่านั้น นั่นหมายความว่าเขาไม่เคยได้ออกไปไหนเลย อีกอย่างใครที่ต่ำต้อยหรือชนชั้นต่ำกว่าก็ห้ามเสวนาด้วยเป็นอันขาด เขาเป็นเด็กผู้ชายที่มีผมสีขาวและยาว มีกรอบของใบหน้าที่หวานงดงามไร้ที่ติ ใครเห็นก็ว่าเป็นผู้หญิงกันระนาว
"บลู มาช่วยพ่อยกดินขึ้นมาบนนี้หน่อย"
ซินเธียหันไปมองต้นเสียงไกลๆด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ เขาไม่ยอมออกไปไหนหรือแทบจะไม่ได้ออกไปไหนเลยตั้งแต่เกิดมา เพราะในปราสาทขนาดย่อมแห่งนี้เต็มไปด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการ ทั้งกอล์ฟ สวนน้ำ หอสมุด และสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ สังคมของซินเธียจึงมีแต่ลูกขุนนางระดับชนชั้นสูง แต่ใช่ว่าเขาจะชอบคนพวกนี้นัก
"คุณหนูคะ ได้เวลาอาบน้ำแล้วค่ะ"
ทุกอย่างอยู่ในขอบเขตไปหมด ฉันกลายเป็นคนไม่กล้าเข้าสังคมภายนอกและอยากรู้มากว่ามีอะไรที่อยู่หลังกำแพงนอกปราสาทนี้
"ซินเธีย ไม่ได้เจอกันนานเลย"
ฉันเกลียดไอหมอนี่
"ขอถ่ายหน้าเธอไปอวดเพื่อนหน่อยดิ เป็นคนรวยอะไรไม่เคยออกจากบ้าน"
เด็กอีกคนยกกล้องขึ้นมา แต่โดนซินเธียปัดตกจนแตก
"เห้ยย"
"กลับหลุมยาจกของแกไปซะ บอกพ่อแม่แกด้วยว่าอย่าเอาเชื้อของหนูโสโครกเข้ามาในบ้านฉันอีก"
เขาเดินออกมาจากเด็กผู้ชายสองคนนั้นทันที ลูกของเซลส์ขายของและเป็นลูกของเพื่อนสนิทพ่อมักจะชอบมาขายของให้บ่อยๆเวลาขาดเงิน
ซินเธียออกมาจากตัวอาคารเพื่อกลับห้องของตน เขาเดินสวนกับลูกชายชาวสวนที่มีดวงตาสีเหลืองทองเป็นเอกลักษณ์ แต่เด็กคนนั้นไม่มองเขาเลย
"บลู พยายามอย่ามองหน้าลูกสาวเจ้าของปราสาทนะ พ่อไม่อยากมีปัญหาตามมาทีหลัง เราทำงานจัดสวนกันอย่างสงบๆดีกว่านะลูก"
คงคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงกันหมด ถ้าบอกว่าเป็นผู้ชายคงมีคนเข้ามาเล่นด้วยมากกว่านี้
ซินเธียรู้สึกเหงาและโดดเดียว เขามีนิสัยสันโดษคล้ายคลึงกับชื่อของตัวเอง ความทรงจำเมื่อครั้นในอดีต ก็ถูกลืมไปหมดด้วยเช่นกัน
1:00am.
เด็กผู้ชายในชุดนอนยาวสีขาวบางบนระเบียงของสวนชั้นสี่ เขาออกมาชมดวงจันทร์เพราะนอนไม่หลับ ซินเธียมองบนฟากฟ้าพรางยิ้มให้ราวกับว่าที่นั่นคือที่ที่จากมา แสงดวงจันทร์สาดส่องสะท้อนกับสีผมและผิวที่ขาวซีดโดดเด่นยามรัตติกาลทำให้เขาดูเหมือนออกมาจากโลกนิยาย
แต่หารู้ไม่ว่าบลูแอบถ่ายรูปเขาอยู่ไกลๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นและเก็บภาพสวยๆนี้ไว้ เขาจึงตัดสินใจออกไปทักทายเพราะอดใจไม่ไหวจริงๆ
"หวัดดี ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ"
"! ทำไมถึงอยู่ที่นี่"
"ฉันพักที่บ้านคนงานด้านหลัง เห็นระเบียงเปิดอยู่ฉันเลยถือวิสาสะเข้ามา เลยมาดูของที่ต้องทำพรุ่งนี้ด้วย"
"......"
"..เธอก็นอนไม่หลับหรอ"
ซินเธียหายใจถี่ขึ้นเพราะตื่นเต้นที่ได้คุยกับคนแปลกหน้ายามวิกาล และเขาต้องการตัดสินใจที่จะบอกอะไรบางอย่างกับเด็กผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้อย่างกล้าหาญ ความอึดอัดและอัดอั้นมานาน มันเป็นความกลัวและบททดสอบบางอย่างเขาต้องก้าวข้าม
"ฉันเป็นผู้ชาย"
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรฉันถึงอยากบอกกับคนคนนี้
ใบหน้านิ่งเรียบไม่มีท่าทีแสดงอาการตกใจของบลู ทำเอาซินเธียตกใจไม่น้อย
"ไม่ตกใจหรอ"
"ก็ตกใจอยู่หรอก แต่มันจะสำคัญอะไร"
หัวใจดวงน้อยที่เต้นกำลังเต้นครึกโครมอยู่นี่มันคืออะไรกัน
"ฉันชื่อบลูนะ เธอคงชื่อซินเธีย"
"ที่นายถือคืออะไร"
"กล้องถ่ายรูป ไม่รู้จักหรอ"
"รู้จัก หมายถึงนายถ่ายอะไร"
"ส่วนมากก็ทั่วๆไปแหละนะ ผู้คน ถนนหนทาง ธรรมชาติ เอ๋ เธอมีโทรศัพท์รึเปล่า"
"มี แต่แม่ฉันจำกัดเวลาเล่น นายถ่ายข้างนอกหรอ"
"ใช่"
"ขอดูหน่อยได้ไหม"
"ได้สิ"
เข้มงวดจังครอบครัวคนรวยเนี่ย.. บลูได้แต่คิด เขาเปิดรูปถ่ายในกล้องให้ซินเธียดู คนตัวเล็กกว่าได้แต่ทำตาลุกวาว และตื่นตาตื่นใจกับสิ่งที่เห็น
"ตึกสูงเต็มไปหมด"
"บลู!! "
เสียงเรียกของเด็กผู้หญิงที่คาดว่าน่าจะเป็นลูกของคนสวนอีกคนเดินขึ้นมาเรียกเขา แต่บลูกลับวิ่งหาที่แอบเด็กผู้หญิงคนนั้น ทั้งสองคนนี้เติบโตมาด้วยกันจะสนิทกันก็คงไม่แปลกอะไร
"คุณหนูซินเธีย ทำไมยังไม่ยังไม่นอนละคะ"
เขารีบซ่อนกล้องไว้ด้านหลัง และแน่นอนว่าคนคนนี้ก็เห็นเขาเป็นผู้หญิงด้วยเช่นกัน
"กำลังจะนอน มีอะไร"
"เอ่อ คุณหนูเห็นบลูเดินมาทางนี้รึเปล่าคะ ตัวสูงๆ"
"ไม่รู้จัก"
เธอได้แต่ก้มแล้วเดินลงไป ก่อนที่บลูจะคลานออกมาจากซุ้มในสวน
"ฉันคงต้องไปแล้ว"
ซินเธียยิ่นกล้องให้เขาพร้อมกับทำหน้าไม่พอใจ
"เธอเก็บไว้ดูก็ได้นะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ถ้าเจอกันอีกค่อยเอาคืน"
จากสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์กลับกลายเป็นเหมือนหมาน้อยได้ของเล่น แววตาเป็นประกายกับหางที่กระดิกเหมือนลูกหมาของซินเธียทำให้บลูสนใจในตัวเขานิดๆ แต่ก็ไม่ลืมเก็บอาการจึงกลับนิ่งขรึมเหมือนเดิม
"ได้จริงหรอ"
"ได้สิ ฉันไปก่อนนะ"
"กู้ดไนท์"
"กู้ดไนท์ซินเธีย"
ทั้งคู่ต่างแยกย้ายกันเข้านอน ซินเธียกลับเข้าห้องหรูหราเต็มไปด้วยสิ่งของที่ทำจากเงินทอง ทั้งของแพงและแบรนด์เนม ส่วนบลูที่เดินกลับบ้านพักคนงาน ซึ่งก็ไม่แย่อะไรแต่ก็แบ่งชนชั้นกันอย่างชัดเจน
"จริงสิ บ้าเอ้ย ฉันแอบถ่ายเธอไว้ด้วยนี่ ทำไงดี.. คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง"
"ยลู นายอยู่นี่เอง ฉันตามหาสะทั่ว"
"แล้วจะมาตามฉันทำไมตอนดึกดื่น หืมยัยนี่"
"ก็ฉันทักไปแล้วนายเอาแต่อ่านแล้วไม่ตอบนี่นา ว่าแต่หายไปไหนมา"
"เดินสูดอากาศนิดหน่อย ปะ ไปนอนได้แล้ว"
"ก็ได้ๆ บลู"
"หืม"
"ฝันดีนะ"
"อื้ม"
ฉันนอนดูรูปถ่ายอยู่ในผ้าห่มทั้งคืน แต่ละรูปเหมือนถ่ายกันคนละที่ แสดงว่าเขาไปมาแล้วหลายที่สินะ น่าอิจฉา ฉันเองก็อยากออกไปบ้าง แต่นายคนนี้ก็ฝีมือดีอยู่นะเนี่ย
"เอ้ะ!"
นี่มันรูปฉัน
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments